Όταν οι κυνηγοί πεινάνε....

Η καλημέρα ενός πολύ απλού οργανισμού...

Ο απότομος κάβος φαινόταν από μακριά πολύ επιβλητικός! Καθόταν αγέρωχος να ατενίζει το απέραντο-βαθύ γαλάζιο, λες και ήταν ο απόλυτος μονάρχης!!! Πολλά χρόνια τον ψαρεύω, αλλά πάντα με συνεπαίρνει τι θα συναντήσω. Υπάρχει μια ανυπομονησία εκ μέρους μου όταν επισκέπτομαι αυτόν τον ψαρότοπο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί να δεις τα ψάρια της ζωής σου ή μπορεί να μην δεις τίποτα. Πάντα υπάρχει ένα suspense στην όλη ατμόσφαιρα. Κολύμπησα την απόσταση και έφτασα εκεί που ήθελα. Ο καιρός ήταν τέλειος. Ελαφρύς κυματισμός με το ανάλογο ρέμα, ορατότητα μέχρι τα 10-12 μ.. και πολλά-αμέτρητα μικρόψαρα (καλογριές, αθερίνες, ψιλή σαρδέλα, γόπες, γαύροι και μελανούρια). Μάλιστα η αθερίνα -σε απίστευτα μεγάλους αριθμούς- ήταν κυριολεκτικά "παστωμένη" στα βράχια έξω-έξω. 

"Μάλλον κάποιοι κυνηγοί θα υπάρχουν στην περιοχή για να είναι τόσο έξω η αθερίνα. Εύχομαι να είναι λίγο μεγάλοι..." σκέφτηκα. Πόντισα την σημαδούρα και άρχισα τα καρτέρια. Και οι κυνηγοί ήταν παρόντες. Λόγο της περιορισμένης ορατότητας, δεν μπορούσα να δω από που έρχονται τα ψάρια. Όμως είχα αμέτρητους συμμάχους για αυτό, τα μικρόψαρα. Η παραμικρή τους κίνηση με ειδοποιούσε από που θα πλησίαζε ο θηρευτής. Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν υπομονή. Οι βουτιές συνεχίζονταν κι εγώ περίμενα υπομονετικά. Ήταν τέτοια η προσήλωσή μου, που δυο φορές τρόμαξα από μικρά ψάρια. Ένα μικρό μελανούρι και μια γιαλένα μου ήρθαν από πίσω. Εγώ κοιτώντας το βαθύ γαλάζιο ούτε που τα πήρα χαμπάρι. Και τα δύο ψαράκια μπήκαν στο οπτικό μου πεδίο πολύ πλάγια και κοντά στην μάσκα μου. Αυτό είχε σαν συνέπεια να φανούν μεγάλα, διασπώντας την νιρβάνα που είχα μπει. Πετάχτηκα κάνοντας πίσω για να καταλάβω το μέγεθος των ψαριών και φυσικά όταν το συνειδητοποίησα ξέσπασα στα γέλια και διέκοψα την βουτιά μου. Από τις μπουρμπουλήθρες που άφησα όταν γελούσα, τα ψαράκια εξαφανίστηκαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.....
Καθώς ξεκουραζόμουν και το βλέμμα μου κοιτούσε στο πουθενά, είδα μια ανεμώνη να ταλαντεύεται στον ρυθμό των αναπαίσθητων κυμάτων, σαν να με χαιρετούσε. Καθόταν εκεί, κολλημένη στον βράχο και περίμενε υπομονετικά να περάσει κάτι για να φάει. Δεν παραπονιόταν, δεν έκανε πλάνα για το μέλλον της!!!
"Μήπως αυτή δεν είναι η ουσία!!! Να κάνεις την προσπάθειά σου και να αφήνεσαι στα κύματα της Ζωής;;; Και πόσα από τα πλάνα σου, τα πολύπλοκα πλάνα σου πραγματοποιούνται; Ελάχιστα. Πόσες φορές το Σύμπαν δεν γέλασε με αυτά που κατέστρωνα;;;" σκέφτηκα μελαγχολικά .....

Όμως, καθώς άρχιζε να ξημερώνει το σκηνικό άλλαξε δραματικά. Η μέχρι τότε ηρεμία του τοπίου αποτελούσε πια παρελθόν. Κυνηγοί εμφανίστηκαν τρομάζοντας τα μικρόψαρα. Οι διάφορες σκέψεις μου εξαφανίστηκαν μονομιάς. Οι πρώτοι που εμφανίστηκαν ήταν τα ρίκια (μικρά τονοειδή). Είτε μεμονωμένα, είτε κοπαδιαστά, τα ρίκια επιτέθηκαν στο ψιλό (μικρόψαρα). Η ασημένια-ζωντανή κουρτίνα από τα μικρόψαρα, άλλαζε σχήμα αναλόγως από που δεχόταν επίθεση. Τα ρίκια δεν ήταν ούτε κιλό και έτσι τα αγνόησα. Απλά τα παρατηρούσα αποσβολωμένος από την απίστευτη ταχύτητά τους όταν επιτίθονταν. Συντόνιζαν τις κινήσεις τους προκαλώντας τον τρόμο στο ψιλό. Πότε-πότε κάποιο ρίκι άρπαζε ένα ψαράκι και μετά ορμούσαν όλα μαζί για το ποιος θα φάει το δύστυχο θύμα. Γίνονταν μια μπάλα για εκατοστά του δευτερολέπτου και μετά πάλι από την αρχή στο κυνήγι.




Που και πού περνούσαν και τόνοι. Κάποια από τα ψάρια ήταν πολύ μεγάλα. Το ένα μάλιστα ήταν εντός βολής, αλλά ποιος να τολμήσει να ρίξει; Αν το ψάρι δεν μείνει στον τόπο, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα έχανα το ψαροτούφεκό μου ή στην χειρότερη θα πνιγόμουν. Με αυτούς τους γίγαντες δεν είναι να παίζει κανείς. Χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, που εγώ δεν έχω και δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο ήταν το ψάρι. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν +100 κιλά!!! Κάποια στιγμή μου ήρθαν δύο τόνοι περί τα 10 κιλά. Αυτούς μπορούσα να τους διαχειριστώ. Την ώρα που σημάδευα τον πρώτο, έκανε μια απότομη στροφή και δεν μπόρεσα να ρίξω. Όμως από πίσω του ερχόταν ο δεύτερος. Καλύτερα προετοιμασμένος σημάδεψα κι έριξα. Το ψάρι πρόλαβε και έσκυψε και η βέργα τον βρήκε πίσω στην ουρά. Με το που ανέπτυξε ταχύτητα, στο πρώτο του τίναγμα, πέταξε την βέργα. Το καλό είναι ότι μάλλον θα ζήσει, γιατί η πληγή ήταν επιπόλαιη. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Μόνο που τα ψάρια περνούσαν μακριά μου και με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ απτόητος συνέχιζα να καρτερεύω εκστασιασμένος από το όλο σκηνικό. Η ασημένια κουρτίνα από το ψιλό έδινε μια απερίγραπτη ομορφιά στο άγριο-βαθύ μπλε σκηνικό. Ανάλογα την επίθεση, άλλαζε το σχήμα της. Πότε-πότε, όταν η επίθεση γινόταν στο κέντρο του σχηματισμού, η ασημένια κουρτίνα στροβιλίζονταν γύρω από τον εαυτό της. Προσπαθώντας να πάρω το καλύτερο πλάνο, αρκετές φορές δεν έριξα για να πιάσω το ψάρι, αλλά κοιτούσα να είναι η επίθεση μέσα στο πλάνο της υποβρύχιας κάμερας μου. Η επίθεση κρατούσε πολύ λίγο, κάποια δευτερόλεπτα. Αν δεν πατήσεις την σκανδάλη στο δευτερόλεπτο που θα σου δώσει το τονάκι..... μετά είναι πολύ αργά....
Την ώρα που ξεκουραζόμουν, βλέπω κάποιον ψαροτουφεκά να πλησιάζει.
Αλληλο-χαιρετηθήκαμε, με προσπέρασε και συνέχισε την πορεία του. Φορούσε ένα μονοσόρτς, κοντά πέδιλα και επιγονατίδες!!! Κρατούσε στο χέρι ένα κοντό καμάκι και στο άλλο μια ενισχυμένη απόχη. Κάνει μια βουτιά και πιάνει έναν αχινό. "Καθένας κάνει ότι μπορεί..." σκέφτηκα. Όμως ήταν δεμένος με ένα χοντρό σκοινί. Καθώς η σημαδούρα-μπιτόνι με προσπερνά, βλέπω ότι ο τύπος πρέπει να έχει μαζέψει καμιά εκατοστή κιλά αχινούς και συνεχίζει απτόητος. Τι να πει κανείς. Ο αχινός έχει κηρυχθεί είδος προς εξαφάνιση και απαγορεύεται η αλιεία του. Από την άλλη, αν ο τύπος είναι άνεργος λόγω της κρίσης και έχει οικογένεια να θρέψει;;;; Με αυτές τις σκέψεις προετοιμάστηκα για την επόμενη βουτιά.
Μετά από λίγο μου ήρθαν τονάκια. Μάλλον παλαμίδες ήταν. Το κοπάδι με πλησίασε με μεγάλη ταχύτητα από τα αριστερά μου. Τα πρώτα ψάρια ήταν τα λίγο πιο μεγάλα. Όμως η ορμή τους ήταν τέτοια που δεν υπήρχε περίπτωση να τα προλάβω. Στάθηκα ακίνητος παρακολουθώντας το κοπάδι. Καθώς περνούσαν από μπροστά μου, η ταχύτητά τους ελαττώθηκε, δίνοντάς μου την ευκαιρία για μια βολή. Σημάδεψα ένα από τα τελευταία και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε την παλαμίδα στην μέση. Μια ξέφρενη πορεία ξεκίνησε το ψάρι. Όμως η σιγουριά της βολής μου με έκανε να το κοντράρω αρκετά. Ένοιωθα στο σχοινί την δύναμη του ψαριού καθώς πάλευε. Μου αντιστάθηκε σθεναρά περί τα 10 λεπτά, μέχρι να το πάρω στα χέρια μου.

Ο πύραυλος πιάστηκε...

Ενεργοποίησα την κάμερα και πήρα το πλάνο που ήθελα. Σε κάποια στιγμή το ψιλό κινήθηκε αργά-αργά και σταθερά προς τον τοίχο του γκρεμού. Αυτή η κίνηση μου θυμίζει περαστικό μαγιάτικο. Τα μάτια μου θα πρέπει να είχαν γίνει σαν φινιστρίνια πλοίου μεγάλα!!! Έψαχνα να βρω που είναι το ψάρι. Το είδα όταν ήταν πολύ αργά. Είχε κινηθεί χαμηλότερα από εμένα, με προσπέρασε χωρίς να μου δώσει σημασία. Είδα το δυνατό μα ταυτόχρονα υπέροχο πλάσμα να χάνεται ανενόχλητο στο βαθύ μπλε. Ήταν καμιά 10-15αρια κιλά.  "Λες να ήταν μόνο του;;;; ..." αναρωτήθηκα.  Τότε έσβησε και η κάμερα. Την κρέμασα στην σημαδούρα μου και αφού ετοιμάστηκα βούτηξα για καρτέρια μήπως.... Μετά από 2-3 βουτιές, το ψιλό έκανε πάλι την ίδια κίνηση. Αργά, μα σταθερά κινήθηκε και κώλυσε πάνω στα βράχια. Κάποια ψαράκια, όπως οι καλόγριες χώθηκαν μέσα στις τρύπες του βράχου. Μια μεγάλη τρύπα είχε ανοίξει στην ασημένια κουρτίνα μπροστά μου. Διέκρινα δύο σκιές να πλησιάζουν γοργά από το βαθύ μπλε. "Μάλλον μαγιάτικα είναι..." σκέφτηκα. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και έστριψα ελαφρά το ψαροτούφεκο προς την μεριά του προπορευόμενου ψαριού. Το μαγιάτικο είχε "κεφαλώσει και ερχόταν να με φάει"... όπως λέμε στην διάλεκτο του ψαροτούφεκου. Όταν μπήκε εντός βολής σημάδεψα το μάτι του. Αυτό συνέχισε να έρχεται καταπάνω μου κι εγώ πάτησα την σκανδάλη. Πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε, είδα το ψάρι να βυθίζεται τρεμάμενο. Η βέργα έφυγε με μεγάλη ταχύτητα και του καρφώθηκε στο μάτι, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Τράβηξα το σκοινί και το πήρα στην αγκαλιά μου. Το κακό ήταν ότι δεν είχα το πλάνο της βολής, ούτε καν μια υποβρύχια φωτογραφία....

Είχαν περάσει αρκετές ώρες και εγώ ήμουν κατευχαριστημένος και από τα υποβρύχια πλάνα μου, αλλά και από τα έπαθλα που μου Είχε Δώσει. Έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Αφού ντύθηκα πήγα σε μια άλλη παραλία και τράβηξα τις φωτογραφίες που ήθελα και δρόμο για το σπίτι.

...... χωρίς λόγια....

Γύρισα σπίτι όπου με περίμενε η Σταυρούλα και αφού τελείωσε το χοροπηδητό της όταν είδε το ψάρι, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκίνησα το φιλετάρισμα του υπέροχου ψαριού!!!

Θα φάμε καλά απ' ότι φαίνεται!!!

Το μαγιάτικο ζύγιζε 11,6 κιλά και η παλαμίδα 820 γραμμάρια.

Υ.Γ. Όσα πλάνα και να είχα κάνει όταν ξεκινούσα τις βουτιές μου, τέτοιο αποτέλεσμα δεν το περίμενα!!!

Φουρτούνες-Φουρτούνες Καρπάθικες φουρτούνες. Μέρος δευτερο...

Οι γερμανοί ξανάρχονται (τα ψάρια)!!!

Φωτογραφία- video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σοφία Σκευοφύλακα

Έχει πολύ αέρα και φέτος στην Κάρπαθο, αλλά την παραμονή της Μεγαλόχαρης τα μποφόρ φτάσανε τα 8 ΒΒΔ. Έτσι αποφάσισα να πάω σε ένα μέρος που δεν το πιάνει ο καιρός, αλλά είναι πολύ θολά. Παλιά όταν είχε δυνατό βοριά, είχα δει μεγάλους κυνηγούς όπως λίτσες, λαβράκια, λούτσους, σαλάχια και άλλα. Αυτά περίμενα να δω κι εγώ και βούτηξα. Πόσα καρτέρια έκανα, δεν ξέρω. Πέρα από έναν καλό σαργό που χώθηκε σε έναν λαβύρινθο, που ούτε ο Μινώταυρος δεν θα μπορούσε να βγει, δεν είδα τίποτε μεγάλο. Συνέχισα τα καρτέρια αλλά τίποτε. Τα μόνα ψάρια που είδα ήταν οι γερμανοί (ψάρια). Αυτά τα ψάρια εμφανίστηκαν κατά την διάρκεια του Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα ονόμασαν γερμανούς, γιατί είναι μαύροι σαν τους Ναζί και πάνω από το μέτωπό τους υπάρχει ένα αγκάθι (το όπλο του όπως λένε οι παλιοί) που είναι και δηλητηριώδες. Επίσης δηλητηριώδη είναι όλα του τα αγκάθια. Με έχουν τσιμπήσει πολλές φορές. Όχι μόνο τσούζει αλλά και καίει το δηλητήριο τους.. Το μετωπιαίο του αγκάθι δεν με έχει τσιμπήσει, αλλά λένε ότι πονάει πιο πολύ από τα υπόλοιπα.

Ο γερμανός και το "μετωπιαίο όπλο" του

Η εξέλιξη των ειδών: Κάτω ο κανονικός γερμανός & πάνω ο άσπρος...

Όποιος τον τσιμπήσει χρειάζεται να βάλει το τσιμπημένο σημείο σε καυτό νερό. Όμως οι γερμανοί (ψάρια) έχουν ζευγαρώσει με σάρπες και έτσι έχει δημιουργηθεί ένα καινούργιο είδος, που στην Κάρπαθο τους ονομάζουμε λευκούς γερμανούς. Αυτό το είδος έχει το σχήμα και τις κίτρινες γραμμές της σάλπας αλλά έχει όλα τα αγκάθια του γερμανού. Πλακώθηκα στα καρτέρια και έπιανα τους πιο μεγάλους από τα πολλά κοπάδια που έβλεπα. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα 14. Εκεί που καρτέρευα έπιασα και έναν σκάρο και μια καλή χειλού.

Η μεραρχία πιάστηκε...

Βλέποντας ότι δεν έχει τίποτε άλλο, αποφάσισα να βγω. Καθάρισα τα ψάρια στην παραλία. Το καθάρισμα των γερμανών (τα ψάρια), είναι πολύ εύκολο. Κόβεις το κεφάλι διαγώνια και έτσι αφαιρείς τα πλαϊνά και τα κάτω πτερύγιά του. Τραβώντας το κεφάλι φεύγουν και τα εντόσθια. Έτσι μένει μόνο τα δύο φιλέτα. Εμείς τους τρώμε τηγανητούς και είναι πολύ νόστιμοι. Έχω ακούσει ότι κάνουν και καλή κακαβιά, αλλά προσωπικά δεν την έχω δοκιμάσει.

στην κατανάλωση!!!

Από την παραγωγή...

Ο Ζακ και η φασολιά...

Εννοείται ότι οι αγροτοδουλειές δεν τελειώνουν ποτέ. Συνέχεια είχε το μάζεμα των κρεμμυδιών. Αφού τα διαλέξαμε σε μέγεθος και ποιότητα μπήκαν στα ανάλογα καφάσια και να φυλαχθούν σε σκιερό μέρος. Αυτά που δεν είχαν τελειωμό ήταν τα αμπελοφάσουλα. Κάθε μέρα μπορούμε να μαζεύουμε αρκετά. Ειδικά αν ανέβει κανείς την σκάλα και ψάξει ψιλά, γεμίζει σακούλες. Αισθάνθηκα σαν τον Ζακ και η φασολιά. Ο Jack στο ομώνυμο παραμύθι δεν χρησιμοποιούσε σκάλα! "Από αυτήν την αναρριχητική της ικανότητα μάλλον εμπνεύστηκε η Ντυβάλ Μαρί και έγραψε το παραμύθι" σκέφτηκα.
Έχουμε να τρώμε αμπελοφάσουλα και εγώ δεν ξέρω μέχρι πότε. Όσο για τα καμάρια του farmer John, οι ντομάτες, καλά κρατούν κι ας είναι στα τελευταία τους. Του χρόνου πάλι ναμαστε καλά....
Αναρωτήθηκα όμως τι είναι αυτό που μου αρέσει στις αγροτοδουλειές; Εμένα με τρελαίνει η θάλασσα και όχι τόσο η στεριά. Τι είναι αυτό που με κάνει να τριγυρνώ στον κήπο του πατέρα μου όταν δεν βουτώ; Μετά από αρκετές σκέψεις καταστάλαξα στην εξής απάντηση. Εδώ στην Κάρπαθο, όπως και σε πολλές περιοχές της υπέροχης Ελλάδας μας, δεν ακούς τίποτε. Μόνο τον αέρα ή τα κύματα (επειδή το σπίτι είναι κοντά στην θάλασσα). Έτσι λοιπόν την ησυχία που βρίσκω όταν ειδικά είμαι κάτω από το νερό, την ίδια ηρεμία παρατήρησα ότι βρίσκω και στον κήπο του πατέρα μου. Μια αίσθηση που διαπερνά την ψυχή σου και ηρεμεί το πνεύμα σου, μια πολύ βαθιά γαλήνη. Κάτι που όσοι μένουμε στην πολυτάραχη Αθήνα έχουμε χάσει και όταν μας δοθεί η ευκαιρία τόσο πολύ αναζητούμε και ποθούμε. Το να μην ακούς τίποτα, αυτήν την απύθμενη γαλήνη....

Χυμός φραγκόσυκου!!!

Η νέα ευρεσιτεχνία του farmer John, είναι ο χυμός φραγκόσυκου. Επειδή η φραγκοσυκιά παράγει πάρα πολλά και δεν προλαβαίνουμε να τα τρώμε, σκέφτηκε να τα κάνουμε χυμό. Μια πλούσια και αρκετά πηχτή γεύση σε κατακλύζει με το που πίνεις αυτόν τον φανταστικό χυμό. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και δεν προλαβαίνουμε να τα ξεζουμίζουμε. Στην υγεία μας...




Βέβαια αρκετά μεσημέρια με απασχολούσε ένα διαφορετικό project. Μετά από πολλά χρόνια απεφάσισα να ξαναπιάσω τα μολύβια, τα κάρβουνα, τις γόμες μου.....  έτσι βάλθηκα να ζωγραφίσω την καλή μου. Μου πήρε αρκετά μεσημέρια για να το τελειώσω. Σκοπός μου ήταν να το τελειώσω πριν το δει η Σταυρούλα και τα κατάφερα. Το δυσάρεστο είναι ότι δεν μπορώ να το κορνιζάρω στο νησί, γιατί πρέπει να περιμένω μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου.... Έτσι το κορνίζωμα θα γίνει στην Αθήνα. Τουλάχιστον το τελείωσα και τώρα πρέπει να το κρύψω μέχρι....

Το project ζουζούνα...

Τα σκαρδουπάκια...

Φυσικά μου είναι αδύνατον να ψαρεύω κάθε μέρα. Έτσι κάθε 3 ή 4 μέρες έχω ρεπό. Κάποιες από αυτές τις μέρες, παίρνω τα καλάμια μου και πάω στο λιμανάκι του Φοινικιού για να ψαρέψω. Εκεί είτε με παρέα (Σταυρούλα ή Σοφία), πιάνω αυτά που δεν κυνηγώ με το ψαροτούφεκο. Τα αγαπημένα μου θηράματα είναι τα σκαρδούπια. Είναι μικρά ψαράκια που τηγανητά είναι υπέροχα, τα τρώμε ολόκληρα.Όταν πεινάνε ορμάνε σαν τα πιράνχας. πολλές φορές τα πιάνουμε δύο-δύο. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μικρά αγκιστράκια και ζύμη για δόλωμα. Άλλες φορές, όταν τα σκαρδούπια απουσιάζουν, πιάνουμε μελανουράκια, γερμανούς, σκαράκια... Έτσι μέχρι τώρα έχουμε πιάσει αρκετά για να βγει ο μεζές της τηγανιάς.

Οι λαγοκέφαλοι...

Άλλες φορές όταν ψαρεύω τα μικρά, μου την πέφτουν οι λαγοκέφαλοι. Τότε παρατάω τα καλάμια και πιάνω την χοντρή πετονιά, με το μεγάλο αγκίστρι και το συρματόσκοινο.  Πιάνονται ο ένας μετά τον άλλο. Το κακό είναι ότι δεν τρώγονται λόγω της τοξίνης.  Φέτος έπεισα 6. Άκουσα ότι έχουν έρθει και τα lionfish. Ένα τροπικό είδος που αν αφαιρεθούν τα δηλητηριώδη αγκάθια του τρώγεται. Με αυτό το είδος θα ασχοληθώ αργότερα, όταν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες. Παραδοσιακά στο τέλος και αυτού του ψαρέματος απαιτείται μια βουτιά στην θάλασσα για να δροσιστούμε...

Οι φουρτούνες δεν έχουν σταματημό. Μην έχοντας άλλη επιλογή και για μην χάσω την βουτιά, αποφάσισα να πάω σε έναν αγαπημένο παλιά ψαρότοπο. Έχω να πιάσω κάποιο καλό ψάρι 3-4 χρόνια. Έτσι με κρύα καρδιά πήγα να δω τι γίνεται. Υπήρχαν κάποιοι τουρίστες στην παραλία. Τραβήχτηκα σε μια άκρη να ντυθώ. Με το που βούτηξα είδα καλούς σαργούς και δύο μεγάλες ούγενες. Μόλις με πήραν χαμπάρι εξαφανίστηκαν όλα. Ένας ροφάκος με κοροϊδεύει λίγο πιο κάτω, καθώς και δύο αυλόστομοι. Υπάρχει και μια πολύ όμορφη και διαμπερής σπηλιά στην περιοχή, που πολύ παλιά είχα πάρει μερικά μεγάλα ψάρια. Την βρήκα και το μόνο που ήταν παρόν ήταν η απαράμιλλη ομορφιά της.

Μια από τις μοναδικές υποβρύχιες ομορφιές!!!

"Μάλλον δεν θα πιάσω τίποτα εδώ πάλι, αλλά τουλάχιστον είδα κάποια ψάρια...." σκέφτηκα. Προχωράω λίγο πιο κάτω και σε τρία καρτέρια έπιασα τρις σκάρους, πάλι καλά. Το ρέμα είναι πολύ λίγο και αυτό με εμψυχώνει να ανοιχτώ κι άλλο. Κάνω έναν μεγάλο κύκλο και στο τέλος του ένας ροφός ξεκολλά από ένα μεγάλο μονόπετρο. Ευτυχώς έχει καλή ορατότητα και έτσι στα -20μ. που κινείται το ψάρι, μπορώ εύκολα να το παρατηρώ. Ο ροφός έκανε ένα σλάλομ ανάμεσα σε διάφορες πλάκες, μπήκε σε μια για να βγει και να χωθεί σε ένα κατρακύλι. "Φαίνεται ήρεμο ψάρι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται..." σκέφτηκα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Έφτασα στον πάτο και έριξα μια ματιά. Ο βυθός ήταν στρωμένος με νεκρά φύκια. Ο ροφός ήταν εκεί παραλλαγμένος, κατάμαυρος και δεν φαινόταν. Με τον που τον είδα, ήταν ήδη αργά γιατί πήρε δρόμο και χώθηκε στην φωλιά του. Τον ακολούθησα και όταν τα μάτια μου συνήθισαν το σκοτάδι, τον είδα κολλημένο στον τοίχο. Φαινόταν μόνο τα ραχιαία του αγκάθια και η ουρά του. Τραβήχτηκα απαλά και είπα να κάνω μια βόλτα για να ηρεμήσει το ψάρι. Βάζω σημάδια και προχωρώ πιο κάτω. Καθώς κολυμπώ βλέπω δύο καλούς σαργούς να τρυπώνουν δίπλα-δίπλα, αλλά σε διαφορετικές πλάκες. "Λες;;;;" αναρωτήθηκα και βούτηξα. Ο πρώτος σαργός ήταν άφαντος. Ο δεύτερος είχε πάει λίγο πιο μέσα και είχε κολλήσει στα πλάγια της πλάκας. Έτσι όπως είχα βουτήξει, τυχαία βρέθηκα πίσω από το ψάρι, χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Σημάδεψα με την ησυχία μου και έπιασα έναν σαργό του κιλού (1200γρ).

Ο μεγαλύτερος φέτος!!!

Γύρισα μετά από δεκαπέντε λεπτά, ελπίζοντας για κάτι καλό. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Ξάπλωσα στον βυθό απαλά και κοίταξα μέσα, έχοντας το ψαροτούφεκο προς την κατεύθυνση που πίστευα ότι ήταν το ψάρι. Με το που άναψα τον φακό, είδα την μούρη του ροφού. Πάτησα την σκανδάλη και η βέργα πέτυχε τον ροφό. Η βέργα τραντάχτηκε και άλλαξε κατεύθυνση. Πέταξα το ψαροτούφεκο πίσω και προσπάθησα να πιάσω την πετονιά για να μην τρυπώσει το ψάρι. Αντί για την πετονιά, έπιασα μια χούφτα φύκια. Έκανα πίσω και έψαξα να την βρω πάλι. Τίποτε, ούτε το ψαροτούφεκο δεν φαινόταν από τα πολλά νεκρά φύκια! Κοιτάζοντας καλύτερα είδα το ψαροτούφεκο, το έπιασα και τράβηξα την πετονιά, αν και ήταν λίγο αργά για να πάρω τα μπόσικα. Έτσι άνοιξα το μουλινέ και αναδύθηκα. Το καλό ήταν ότι κοιτώντας από την επιφάνεια η μισή πετονιά ήταν έξω από την πλάκα. Αυτό είναι καλό, γιατί σημαίνει ότι το ψάρι δεν είναι πολύ βαθιά μέσα στην πλάκα. Έδεσα το ψαροτούφεκο στην σημαδούρα και αφού ξεκουράστηκα, βούτηξα για να δω τι γίνεται. Η πετονιά σταματούσε σε μια γωνία κάτω από την πλάκα. Έβαλα το χέρι μου μέσα και τράβηξα την πετονιά. Ως δια μαγείας ήρθε προς το μέρος μου  και είδα ένα δεμάτι φύκια να με πλησιάζει. Ανάμεσα στα φύκια, ήταν και ο δίκιλος ροφός (2200 γρ). Τον πήρα αγκαλιά και φιλώντας τον ανέβηκα στην επιφάνεια. Το ψάρι προσπάθησε να βραχώσει. αλλά η βέργα τον κόντραρε και δεν τον άφησε να χωθεί πιο βαθιά στην πλάκα.  Έτσι βγήκε εύκολα. Το ψάρεμα μόλις είχε τελειώσει.

Ο δίκιλος ροφός, ο μεγάλος σαργός & ένας κοκκινόσκαρος φωτοστέφανο!!!

'Ομως το Σύμπαν είχε άλλα στο μυαλό του. Ένας κιλίσιος σαργός αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Αν έμενε μέσα στην πλάκα του ούτε που θα τον έβλεπα. Βγήκε έξω με είδε και ξαναχώθηκε μέσα. Βούτηξα αμέσως, αλλά δεν τον είδα. Παρατήρησα ότι υπήρχαν πολλές τρύπες που μπορούσαν να φιλοξενήσουν τον σαργό. Αποφάσισα να καρτερέψω κοιτώντας κλεφτά μέσα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα είδα μια σκιά. Ο σαργός είχε πάει πιο πλάγια και βαθιά μέσα σε μια πλάκα. Σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα και τον έπιασα. Καθώς έχω πάρει τον δρόμο του γυρισμού, το μάτι μου πιάνει μια κίνηση στα βαθιά. Είναι κάτι μεγάλο, αλλά ταυτόχρονα και ευχάριστο. Μια μεγάλη χελώνα παίζει μαζί μου. Περνάει από κάτω μου στα βαθιά. Με το που την πλησιάζω σταματά και με βλέπει, αλλά κρατάει τις αποστάσεις χωρίς να είναι μακριά μου. Δεν με επιτρέπει να την αγγίξω. Προσπαθώ να κόψω μια πετονιά  1,5-2 μέτρα που σέρνει, αλλά δεν με αφήνει.

Γαλάζια ομορφιά σέρνοντας την πετονιά!!!

Αυτό έγινε τρις φορές και την τελευταία η όμορφη Καρέτα-Καρέτα εξαφανίστηκε στο βαθύ μπλε. Δύο σκάροι προστέθηκαν στα πιασμένα λάφυρά μου και βγήκα. Εκεί που ετοιμάζομαι να βγω, στο μισό μέτρο νερό, έχει μια δράκαινα μικρή. Προσπαθώ να την διώξω για τα βαθιά, αλλά εκείνη αρνείται πεισματικά. Είναι σε σημείο που κολυμπάει ο κόσμος και αναγκαστικά την χτύπησα για να μην την πατήσει κανείς. Τα τρία μαύρα αγκάθια της ράχης είναι αυτά που έχουν το δηλητήριο. Αν την πατήσει κάποιος έχει φριχτούς πόνους και θέλει γιατρό για κάθε ενδεχόμενο.

Στο μαύρο πτερύγιο στον σβέρκο υπάρχουν 3 αγκάθια προς αποφυγήν... 

Όλα μαζί...

Μάζεψα και μερικές πατελίες. Τις ξέρετε τις πατελίες. Είναι οι πεταλίδες αλλά έτσι τις λένε στην Κάρπαθο και είναι πολύ νόστιμες. Αυτές που μάζεψα εγώ, είναι οι βουτηχτές. Είναι πεταλίδες που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και για να τις πιάσεις χρειάζεται να βουτήξεις. Πήγα σπίτι και αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτό, τις ρημάξαμε οικογενειακώς..... αν και δεν ήταν πολλές.

Οι βουτηχτές πατελίες..

Υ.Γ. Άντε και του χρόνου....να είμαστε όλοι παρόντες...το καλοκαίρι τέλος για φέτος...

Τα λόγια είναι περιττά...