Ο χειμώνας δειλά-δειλά κάνει αισθητή την παρουσία του. Αν και οι προβλέψεις των ειδικών κατά την διάρκεια του μηνός Οκτωβρίου ήταν δυσοίωνες, μιλώντας για πολύ κρύο, μέχρι στιγμής (Φεβρουάριος) αυτό δεν έχει συμβεί. Έτσι λοιπόν ένα Σάββατο πρωί τράβηξα για τα αγαπημένα λαβρακο-σημεία στον Σαρωνικό. Ο καιρός λίγο μουντός, συννεφιασμένος με αραιή ηλιοφάνεια που και που. Ο ελαφρύς νοτιάς με έκανε να μου τρέχουν τα σάλια μπορώ να πω. Η ημέρα μύριζε λαβράκια. Αφού ετοιμάστηκα τράβηξα για εκεί που ήθελα και όταν ετοιμάστηκα βούτηξα. Τα νερά φυσικά λόγω του νοτιά ήταν θολά. Η θερμοκρασία των νερών 14C. Αυτή ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, γιατί τα περίμενα πολύ πιο κρύα, όχι και πως είναι ζεστά!!! Έκανα τα πρώτα καρτέρια χωρίς να δω τίποτα. Ανοίχτηκα και τράβηξα για τις πλάκες που γνωρίζω. Σε μια βουτιά μου ήρθε ένα 700αρι λαβράκι. Παρέμεινα ακίνητος και το ψάρι στάθηκε, σχεδόν ακούμπησε την βέργα. Για να γυρίσει απότομα και να εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο. Είχε και ένα γδάρσιμο στον σβέρκο του, μάλλον από κάποια βολή από ψαροτούφεκο. Καλό είναι βέβαια να μην χτυπάμε τα μικρά ψάρια. Έτσι το άφησα να φύγει χαμογελώντας για την αφέλειά του, παρόλο που δεν είχα πιάσει τίποτα μέχρι τότε. Λίγο πιο κάτω πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Το μέρος το ξέρω καλά και ξέρω προς τα που να καρτερεύω. Δεν έχουν περάσει 40" και μου έρχονται τέσσερα λαβράκια από την αντίθετη πλευρά που κοιτάω!!! Στρίβω όσο πιο απαλά το ψαροτούφεκο και προλαβαίνω να ρίξω στο πιο μεγάλο που ερχόταν τελευταίο. Το λαβράκι πετάχτηκε προσπαθώντας να αποφύγει την βολή, αλλά ήταν πολύ αργά. Η βέργα το βρήκε λίγο μετά την μέση και σε μερικά δευτερόλεπτα είχαν όλα τελειώσει. Είχα πιάσει ένα λαβράκι πάνω από κιλό (1,3κ).
Το πρώτο των 1,3 κιλών.
Παρόλο που ήξερα ότι θα έχει λαβράκια, δεν περίμενα τόσο γρήγορα ότι θα έπιανα το πρώτο μου. Στην πρώτη σοβαρή βουτιά είχα και την επιτυχία που τόσο ήθελα. Γεμάτος χαρά προχώρησα λίγο πιο κάτω και καρτέρεψα, χωρίς επιτυχία. Και ποιος νοιάζεται; Έφτασα σε ένα σημείο όπου οι πλάκες έχουν σπάσει και έχει δημιουργηθεί μια τρύπα σε ένα επίπεδο τοπίο. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τέτοια σημεία, γιατί μένω αθέατος από όλες τις πλευρές. Σε τέτοια σημεία μαζεύονται και πολλά μικρόψαρα, διότι μπορούν να κρυφτούν από τους εχθρούς τους ανάμεσα στα διάφορα χαράκια. Η ορατότητα ήταν κπως καλύτερη επειδή έχει περισσότερες πέτρες αυτό το σημείο. Αφού ηρέμησα αρκετά πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Σκοπός μου ήταν να κάνω ένα όσο πιο μεγάλο καρτέρι μπορούσα. Υπολόγιζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο, που λέει και ο λαός μας. Σε 35" και από τα πολύ πλάγια εμφανίστηκε ένα κιλίσιο λαβράκι. Χώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα μέσα στην τρύπα. Το ψάρι ήξερε ότι κάτι ήταν εκεί, αλλά δεν μπορούσε να δει τι. Παρέμεινα ακίνητος και αυτό κέντρισε ακόμη περισσότερο την περιέργεια του ψαριού. Έστριψε και ήρθε σχεδόν καταπάνω μου. Δεν περίμενα τίποτε περισσότερο και τράβηξα την σκανδάλη. Το λαβράκι χτυπήθηκε κοντά στον σβέρκο. Τινάχτηκε και προσπάθησε να τρυπώσει σε μια πέτρα. Όταν δεν τα κατάφερε, χώθηκε σε μια τρύπα αλλά και αυτή η προσπάθειά του ήταν μάταιη. Το φίλησα και αυτό όπως και το πρώτο και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ψαροβελώνα μου.
Συνέχισα το ψάρεμά μου και σε κάποια βουτιά μου εμφανίστηκαν κιλίσιοι κέφαλοι. Μετά από λίγο μου ήρθε ένα πολύ μεγάλο κοπάδι από καλές σάρπες. Η αντίδρασή μου ήταν η ίδια. Τις αγνόησα και αυτές. Το ψάρεμα συνεχίστηκε χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι που έφτασα στον κάβο, όπου θα τελείωνε και η βουτιά σε αυτό το μέρος. Ο κάβος κάνει ένα πολύ ρηχό πλάτωμα, όπου εκεί τρέφονται συνήθως οι κυνηγοί που ψάχνω. Το βάθος δεν ξεπερνά το 1 με 1,5 μέτρα. Λίγο πιο ανοιχτά, υπάρχει ένας παππούς σε μια βαρκούλα και ψαρεύει χταπόδια. Μάλιστα εκείνη την στιγμή έπιασε ένα. Πήρα μια ανάσα και βούτηξα. Περίμενα υπομονετικά και καθώς κοιτούσα δεξιά-αριστερά, παρατήρησα τρία λαβράκια να μου έρχονται από πίσω, από τα βαθιά. Μπορεί να τα είχε επηρεάσει το πιάσιμο του χταποδιού που εγώ δεν του είχα δώσει την απαραίτητη σημασία. Τα δύο πρώτα, με το που με είδαν εξαφανίστηκαν. Το τρίτο και μικρότερο με πλησίασε κι άλλο από τα πλάγια. Έστριψα ολόκληρος και την ώρα που σημάδευα, ένα κύμα με έσπρωξε. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γλιστρήσει το χέρι μου και να χάσω το πιάσιμό μου στα βράχια. Μην έχοντας άλλη επιλογή, την ώρα που έφευγε το ψάρι έκανα μια βολή απελπισίας. Φυσικά αστόχησα. Έβαλα τα γέλια με την όλη φάση. "Μακάρι να υπήρχε κάποιος και να είχε τραβήξει σε video την όλη φάση... Τι γέλια θα είχα κάνει από την κωμικοτραγική μου στάση..." σκέφτηκα και συνέχισα να γελάω. Αφού συνήλθα, ετοιμάστηκα και βούτηξα για άλλη μια φορά. Χώθηκα ανάμεσα σε κάτι πέτρες. Καθώς ψάχνω, συνειδητοποιώ ότι δίπλα μου σε μισό μέτρο, από την άλλη πλευρά της πέτρας, υπάρχει μια μεγάλη τσιπούρα. Βλέπω την ράχη της. Στρίβω σιγά-σιγά το όπλο μου, αλλά ένα κύμα με κουνάει πάλι. Το αποτέλεσμα ήταν το όπλο να χτυπήσει στην πέτρα και η τσιπούρα με με πάρει χαμπάρι. Πετάγεται στα ανοιχτά και κάθεται εκτός βολής και με παρατηρεί. Είναι ένα εκπληκτικά όμορφο ψάρι (όπως όλες οι τσιπούρες). Το ασημένιο της κορμί, το κόκκινο πίσω από τα μάγουλά της, το σκούρο φρύδι της και πολλά άλλα.... Της χαμογέλασα καθώς χανόταν από το οπτικό μου πεδίο. Θα προτιμούσα να την έχω πιάσει, αλλά και μόνο που την είδα από τόσο κοντά μου φτάνει.... Λίγο πριν βγω, έκανα μια τελευταία βουτιά. Είδα ένα μεγάλο κοπάδι από μικρούς κεφάλους και περίμενα να δω μήπως τους ακολουθεί κάτι. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ένας κυνηγός. Αυτή την φορά μου είχε έρθει από εκεί που τον περίμενα. Όταν μπήκε στο πεδίο βολής του έριξα και το πέτυχα στην μέση.
Το 3ο των 1,6 κιλών...
Το λαβράκι προσπάθησε να μπλέξει το σκοινί στις πέτρες, μήπως και τα καταφέρει να ξεφύγει. Μάταια όμως. Το παίρνω αγκαλιά και αποφασίζω να βγω. Αντί όμως να γυρίσω από το ίδιο μέρος είπα να ανοιχτώ λόγο για να συντομεύσω και την έξοδό μου. Την ώρα που είμαι πάνω από την αμμουδιά και δεν περιμένω να δω κάτι καλό, κάτι που δεν ταιριάζει στην άμμο τραβάει το βλέμμα μου.
Δεν λέγεται τυχαία ο χαμαιλέων του βυθού...
Βουτάω και βλέπω ένα χταποδάκι. Έχει γίνει ένα με το περιβάλλον. Όχι μόνο στα χρώματα αλλά και στην υφή. Το έσπρωξα με την υποβρύχια κάμερα, αλλά αυτό απτόητο. Το χαϊδεύω, το σηκώνω λίγο από τον βυθό, αυτό χαμπάρι. Παίζω μαζί του μέχρι που αποφασίζει να μου αντισταθεί. Εκνευρισμένο φουσκώνει και δεν κάνει πίσω. Εγώ συνεχίζω να το χαϊδεύω. Έχει μαζέψει τις άκρες των πλοκαμιών του σε σπειροειδές σχήμα, αλλά δεν κάνει πίσω. Τα μαζεύει έτσι για να μην του τα αρπάζουν τα διάφορα μικρόψαρα όπως οι πέρκες και οι χάνοι. Εγώ συνεχίζω και εκείνο αποφασίζει να φύγει. Το παίρνω στο κατόπι μέχρι που γίνεται ένα πάλι με το περιβάλλον. Αυτή την φορά έχει κολλήσει σε μια πέτρα. Το γαργαλώ για να αλλάξει χρώμα και να φανεί στην κάμερα. Μόλις τα καταφέρνω το αφήνω στην ησυχία του και φεύγω. Εκεί τελείωσε και η βουτιά σε εκείνο το μέρος. Βγήκα, τακτοποίησα τα ψάρια και πήγα λίγο πιο κάτω.
Δυστυχώς ο καιρός έπεσε εντελώς και η θάλασσα είχε γίνει γιαούρτη. Τα σύννεφα είχαν δώσει την θέση τους σε έναν καταγάλανο ουρανό. Βουτάω και συνειδητοποιώ ότι υπάρχει και άλλος ψαριτουφεκάς. Τον πλησιάζω να δω τι κάνει. Τον χαιρετώ και διαπιστώνω ότι ψαρεύει χταπόδια. Κρατάει ένα καμάκι και ψάχνει για τα χταπόδια. Φοράει μόνο ένα σακάκι κατάδυσης. Από κάτω έχει μόνο το μαγιό του!!! Συνεχίζω και πάω πιο κάτω. Παρ όλες τις προσπάθειές μου δεν βλέπω κάτι καλό. Έχει μόνο μικρά ψάρια. Σε ένα όμως καρτέρι ένα καλό λαβράκι μου ήρθε στην πλάτη. Γυρίζω ολόκληρος και ρίχνω λίγο πριν εξαφανιστεί μέσα στην θολούρα. Δεν ξέρω το αποτέλεσμα, αλλά από το τράβηγμα του σκοινιού κατάλαβα ότι το είχα πετύχει. Μην ξέροντας τι βολή είχα κάνει, άφησα το ψαροτούφεκο να πλέει και όρμηξα πάνω στο λάφυρό μου. Και ευτυχώς το έκανα γιατί είχε πιαστεί ίσα-ίσα από μια πετσούλα λίγο πριν την ουράς του.
Ήθελε να μου το Δώσει...(1,7κ)
Αποφασίζω να τελειώσω την βουτιά μου κάνοντας έναν κύκλο για να αποφύγω τον φίλο χταποδά. Καθώς κολυμπώ βλέπω ένα καπόνι. Είναι ένα περίεργο πλάσμα που διαθέτει και φτερά όπως και το χελιδονόψαρο. Ναι καλά διαβάσατε. Τα δύο πλαϊνά του πτερύγια είναι πολύ μεγάλα και σε περιπτώσεις μεταναστεύσεως ή κινδύνου το βοηθούν να κάνει πολύ μεγάλα άλματα έξω από το νερό που μοιάζει σαν να πετάει. Τα άλματα μπορεί να φτάσουν πάνω από 50 μέτρα! Τα δε φτερά του είναι στρογγυλά και στολισμένα στις άκρες τους με ένα υπέροχο μπλε χρώμα. Λες και ο Ποιητής των Ουρανών Ανέλαβε χρέη μανικιουρίστας και του Έκανε γαλλικό μανικιούρ!!! Μάλιστα το περίεργο αυτό πλάσμα έχει και έξι πόδια (τρία από κάθε πλευρά), μπροστά από τα πλαϊνά πτερύγιά του, που του επιτρέπουν να περπατά στον βυθό καθώς ψάχνει για τροφή. Βούτηξα πάνω στο μικρό καπόνι, πήρα το πλάνο που ήθελα και αφού το ευχαρίστησα τράβηξα για την ακτή.
Ο πρωταθλητής των πτήσεων!!!
Βγαίνω έξω και εκείνη τη στιγμή ακούω.
"Λαβρακας!!!" Γυρίζω και βλέπω τον χταποδά να βγαίνει.
"Είσαι ήρωας,.... δεν κρυώνεις;" τον ρώτησα.
"Έχω δύο παντελόνια στο αμάξι, αλλά είδα ότι η ημέρα είναι ωραία και είπα να μην το φορέσω. Όντος είναι μια ωραία μέρα και δεν κρύωσα καθόλου. Δεν βρήκα τίποτε σπουδαίο σήμερα. Μόνο δύο χταποδάκια για τον μεζέ έπιασα." μου απάντησε.
Βγαίνει έξω, βγάζει την στολή του και βλέπω έναν παππού +80 χρονών!!! Μένω κόκκαλο. Αφού ντυθήκαμε του έπιασα την κουβέντα. Τον έλεγαν Δημήτρη Ζ.... Ήταν τόσο ήρεμος. Μιλήσαμε βασικά για την θάλασσα και το ψάρεμα. Ψαρεύει τουλάχιστον 2-3 φορές την εβδομάδα. Έχει με κάποιους φίλους και μια βαρκούλα και πάνε στα νησάκια της Βούλας-Γλυφάδας για ψάρεμα, όταν το επιτρέψει ο καιρός.
"Καθετή, κανένα διχτάκι ή παραγάδι;" ρώτησα.
Με κοίταξε απορημένος και μου απάντησε: "Όχι βέβαια, μόνο ψαροτούφεκο..." και έμεινα κάγκελο για δεύτερη φορά. Χαιρετηθήκαμε και πήγα λίγο πιο κάτω για να βγάλω μια γρήγορη φωτογραφία τα ψάρια, πριν τα δει κανείς.
Όταν τελείωσαν όλα, μια σκέψη τρύπωσε στο μυαλό μου.:"Λες να είμαι κι εγώ έτσι όταν πατήσω τα ογδόντα;;;... αν ζω μέχρι τότε;;;" αναρωτήθηκα...
"Λες να συνάντησα το μελλοντικό μου alter ego????"!!!!
