Καλοκαίρι στα Κύθηρα... μέρος 2ο

....Οι μέρες περνούσαν ήσυχα στα Κύθηρα, όπως όταν κάνει κάποιος διακοπές. Εννοείται ότι το ψάρεμα ήταν σχεδόν μια καθημερινή απασχόληση. Τις ημέρες που είχαμε ρεπό υπήρχαν και άλλες ασχολίες. Σε μια από αυτές, η Δέσποινα ανέλαβε χρέη κομμωτή.

Η Δέσποινα άψογη σε όλα της!!!!!

Κούρεψε τον Βρεττό και τον Νίκο άψογα μπορώ να πω. Μετά από τα πειράγματα για το ποιος έχει το πιο ωραίο κεφάλι, επιδόθηκαν σε αγώνα ταβλιού. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψει κανείς τα σχόλια κατά την διάρκεια του! Το τι ατάκες ειπώθηκαν, ακόμη τις θυμάμαι και γελάω.

Η ΜΕΓΆΛΗ μάχη....

Η κουτσομπόλα!!!

Μέσα στον σαματά, η Juicy (η πανέμορφη αλλά κουτσομπόλα σκυλίτσα των παιδιών) ανέβηκε στην καρέκλα να δει από πού έρχεται όλος αυτός ο θόρυβος. Ο αγώνας τελείωσε με νικητή τον Βρεττό και τα πειράγματα στον Νίκο μάλλον ακούστηκαν σε όλο το νησί και ας ήταν μεσημέρι.

Τότε….. εμφανίστηκε ο κ Μανώλης. Έριξε μια γρήγορη ματιά να δει τι συμβαίνει και με βαριά Καρπάθικη προφορά μας είπε: «Άντε βρε!!! τα ψάρια περιμένουν και έχουμε αργήσει πολύ».
Λες και μας χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, πεταχτήκαμε πάνω μαζέψαμε τους εξοπλισμούς μας και όπου φύγει-φύγει. Μπήκαμε στο φουσκωτό του Βρεττού και χαθήκαμε στον ορίζοντα. Θα πηγαίναμε να ψαρέψουμε κάποια καινούργια κομμάτια που είχε βρει ο Βρεττός, αλλά ήταν βαθιά. Φτάσαμε, ντυθήκαμε και βουτήξαμε. Στην αρχή όπως πάντα στα ρηχά και μετά ανοιχτήκαμε και βρήκαμε το μέρος. Σε μικρή απόσταση από εμάς μας παρακολουθούσε ο φύλακάς μας ο κ Μανώλης. Ήμασταν έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Τότε είδαμε τις στήρες. Ήταν μεγάλες, υπέροχες και πολλές. Ετοιμάστηκε ο Βρεττός και βούτηξε. Τα ψάρια όμως, δεν ξέρω γιατί, δεν τον δέχτηκαν και τράπηκαν σε φυγή για τα πιο βαθιά. Κολυμπήσαμε λίγο πιο κάτω όταν είδα κάτι μέσα σε μια φυκιάδα.
«Την βλέπεις, την βλέπεις μέσα στην φυκιάδα…» μου φώναξε ο Βρεττός. Του έγνεψα καταφατικά και ετοιμάστηκα να βουτήξω. Το ψάρι είχε παρκάρει ανάμεσα σε μια πέτρα και σε ένα δεμάτι φύκια. Είχε πάρει την σκούρα καφέ παραλλαγή και δεν φαινόταν καθόλου. Αυτό που το πρόδωσε ήταν η ουρά του που ήταν έξω από τα φύκια και λόγω της εκπληκτικής ορατότητας φαινόταν και η παραμικρή της λεπτομέρεια. Βούτηξα και ενώ το πλησίαζα το ψάρι γλίστρησε, πήγε προς κάτι βράχια και χώθηκε με το πλάι μέσα σε μια τρυπούλα που ίσα-ίσα το χωρούσε.
«Ωχ, και τώρα τι κάνουμε; Είναι και βαθιά….» αναρωτήθηκα. Πλησίασα την τρύπα, άναψα τον φακό τίποτα. Κοιτάζω πιο αριστερά με τον φακό και είδα ολόκληρο το ψάρι να κάθεται πάνω στην άμμο, στριμωγμένο στο βάθος της τρύπας, κάνοντας την άσπρη-γκρι παραλλαγή του, με συνοδεία την υπέροχη κίτρινη πινελιά στο σώμα της. Σημάδεψα κεφάλι και έριξα. Άμμος πετάχτηκε έξω και εγώ προσπάθησα να τραβήξω το ψάρι, αλλά μάταια. Έτσι άνοιξα το μουλινέ και αναδύθηκα. Όπως συμβαίνει σε κάθε βαθιά βουτία όταν ψαρεύουμε μαζί, έτσι και τώρα ο Βρεττός είχε βουτήξει για να με βοηθίσει στην άνοδο, μήπως και χρειζόμουνα κάποια βοηθεια. Συμφωνήσαμε με τον Βρεττό επειδή είναι στήρα και σκίζεται εύκολα να δευτερώσουμε το ψάρι. Ετοιμάστηκε ο Βρεττός και βούτηξε. Όταν έφτασε στην τρύπα, απλά άφησε το ψαροτούφεκό του κάτω και ήρθε στην επιφάνεια.
«Είναι πολύ θολά και δεν φαίνεται τίποτα» μου είπε. Περιμέναμε λίγο και μετά βούτηξα εγώ. Όταν έφτασα στην τρύπα, το ψάρι μόλις που φαινόταν. Σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Μετά έπιασα και τις δύο βέργες και τράβηξα, αλλά η στήρα αρνιόταν να έρθει έξω. Άνοιξα το μουλινέ και βγήκα στην επιφάνεια.
«Το ψάρι θέλει λίγο τράβηγμα προς τα πίσω και θα βγει εύκολα νομίζω...» του λέω.
Ενώ ο Βρεττός ετοιμάζεται να βουτήξει, εγώ φτιάχνω τα σκοινιά από τα δύο όπλα ακούω τον Βρεττό να μου λέει «Τι γίνεται τώρα;» τον κοιτάζω απορημένος και μου το ξαναλέει.
«Τι εννοείς, βούτα αν είσαι έτοιμος, τι περιμένεις ;» του απαντάω.
«Καλά την σμέρνα δεν την είδες; Είναι τεράστια και μπήκε στην τρύπα της στήρας!!!» μου λέει.
«Όχι δεν την είδα, γιατί έφτιαχνα τα όπλα. Βούτα αλλά πρόσεχε !!!» του λέω και βούτηξε. Ανοίχτηκε από την τρύπα και πλησίασε δειλά-δειλά. Έφεξε μέσα, τράβηξε όπως του είπα και βγήκε στην επιφάνεια με μια υπέροχη τριαμισάρα στήρα από τα -27,9μ. 

Ένα υπέροχο, σπαθάτο θαλάσσιο στολίδι είχε έρθει στην αγκαλιά μας. Χαρήκαμε για την επιτυχία και συνεχίσαμε το ψάξιμο, αφού δώσαμε το ψάρι στον κ Μανώλη. 

Μάταια όμως και έτσι αποφασίσαμε να αλλάξουμε τόπο. Πήγαμε σε έναν τόπο γεμάτο μονόπετρα και αρχίσαμε το ψαχτήρι, αφού πρώτα κάναμε αρκετά καρτέρια. Πολλές πέτρες τις ήξερε ο Βρεττός, αλλά δεν είδαμε κάτι σημαντικό. Σε μια στιγμή όμως βλέπω έναν ροφό να τρυπώνει κάτω από ένα μονόπετρο. Είναι η σειρά του Βρεττού να βουτήξει και έτσι τον φωνάζω. Έχει κι εκείνος δει το ψάρι, ετοιμάζεται και βουτάει. Πλησιάζει το μέρος που μπήκε το ψάρι, ρίχνει μια ματιά, πηγαίνει πιο δεξιά και ρίχνει. Ανοίγει το μουλινέ και αναδύεται. Δένουμε το ψαροτούφεκο με τεντωμένο το σκοινί σε ένα μικρό μπαλονάκι και ώρα για συμβούλιο.
«Το ψάρι που είδαμε ήταν μικρό. Στο βάθος υπήρχε ένα πιο μεγάλο, περίπου στα 6-7 κιλά και του έριξα. Σημάδεψα κεφάλι, αλλά δεν ξέρω τι έγινε. Μάλλον είναι καλύτερα να βουτήξεις από την πάνω μεριά. Χωράει να βγει και σίγουρα θα το δεις ολόκληρο μπροστά σου» μου λέει. Χαλάρωσα και βούτηξα. Καθώς πλησιάζω την πλάκα από την πάνω της μεριά, όπως συμφωνήσαμε, διακρίνω κάτι άσπρο που δεν ταιριάζει με το όλο τοπίο. Κοιτάω καλύτερα και βλέπω σχεδόν όλο το ψάρι να είναι έξω από την πλάκα, με το κεφάλι του να κρατάει αντίσταση κάτω από την πλάκα. Αλλάζω πορεία και πηγαίνω για να πιάσω το ψάρι, όταν συνειδητοποιώ ότι ο ροφός είναι πιασμένος από μια πετσούλα του σβέρκου του. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον δευτερώνω, τον τραβάω έξω από την πλάκα, τον παίρνω αγκαλιά και βγαίνω στην επιφάνεια. 

Η βολή του Βρεττού του είχε ξύσει το κρανίο, χωρίς να του κάνει σοβαρή ζημιά και το ψάρι κρατιόταν από την πέτσα του σβέρκου. Σοκαρισμένο όπως ήταν δεν πρόλαβε να χτυπηθεί αρκετά για να την γλυτώσει.

Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μας.

Καθώς επιστρέφαμε, το δειλινό είχε αρχίζει να αγκαλιάζει το νησί. Μια απίστευτη ηρεμία είχε απλωθεί σε όλο το τοπίο. Μόνο η μηχανή της βάρκας έσπαγε αυτήν την μαγική σιωπή. Η ήρεμη θάλασσα από κάτω, η νύχτα από πάνω αγκάλιαζαν τα Κύθηρα λες και ήθελαν να τα καληνυχτίσουν.

Παρόλο που το ψάρεμα μου προσφέρει απίστευτες συγκινήσεις, αυτές οι μαγικές στιγμές όπως αυτού του τοπίου, χαράζονται πάντα πάνω στην ψυχή μου….   

Διάφορα ψαρέματα .....

                                   

Ο κ. Μανώλης πάντα παρών....