Εκεί που δεν το περιμένεις Νο 2

Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ 

Θα σας εξιστορήσω μια περιπέτεια εντελώς διαφορετική από όλες τις άλλες. Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1973, όταν πρόσφυγες από την Αιθιοπία ήρθαμε στην Ελλάδα. Το σόι μας υποδέχτηκε εγκάρδια και μετά από αρκετές μέρες πήγαμε να δούμε και τους παππούδες (τους γονείς του πατέρα μου) στην Κάρπαθο. Εκεί μεταξύ των άλλων συγγενών, γνώρισα ένα κοριτσάκι (πρώτη μου ξαδέρφη), που έμελλε να γίνει η μέλλουσα αδελφή μου (μη βιολογική). Το εν λόγω κοριτσάκι το ονόμαζαν Πόπη.

Καλοκαίρι 1973. Η αρχή της συμμορίας!!!

Με την Πόπη κάναμε πολλά. Ήμασταν κοντά στην ηλικία και έτσι σμίξαμε πολύ μπορώ να πω μετά βεβαιότητος. Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι που λένε. Να φανταστείτε ότι την πρώτη μέρα της συνάντησης μας, μετά από μερικές ώρες, οι ενήλικες ανησύχησαν για το που είναι τα δύο μικρά του σογιού. Μας έπιασαν επ' αυτοφόρω, να έχουμε ανέβει πάνω στο κρεβάτι, έχοντας ακουμπήσει έναν κουβά γεμάτο νερό στο πρεβάζι του παράθυρου και με ένα καλάμι ψαρέματος, ψαρεύαμε τα χρυσόψαρα της διπλανής στέρνας. Όσα ψάρια πιάναμε τα μεταφέραμε στην δική μας στέρνα. Όμως μας έπιασαν και σταμάτησε άδοξα το ψάρεμα της ημέρας. Εννοείται ότι ξανά-ψαρέψαμε κάποια άλλη μέρα από διαφορετικό πόστο, μιας κι ο εχθρός (οι ενήλικες) έριχναν κάποιες ματιές μήπως ήμασταν πάνω στο κρεβάτι με τα συμπράγκαλα του ψαρέματος.

Τι να πρωτοθυμηθώ. Το κυνήγι με τις κότες...... Γιατί θέλαμε να παίξουμε ινδιάνους και καουμπόηδες. Είχαμε τον εξοπλισμό αλλά μας έλειπαν τα φτερά της κότας. Έτσι την πλήρωσαν οι κότες της θείας, μιας και ξεπουπουλιάσαμε κάποιες, για να εμπλουτίσουμε τις στολές μας. Βέβαια, στο τέλος μια από τις κότες μας άφησε χρόνους και ψάχναμε δικαιολογίες για το τι και πως συνέβη!!!! 

Τι να πρώτο εξιστορήσω...Την αυτοσχέδια κούνια, τις μάχες με τα καλάμια, τις βάρκες, τις συνεχόμενες βουτιές στην θάλασσα ή το κλεμμένο χοιρινό της θείας που τεμαχίσαμε σε κομμάτια .....το περάσαμε σε καλάμια και ψήσαμε τα αυτοσχέδια σουβλάκια μας. Στο τέλος εννοείται ότι τα φάγαμε. Ήταν πεντανόστιμα, αλλά μια αμφιβολία τριγυρνά ακόμη στο μυαλό μου για το πόσο καλά ήταν ψημένο το κρέας!!! 

Καθώς πέρασαν τα χρόνια η Πόπη οικογενειακώς πήγαν στις ΗΠΑ, για να βρεθούμε πάλι στην αγαπημένη μας Κάρπαθο. Άλλες καταστάσεις, άλλες έγνοιες, αλλά εννοείται ότι τα τσιμπούσια έπεφταν σωρηδόν. 

Τα εν λόγω τσιμπούσια....

Όμως τότε εμφανίστηκε η μπιρίμπα και μπήκε σφήνα στην σχέση μας. Πόσα καλοκαιρινά βράδια δεν περάσαμε με το υπόλοιπο σόι, παίζοντας μπιρίμπα και γράφοντας το σκορ. Το τι γέλιο έπεφτε, το τι καζούρα στους χαμένους (πάντα με αγάπη). Συνήθως παίζαμε στην ίδια ομάδα, έχοντας αντιπάλους την μάνα μου με την Φαίνη (την αδελφή της Πόπης ή την Θεία Ειρήνη - μητέρα των κοριτσιών). Τα χρόνια πέρασαν, μεγαλώσαμε κάπως αλλά η τρέλα δεν έπαψε να υπάρχει. 

Ο Ποππουλιός ή η Πομ-πο (έτσι την φώναζα εγώ και εκείνη με φώναζε Χαρουλιώ) ήταν μια ψυχή ντόμπρα, μία ψυχή καθαρή. Ότι είχε να σου πει στο έλεγε κατάμουτρα και δεν κώλωνε πουθενά. Ευαίσθητος άνθρωπος με πολύ μεγάλη καρδιά. Αυτή η καρδιά την πρόδωσε ξαφνικά ένα πρωινό του Νοέμβρη....

Καλό ταξίδι Ποπουλιέ, βρες το υπόλοιπο σόι και τρέλανέ τους στην μπιρίμπα, στο ζειμπέκικο και στον Ρέμο. Θα μας λείψεις πολύ, αλλά από την άλλη γλίτωσες τον φόβο, την ανασφάλεια, τον κορωνοϊό, την τρομολαγνεία και άλλες βλακείες που διέπουν την εποχή μας. 

Καλό ταξίδι αδελφούλα μου, είθε να είναι ελαφρύ το χώμα....

Μας έχεις ήδη λείψει πολύ...

Την αδελφούλα μου εγώ έτσι την θυμάμαι....