Άκης Ρέντζος - για μένα ο Ακουλιός...

Ο Άκης με την παρέα του!!!

Τον Άκη τον πρωτογνώρισα όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου στις ΗΠΑ στα τέλη του 1980.  Είμασταν μπατζανάκηδες και έτσι ξεκίνησε η παρέα μας. Εκείνος βάζελος, εγώ γαύρος. Καταλαβαίνετε τι πείραγμα έπεφτε όταν υπήρχε αγώνας ποδοσφαίρου.... Είχαμε κάποια κοινά ενδιαφέροντα, όπως και παίζαμε ποδόσφαιρο όλοι οι άνδρες του σογιού μαζί (με πολύ καζούρα στο τέλος του κάθε ματς, αναλόγως το σκορ). Είχαμε και τις διαφορές μας όμως. Ο Άκης πήγαινε γήπεδο και όταν το ράλι Ακρόπολις ξεκινούσε, πήγαινε στις ερημιές να το απολαύσει, όπως  μου έλεγε. Αυτό όμως που για αρκετά χρόνια μας ένωσε, ήταν το ψαροντούφεκο. Η δικιά μου μεγάλη τρέλα-αγάπη ήταν για όλο τον χρόνο. Του Άκη ήταν τα καλοκαίρια. Πηγαίναμε σε διάφορα μέρη. Τι να πρωτοθυμηθώ....Τα μελανούρια της Άνδρου, τις σκολόπεντρες της Κύθνου (αυτή η ιστορία είναι για πολύ λίγους), την Αχλαδερή, τον Αλμυροπόταμο, τον Πλατανιά, τα διάφορα τσιμπούσια και πολλά άλλα. 

Τα μελανούρια της Άνδρου και άλλα...

Ένα όμως μέρος μας έδεσε για τα καλά. Η Κάρπαθος. Αν και η καταγωγή του ήταν από την Κρήτη, ο Άκης ένιωθε πιο πολύ Καρπάθιος. Κάναμε ονειρεμένα ψαρέματα στο αγαπημένο μας νησί. Ροφοί, σαργοί, σκάροι, ζαργάνες (τα γνωστά φίδια για όσους γνωρίζουν) και άλλα πολλά ήταν τα τρόπαιά μας. 

Μεταξύ των άλλων και τα "περίφημα φίδια"!!!

Κάρπαθος 1.

Κάρπαθος 2.

Κάρπαθος 3.

Καθώς πέρασαν τα χρόνια, εγώ παρέμεινα και παραμένω ερωτευμένος με το ψαροντούφεκο, ο Άκης άρχισε σιγά-σιγά να το αντικαθιστά με ψάρεμα με το καλάμι. Ψάρευα κι εγώ μαζί του, όταν ξεκουραζόμουν από το ψαροντούφεκο. Με τα χρόνια, είχε αρχίσει να βαραίνει μάλλον λόγω της κατάστασης του, πράγμα το οποίο δεν το γνώριζα. Όταν τα πράγματα άρχιζαν να δυσκολεύουν, τότε κατάλαβα-έμαθα τι συνέβαινε. 

Καλό ταξίδι φίλε και αδελφέ μου. Είθε το χώμα να είναι ελαφρύ.... 

Υ.Γ. Αααα βρε Ακουλιώ (έτσι τον φώναζα....).  Θα μου λείψεις πολύ κι ας μην κάναμε πολύ παρέα τελευταία....