Με τον Μιχάλη είμαστε συνάδελφοι στο σχολείο εδώ και καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Ο Μιχάλης έχει "τρέλα" με τις πολεμικές τέχνες, ενώ εγώ.... μέχρι που έκανε το "λάθος" και μου είπε ότι τα τελευταία καλοκαίρια κάνει ψαροτούφεκο. Μαζί με μια μεταχειρισμένη στολή του χάρισα κι ένα 82αρι ψαροτούφεκο που μου περίσσευε και από τότε του "κόλλησε" το μικρόβιο του υποβρυχίου ψαρέματος με άπνοια. Λέγαμε αρκετές φορές να πάμε για ψάρεμα αλλά όλο κάτι τύχαινε και δεν βρισκόμασταν. Όμως μια Παρασκευή που ήταν τα σχολεία κλειστά τα καταφέραμε να πάμε για βουτιά.
Ξυπνήσαμε χαράματα και βρεθήκαμε στο Αιγάλεω. Θα πηγαίναμε στον Σαρωνικό για καρτέρια και ο Θεός βοηθός. Ο καιρός νοτιάς 3-4 μποφόρ και με ένα καταπληκτικό χειμωνιάτικο ήλιος. Ήταν όντως μια υπέροχη μέρα. Πήγαμε σε έναν τόπο που τον ξέρω καλά και στο παρελθόν μου είχε δώσει πολύ ωραία ψάρια. Τα νερά ήταν όπως τα περίμενα θολά λόγω του νοτιά, αλλά εμένα δεν με πείραζε καθόλου. Καταστρώσαμε το πλάνο της βουτιάς και αφού ντυθήκαμε με ανυπομονησία βουτήξαμε.
Η αρχή...
Εγώ απομακρύνθηκα αρκετά για να μην τον ενοχλώ και πλακώθηκα στα καρτέρια. Ρηχά στην αρχή, μετά πιο βαθιά αλλά τίποτα. Κάποιοι ωραίοι σαργοί φάνηκαν κάποια στιγμή, αλλά με πήραν χαμπάρι και εξαφανίστηκαν. Το ίδιο έκανε και ένα κοπάδι με σάρπες και κεφάλους. Σε μια στιγμή εκεί που πάω να καρτερέψω, βλέπω ένα παράξενο καβούρι να με κοιτάει, προσπαθώντας να χωθεί μέσα στην άμμο. Το σκουντώ και εκείνο ανοίγει τις δαγκάνες του για να φοβίσει το τεράστιο μαύρο πράγμα που το ενοχλεί. Ένα υπέροχο ροζ-μοβ χρώμα φάνηκε από την εσωτερική πλευρά τον "χεριών" του. Το χάζεψα και το άφησα στην ησυχία του, καθώς προσπαθούσε να μπει και πάλι κάτω από την άμμο. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο χωρίς τίποτα το σπουδαίο, μέχρι που αποφάσισα να πάω στον Μιχάλη, ελπίζοντας ότι εκείνος θα τα είχε πάει καλύτερα. Όντως ο Μιχάλης τα είχε καταφέρει καλύτερα μιας και είχε πιάσει ένα καλό χταπόδι. Έτσι μετά από μια τρίωρη βουτιά βγήκαμε για να καταστρώσουμε καινούργιο πλάνο. Μπήκαμε στο αμάξι και τραβήξαμε παρακάτω. Όμως το μέρος που ήθελα να βουτήξουμε ήταν πολύ θολό. Έτσι αποφάσισα να πάμε αλλού. Μετά από 40΄οδήγηση φτάσαμε και εδώ τα πράγματα έδειχναν ότι θα ήταν μια χαρά. Όντως η ορατότητα ήταν πολύ καλύτερη και δεν είχε καθόλου κύμα. Ξανά πάλι το πλάνο μας. Ο Μιχάλης θα έκανε την πρώτη βουτιά και θα ερχόταν να με βρει λίγο πιο κάτω. "Το μέρος κάνει πολλούς κεφάλους και έχει και λαβράκια. Καρτέρια στις πλάκες, εκεί πάνω παίζουν τα ψάρια..." του είπα. Συμφωνήσαμε τι ώρα να συναντηθούμε και βουτήξαμε. Ανοίχτηκα λίγο και πλακώθηκα στα καρτέρια. Δεν είχε πάλι τίποτα. Συνέχισα να ψαρεύω απολαμβάνοντας την υπέροχη μέρα. Λίγο πιο κάτω ετοιμάστηκα να κάνω ένα μεγάλο καρτέρι. Πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα και βούτηξα. Έχει περάσει ένα λεπτό και κοντά στην επιφάνεια βλέπω ένα λαβράκι να με πλησιάζει. Λόγω του ήλιου δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλο είναι. Το ψάρι είναι ήρεμο και έτσι το αφήνω να πλησιάσει αρκετά. με το που το σιγουρεύω, πατάω την σκανδάλη και πιάνω ένα λαβράκι 1,3κ.
"Επιτέλους και το πρώτο ωραίο ψάρι..." είπα και συνέχισα. Ενώ ταχτοποιώ το ψάρι, το μάτι μου "πιάνει" κάτι περίεργο. Βουτάω και βλέπω έναν ιππόκαμπο. Ανοίγω την κάμερα και τον περιεργάζομαι.
Μια από τις ομορφιές της θάλασσας!!!
Τον πιάνω και εκείνος μαζεύει την ουρά του. Τον ακουμπώ απαλά στην άμμο και εκείνος κάνει τον ψόφιο. Χαμογελάω με την "πονηριά" του και πάω πιο κάτω.
Σε ένα άλλο καρτέρι μου έρχονται κέφαλοι και σάρπες. Δεν ασχολούμαι και ψάχνω να δω μήπως ακολουθεί κάποιο λαβράκι. Δεν βλέπω τίποτα και σημαδεύω τον τελευταίο κέφαλο. Πιάνω ένα ψάρι περίπου 700 γρ. Έχω φτάσει στο τέλος του τόπου και η ώρα πλησιάζει για να φύγουμε. Βλέπω μια πέτρα και λέω να κάνω το τελευταίο καρτέρι. Το όλο τοπίο δεν μου αρέσει και βαριεστημένα κάνω το τελευταίο καρτέρι χωρίς να ανοίξω την κάμερα. Με το που προσγειώνομαι και κρύβομαι εμφανίζεται ένα καλό λαβράκι. Το ψάρι είναι όμως νευρικό και όταν μπήκε σε απόσταση βολής, πάτησα την σκανδάλη και η βέργα το πέτυχε στην μέση. Ο μεγάλος κυνηγός (1,6κ) πετάχτηκε προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα, αλλά όρμισα κι εγώ. Έπιασα το τρόπαιό μου και τα έψαλα στον εαυτό μου, γιατί πάλι το θεώρησα δεδομένο ότι τίποτε δεν θα συνέβαινε.
Το μεγάλο της ημέρας!!!
Τακτοποίησα το ψάρι και έψαξα να βρω τον Μιχάλη. Ήταν εκεί που είχαμε πει. Μόλις με είδε τα μάτια του γίνανε πιο μεγάλα και από την μάσκα του. Κόντεψα να πνιγώ από τα γέλια. Εκείνος άρχισε να επευφημεί τα ψάρια κι εμένα ενώ εγώ του έλεγα να κάνει ησυχία, για να μην μας πάρουν χαμπάρι. "Πως πήγε; Δεν είχε έστω κεφάλους;" τον ρώτησα. "Είχε, αλλά ενώ ετοιμάζομαι να κάνω τα καρτέρια μου, βλέπω έναν ροφό 2-2,5 κ να τρυπώνει με ταχύτητα. Αγνόησα τους κεφάλους και άρχισα το ψαχτίρι για να βρω το ψάρι. Μετά από αρκετή προσπάθεια το βρήκα. Σημαδεύω με δυσκολία και ρίχνω. Η βέργα βράχωσε στο βάθος την τρύπας και είδα κι έπαθα να την ξεβραχώσω. Όταν την πήρα στα χέρια μου ήταν αυτή η μικρή στηρούλα αλλά...... την επομένη φορά θα κάνω μόνο καρτέρια!!!" είπε γελώντας. Πήγαμε στο αμάξι σαν τους κλέφτες και βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Θυμήθηκα πόση χαρά έκανα τότε που πρωτοξεκίνησα το ψάροτούφεκο, όταν οι πιο έμπειροι φίλοι μου, μου έδιναν κάποιο ωραίο ψάρι.....Έδωσα στον φίλο μου τον κέφαλο και το μικρότερο λαβράκι.... Τα λόγια είναι περιττά!!!
Μπράβο ρε μάγκες!!! Χρήστος
ΑπάντησηΔιαγραφή