Έχω επιστρέψει στην Αθήνα και από την 1η Σεπτεμβρίου έχουν ξεκινήσει και τα συμβούλια με τους καθηγητές για την νέα σχολική χρονιά. Όμως την Τετάρτη δεν έχω τίποτα και αποφάσισα να πάω για βουτιά. Δυστυχώς οι φίλοι μου (οι 2 Σπύροι και ο Γιάννης) δεν μπορούν να πάμε όλοι μαζί για ψάρεμα κι έτσι αναγκαστικά θα πάω μόνος μου κολυμπιτώ. Μετά από αρκετή σκέψη αποφασίζω να πάω Β. Ευβοϊκό μια και έχω καιρό να τον ψαρέψω.
Ξύπνησα χαράματα, φόρτωσα τον εξοπλισμό και ξεκίνησα για το μέρος που είχα επιλέξει. Έφτασα μόλις είχε βγει ο ήλιος. Ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα τραβώντας ανοιχτά. Τα νερά αρκετά θολά αλλά υποφερτά. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα τρία μέτρα. Στα πρώτα καρτέρια κάποιοι μικροί κέφαλοι φάνηκαν. Τους αγνόησα και πήγα λίγο πιο βαθιά. 3-4 κέφαλοι μεγάλοι ήρθαν στο καρτέρι μου. Με έτρωγε η παλάμη μου να πατήσω τη σκανδάλη αλλά συγκρατήθηκα.
«Δεν έχω έρθει για κεφάλους» είπα μέσα μου.
Τα ψάρια έφυγαν… Στο επόμενο καρτέρι φάνηκαν 5-6 2κιλα γοφάρια αλλά ήταν πολύ νευρικά. Την ώρα που χανόντουσαν μέσα στη θολούρα, έριξα αλλά αστόχησα. Λίγο πιο κάτω το ίδιο συνέβη με μια κιλίσια τσιπούρα. Η ψυχολογία στο ναδίρ. Αποφάσισα να συνεχίσω και ότι γίνει. Χαλάρωσα στην επιφάνεια και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα βούτηξα για ένα μεγάλο καρτέρι. Όταν προσγειώθηκα στο βυθό, δεν είχαν περάσει 10 δευτερόλεπτα, διέκρινα στα δεξιά μου μια άσπρη φιγούρα να με πλησιάζει. Δεν μπορούσα να διακρίνω τι ψάρι ήταν λόγω της θολούρας. Ήταν πολύ φαρδύ για να είναι κέφαλος ή λαβράκι αλλά και πολύ στενό για να είναι τσιπούρα. Δεν ήταν γοφάρι γιατί η ουρά του δεν έδειχνε διχαλωτή. Το ψάρι στάθηκε μπροστά μου, μέσα στη θολούρα και εγώ χωρίς να χάσω χρόνο σημάδεψα το κεφάλι του και πάτησα τη σκανδάλη. Η άσπρη σκιά δεν κουνήθηκε καθόλου και εγώ σκέφτηκα ότι πάλι αστόχησα και ξεκίνησα για την επιφάνεια. Όμως αυτήν τη φορά η βέργα ήταν βαριά. Την τράβηξα κοντά μου για να δω τι είχα χτυπήσει και γεμάτος έκπληξη είδα ένα πανέμορφο μυλοκόπι 1,5 κιλό, νεκρό πάνω στη βέργα μου. Έχω δει 5 φορές αυτά τα υπέροχα ψάρια και έχω πιάσει τα τρία στα τόσα χρόνια που ψαρεύω. Το φίλησα και το κρέμασα στην ψαροκρεμάστρα μου. Ουσιαστικά το ψάρεμα μου είχε τελειώσει, αλλά είχε περάσει μόνο μισή ώρα ψαρέματος και μια και είχα διανύσει τόσα χιλιόμετρα αποφάσισα να συνεχίσω. Μετά από 2 καρτέρια αστόχησα (και πάλι) σε μια μισόκιλη τσιπούρα.
Προχώρησα λίγο, βούτηξα και με κάθετη βολή πήρα μια μισόκιλη μουρμούρα. Γεμάτος χαρά κι αυτοπεποίθηση ξαναβούτηξα. Μια από τα ίδια. Αυτή την φορά πήρα έναν μισόκιλο κακαρέλο σε κάθετη βολή πάλι. Καθώς περνούσε η ώρα το ρέμα άλλαζε και τα νερά θόλωναν όλο και πιο πολύ. Αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας. Σε ένα καρτέρι πήρα ένα λαβράκι που ζύγιζε 1,4 κιλά. Κολυμπάω λίγο πιο κάτω και κάνω ένα ακόμη καρτέρι. Τότε μέσα από την θολούρα εμφανίζεται μπροστά μου ένα λαβράκι που δεν ήταν ούτε μισό κιλό. Με πλησίασε αγριεμένο, με πολύ τσαμπουκά, καβάλησε το όπλο, κύρτωσε την ράχη του, φούσκωσε τα μάγουλα του ανοίγοντάς τα για να φανεί πιο μεγάλο και στάθηκε 30 πόντους μπροστά στην μάσκα μου. Από το όλο θέαμα με έπιασαν τα γέλια και παραλίγο να πνιγώ. Βγήκα στην επιφάνεια βήχοντας και γελώντας. Λίγο πριν βγω είδα μια σκιά μέσα στη θολούρα και έριξα. Ένας κέφαλος 1,2 κιλά ήρθε να προστεθεί σαν τελευταίο στολίδι στην ψαροβελόνα μου. Βγήκα έξω για να βγάλω τις απαραίτητες φωτογραφίες αλλά εκεί κατάλαβα πως είχα ξεχάσει τη φωτογραφική μηχανή στο σπίτι, επομένως αναγκαστικά, το περιβάλλων πίσω μου είναι κάθε άλλο παρά θαλασσινό.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου