Γοφάρια στα Ρηχά!

Πριν από δύο μέρες είχαμε πάει για ψάρεμα με τον Σπύρο Μαρίνη στον Ν. Ευβοϊκό και μία βραχωμένη πίγκα στα -35μ. μας είχε στερήσει αρκετή ώρα από το ψάρεμά μας. Έτσι μόλις την προσθέσαμε στις τέσσερις στήρες το 3,5κ ψάρι, το ψάρεμα είχε τελειώσει, μιας και ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει.

Μια μέρα αργότερα χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ο Σπύρος: «Για σου Ζακ, τι κάνεις αύριο;» 

«Για σου Σπύρο. Δυστυχώς έχω επιτήρηση σε διαγώνισμα στις δύο το μεσημέρι» του απατάω. 

«Κρίμα, έλεγα να συνεχίζαμε από εκεί που σταματήσαμε. Εγώ πάντως θα πάω.» 

«Να προσέχεις, θα τα πούμε» του απάντησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Μια ιδέα μου καρφώθηκε κυριολεκτικά στο μυαλό μου. Γιατί να μην πάω πρωί-πρωί για μια βουτιά και μετά στο σχολείο. Ο πιο βολικός ψαρότοπος ήταν ο αγαπημένος μου Β. Ευβοϊκός. Φόρτωσα τον ανάλογο εξοπλισμό μου και λίγο πριν τις 5 πμ ήμουν ήδη στο δρόμο. Έφτασα, ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα. Η ώρα ήταν 7 πμ ακριβώς. Το νερό ήταν στους 20^ο C, αλλά η θολούρα σταθερή στην θέση της. Κολύμπησα και ανοίχτηκα για κάποια ξενέρια που ξέρω. Έκανα μια-δύο βουτιές για να ανοίξω και ενώ προχωρούσα να τρία ωραία γοφάρια σε βάθος μόλις 2-3 μ. Συναγερμός, κάνω αμέσως βουτιά και πιάνομε από μια προεξοχή του βράχου για καρτέρι. Τα δύο ψάρια χάθηκαν ενώ το τρίτο κοντοστάθηκε γύρισε προς το μέρος μου αλλά ήταν εκτός βολής. Δίνω μια χεριά, το πλησιάζω και του ρίχνω στα πλευρά λίγο πριν χαθεί μέσα στην θολούρα. Χαμός, το μουλινέ ξετυλίχτηκε σφυρίζοντας και το γοφάρι προσπαθούσε να απαλλαγεί από την βέργα. Κρατώντας το σχοινί τεντωμένο έλεγχα το ψάρι των 3,3 κιλών που κουρασμένο μετά από λίγο παραδόθηκε. Το πήρα στα χέρια μου, του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και ζητώντας του συγγνώμη το φίλησα και το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου. 

Βασικά το ψάρεμά μου είχε τελειώσει πριν καλά-καλά αρχίσει! Αποφάσισα να συνεχίσω για καμιά ώρα ακόμη. Όσο ανοιγόμουν η θολούρα αυξανόταν. Το θερμοκλινές ήταν στα τρία μέτρα και από εκεί και κάτω δεν έβλεπες ούτε την μύτη σου στην κυριολεξία. Έτσι έκανα καρτέρια πάνω σε βράχους ή στα ξενέρια. 

Σε ένα καρτέρι φάνηκε ένα λαβράκι 1,5 κιλού και του έριξα αλλά μέσα στην θολούρα αστόχησα. Καθώς κολυμπούσα για να πάω σε ένα άλλο ξενέρι, από κάτω μου πέρασε ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους και ένα κοπάδι μεγάλες σάρπες. Τα αγνόησα και έκπληκτος βρέθηκα μπροστά σε καμιά δεκαριά γοφάρια διάφορων μεγεθών. Δεν είχα που να κρυφτό και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να μαζευτώ όσο μπορούσα και να κρύψω τα μάτια μου με το χέρι μου. Το κοπάδι με αγνόησε και συνέχισε την πορεία του εκτός από ένα που ξέκοψε και ήρθε καταπάνω μου. Δεν περίμενα για κάτι καλύτερο και σημάδεψα το υπέροχο ψάρι και το πέτυχα στο πλαϊνό πτερύγιο του. Πέρασε στο σκοινί  και δέθηκε σχεδόν κόμπο κάνοντας την ζωή μου πιο εύκολη μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να ξεψαρίσει. Το έφερα σχετικά γρήγορα κοντά μου και αυτό πετάχτηκε έξω από το νερό. Το έπιασα από τα βράγχια και του έδωσα ένα γρήγορο τέλος. Το φίλησα και αυτό και ζητώντας του συγνώμη κρέμασα το 3,1 κιλών γοφάρι μαζί με το άλλο. 

Αποφάσισα να μην συνεχίσω άλλο αλλά καθώς γύριζα είδα μια μεγάλη σκιά κοντά σε ένα βράχο. Δεν ήταν γοφάρι γιατί η σιλουέτα ήταν πιο χοντρή και έμοιαζε με λαβράκι. Έκανα ένα γρήγορο καρτέρι και η σκιά οριακά μέσα στην θολούρα με πλησίασε με αρκετή ταχύτητα έχοντας πορεία να περάσει από κάτω μου. Χωρίς να χάσω χρόνο πάτησα την σκανδάλη και είδα το μουλινέ να ξετυλίγεται σαν τρελό. Μετά από λίγο ένα υπέροχο λαβράκι των 2,8 κιλών «έπεφτε» μέσα στη αγκαλιά μου. Έκανα ότι και στα δύο άλλα ψάρια και αποφάσισα να μην ψαρέψω άλλο. Είχε μόλις περάσει μιάμιση ώρα. 

Τότε είδα ένα καΐκι να έρχεται καταπάνω μου. Ήταν ο φίλος μου ο Κυριάκος. Ανέβηκα στο σκάφος και με πήγε στο λιμανάκι μιας και είχα βουτήξει από εκεί δίπλα. 

Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και μου λέει: «Ωραία ψάρια Ζάχο! Θα φας καλά σήμερα». 

«Γιατί θα φάω και όχι θα φάμε;» του απάντησα. Ενώ εκείνος με κοιτούσε με απορία του έδωσα το «μικρό» γοφάρι. 

Με χιλιοευχαρίστησε και αφού αποχαιρετιστήκαμε άλλαξα και πανευτυχής πήρα τον δρόμο για το σχολείο. Τι να πει κανείς μέσα σε αυτήν την ομορφιά του τοπίου  και όχι μόνο….. Τα σχόλια είναι περιττά….