Black & red fish....Μαύρα & κόκκινα ψάρια...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Black & red fish....Μαύρα & κόκκινα ψάρια...

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Φέτος είχαμε την ευχαρίστηση να φιλοξενήσουμε στο σπίτι τον αδελφό της μητέρας μου, τον θείο Νίκο και την γυναίκα του την Χιότ. Μαζί τους ήρθε και η αδελφή της η Μούλου. Είχαμε να δούμε τον θείο και την Χιότ αρκετά χρόνια κι έτσι η χαρά μας ήταν μεγάλη. Ο θείος μάλιστα είχε παραγγείλει ψάρι, μεγάλο ψάρι για φαγητό. Ευτυχώς έπιασα την λίτσα, δείτε το προ-προηγούμενο άρθρο κι έτσι όλα πήγαν μια χαρά με αυτό το θέμα. 

Ο θείος, η Μούλου, οι γονείς μου και η Χιότ απολαμβάνοντας το πρωινό...

Ο καιρός είχε αγριέψει αρκετά κι έτσι αποφάσισα να πάω σε έναν άλλο αγαπημένο ψαρότοπο, όπου ο κάβος έκοβε τον καιρό. Όμως, έτσι δεν θα μπορούσα να ψαρέψω το καλύτερο κομμάτι που είναι μετά τον κάβο. Δεν με πείραζε καθόλου, μίας και είχα πολύ μέρος για να ψαρέψω. Σκεφτόμουν λοιπόν να πάω για την βουτιά μου το μεσημέρι. Όμως εκείνο το πρωινό η Χιότ μου ζήτησε πότε μπορεί να τις πάω για μπάνιο. Όλος χαρά της είπα:"Φύγαμε...". Σε μισή ώρα είμασταν στο μικρό λιμανάκι που ονομάζεται Φοινίκι. Εκεί λόγω του κυματοθραύστη, η θάλασσα είναι πάντα γαλήνια. Έχει ωραία αμμουδιά, είναι και κοντά στο σπίτι... όλα τέλια. Φτάσαμε και τα κορίτσια πήγαν για μπάνιο. Εγώ λόγω της βουτιάς, τις περίμενα να τελειώσουν το μπάνιο τους. Είδα την Μούλου πολύ μουδιασμένη. Η Χίοτ ήταν βετεράνος, μιας και της είχαμε μάθει να κολυμπάει πριν από μερικά χρόνια. Η Μούλου ήταν σχεδόν έντρομη στην αρχή. 

Οι πρώτες προσπάθειες...ever!!!

Μετά σιγά-σιγά ξεθάρρεψε, αλλά όχι και πολλά πράγματα. Η Χιότ της έδειχνε πως κολυμπάνε κλπ. 

Το δελφίνι η Χιότ παραδίδει μαθήματα κολύμβησης!!!

Όταν τελείωσαν με το μπάνιο τους και φεύγαμε, ρώτησα πως ήταν κλπ. Εκεί έμαθα έκπληκτος ότι η Μούλου ήταν πρώτη φορά που έμπαινε σε νερό για να κολυμπήσει!!! Έμεινα κόκκαλο που λένε. Πόσα πράγματα παίρνουμε σαν δεδομένα. Που να πάει η Μούλου να κολυμπήσει? Η Ερυθρά θάλασσα είναι πάνω από 800 χιλιόμετρα μακρυά από την Αδδίς Αμπέμπα, που είναι πρωτεύουσα της Αιθιοπίας όπου μένει. Όσο για τις λίμνες, πολλές από αυτές έχουν κροκόδειλους μεγάλων μεγεθών... Πήγαμε αρκετές φορές την εβδομάδα που τους φιλοξενήσαμε, για μπάνιο. Κάθε φορά η Μούλου έδειχνε πιο εξοικειωμένη με την θάλασσα. Όσο για την Χιότ...δελφίνι... 

Έφτασα με το αμάξι, ντύθηκα και βούτηξα. Κολύμπησα αρκετά για να αποφύγω τα κύματα. Πέρασα τις γνωστές φυκιάδες, κι εκεί είδα μια όμορφη κι απρόσμενη έκπληξη. Πάνω στα κοντά φύκια, καθόταν μια υπέροχη καρέττα-καρέττα. Βούτηξα και πλησίασα για να διαπιστώσω ότι η χελώνα κοιμόταν!!! Με το που έφτασα κοντά της σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε νυσταγμένη. 

Την έπιασα στον ύπνο!!!

Κινήθηκε λίγο, χωρίς να απομακρυνθεί, επιτρέποντας μου να την χαϊδέψω. Με το που την ακούμπησα, κολύμπησε πιο γρήγορα, μου έριξε μια ματιά, πήρε την κατηφόρα και την έχασα στο βαθύ μπλε της Καρπάθου. Χαμογέλασα και την χαιρέτησα λέγοντας της:"Ελπίζω να τα ξαναπούμε..." Συνέχισα το κολύμπι μου απολαμβάνοντας την ελευθερία και την ηρεμία που μου προσφέρει η θάλασσα κι έτσι έφτασα εκεί που ήθελα. Σε μια γνωστή πέτρα, πλησιάζω να δω τι γίνεται. Συνήθως βρίσκω κάποιον σαργό ή λεοντόψαρο, αλλά σπανίως και κάποιον ροφό. Χαμήλωσα την δύναμη του ψαροντούφεκου και βούτηξα όλος περιέργεια για το τι θα συναντούσα. Πλησιάζοντας παρατήρησα την σιλουέτα ενός ροφού. Το ψάρι κοίταζε μέσα στην σχισμή!!! Με το που πλησίασα, γύρισε να με δει κι εγώ πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα ταρακουνήθηκε βίαια κι εγώ όρμηξα για να προλάβω τα χειρότερα. Άδικα όμως, γιατί η βέργα είχε πετύχει τον ροφό στο μάτι και τον είχε περάσει σχεδόν σουβλάκι. Το ψάρι βγήκε εύκολα από την τρύπα, κι εγώ χοροπηδούσα μέσα στο νερό. Τράβηξα πάνω το ψάρι που ήταν 2,2 κ. 

Μια δίκιλη έκπληξη!!!

Όλος χαρά κι ευχαριστώντας τα Ουράνια για το απρόσμενο δώρο Τους, τον κρέμασα στην σημαδούρα μου. Έκανα διάφορες βουτιές, αλλά δεν είδα κάτι που να μου αρέσει. Υπήρχαν σκάροι αρκετά μεγάλοι και πολλοί, αλλά εκεί δεν τους πειράζω για να κρατάνε τον τόπο ήρεμο. Έφτασα σε μια καλή σχισμή ή μάλλον σπηλιά, όπου στο παρελθόν είχα πιάσει έναν 12αρη ροφό. Βούτηξα με το μακρύ ψαροντούφεκο και κοίταξα μέσα. Ροφός δεν υπήρχε, αλλά υπήρχαν μεγάλα λεοντόψαρα. Ξεκινώντας από το πιο κοντινό, για να μην τρομάξω τα υπόλοιπα, έπεσα 4 μεγάλα κοντά στο κιλό κι ένα μικρό. 

Ένα του κιλού!!!

Ένα ακόμη...

Ξεκουράστηκα και είπα να κάνω ένα καρτέρι λίγο πριν τον κάβο, μήπως υπάρχει κάποια έκπληξη. Βούτηξα, καρτέρεψα και μετά σύρθηκα στον βυθό, όσο μου επέτρεπε ο έντονος κυματισμός. Ένα κοπάδι από σάλπες κι άσπρους γερμανούς τράπηκαν σε φυγή. Ανάμεσά τους υπήρχε ένας καλός σαργός και πριν εξαφανιστεί πίσω από τις πέτρες του έριξα και τον έπιασα (550 γρ.). 

...κι ένας ωραίος σαργός...

Τον τακτοποίησα με τα υπόλοιπα ψάρια και γύρισα προς το απάγκιο που μου προσέφερε ο κάβος. 

"Ξεκούραση και πάμε να δούμε την βαθειά πλάκα που κάθεται πάνω στον γκρεμό..." είπα στον εαυτό μου. Αφού ξεκουράστηκα κι ετοιμάστηκα και ψυχολογικά, πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα. Η πλάκα είναι στα -21μ κι έχει από παντού σχεδόν τρύπες που μπορεί να φιλοξενήσει ωραία ψάρια. Ακόμη και τα λεοντόψαρα που έχω πιάσει κατα το παρελθόν, ήταν όλα πάνω από κιλό!!! Βούτηξα και πήγα προς τα δεξιά της. Καθώς πλησιάζω, παρατηρώ ότι μια ωραία στήρα καρτερεύει στην αριστερή μεριά πάνω στην γωνία της πλάκας. Αλλάζω κατεύθυνση και βυθίζομαι προς την στήρα. Καθώς πλησιάζω, ένας μικρός ροφός πετάγεται έξω να με δει και αμέσως χάνεται πάλι μέσα στην πλάκα. Εγώ συνεχίζω την πορεία μου. Η στήρα έχει στρίψει και δεν την βλέπω πια, αλλά ξέρω που θα πάει να χωθεί. Πλησιάζοντας κι άλλο, παρατηρώ ένας καλός ροφός με παρατηρεί, στην σκιά που του παρέχει η πλάκα. Γυρίζω απαλά προς τον ροφό, που νομίζει ότι δεν φαίνεται, σημαδεύω και πατάω την σκανδάλη. Η βέργα δεν κουνιέται καθόλου. Την τραβάω έξω κι έρχεται βαριά έξω ενώ ο 3αρης ροφός (3,400 γρ) από τον σβέρκο και κάτω έχει ασπρίσει!!! Αυτό είναι σημάδι ότι η βέργα του έχει κάνει μεγάλη ζημιά. Είχα αστοχήσει τον εγκέφαλό του για ένα εκατοστό. Τον ανέβασα πάνω χοροπηδώντας πάλι. 

Αυτός κι αν ήταν έκπληξη!!!

Ευχαρίστησα τα Ουράνια και πάλι για το απίστευτο δώρο Τους και ζήτησα συγνώμη από τον ροφό για τον πόνο που του είχα προκαλέσει, όπως κάνω με όλα τα τρόπαια που πιάνω. Ήμουν σίγουρος ότι η πλάκα είχε κι άλλα ωραία θηράματα, αλλά αποφάσισα ότι το ψάρεμα είχε λάβει τέλος για σήμερα. Άλλωστε μου Είχε Δώσει πολλά περισσότερα από ότι περίμενα να πιάσω. 

Τέλος για σήμερα...

Καθώς κολυμπώ για να βγω έξω, πέφτω πάνω σε ένα κοπάδι ψιλής σαρδέλας. Αμέτρητα ψαράκια μεσοπέλαγα, κοντά στην επιφάνεια να δίνουν ένα υπέροχο ασημί φόντο στο βαθύ μπλε. Καθώς τα πλησίασα για να πάρω το πλάνο που ήθελα, έτρεχαν αλλάζοντας σχήμα το κοπάδι, δίνοντας μια εξωπραγματική ομορφιά στο ήδη υπέροχο βαθύ μπλε του Καρπάθιου πελάγους.

Μεσοπέλαγη ομορφιά!!!  

Χάζεψα αυτήν την απαράμιλλη ομορφιά και τράβηξα για τα ρηχά. Εκεί με περίμενε μια ακόμη έκπληξη. Ένα μεγάλο κοπάδι από μικρόψαρα, θα έλεγα πάνω από χίλια ψαράκια μου σταμάτησαν την έξοδο. Κοιτάζοντας πιο επίμονα διαπίστωσα ότι ήταν μικροί λαγοκέφαλοι. 

Το δυσοίωνο μέλλον...

Χάζεψα την ομορφιά αλλά και την μέλλουσα καταστροφή που έπεται στην θάλασσά μας και λέγοντας τους:"Η ισχύς εν τη ενώσει... " βγήκα....

Τέλος για σήμερα...

Translation of the above article.

Title: Black & red fish....

Video & photos : Zacharias Skevofilax.

This year we had the pleasure of hosting my mother's brother, Uncle Nick, and his wife, Hiot, at our home. Along with them Hiot's sister, Moulou, also came. We hadn't seen Uncle Nick and Hiot for several years, so our joy was great. Uncle Nick had even ordered fish, a big fish for dinner. Luckily I caught the leerfish (Lichia amia), see the article before-previous, so everything went well with this matter. (1st Picture: Uncle Nick, Moulou, my parents and Hiot enjoying their breakfast...). The weather was getting pretty rough, so I decided to go to another favourite fishing spot, where the cape would protecting me from the rough weather. However, that way I wouldn't be able to fish the best part that was after the cape. I didn't mind at all, since I had plenty of room to fish. So I was thinking of going for spearfishing at noon. But that morning Hiot asked me when I could take them for a swim. I happily told her: "Let's go...". In half an hour we were at the small harbor called Finiki. There, because of the breakwater, the sea is always calm. It has a nice sandy beach, it's close to home... everything was perfect. We arrived and the girls went for a swim. Because of my later-on dive, I waited for them to finish their swim. I saw Moulu being very numb. Hiot was a veteran, since we had taught her to swim a few years ago. Moulou was almost scared at first. (2nd & 3rd Picture: First attempts... ever...). Then she slowly found her courage, but not much. Hiot showed her how to swim, etc. (4th Picture: Hiot the dolphin, giving swimming lessons!!!). When they finished swimming and we were leaving, I asked how it was, etc. There I heard, to my surprise that it was Moulou's first time ever entering the sea to swim!!! I was left speechless as they say. How many things do we take for granted. On the other hand, where Moulou could go to swim? The Red sea is more than 800 kilometres away from Addis Ababa, the capital of Ethiopia, where she lives. As for the lakes and rivers there, many of them have large crocodiles...We went swimming several times during the week we hosted them. Each time, Moulou seemed more familiar with the sea. As for Hiot...was swimming like a dolphin...

I arrived by car, got dressed and dived in. I swam long enough to avoid the waves. I passed the familiar seaweed beds, and there I saw a beautiful and unexpected surprise. On the short seaweed, there was a beautiful loggerhead turtle ( Caretta caretta) sitting. I dived in and got closer to realise that the turtle was sleeping!!! As soon as I got close to it, it raised its head and looked at me sleepily. (5th Picture: I caught it sleeping!!!). The loggerhead turtle moved a little bit, allowing me to pet it. As soon as I touched it, the loggerhead turtle swam faster, glanced at me, dived deeper and I lost it in the deep blue waters of Karpathos Island. I smiled and greeted her, saying: "I hope we meet again..." I continued swimming, enjoying the freedom and tranquility that the sea offered me, and so I arrived where I wanted to be. At a familiar rock, I approached to see what was happening. I used to find White Sea breams (Diplodus sargus) or lionfish (Pterois volitans) but rarely a dusky grouper (Epinephelus guaza). I lowered the power of the speargun and dived in, curious about what I would encounter. As I approached, I noticed the silhouette of a dusky grouper. The fish was looking into the crack!!! As soon as I got closer, it turned to look at me and I pulled the trigger. The spear shook violently and I rushed to prevent any problems. But it was unnecessary, because the spear had found the dusky grouper in the eye and had almost skewered it. The fish came out of the hole easily, and I was almost dancing in the water. I pulled up the 2.2 kg fish. (6th Picture: The two kilos surprise!!!). Full of joy and thanking the Heavens for Their unexpected gift, I hung it on my buoy. I made several dives, but I didn't see anything I liked. There were quite large and numerous parrotfish, but I didn't bother them, so they kept the fishing place calm. I had reached a good crevice, or cave, where in the past I had caught a 12 kilo dusky grouper. I dived in with the long speargun and looked inside. There was no dusky grouper, but there were large lionfish. Starting with the closest one, so as not to scare the rest, I caught 4 large ones close to a kilo and a smaller one. (7th Picture: One of a kilo!!!). (8th Picture: One more...). I rested for a while and decided to make a quick ambush just before the cape, in case there was a surprise. I dived, ambushed and then crawled to the bottom, as far as the strong waves would allow me. A school of Salema porgy (Sarpa salpa) and Streamlined spinefoot (Siganus argenteus) fled. Among them was a good white sea bream and before it disappeared behind the rocks I pulled the trigger and caught it (550 gr.). (9th Picture: ...and a beautiful white sea bream...). I put it with the rest of the fish and turned towards the calm waters that the cape was providing me.

"Lets rest and let's go see the deep slab that sits on the edge of the cliff..." I said to myself. After I rested and prepared myself psychologically, I took a deep breath and dived in. The slab is at -21 m and has holes almost everywhere that can accommodate big fish. Even the lionfish that I had caught in the past were all over a kilo!!! I dived and went to its right. As I was approaching, I noticed that a nice golden grouper (Epinephelus costae) was ambushing on the left side on the corner of the slab. I changed direction and moved towards the fish. As I approached, a small dusky grouper jumped out to see me and immediately disappeared back into the slab. I continued my course. The golden grouper had turned behind the slab and I couldn't see it anymore, but I knew where it would go to hide. Coming closer, I noticed a good dusky grouper was watching me, in the shadow provided by the slab. I turned gently towards the fish, who thought it was not visible, I aimed and pulled the trigger. The spear didn't move at all. I pulled the spear out and it came out heavily while the 3 kilos dusky grouper (3,400 gr) from the neck down had turned white!!! This was a sign that the spear had done a lot of damage to the fish. I had missed its brain by a centimetre. Dancing again, I reeled in the fish. (10th Picture: This is a real surprise!!!). I thanked the Heavens again for Their incredible gift and apologised to the dusky grouper for the pain I had caused it, as I did with all the trophies I had caught. I was sure that the slab had other nice trophies, but I decided that fishing was over for today. After all, They had given me much more than I expected to catch. (11th Picture: Done for today...). As I was swimming to get out, I stumble upon a school of small sardines (Sardina pilcharduss). Countless small fish in the middle of the sea, close to the surface, providing a beautiful silvery background to the deep blue. As I approached them to get the video shot I wanted, they swam, the entire school was changing shapes, giving an unreal beauty to the already beautiful deep blue of the Carpathian Sea. (12th Picture: Mid-ocean beauty!!!). I stared at this unparalleled beauty and pulled towards the shallows. There another surprise awaited me. A large school of small fish, I would say over a thousand fish, blocked my exit. Looking more intently, I realised that they were small silver-cheeked toadfish (Lagocephalus sceleratus). (13th Picture: The ominous future...). I stared at the beauty but also at the impending disaster that awaits our seas, telling them: "Strength in unity..." and went out...(14th Picture: Done for today..).