Βουτιά στην κατάψυξη με συντροφιά μια πληγωμένη βασίλισσα

Ότι πάνω...... και κάτω...

Φωτογραφία -video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Η Αλκυόνη ζήτησε από τον Δία να έχει λίγη καλοκαιρία στην καρδιά του χειμώνα για να μπορέσει να γεννήσει τα αυγά της. Έτσι εισακούσθηκε και φέτος και ήρθαν οι αλκυονίδες μέρες.
Από την προηγούμενη μύριζε Β. Ευβοϊκό για ψάρεμα. Είχα παραλάβει και δύο καινούργιες, δίπτερες βέργες και έτσι πήγα σε έναν φίλο να μου τις τελειοποιήσει. Συνάντησα τον Ανδρέα Κωστανάσιο στο κατάστημα καταδυτικών με το οποίο συνεργάζεται. Οι γνώσεις που έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια, αυτός ο εραστής του ψαροτούφεκου είναι απίστευτες. Μου έδεσε τα λάστιχα με έναν εκπληκτικό τρόπο, τελειοποίησε τα φτεράκια και τους πύρους των βεργών σε τέτοιο σημείο, που σίγουρα ο κατασκευαστής θα ζήλευε. Έκανε το τέλειο φινίρισμα. Ευχαρίστησα τον φίλο μου Ανδρέα και χαρούμενος κατάστρωσα τα πλάνα μου. 

Ξύπνησα από τα άγρια χαράματα. Τα πάντα είχαν φορτωθεί από βραδύς κι έτσι το πρωί πήρα δρόμο. Μετά από περίπου δύο ώρες οδήγησης έφτασα εκεί που ήθελα. Η μέρα ήταν τέλεια. Δεν φυσούσε καθόλου, ο ουρανός ήταν καθαρός κι εγώ ανυπόμονος να βουτήξω. Όπερ κι εγένετο. Όμως με περίμεναν δύο εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν η παγωμένη θάλασσα, 11C!!! Η δεύτερη η απίστευτη ορατότητα. Σπάνια τον έχω δει έτσι. 'Εβλεπα μέχρι τα 10 μέτρα περίπου. Αυτό όμως δεν ήταν καλό, γιατί με έβλεπαν από μακριά και τα ψάρια. Πλακώθηκα στα καρτέρια και έφτασα στα πιο βαθιά μου μέρη (-13.μ) χωρίς να δω λέπι. Μόνο μικρά ψάρια είχε και αυτά ήταν ελάχιστα. Μέσα σε αυτήν την απέραντη και παγωμένη μοναξιά μου, υπήρχε και μια εκπληκτική ηρεμία στο όλο τοπίο. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος. Μπορεί να βουτούσα συνέχεια, αλλά όλη μου η ύπαρξη ήταν απίστευτα ήρεμη. Το μυαλό μου είχε σταματήσει να σκέφτεται και απολάμβανα αυτό που έκανα.

Δεν είναι σύννεφο αλλά μαλούπα!!!

Παντού όμως ήταν παγωμένα με την μαλούπα να είναι πανταχού παρούσα. Η μαλούπα είναι ένα φυτοπλαγκτόν που απλώνεται πάνω στα φύκια και στα βράχια του βυθού, σηματοδοτώντας τον ερχομό του χειμώνα. Είχε απλωθεί σαν ένα απαλό σύννεφο βυθού. Σου έδινε την εντύπωση ότι μπορούσες να ξαπλώσεις πάνω της, απολαμβάνοντας την συντροφιά της. Έφτασα και σε κάποια σημεία που έχει υπόγειες πηγές. Το νερό είναι πάντα πιο κρύο εκεί, αλλά σήμερα μπορούσα να πάρω και πλάνα, λόγω της καλής ορατότητας. Η υπόγεια πηγή είχε ανοίγει μια μεγάλη τρύπα στην λάσπη, καθώς το γλυκό νερό τρέχει συνέχεια.

Εδώ κάνει περισσότερο κρύο!!!

"Αν τώρα έχει τόση χαμηλή θερμοκρασία η θάλασσα, τον Μάρτη- Απρίλη  που θα λιώσουν τα χιόνια που θα πάει; Υπό το μηδέν;" Αναρωτήθηκα. Βουτιά στην βουτιά πέρασε η ώρα και μετά από τέσσερις ώρες, βγήκα άπραγος. Όχι μόνο αυτό, αλλά δεν είχα δει τίποτε. Μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα παρακάτω. Και εδώ τα ίδια. Κατάψυξη παντού και τα ψάρια άφαντα. Ούτε τα μικρόψαρα δεν υπήρχαν. Κάποια στιγμή άκουσα τον θόρυβο μιας βάρκας. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το νερό για να δω που ήταν. Η ψαρόβαρκα περνούσε αρκετά μακριά. Γυρίζω το κεφάλι προς τα ρηχά και παρατηρώ κεφάλους να πηδάνε έξω από το νερό στα πολύ ρηχά. Δεν είχα να χάσω τίποτα και τράβηξα κατά εκεί. Δεν υπήρχε καθόλου μαλούπα κι έτσι ο βυθός διατηρούσε τα απίστευτα χρώματά του. Το βάθος δεν ήταν ούτε μισό μέτρο. Υπήρχαν σημεία του το στήθος μου ακουμπούσε κάτω. Δεν κολυμπούσα αλλά προχωρούσα έρποντας. Η θάλασσα ήταν καθρέφτης. Όχι μόνο γιατί ήταν ακίνητη, αλλά έβλεπα την αντανάκλαση του εαυτού μου και του βυθού από πάνω μου. Ήταν ένα εκπληκτικό και ταυτόχρονα απόκοσμο θέαμα. Νόμιζα ότι κολυμπούσα ανάποδα, ότι είχαν έρθει τα πάνω κάτω!!! Ανάμεσα στα φύκια είδα τον πρώτο μου κέφαλο. Αρκετά καλός, αλλά με πήρε χαμπάρι. Την ώρα που πάει να φύγει του ρίχνω. Το ψάρι χτυπιέται και μέχρι να το φτάσω, είχε ξεψαρίσει. "Συνεχίζουμεεεε..." είπα στον εαυτό μου. Κάποια στιγμή είδα κάτι να γυαλίζει ανάμεσα στα ψιλά τα φύκια. Παρατήρησα μοα αρκετά μεγάλη και διχαλωτή ουρά ανάμεσα στα φύκια. Πλησίασα σαν την γάτα αθόρυβα και έριξα από πίσω στο ψάρι. Η βέργα το πήρε λίγο ψιλά, τον έκανε σουβλάκι σκοτώνοντάς τον ακαριαία, μιας και του βγήκε από το το μέτωπο. Έπιασα έναν κέφαλο 1,4 κιλά.

Ο πιο μεγάλος...

Είχε αρκετά ψάρια, άλλα μικρά άλλα μεσαία. Πήρα άλλους δύο κιλίσιους κεφάλους και αποφάσισα να βγω. Αναρωτήθηκα γιατί τα ψάρια ήταν εδώ. Κοιτάζοντας το υποβρύχιο ρολόι μου η θερμοκρασία έδειχνε 14C. Τα ρηχά νερά κάτω από τον έντονο ήλιο, είχαν σαν αποτέλεσμα η θερμοκρασία να ανέβει αισθητά. Έτσι τα ψάρια βγήκαν να ζεσταθούν, τσιμπολογώντας την θαλάσσια βλάστηση. Πήγα στο αμάξι και έβαλα τους κεφάλους στο ψυγείο του πάγου. Όμως είχα ξεχάσει να βουτήξω το καβάκι, όπως ήταν το πλάνο μου από την αρχή, καμιά πενηνταριά μέτρα μακριά μου. Ξανά μέσα στην θάλασσα για το πέτρινο καβάκι. Εκεί πάντα έχει πολλά μικρόψαρα τα οποία μπορούν ανά πάσα στιγμή να κρυφτούν ανάμεσα στις πέτρες. Έτσι προσελκύουν και κυνηγούς. Ελπίζοντας για ένα θαύμα, πλησίασα πολύ ήσυχα. Η μια πλευρά νεκρή. Κατάκαβα είχε τα γνωστά ψαράκια, αλλά μόλις στρίβω, βλέπω μια τεράστια ράχη πίσω από έναν βράχο.  Δεν έχω βολή, γιατί αν ρίξω το μεγάλο ψάρι από τα τινάγματά του θα σκιστεί σίγουρα. Πηγαίνω προς την κατεύθυνση όπου καλύπτομαι από τα βράχια. Προσπαθώ να κρατήσω την ηρεμία μου για να μην με προσδώσουν οι χτύποι της καρδιάς μου. Δεν κουνάω τα πέδιλα. Αν μπορούσα να μην αναπνέω θα το έκανα. Πλησιάζω με την απίστευτη ταχύτητα του ενός μέτρου το λεπτό!!! Αρχίζει να φαίνεται το κεφάλι. Βλέπω λίγο από το μέτωπο και τα χείλη της. Πρόκειται για μεγάλη βασίλισσα του χειμώνα. Είναι μια μεγάλη τσιπούρα. Σημαδεύω το κεφάλι της και την ώρα που πιέζω την σκανδάλη, πάνω στον πανηκό μου, νομίζω η βασίλισσα με έχει αντιληφθεί και κάνει λίγο μπροστά να δει τι είναι αυτό που την έχει πλησιάσει. Η βέργα φεύγει με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να καρφωθεί στο μάτι της. Πετάω το ψαροτούφεκο πίσω μου και ορμάω πάνω στο πολύτιμό μου θαλάσσιο στολίδι.... και κοκαλώνω. Το ψάρι είναι ακουμπισμένο ακίνητο πάνω στην άμμο, ανάμεσα στα βράχια. Φέρνω κοντά την υποβρύχια κάμερά μου για να πάρω το υπόλοιπο πλάνο, αλλά διαπιστώνω ότι είναι απενεργοποιημένη. Πάνω στον ήρεμο πανικό μου βλέποντας την ράχη της, ξέχασα να την ανοίξω κι έχασα το πλάνο. Δεν πειράζει όμως, δεν με πειράζει ΚΑΘΟΛΟΥ!!!! Πλησίασα την βασίλισσα και την πήρα αγκαλιά γεμίζοντας την με φιλιά. Ύστερα ευχαρίστησα τα Ουράνια για το εκπληκτικό τους δώρο.

Αγκαλιά με την πληγωμένη βασίλισσα...

Κοιτώντας την τσιπούρα, παρατήρησα ότι της έλειπε ένα κομμάτι από την ουρά της. Επίσης είχε μικρές τομές, σαν από νύχια στο σώμα της. "Αυτό μόνο φώκια μπορεί να το έχει κάνει..." σκέφτηκα. Θυμήθηκα κάποτε στην Φολέγανδρο, είχα πιάσει έναν ροφό πέντε κιλά και του έλειπε σχεδόν όλη η ουρά. Το σώμα του είχε και από τις δύο πλευρές του χαρακιές που είχαν επουλωθεί. Τον είχε αρπάξει η φώκια και προσπάθησε να τον κρατήσει με τα νύχια των πτερυγίων της, αλλά ο ροφός της γλίστρησε και έμεινε σημαδεμένος. Μάλλον το ίδιο είχε συμβεί κι εδώ. Μόνο που η τσιπούρα είχε έρθει για να λουφάξει στα πολύ ρηχά, αλλά την βρήκα εγώ, όπου μπορεί και να ξεψύχισε. Δεν μπορώ να πω ότι δεν χάρηκα με την υπέροχη βασίλισσα του χειμώνα, αλλά δεν ευχαριστήθηκα το πιάσιμό της, γιατί ήταν τραυματισμένη. Δεν είχε την ευκαιρία να μου διαφύγει, λόγω της κατάστασή της, και αυτό με θλίβει όσο νά΄ναι. Βγήκα έξω για να τελειώσει εκεί το ψάρεμά μου, αλλά τα Ουράνια είχαν άλλα πλάνα. Με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος μου ο Παναγιώτης που είναι πιο κάτω, μερικά χιλιόμετρα και ψαρεύει. Φεύγω και τον συναντώ.  Τα λέμε, του δείχνω τα ψάρια και χάρηκε, "Δεν βουτάς κι εδώ, μήπως πιάσεις κανένα λαβράκι όπως την άλλη φορά;..." μου λέει. Άλλο που δεν ήθελα και βούτηξα. Η κατάψυξη παρούσα και πάλι, αλλά η μαλούπα ελάχιστη. Δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Άρχισα να κάνω βουτιές ζικ-ζακ. Μια στα ρηχά, μια στα πιο βαθιά, μέχρι να εντοπίσω που είναι τα ψάρια. Σε ένα από τα ρηχά καρτέρια, πέρασαν από αριστερά και μετά από μπροστά μου 5-6 κέφαλοι του μισού κιλού περίπου. Τους αγνόησα και καθώς κοιτάζω από είχαν έρθει, παρατηρώ ότι κάτι μεγαλύτερα και πιο χαμηλά να τους ακολουθεί. "Γοφάρι..." σκέφτηκα, αλλά καθώς πλησίαζε είδα ότι ήταν λαβράκι, καλό λαβράκι. Τα νερά πολύ καθαρά, κι εγώ είμαι πίσω από μια πίνα. Δεν έχω άλλη κάλυψη. Το λαβράκι μόλις με αντιλήφθηκε, άλλαξε πορεία κι ήρθε καταπάνω μου. Κοντοστάθηκε λίγο μακριά μου και μόλις έστριψε του έριξα λίγο πίσω από τον σβέρκο. Σίγουρος για το αποτέλεσμα πήγα προς του ψάρι που χτυπιόταν. Λίγο πριν το πιάσω, φεύγει πάνω από την βέργα. Συναγερμός!!!!!!!!  Το ψάρι είναι ελεύθερο κι εγώ δεν έχω τίποτα να το σταματήσω. Όμως με το που παίρνει δρόμο, κάνει έναν κύκλο και καρφώνεται στον βυθό. Μόλις το πλησιάζω τα ίδια. Η βολή μάλλον του έχει σπάσει την σπονδυλική του στήλη και όποτε με βλέπει προσπαθεί να διαφύγει. Κρατάω το ψαροτούφεκο και το κυνηγώ έξω-έξω. Θέλω να έχω και το πλάνο, αλλά η δίπτερη βέργα έχει σκαλώσει. Πανικός!!! Προσπαθώ να μαζέψω την βέργα τραβώντας το σκοινί, ενώ ταυτόχρονα κοιτάζω να μην χάσω από τα μάτια μου το λαβράκι. Τελικά τα καταφέρνω και το πλησιάζω. Σε ένα από τα "καρφώματα" το προλαβαίνω και ο πιάνω από το σβέρκο. Του δίνω ένα γρήγορο τέλος και το πλακώνω στα φιλιά κλπ.

ΟΥΦ!!!! τελικά το έπιασα...

Ήθελα καμιά 100 μέτρα για να φτάσω στο αυτοκίνητο και το έκανα ψαρεύοντας. Σε ένα από τα τελευταία καρτέρια, ένας κέφαλος με φέρνει βόλτα. Την τρίτη φορά του έριξα κι έπιασα ένα ακόμη ψάρι του κιλού και βγήκα.

Το τελευταίο για σήμερα...

Με βλέπει ο Παναγιώτης και μου λέει; "Καλά τα πήγες σήμερα. Εκεί έξω-έξω, στα ρηχά κυνηγούσες τους κεφάλους πάλι;" και του εξήγησα τι είχε συμβεί. Βγάλαμε τις φωτογραφίες και αποχαιρετηστήκαμε. Αφού άλλαξα αναλογίστηκα τι είχε συμβεί σήμερα. Τα Ουράνια μου έκαναν ακόμη μια φορά υπέροχα δώρα (όπως συμβαίνει με όλους μας, αλλά τις περισσότερες φορές μπλεγμένοι στα γρανάζια της καθημερινότητας δεν παίρνουμε χαμπάρι).

Τα λόγια είναι περιττά!!!

Ήμουν στο παγωμένο νερό για 6 ώρες (8 συνολικά στην θάλασσα) και μόνο προς το τέλος άρχισα να ψιλο-κρυώνω. Αν δεν φορούσα την στολή που μου είχε ράψει η εκπληκτική Φωφώ, δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα. Επίσης μπορεί να μην είχα πιάσει το λαβράκι, αν ο φίλος Ανδρέας δεν είχε κάνει το μαγικό του φινίρισμα στις βέργες μου. Θα ήταν πιο ογκώδεις και στην μακρινή βολή στο λαβράκι, μπορεί να μην του είχε κάνει την ζημία που έγινε. Ευχαριστώντας τους όλους καθάρισα τα ψάρια. Το μόνο πλάνο μου ήταν να φύγω. Αλλά ακόμη και τώρα τα Ουράνια γελούσαν με τα πλάνα μου. Τότε χτύπησε το κινητό και έμαθα ότι η Σταυρούλα είχε πάρει το ΚΤΕΛ κι ερχόταν στην Χαλκίδα. Όλος χαρά τα μάζεψα και τράβηξα για τον σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων. Μετά από λίγο ήρθε η καλή μου και μετά από μια σύντομη βόλτα καταλήξαμε στην γνωστή μας ταβέρνα, όπου τα πιρούνι μου έλιωσε από την τριβή που προκάλεσε η πείνα μου στα διάφορα εδέσματα που φάγαμε (εγώ τα καταβρόχθισα μπορώ να πω.) Αφού περπατήσαμε κι απολαύσαμε την ηρεμία της υπέροχης βραδιάς, της ήσυχης θάλασσας, πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμού, που με μεγάλη μου χαρά, άφησα την αγάπη μου να μας οδηγήσει πίσω με ασφάλεια. Εγώ ήμουν κομμάτια....
Υ.Γ. Η τσιπούρα ήταν 4,2 κιλά, το λαβράκι 2,35 κιλά και οι κέφαλοι από 0,7 έως 1,4 κιλά...

Η ωραία παρέα δεν ήταν πλήρης...

2ο Υ.Γ. Η τσιπούρα μαζί με άλλους μεζέδες, την απολαύσαμε με τον Σωτήρη και την Άννα και  με τον τυχερό Βασίλη, που ήρθε την κατάλληλη στιγμή από την Κρήτη για δουλειές. Δυστυχώς Ο Δημήτρης μα την Αγλαΐα δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν λόγω του ξενοδοχείου, αλλά θα ρίξουμε ένα τσιμπούσι κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον...

Δόντια... και τι δόντια!!!

3ο Υ.Γ. Η οδοντοστοιχία της τσιπούρας δεν αστειεύεται. Μπορεί εύκολα να λυγίσει ένα αγκίστρι. Οι δε τραπεζίτες της, σπάνε εύκολα τις σκληροτράχηλες πορφύρες (κοχύλια).