Πρώτη μέρα ελευθερίας!!!

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: First day of Freedom!!!

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Μια ομορφιά στο Φως!!!

Ο απότομος και βαθύς κάβος με κοίταξε και μου είπε " Θα βουτήξει εδώ ή θα πας στον ρηχό κόλπο με την θολούρα???"

Τον κοίταξα και απάντησα: "Θα έρθω σε εσένα... αλλά χρειάζομαι να αλλάξω εξοπλισμό...."

Πήρα το μακρύ ψαροτούφεκο, την μεγάλη σημαδούρα, έβαλα ένα δεύτερο όπλο πάνω της και τράβηξα για τον κάβο. Με το που έφτασα διαπίστωσα ότι το ρέμα ήταν πολύ δυνατό. Ένα ήπιο ποτάμι θα το χαρακτήριζα  Μετά τα 17-20 μέτρα υπήρχε ένα έντονο και παγωμένο θερμοκλινές μαζί με αρκετή θολούρα. Έκανα αρκετές βουτιές χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Το ρέμα με παρέσερνε, αλλά δεν είδα και κανένα καλό ψάρι. Σε μια βουτιά κάποιοι μικροί κακαρέλοι εμφανίστηκαν πολύ διστακτικοί.....

"Πάμε να φύγουμε από εδώ ....κινδυνεύουμε να πνιγούμε"... είπα στον εαυτό μου και κολύμπησα για τα ρηχά.

"Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη...." άκουσα να μου λέει ο βαθύς κάβος.

Τον αγνόησα και συνέχισα να κολυμπώ πολύ βαριεστημένα μπορώ να πω. Σε ένα σημείο έχουν μαζευτεί πολλές καλόγριες. Είναι σε μπουλούκι και νευρικές. Αποφάσισα να κάνω ένα ακόμη καρτέρι. Βούτηξα τόσο βαριεστημένα και προσγειώθηκα στο απίστευτο βάθος των -5.4 μέτρων. Ήταν τόση η βαρεμάρα μου που ούτε την υποβρύχια κάμερά μου δεν ενεργοποίησα. Δεν έχω προλάβει καλά-καλά να κρυφτώ πίσω από μια πέτρα, όταν δύο λίτσες εμφανίστηκαν μπροστά μου. Το προπορευόμενο ψάρι είναι και το πιο μεγάλο. Μέχρι να συνέλθω έχει απομακρυνθεί αρκετά. Συμαδεύω και ρίχνω. Η βέργα πλήττει την λίτσα ψιλά στην πλάτη και αρχίζει ένας τρελός χορός  Το ψάρι προσπαθεί να απαλλαγεί από την βέργα κι εγώ κρατώ το σκοινί τεντωμένο όποτε χρειάζεται. Ξέροντας ότι η βολή μου δεν ήταν καλή (αν και οριακή), όποτε το ψάρι τρέχει χαλαρώνω το τέντωμα του σχοινιού. Μετά από λίγο τραβώ απαλά την κουρασμένη λίτσα προς το μέρος μου. Τότε εκείνη κάνει μια απότομη στροφή τυλίγοντας το σώμα της με την πετονιά, κοντράροντας την βέργα. Συνειδητοποιώ ότι μια-δυο φορές να το κάνει θα σκιστεί. Ορμώ πάνω και προσπαθώ να την πιάσω από την ουρά. Η λίτσα αντιστέκεται σθεναρά, παλεύοντας να απελευθερωθεί. Είναι εκπληκτικό πόσο γρήγορα αλλάζει κατευθύνσεις  αν και πληγωμένη - κουρασμένη, προσπαθώντας να με αποφύγει. Με τα πολλά την πιάνω από την ουρά. Παρόλο που είναι ένα ψάρι μόλις 3.5 κιλών, με ταρακουνά απίστευτα. Τελικά κατάφερα και την πιάνω από τα βράγχια και με το μαχαίρι έδωσα ένα γρήγορο τέλος. 

Η λίτσα...

Δεν έχω όμως το πλάνο της βολής γιατί δεν πίστεψα σε αυτό που άκουσα....

Τότε ακούστηκε το βροντερό γέλιο του κάβου και να μου λέει: "Χαχαχα, δεν τελειώσαμε ακόμη...."

Αυτή η φράση με έβαλε σε σκέψεις.

"Τι θέλει να μου πει???" αναρωτήθηκα  Έκανα μερικά βαθιά καρτέρια αλλά τίποτα. Άλλαξα στρατηγική και πήρα το κοντό ψαροτούφεκο. Έψαξα όποια πέτρα μου άρεσε χωρίς κάποια επιτυχία. Όμως σε μια από αυτές υπήρχαν καλόγριες μαζεμένες στην είσοδο της πέτρας.

"Κάτι υπάρχει εδώ...." σκέφτηκα. Βουτώ και βλέπω ένα μεγάλο χταπόδι να έχει αράξει. Συμαδεύω και του ρίχνω. αντιστάθηκε για λίγο, αλλά επειδή η βολή ήταν πολύ καλή, το πήρα σχετικά γρήγορα στα χέρια μου. Ήταν ένα χταπόδι 2.5 κιλών. 

Ένα ωραίο χταπόδι....

Καθώς κρεμώ το χταπόδι στην σημαδούρα μου, αρχίζει ένα θανατηφόρο αγκάλιασμα  Το χταπόδι νεκρό μεν, αλλά το πολύπλοκο νευρικό του σύστημα εν δράσει, άρπαξε την λίτσα και δεν την άφηνε!!!. 

Τότε μου ήρθε μια ιδέα. Να κάνω καρτέρια ρηχότερα από το βάθος του θερμοκλινούς. Αλλαγή όπλου, σημαδούρας και στρατηγικής  Βγήκα, τακτοποίησα στο ψυγείο τα τρόπαια μου. Πήρα το 82αρι μου που το έχω για τα ρηχά καρτέρια μου. Σε μια βουτιά και ενώ σέρνομαι στον βυθό, με το που ξεπροβάλλω από έναν βράχο, έρχομαι αντιμέτωπος με ένα κοπάδι κεφάλων. Τα ψάρια είναι αρκετά μεγάλα. Περιμένω λίγο μήπως φανεί κάτι καλύτερο. Τα ψάρια αντιλαμβάνονται την παρουσία μου και σιγά-σιγά αποχωρούν  Ρίχνω σε έναν από τους τελευταίους και πιάνω ένα ψάρι πάνω από κιλό. (1,2 ).  

Δευτερόλεπτα πριν την βολή...

Καρτέρι στο καρτέρι πιάνω και δύο ούγενες.  

Η πρώτη και μεγαλύτερη...

Πηγαίνω λίγο πιο βαθιά. Στα τελευταία μου καρτέρια είχα ακούσει το τραγούδι των σηκιών. Έψαχνα να τους βρω.. Όντως σε μια βουτιά στο όριο του θερμοκλινούς, τους βρήκα. Ένα κοπάδι από καμιά δεκαριά ψάρια να εωρούνται λίγο πάνω από τον βυθό, προστατευμένοι από την θολούρα του κρύου νερού. Σέρνομαι όσο πιο απαλά μπορώ να τα πλησιάσω. Κάποια από τα ψάρια ήρθαν να δουν τι είναι αυτό που πλησίαζε. Ένας από τους μεγάλους με κοίταξε, δείχνοντας μου όλα του τα υπέροχα χρώματά του. Δεν ήθελα κάτι καλύτερο και έριξα στον μεγάλο σηκιό. Ο σηκιός εξαφανίστηκε στα σκοτεινά νερά  αλλά μαζεύοντας το σχοινί του ψαροτούφεκου, το ψάρι εμφανίστηκε πάνω στην βέργα μου. Είχα πιάσει ένα ψάρι 1,5 κιλών. 

Ο μεγάλος σηκιός!!!

Τα υπόλοιπα εξαφανίστηκαν κι δεν τα ξαναείδα ποτέ, όσες προσπάθειες κι αν έκανα. Βουτιά στην βουτιά δεν είδα ένα καλό ψάρι. Αλλαγή στρατηγικής  Αποχαιρέτησα ευχαριστώντας τον κάβο και τράβηξα για τον θολό κόλπο. 

"Θα τα ξαναπούμε... σύντομα !!!" τον άκουσα να μου λέει. Τον ευχαρίστησα για άλλη μια φορά και βγήκα. Φόρεσα την παραλλαγή στο κεφάλι μου, έβαλα το βαρίδι πλάτης και ξεκίνησα τα ρηχά καρτέρια μέσα στην θολούρα. Έπιασα δύο μουρμούρες κι έναν ακόμη κέφαλο στα γρήγορα. 

"Φτάνει πια με τους κεφάλους..,.ας ψάξουμε για λαβράκια..." είπα στον εαυτό μου. Σε μια μεριά της λασπώδης παραλίας είδα κάτι περίεργο στον βυθό. Κάτι είχε κρυφτεί κάτω από την άμμο.

 

Μπορείτε να δείτε τι είναι????

Το σχήμα του τον είχε προδώσει  Σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη. Ένας μεγάλος μπλε κάβουρας εμφανίστηκε στην βέργα μου. 

Τώρα τον βλέπετε!!!

Τον τακτοποίησα, αλλά κάτι δίπλα του μου τράβηξε την περιέργεια  Ήταν μια άσπρη ανεμώνη του βυθού. Αυτό το υπέροχο πλάσμα είχε ανοίξει τα πλοκάμια της και περίμενε να περάσει το μενού  Χάζεψα αρκετά την ομορφιά της και συνέχισα τις βουτιές μου. Λίγο πιο κάτω μια μικρή τσιπούρα είναι ξαπλωμένη πάνω στον βυθό. Την πλησιάζω και διαπιστώνω ότι το μικρό ψάρι είχε πιαστεί σε μια πετονιά που είχε μπερδευτεί σε ένα κλαδί  Μη μπορώντας να απελευθερωθεί,, η τσιπούρα ψόφησε  Όμως ο θάνατος της δεν πήγε χαμένος. Η πλευρά που ακουμπούσε στον βυθό είχε φαγωθεί από τους κεροσκόπους του βυθού !!!

Είχα αρχίσει να κουράζομαι. Αποφάσισα να πάω σε ένα γνωστό μου μέρος και να βγω. Άλλωστε μου Είχε Δώσει πολλά περισσότερα από ότι περίμενα. βυθίστηκα μέσα στην θολούρα. Εδώ το ρέμα είχε θολώσει τον βυθό και την επιφάνεια, αφήνοντας καθαρό το ενδιάμεσο κομμάτι της θάλασσας  βούτηξα και καρτέρεψα, προσέχοντας να προσγειωθώ όσο πιο απαλά μπορούσα στον λασπώδη βυθό. Μετά από λίγο με περικύκλωσαν λαβράκια. Κoπαδιαστά έρχονταν κι έφευγαν. Όλα τους μικρά και κάποια μεσαία ψάρια. Εγώ έψαχνα για τα πιο μεγάλα. Εντύπωση μου έκανε που τα μικρά λαβράκια έρχονταν να δουν την μύτη της βέργας. Η βέργα μάλλον γυάλιζε μέσα στην θολούρα κι εκείνα νομίζοντας ότι είναι κάποιο ψαράκι έρχονταν μπας και πάρουν κάποιον μεζέ. Βλέποντας ότι δεν υπάρχει κάτι μεγάλο, κολύμπησα για να βγω. Κάτι όμως μου έλεγε να κάνω μια βουτιά στην φυκιάδα της παραλίας. Όντως βούτηξα, ξάπλωσα πάνω στα φύκια και περίμενα. Μετά από λίγο φάνηκε αχνά μια γνωστή σιλουέτα  Έκανε να φύγει για να γυρίσει απότομα...Χωρίς δεύτερη σκέψη πάτησα την σκανδάλη. Το λαβράκι απλά έπεσε στα φύκια. Η άσπρη του κοιλιά φαινόταν εύκολα μέσα στην θολούρα. 

Το τελευταίο για σήμερα...

Γεμάτος χαρά πήρα το λαβράκι των 1,4 κιλών και βγήκα. Έβγαλα τις φωτογραφίες που ήθελα, χωρίς να με δει κανείς, καθάρισα τα ψάρια και με την αίσθηση της Ελευθερίας να απλώνεται παντού, πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό....

Όλα μαζί...

Translation of the above article. 

Title: First day of Freedom!!!

Photo-video: Zacharias Skevofilax

(1st pictured: Beauty in the Light!!!)

The deep and steep cape looked at me and said: "Are you going to dive here or you will dive to the shallow bay with the blurry waters???" 

I looked at it and replied: "I will come towards you....but I need to change my diving gear first...."

I took the longest speargun, the big buoy, put a second speargun on it and swam towards the cape. When I arrived I realised that the stream was very strong. It was like swimming in a mild river. After 17-20 meters deep, there was a strong and icy thermocline with a lot of blur. I dove several times without seeing anything. The stream was sweeping me away, but I didn't see any good fish. In a dive some small two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) appeared and they were very reluctant to approach me ....

"Let's get out of here ... we're in danger of drowning "... I said to myself and swam for the shallows.

"We're not done yet ..." I heard the deep cape telling me.

I ignored it and continuing swimming with a very bored pace I could say. At one point many black damselfish (Chromis chromis) had gathered around and they were nervous too. I decided to dive and ambush. I dove and ambushed at the incredible depth of-5.4 meters. I was so bored that I did not activate the underwater camera. As soon as I landed behind a rock, two leerfish (Lichia amia)  appeared in front of me. The leading fish was the largest one. By the time I pulled myself together, the leading fish was almost out of range. I aimed as fast as I could and pulled the trigger. The spear stroke the leerfish on the top of its back and a crazy dance began. The fish tried to get rid of the spear while I was trying to keep the fishing rope stretched whenever needed. Knowing that my shot was not good (albeit marginal), whenever the fish was running, I loosen my grip. After a while I gently pulled the tired leerfish towards me. Then it makes a sharp turn, wrapping its body with the fishing line, using as leverage the spear. I realised that with one or two more turns it would tear its back and the fish could free itself. I dove immediately and tried to catch it by the tail. The leerfish was strongly fighting to free itself. I was amazed how quickly it changed directions, albeit wounded — tired, trying to avoid me. Finally, I catch it by the tail. Although it was a fish only 3.5 kg, it shook me unbelievably. Eventually I managed to catch it by the gills and with the use of my diving knife I gave it a quick end. (2nd picture: the leerfish...) Unfortunately, I don't video the shot because I didn't believe what I heard.... At that moment, I heard the thunderous laughter of the cape telling me: "Hahaha, we did not finish yet....

"This phrase made me think:"What did the cape want to tell me???" I wondered. I did some deep ambushes but saw nothing. I changed my strategy and got the short speargun. I searched any rocks I liked without much success. But in one of them, there were black damselfish gathered at the entrance of a flat rock.

"There's something here ..." I thought. I dove, approached the entrance carefully and saw a big common octopus (Octopus vulgaris) resting. I aimed and pulled the trigger. It resisted for a while, but due to the very good shot, I pulled it out of the flat rock relatively quickly. It was a 2.5 kg octopus. (3rd picture: A nice octopus...) As I hang the octopus on my buoy, a deadly embracement started. The octopus was dead, but with its complex nervous system in action, grabbed the leerfish with its tentacles!!! At that time an idea came to me, to fish shallower than the thermocline. I changed my strategy once more. I went out, arranged my trophies in the fridge. I got my 82 cm speargun, which I use for shallow ambushes. On a dive and while crawling at the bottom, as I was emerging behind a rock, I came across a herd of mullets (Mugil cephalus). The fish were quite big. I waited for something better to appear. The fish realised my presence and slowly started to swim away. I aimed and shot one of the last ones and caught a fish over a kilo. (1,2).                 (4th picture: Just before the shot...). Later on I caught two sharp-snout sea-bream (Diplodus putanzzo)  too.                 (5th picture: The first one was the biggest....) I started fishing a little deeper. The main reason was in some of my last ambushes, I had heard the song of the corvina (Sciaena umbra). So I was looking to find them... After a while, in a dive at the limit of the thermocline, I found them. A flock of about a dozen fish, floating just above the bottom, hiding in the blurry cold water. I crawled as gently as I could to get close to them. Some of the fish came to see what was approaching. One of the biggest fish looked at me, turned, showing me all its wonderful colours  I didn't expect a better chance and I pulled the trigger aiming at the big corvina. The fish disappeared in the murky waters and as Ι reeled in the fishing line, the fish appeared on the spear. I caught a 1.5 kg fish.(6th picture: The big corvina!!!). The rest disappeared and I never saw them again, no matter how hard I tried. Dive after dive I did not see any good fish. Changing strategy again. I goodbye thanking the cape and swam towards the blurry and sandy bay.                                          

"We'll meet again.... soon !!!" I heard the cape telling me. I thanked it once more and left. I put the known variation on my head, the extra weight on my back and started the shallow ambushes in the blurry waters. I caught two striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) and another mullet quickly.

"Enough with the mullets ..., let's look for sea bass ..." I said to myself. On the muddy beach I saw something strange at the seafloor. (7th picture: Can you see it???) Something was hidden under the sand. Its shape had betrayed it. I aimed and pulled the trigger. A big blue crab  (Callinectes sapidus) appeared on my spear. (8th picture: Now you can see it!!!). I put it on my fish hanger, but something next to him attracted my curiosity. It was a white tube-dwelling anemone (Ceriantharia.) on the seabed. This wonderful being had opened its tentacles and was waiting for the menu to pass by. I spent several seconds admiring its beauty and then continued my dives. A little further down a small gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) was lying on the seafloor. I approach it and found that the small fish was caught in a fishing line that was tangled on a tree branch. Unable to free itself, the small gilt-head (sea) bream died. But its death was not in vain. The side of the fish that was resting on the seabed had been eaten by the speculators of the seabed !!!. I was starting to get tired. I decided to go to a fishing ground I knew and finish there my fishing expedition. After all, the All-mighty had given me much more than I expected. I dove in the blur. Here the under water stream had clouded the seabed and the surface, leaving clear the intermediate part of the sea. I dove and ambushed, carefully landing as gentle as I could on the muddy bottom. After a while, sea basses (Dicentrarchus labrax) surrounded me. They came and went in groups. All were small and some medium size fish. I was looking for the bigger ones. I was impressed by the little sea basses, that came to see the tip of the spear. It was probably shone in the blur and they might thought that it was a fish, and came for an easy meal. Since there was nothing big to catch, I swam to get out. But something was telling me to dive one last time at the edge of the seaweeds. So I ambushed among the seaweed and waited. After a while, a well-known silhouette appeared faintly on the horizon. The fish swam away but turned around and approached me... Without a second thought I pulled the trigger. The sea bass just fell into the seaweed. Its white belly could be easily seen in the blurry waters. (9th picture: The last one for today...). Full of joy, I embraced the 1.4 kg sea bass and went out. I took the necessary photos, without anyone seeing me, cleaned the fish and with the feeling of Freedom spreading everywhere, I drove back home.... (10th picture: All together....)

Ακριβώς πριν την κορωναϊκή απαγόρευση....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Just before the Coronavirus traffic ban...

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Το πράγμα έδειχνε ότι πάμε σε απαγόρευση της κυκλοφορίας που μάλλον θα κρατούσε πολύ. Τρομολαγνεία όσο δεν παίρνει από τα μέσα ενημέρωσης. Έτσι αποφάσισα να πάω για ένα ψάρεμα, έστω την ύστατη στιγμή στον αγαπητό μου Β. Ευβοϊκό. Στα διόδια είχε λίγη κίνηση. Όχι λόγο του συνωστισμού, αλλά γιατί δεν υπήρχε ανθρώπινο δυναμικό να εξυπηρετήσει. Αν ήθελες να περάσεις ή πλήρωνες στα μηχανήματα με μετρητά ή κάρτα ή αν είχες το πάσο πέρναγες άνετα. Υπήρχαν βέβαια κάποιοι υπάλληλοι των διοδίων που σε πλησίαζαν αν υπήρχε πρόβλημα. Το βράδυ όταν γύρισα, σχεδόν όλα τα κανάλια τηλεόρασης έδειχναν τις ουρές στα διόδια. Κανένα όμως δεν άνοιγε την κάμερα για να φανεί το όλο πλάνο. Είχαν επικεντρώσει τον φανό της κάμερας πάνω στα κισέ των διοδίων κι έδειχναν πόοοοοσοοοο αργούσαν να περάσουν τα πολλά αυτοκίνητα. Ουδεμία λέξη για την παντελή έλλειψη προσωπικού. Τρομολαγνεία και υπερβολή μαζί!!!

Αλλά ας γυρίσουμε στην ιστορία μας. Έφυγα λοιπόν χαράματα και έφτασα μετά από δύο ώρες οδήγησης εκεί που ήθελα. Ντύθηκα και βούτηξα. Ξεκίνησα τα καρτέρια μου σε έναν πετρώδη βυθό. Η έντονη ρεστία με ανάγκαζε να κρατιέμαι από τις διάφορες πέτρες όσο πιο δυνατά μπορούσα. Μικρόψαρα υπήρχαν σχεδόν σε κάθε βουτιά μου. Κάποιοι ευμεγέθης σαργοί φάνηκαν, αλλά με το που με πήραν χαμπάρι εξαφανίστηκαν στο μπλε. Καρτέρι στο καρτέρι συνέχισα το μοναχικό μου ψάρεμα. Καλό είναι να ψαρεύουμε σε ζευγάρια, αλλά το ψάρεμα του λαβρακιού, δυστυχώς είναι μοναχικό. Έτσι στην παγωμένη μοναξιά μου οι ώρες περνούσαν αργά, πολύ αργά χωρίς να δω κάτι καλό. Κρυμμένος ανάμεσα στις πέτρες του βυθού, περίμενα την έκπληξη, η οποία δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Σε ένα καρτέρι έχω ξαπλώσει ανάμεσα στα καφέ-κίτρινα φύκια απολαμβάνοντας το όμορφο τοπίο. Ένας υπέροχος θαλάσσιος κήπος απλωνόταν  μπροστά μου, όσο έβλεπαν τα μάτια μου. Ενώ εκστασιασμένος χαζεύω αυτήν την ομορφιά, κάτι φάνηκε να πλησιάζει από τα δεξιά μου. Ήταν ένα μεγάλο κοπάδι από σάρπες. Ήρθαν με μεγάλη επιφύλαξη, σκορπίσαν κάποια στιγμή για να γυρίσει όλο το κοπάδι και να έρθει μπροστά μου. Με τις χρυσαφένιες τους γραμμές έκαναν το τοπίο να μοιάζει ακόμη πιο ειδυλλιακό. Ανάμεσα υπήρχαν αρκετά μεγάλα του είδους ψάρια...

"Δεν έχουμε έρθει για σάλπες.....Ζάχο....Μπορεί να ακολουθεί κάτι πιο μεγάλο..." είπα στον εαυτό μου και δεν πάτησα την σκανδάλη. Μάταια όμως. Συνέχισα τα καρτέρια μου και σε ένα από αυτά μου ήρθαν μικροί κακαρέλοι. Όπως ήμουν κρυμμένος ανάμεσα στα φύκια, παρατήρησα ότι κάτι πιο μεγάλο ήταν μαζί τους. Ήταν μια ούγενα που ακολουθούσε το κοπάδι των κακαρέλων. Σημάδεψα κι έπιασα το πρώτο ψάρι της ημέρας.

Το 1ο της ημέρας...

"Πάλι καλά και η ούγενα καλή είναι...." σκέφτηκα. Προχώρησα κι άλλο χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Στο τέλος του τόπου οι πλάκες του βυθού ήταν πολύ λιγότερες. Σκέφτηκα να κάνω μερικά καρτέρια και να βγω. Προσγειώθηκα στον βυθό και περίμενα. Τα δευτερόλεπτα αργούν να περάσουν κι εγώ είμαι αγκαλιά με την παγωμένη θαλάσσια μοναξιά μου. Εντύπωση μου έκαναν τα διάφορα μικρόψαρα. Ήταν νευρικά και πολύ κοντά στα βράχια του βυθού. Σκέφτηκα ότι  εγώ είμαι η αιτία. Όμως αυτό συνήθως κρατά μερικά δευτερόλεπτα. Τα μικρόψαρα όμως εδώ δεν ξεκολλούν από τα βράχια κι αυτό με βάζει σε σκέψεις. 

"Μήπως.....????" αναρωτήθηκα... Τότε αισθάνθηκα ότι κάτι με πλησιάζει. Γύρισα προς τα δεξιά μου και είδα ένα ωραίο λαβράκι να έχει έρθει. Καθώς γύρισα αργά προς το ψάρι, αυτό έστριψε για να φύγει. Μη έχοντας κάποια άλλη επιλογή, σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα κάλυψε την απόσταση σε δέκατα του δευτερολέπτου και το μόνο που είδα ήταν κάτι γυάλισε μέσα στην θολούρα.

"Το πέτυχα??? ή απέφυγε την βέργα???...." σκέφτηκα. Δεν υπήρχε η παραμικρή αντίσταση και αργά-αργά κολύμπησα προς την βέργα μου, σίγουρος πια για την αστοχία μου. Καθώς πλησιάζω, βλέπω το ωραίο λαβράκι να είναι ακουμπισμένο στον βυθό ανάμεσα στις πέτρες. Τρελάθηκα από την χαρά μου. Η βέργα βρήκε τον υπέροχο κυνηγό στο πλαϊνό πτερύγιο και καρφώθηκε στο κεφάλι του, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Χαρές και πανηγύρια. Επιτέλους ένα ωραίο λαβράκι και πως το είχα πιάσει. 

Επιτέλους!!!!

Με μια μακρινή βολή....Το γέμισα φιλιά και το έβαλα στην σημαδούρα μου. Άλλωστε είχα φτάσει στα όρια του ψαρότοπου και έπρεπε να πάω αλλού. Καθώς κολυμπώ για να βγω, βλέπω ένα ψάρι στον βυθό. Βουτώ και είναι μια τσιπούρα περί τα 700 γρ, με ένα χτύπημα στην ουρά. Πιθανώς είχε σπάσει η ουρά της και μη μπορώντας να κολυμπήσει, ψόφησε το ψάρι. 

???

Στεναχωρήθηκα. Ήταν ψόφια αρκετές μέρες... Βγήκα κι οδήγησα λίγο πιο κάτω. Εδώ ο βυθός ήταν λασπώδης εντελώς. Φυσικά ήταν και πιο θολά τα νερά. Κολύμπησα για να φτάσω εκεί που ήθελα, όταν κάτι μου τράβηξε την περιέργεια. Βουτώ και βλέπω ένα γουρουνόψαρο, περίπου κιλό, να κάθεται ανάμεσα σε κάτι κλαδιά και να κάνει τον ψόφια κοριό. Έχει πάρει τα χρώματα του περιβάλλοντος για να μην φαίνεται και κάθεται ακήνιτο. Πήρα το πλάνο που ήθελα και το άφησα στην ησυχία του. 

Ο πονηρούλης...

Προχώρησα κι έφτασα εκεί που ήθελα. Βούτηξα και περίμενα. Ακούμπησα απαλά όσο μπορούσα στον βυθό, αλλά σηκώθηκε λίγη θολούρα. Περίμενα. Στο βάθος φάνηκε ένα μεγάλο κοπάδι από κακαρέλους να πλησιάζει. Όμως προπορευόταν μια καλή τσιπούρα και μόλις έκανε να στρίψει, της έριξα και την έπιασα. Ήταν ένα ψάρι περί τα 800 γραμμάρια. 

Ακριβώς πριν την βολή....

"Πάλι καλά..." είπα στον εαυτό μου και συνέχισα. Όμως, πέραν των μικρών κακαρέλων δεν είδα τίποτε άλλο κι αποφάσισα να βγω. Ψάχνοντας για καμιά σουπιά, έπιασα δύο και βγήκα. Οδήγησα αρκετά χιλιόμετρα και βούτηξα ξανά. Εδώ ο βυθός ήταν στρωμένος με πολλές πλάκες. Έκανα πολλά καρτέρια και σε ένα από αυτά, είδα μακριά μου ωραίες μουρμούρες. Στρίβοντας το ψαροτούφεκο αριστερά, τρόμαξα τα ήδη φοβισμένα ψάρια που εξαφανίστηκαν στο μπλε. Όμως η όλη κίνηση, τράβηξε την περιέργεια ενός λαβρακιού. Το μικρό ψάρι ήρθε να με δει, έστριψε όλο χάρη κι έφυγε. Την πορεία του ακολούθησε μια μεσαία μουρμούρα. Πριν εξαφανιστεί κι αυτή στο μπλε, πάτησα την σκανδάλη. Αν και μακρινή βολή, είδα το ασημένιο ψάρι απλά να βυθίζεται. Τράβηξα το ψάρι προς το μέρος μου. Η βέργα την είχε πετύχει στην πλάτη και είχε βγει από το μάτι, σκοτώνοντάς την ακαριαία. 

Το τελευταίο της ημέρας!!!

Συνέχισα να ψαρεύω αλλά δεν είδα τίποτε που ήθελα να πιάσω και βγήκα. Άλλαξα, έβγαλα την φωτογραφία που ήθελα και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. 

Τέλος για σήμερα..

Στα διόδια, η κατάσταση ήταν η ίδια με το πρωί, χωρίς προσωπικό για να εξυπηρετήσει όσους ταξίδευαν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...... 

Το βράδυ ανακοινώθηκε η απαγόρευση της κυκλοφορίας..... 

Υ.Γ. Απ' ότι καταλαβαίνεται το κείμενο έχει γραφτεί ενώ είμαστε περίπου ενάμιση μήνα σε καραντίνα. Ενάμισης μήνας έγκλειστοι λόγω ενός ιού, αμφιβόλου προελεύσεως. Έχουμε όσο χρόνο θέλουμε, αλλά με περιορισμούς. Πολύς θυμός και νεύρα μεταξύ των άλλων, για την όλη κατάσταση και την έλλειψη ελευθερίας. Δεν μπορούμε να βγούμε έξω όσο θέλουμε, δεν μπορούμε να πάμε στην δουλειά μας ή όπου αλλού θέλουμε και το περίεργο δεν μπορούμε να κάνουμε απλά ένα θαλασσινό μπάνιο. Σαν τους Ελεύθερους Πολιορκημένους... πάλε ποτέ. Το θέμα είναι να νιώθεις ελεύθερος στις δύσκολες καταστάσεις. Στα εύκολα όλα είναι απλά. Το να ζεις την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο.... δύσκολο θα μου πείτε. Τρομερά δύσκολο θα σας απαντήσω. Όμως τότε και μόνο τότε είμαστε πραγματικά Ελεύθεροι. Τότε και μόνο τότε τίποτα δεν μπορεί να μας περιορίσει ή να μας επηρεάσει. Όλα φαίνονται τόσο απατηλά που δεν αξίζει να κατατρώς τον εαυτό σου με τέτοια θέματα, γιατί απλά δεν σε αγγίζουν πια. Αξίζει λοιπόν μια τέτοια προσπάθεια, μακροχρόνια συνήθως, αλλά τα αποτελέσματα δεν μπορούν να περιγραφούν. Είναι πολύ φτωχά τα λόγια όταν η προσπάθεια κάποιου ευλογηθεί να βιώσει κάτι τόσο Ύψιστο όσο η Πραγματική Ελευθερία.... Θα μου πείτε γιατί τα λέω αυτά τώρα.....Περασμένα ξεχασμένα. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά ο χειμώνας αργά ή γρήγορα έρχεται. Να έχουμε τον νου μας.....
Κλείνω με τα λόγια ενός παγκοσμίου εμβέλειας και αγαπημένου μου λογοτέχνη.....

Δεν ελπίζω τίποτα,

Δεν φοβάμαι τίποτα,

Είμαι Λεύτερος.

Ν. Καζαντζάκης!!!

Translation of he above article. 

Title: Just before the Coronavirus traffic ban...

Photo-video: Zacharias Skevofilax

The whole situation was telling me that traffic ban was on the horizon and that would probably last for a long time. Fear-mongering as much as possible by the TV channels about the corona virus. So I decided to go fishing, at the last minute just before the up-coming traffic ban, to my beloved N. Evoikos Bay. At the toll booths there was little traffic. Not because of traffic congestion, but because there was no human personnel to serve the passing cars. If someone wanted to pass through, he/she had to pay on the machines using cash or credit-card, unless you had the pass, that allowed the driver to pass comfortably. Of course, there were a couple toll officials who approached the drivers in case there was a problem. Later at the same night as I returned, almost all the TV channels showed traffic congestion at the toll booths. Not even a single TV channel used wide camera lens to show the whole picture. They had focused on the toll booths and showed that they were many cars and so they were passing very slow. No reporter said anything about the complete staff shortages. Fear-mongering and exaggeration together at its best!!!

But let's go back to our story. So I left at dawn and arrived after two hours of driving where I wanted. Got dressed immediately and I dove. I started my ambushes on a rocky seabed. The intense waves forced me to hold on to the various stones as much as I could, in order to maintain my underwater position. There were small fish in almost every dive. Some good size white sea breams (Diplodus sargus) appeared, but when they realised my presence, they disappeared into the blue. Ambush after ambush, I continued fishing alone. It is good to spearfish in pairs, but sea bass fishing is unfortunately a lonely sport. So in my icy loneliness the seconds were passing slowly, very slowly without seeing anything big. Hiding between the stones of the seabed, I waited for the surprise, which did not appear on the horizon. In an ambush, while I was lying among the brown-yellow seaweeds, I enjoyed the wonderful landscaped. A beautiful sea garden stretched out in front of me. While ecstatic gazing at this beauty, something was approaching me from my right. It was a large flock of  salema porgy (Sarpa salpa). They approached me reluctantly, they scattered at some point and after a while the whole herd returned and passed in front of me. With their golden stripes, they made the landscape look even more idyllic. Among them, there were quite large in size fish .....

"We are not here for salema porgy..... Zac .... Maybe something bigger will follow them ..." I said to myself and I didn't pull the trigger. But in vain. I continued my ambushes and in one of them small two-banded sea bream (Diplodus vulgaris) approached. As I was hiding among the seaweed, I noticed that something bigger was among them. It was a sharpsnout sea-bream (Diplodus putanzzo) that followed the herd of two-banded sea bream. I continued waiting and finally caught the first fish of the day. 
(1st Picture: The 1st of the day...)

"Well done and the sharpsnout sea-bream is large enough....." I thought. I proceeded again without seeing anything special. At the end of this fishing ground, the bottom rocks were much smaller and fewer. I thought of making some ambushes before going out. So I approached the seafloor and waited. The seconds passed slowly and I was embraced by the icy sea loneliness. I was impressed by the various small fish. They were nervous and stayed very close to the rocks of the seabed. I thought I was the reason. This usually happened for the first few seconds. But the small fish on this ambush did not come off the rocks and that put me in thoughts.

"Maybe.....????" I wondered...Then I felt something was approaching me. I turned to my right and saw a nice sea bass (Dicentrarchus labrax). As I slowly turned towards the fish, it changed direction to leave. Having no other choice, I aimed as best as I could and pulled the trigger. The spear covered the distance in tenths of a second and all I saw was something shined in the blurry waters.

"Did I succeed ??? Or the fish managed to avoid the spear ??? ...." I wondered. There was not the slightest resistance on my spearfishing line and I slowly swam towards my spear sure of my failure. As I approached it, I saw the beautiful sea bass lying on the seabed among the stones. I was soooo happy. The spear stroke the wonderful sea bass on the side fin and got stuck-on its head, killing it instantly. Finally a nice sea bass and how I managed to catch it....and what a long shot .... I kissed it many times and put it on my buoy ready to leave. (2nd Picture:At last!!!) Besides, I had reached the end of the fishing spot and I wanted to go somewhere else. As I was swimming to get out, I saw a fish on the sea floor. I dove and it was a  gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) about 700 gr, with a broken tail. (3rd Picture: ???). With a broken tail it was unable to swim and died. I felt sorry for the beautiful fish. It was dead for several days ... I went out and drove a little further down and dove again. Here the seabed was completely muddy. Of course, the water was even more cloudy. I swam to get where I wanted, when something caught my attention. I dove and saw a grey triggerfish (Balistes capriscus) about a kilo, sitting between some branches playing dead. Its skin had the colours of the environment so as not to be seen by predators and sat still. I videoed and left it alone. 
(4th Picture: The cunning one...)I went ahead and got where I wanted. I dove and waited. I touched as gently as I could on the bottom, but I stirred some blur from the muddy seabed. In the background was a large herd of two-banded sea bream was approaching. But a good size gilt-head (sea) bream was ahead and as soon as it turned, I shot it and caught it. It was a fish about 800 grams..
(5th Picture: Just before the shot...)

"Well done again ..." I said to myself and continued. But apart from the small two-banded sea bream, I didn't see anything else and decided to go out. Searching for some common cuttlefish (Sepia officinalis),  I caught two and went out. I drove several kilometres and dove again. Here the seabed was paved with many flat rocks. I made a lot of ambushes and in one of them, I saw nice striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) far away. Turning the speargun to my left, I startled the already frightened fish that disappeared into the blue. But the whole movement aroused the curiosity of a sea bass. The small fish came to see me, turned around gracefully and left. A middle size striped sea-bream  was following the sea bass. Before it disappeared into the blue, I pulled the trigger. Although a long shot, I saw the silver fish sinking. I pulled the fish towards me. The spear had hit it in the back and had come out of its eye, killing it instantly. I kept fishing but I didn't see anything I wanted to catch and I went out. 
(6th Picture: The last one of the day...) I changed, took some photos all the fishes together and drove back. (7th Picture: Done for today...) At the toll booths, the situation was the same as in the morning, without staff to serve those who traveled and the TV channels..... Later at night, the traffic ban was announced..... 
PS. You may realise, that this article was written while in quarantine, for about a month and a half. One and a half months incarcerated due to a virus of dubious origin. We have as much time as we want, but with restrictions. A lot of anger and anxiety, among other things, about the whole situation and the lack of freedom. We can't go out as much as we want, we can't go to work or wherever we want and strangely enough we can go for a swim even alone. Like the Free Besieged of the old times.....The point is to feel free in difficult situations. When everything is easy, it is so simple. Living every moment, every minute, every second.... It's difficult you may say. I will answer: extremely difficult. But then and only then are we truly Free. Then and only then, nothing can limit or affect us. Everything seems so deceptive that it is not worth worry about such issues. Because they just don't touch you anymore. So it's worth the effort, it is a long term process, but the results can't be described. Words are very poor when someone's effort is blessed to experience something as divine as True Freedom .... 
You may ask, why I am telling you this now ..... the ban is gone..... I hope I will be wrong, but sooner or later winter is coming. Keep that in mind .....
I am finishing my article with the words of a world-wide known and one of my favourite writers .....

I hope for nothing, 

I fear nothing,

I am Free. 

N. Kazantzakis !!!

Κορωνοϊός εν όψη....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Coronavirus on sight....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

"Αγάπη πρέπει το Σαββατοκύριακο να πάω στην θεία Σοφία και να της πάω τρόφιμα και ότι άλλο μου ζήτησε...γιατί υπάρχει περίπτωση να μην μπορώ να πάω, αν βάλουν κάποια απαγόρευση στην κυκλοφορία...." μου είπε η Σταυρούλα.

"Θέλεις να έρθω κι εγώ???" ρώτησα

"Όχι θα πάω με την αδελφή μου..." απάντησε

"Και πότε θα πάτε???" ρώτησα ξανά

"Θα φύγουμε την Παρασκευή μετά την δουλειά και θα γυρίσουμε Σάββατο βράδυ...." μου απάντησε.

Καταλαβαίνεται τι ευκαιρία μου δινόταν. Σκεφτόμουν να πάω ψάρεμα όσο εκείνες θα έλειπαν. Αλλά που να πήγαινα????

"Έλα Θοδωρή, μου έχει κάτσει μια καλή περίπτωση για διήμερο ψάρεμα. Παρασκευή απόγευμα και Σάββατο όλη ημέρα. Τι λες μπορείς???" ρώτησα τον φίλο μου στο τηλέφωνο.

"Δυστυχώς δεν μπορώ καθόλου αυτό το ΣΚ...." μου απάντησε στεναχωρημένος.

"Λέω αυτήν την φορά να πάω σε άλλο μέρος. ..." του είπα.

"Γιατί δεν πας στο....." μου είπε. (Εννοείται δεν ονομάζουμε τον ψαρότοπο)

"Πολύ καλή ιδέα σου. Ξέρω όμως μόνο ένα μικρό ψαρότοπο εκεί...." του απάντησα και εκείνος μου εξήγησε και μου περιέγραψε που να πήγαινα.

Με το που τελείωσα τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, τα φόρτωσα όλα κι όπου φύγει-φύγει. Έφτασα μετά από δύο ώρες οδήγησης, ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα. Τότε κατάλαβα ότι είχε ξεχάσει να φορέσω τα βαρίδια μου, από την φούρια μου να βουτήξω....

"Είπαμε Ζάχο ότι είμαστε καλοί, αλλά όχι και τόσο καλοί να ψαρεύουμε χωρίς βαρίδια....." είπα στον εαυτό μου γελώντας. Φορτώθηκα τα βαρίδια και βούτηξα ξανά. Τον τόπο δεν τον ήξερα, αλλά ευτυχώς η περιγραφή του Θοδωρή ήταν ακριβέστατη. Ήταν ένας λασπώδης βυθός με φυκιάδες που και πού και φυσικά υπήρχε και η κυρία θολούρα. Ξεκίνησα τα καρτέρια χωρίς πολλά πολλά. Σε διάφορα σημεία δεν έβλεπα τίποτε. Αν έκανα το λάθος και προσγειωνόμουν άτσαλα στον βυθό, σηκωνόταν τόση λάσπη που αναγκαζόμουν να εγκαταλείψω το καρτέρι μου. Σε τέτοιες συνθήκες θα ήταν μάταιο να επιμένω. Για να πιάσω κάποιο ψάρι θα έπρεπε να καρφωθεί μόνο του. Έτσι πρόσεχα όσο μπορούσα όταν προσγειωνόμουν στον βυθό. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια προσγειώθηκα απαλά στον βυθό και περίμενα. Έκανα στους ανάλογους θορύβους...... Τα δευτερόλεπτα παιρνούν αλλά τίποτα. Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι ένα ψάρι είναι μπροστά μου. Είχε έρθει από τα βαθιά και εγώ δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Με το που έκανε να στρίψει, του έριξα. Το σκοινί ξετυλίγεται με φρενίτιδα... Μετά από λίγο έπιασα στα χέρια μου ένα δίκιλο λαβράκι, σπαθάτο ψάρι, χτυπημένο ψιλά στον σβέρκο. Όλος χαρά το πήρα αγκαλιά....

Το πρώτο της ημέρας....

Το τακτοποίησα και προχώρησα παρακάτω. Έκανα πολλά καρτέρια χωρίς να δω τίποτα. Αποφάσισα να προχωρήσω πιο κάτω. Έκανα ένα τελευταίο καρτέρι πριν κολυμπήσω το πιο ερημικό μέρος. Στο τέλος του καρτεριού νόμισα ότι είδα κάτι. Γύρισα το ψαροτούφεκο κι έριξα. Δεν αισθάνθηκα κάποιο τράβηγμα και θεώρησα ότι είχα αστοχίσει. Μαζεύοντας το σκοινί, το ένιωθα βαρύ. Με μεγάλη έκπληξη είδα ότι ένα λαβράκι πάνω από κιλό ήταν στην βέργα. Το είχα πετύχει στον σβέρκο και του είχα σπάσει την σπονδυλική στήλη και έμεινε ξερό, που λένε. Όλος χαρά το πήρα αγκαλιά, το κρέμασα στην σημαδούρα και βγήκα. Αποφάσισα αντί να κολυμπήσω το έρημα κομμάτι, να οδηγήσω και να βουτήξω εκεί που μου είχε πει ο Θοδωρής, για να κερδίσω χρόνο επειδή πλησίαζε το βράδυ. Καθώς κολυμπούσα να βγω, βλέπω ένα μικροσκοπικό καπόνι. Είναι μικρότερο από τα δάκτυλά μου. 

Το μικροσκοπικό καπόνι...

Το πλησιάζω κι και αυτό περπατά στον βυθό, ενώ εγώ προσπαθώ να το κάνω να ανοίξει τα πλαϊνά πτερύγιά του, για να φανούν τα υπέροχα χρώματά του. Καθώς το πλησιάζω παίρνει δρόμο και κολυμπά προσπαθώντας να με αποφύγει. Είναι μάλλον τόση η τρομάρα του, που καθώς κολυμπά πάει να περάσει ανάμεσα από δύο ρίζες φυκιών και παγιδεύεται!!! Προσπαθεί να απελευθερωθεί και κουνά την ουρά του με απίστευτη ταχύτητα. Εγώ από τα γέλια κινδυνεύω να πνιγώ. Τελικά απελευθερώνεται και χάνεται στην θολούρα. Βγήκα γελώντας, οδήγησα γρήγορα και βούτηξα. Ο βυθός δεν άλλαξε και πολύ. Το πρώτο μέρος ήταν το ίδιο λασπώδες. Μετά απλωνόταν μια πολύ μεγάλη φυκιάδα. Καρτέρι στο καρτέρι δεν έβλεπα και τίποτε. Προχώρησε και έφτασα σε κάτι πέτρες. Καθώς πλησιάζω και βλέπω μια ουρά. Είναι ουρά σαργού ή μάλλον ούγενας και είναι αρκετά μεγάλη. Δεν ενεργοποιώ την κάμερά μου, μήπως και ο ήχος ενεργοποίησης διώξει το ψάρι που δεν με έχει πάρει χαμπάρι. Πλησιάζω ήσυχα και ρίχνω και πιάνω μια καλή ούγενα. 

Καλώς την.....

Έχει και ένα ντουβάρι λίγο πριν την φυκιάδα. Κάνω μια βουτιά και πριν φτάσω στον πάτο, παίρνει δρόμο ένα καλό λαβράκι. Δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα. Προσγειώνομαι και καρτερεύω, αλλά το ψάρι δεν ξαναφάνηκε. Έκανα μερικά καρτέρια μήπως και....Έτσι έφτασα στην φυκιάδα. Καρτέρι στο καρτέρι δεν είδα τίποτε. Σε ένα από τα τελευταία, ένα κοπάδι από 5-6 λαβράκια μου ήρθε από πίσω. Αντιλαμβάνομαι τα ψάρια όταν με έχουν προσπεράσει. Γυρίζω ολόκληρος και προλαβαίνω το πιο κοντινό πριν χαθεί στην θολούρα και του ρίχνω. Η βέργα πήγε εκεί που έπρεπε και το λαβράκι τρεμάμενο έπεσε πάνω στα φύκια. 

Άλλο ένα...

Το μαζεύω όλος χαρά και βγήκα. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει κι εγώ ήμουν αρκετά κουρασμένος. Άλλαξα και την έπεσα στους μεζέδες της Σταυρούλας. Έτρεχαν να σωθούν, αλλά που τέτοια τύχη. Κατόπιν χώθηκα μέσα στον υπνόσακό μου και ο Μορφέας με ταξίδεψε σε άγνωστους κόσμους.....  

Τα της πρώτης μέρας....

Ξύπνησα χαράματα, ντύθηκα βαριεστημένα λόγω του κρύου και της βρεγμένης στολής και βούτηξα από εκεί που είχα σταματήσει το ψάρεμα χτες. Η θολούρα παρούσα και σε ένα καρτέρι νόμισα ότι είδα κάτι. Χωρίς δεύτερη σκέψη, πάτησα την σκανδάλη  και έπιασα ένα λαβράκι πάνω από κιλό (1,2 κιλά). Προχώρησα λίγο πιο κάτω και ο βυθός έκανε ένα απότομο κόψιμο.

"Ωραίο μέρος για καρτέρι..." σκέφτηκα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Περίμενα στον βυθό...Μετά από λίγο μου ήρθε ένας κέφαλος με μεγάλη ταχύτητα και με προσπέρασε. Δεν πτοήθηκα, γιατί δεν ήθελα να πιάσω κέφαλο σε αυτό το μέρος και παρέμεινα στο καρτέρι μου περιμένοντας κάτι καλύτερο. Μετά από λίγο εμφανίστηκε ψιλά ένα δίκιλο λαβράκι. Το ψάρι μου ήρθε από ψηλά, όπως και ο κέφαλος, μόνο που εγώ ήμουν έτοιμος. Σημάδεψα και του έριξα. Το λαβράκι πήρε αρκετό σκοινί, αλλά μετά από λίγο το πήρα αγκαλιά. 

Το μεγάλο της ημέρας....

Στα επόμενα καρτέρια μου ήρθαν μεσαίες μουρμούρες. Δεν έριξα γιατί έψαχνα για λαβράκια ή κάτι μεγάλο. Προχώρησα και βρήκα μια μεγάλη φυκιάδα. Καρτέρι στο καρτέρι, είδα πολλά μικρά και μεσαία ψάρια τα με οποία δεν ασχολήθηκα. Καθώς κολυμπώ στην επιφάνεια, παρατηρώ κάτι που δεν ταιριάζει και τόσο με τα φύκια. Η θολούρα δεν μου επιτρέπει να δω καθαρά τι είναι. Βουτώ και κάνω ένα καρτέρι λίγο πιο μακριά. Συνειδητοποιώ ότι μάλλον είναι μια σουπιά. Σημαδεύω και ρίχνω και την πιάνω ίσα-ίσα από μια πετσούλα στην πλάτη της. 

Η άτυχη σουπιά...

Λίγο πιο κάτω, διακρίνω μια άλλη σουπιά να απλώνει τα πλοκάμια της για να με τρομάξει, μεγαλώνοντας τον όγκο της. Σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα πλήττει καίρια την σουπιά, η οποία αφήνει μελάνι και είναι ελεύθερη???!!! Η σουπιά χώνεται μέσα στην θολούρα του μελανιού της. Βουτώ όλος έκπληξη και την πιάνω με τα χάρια μου. Η βολή μου ήταν πολύ καλή. Πως απελευθερώθηκε όμως η σουπιά??? Την τακτοποιώ στην ψαροβελόνα μου, αλλά η βέργα μου είναι άφαντη. Ψάχνοντας την βρίσκω να κείται στον βυθό και η πετονιά είναι κομμένη.

"Γι' αυτό πήρε δρόμο, παρόλο που η βολή μου ήταν στο κεφάλι της...." σκέφτηκα. Έκανα μερικά καρτέρια και βγήκα. Οδήγησα μερικά χιλιόμετρα και βούτηξα. Εδώ η ορατότητα ήταν πολύ καλύτερη. Έκανα πολλά καρτέρια χωρίς να δω κάτι καλό. Σε μια στιγμή, από κάτω μου κολυμπά ένας κέφαλος ο όποιος, μάλλον δεν με έχει πάρει χαμπάρι. Βουτώ πάνω του, όσο πιο ήσυχα μπορώ και του ρίχνω. Έπιασα έναν κέφαλο λίγο πιο κάτω από κιλό (870 γρ.).

"Πάλι καλά..." είπα και προχώρησα. Σε ένα καρτέρι μου ήρθαν λαβράκια. Στην αρχή δύο και μόλις πέρασαν μου ήρθε άλλο ένα. Τα ψάρια ήταν λίγο πιο κάτω από κιλό κι έτσι δεν έριξα. Συνέχισα και βρήκα πεταμένα λάστιχα αυτοκινήτων στην άμμο. Έκανα μια βουτιά και κρύφτηκα όσο μπορούσα ανάμεσα στα λάστιχα. Μου ήρθαν από τα αριστερά ένα κοπάδι σάλπες. Καθώς τις χάζευα, κοίταξα δεξιά μου και είχε έρθει ένα κοπαδάκι από λαβράκια. Ήταν 5-6 ψάρια και το προπορευόμενο ήταν το πιο μεγάλο και με είχε προσπεράσει. Ήταν μακρινή βολή και για να μην τρομάξω το κοπάδι, δίστασα να ρίξω. Όμως το τελευταίο ψάρι του κοπαδιού, ήταν ένα γοφάρι. Σημάδεψα και του έριξα από μακριά. Η βέργα το βρήκε χαμηλά στην κοιλιά και αυτό εξαφανίστηκε με απίστευτη ταχύτητα. Δεν κόντραρα το ψάρι για να μην σκιστεί. Μου πήρε αρκετά λεπτά για να καταφέρω να το πιάσω.

Το γοφάρι...

Ήταν ένα γοφάρι 1,7 κιλών. Εκεί τελείωσε και το ψάρεμά μου. Αν και είχα μισή μέρα ακόμη, θεώρησα ότι ήταν ώρα να γυρίσω σπίτι.

Τα της δεύτερης ημέρας...

Μετά από οκτώ μέρες στην όμορφη Ελλάδα μας επιβλήθηκε απαγόρευση της κυκλοφορίας λόγω κορωνοϊού....

Υ.Γ.1 Υπάρχει όμως ένα ψάρεμα ενδιάμεσο, πριν την απαγόρευση. Θα τα πούμε στο επόμενο άρθρο...
Υ.Γ.2 Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους υπό τις ειδικές συνθήκες φέτος. Εύχωμαι φίλοι μου, εσείς και οι οικογένειές σας να είστε καλά. Είμαστε λαός της υπερβολής, αλλά και με πολύ φιλότιμο. Αν κοιτάξουμε πόσοι συνάνθρωποί μας φεύγουν από τροχαία ατυχήματα σε ένα χρόνο ή από την απλή εποχική γρύπη..... τότε θα καταλάβουμε ότι η τρομοκρατία του κορωνοϊού δεν την χτειαζόμαστε στην ζωή μας. Το ξαναλέω, δεν χρειαζόμαστε την υπερβολή στην παρούσα φάση. Να προσέχουμε ναι, τρομολαγνεία όχι...και μακριά από τις ειδήσεις της TV...και ο νοών νοείτω... Καλές γιορτές...

Translation of he above article. 

Title: Coronavirus on sight....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

"Love, I have to go to aunt Sofia this weekend to bring groceries and whatever else she asked me to do ... because there is a chance that I won't be able to do it later, if the government puts a ban on traffic due to coronavirus ..." Stavroula told me. 

"Do you want me to come too ???" I asked 

"No, I'll go with my sister ..." she replied 

"And when will you go ???" I asked again 

"We will leave on Friday after work and we will return on Saturday night ..." she replied.
You realise what opportunity was given to me. I had the chanse to go spearfishing as long as they were going to aunt Sophia. But where should I go ????
"Ηι Theodore, I am free for spearfishing for couple days. Friday afternoon and Saturday all day. Are you able to.... ??? " I asked my friend on the telephone.
"Unfortunately, I can't go this weekend at all ... " he replied sadly
"I was thinking to go somewhere else ..." I told him.
"Why don't you go to ....." he told me. (Of course I can not reveal the fishing ground...)
"Very good idea. But I only know a small fishing spot there ..." I replied and he explained and described in details where I should I spearfish.
As soon as I finished all my obligations, I loaded my diving gear and hit the road. I arrived after driving for two hours, got dressed as fast as I could and dove. Then I realized that I had forgotten to put on my diving weights, from my mania to dive ...
"Zac, you are good, but not so good to fish without diving weights ..." I said to myself laughing. I put on the weights and dove again. I did not know this fishing ground, but fortunately Theodore's description was very accurate. It was a muddy seabed with seaweeds here and there and of course lady blur was present. I started the ambushes at once. At various points I saw nothing. Whenever I made the mistake and landed awkwardly on the muddy bottom, so much mud would rise that I had to stop my ambush. In such circumstances it would be useless to continue ambushing. In order to catch a fish, it had to run into my spear by itself. So I was careful as much as I could when I was landing on the seabed. In one of the many ambushes, I landed gently on the bottom and waited. I made the soft noises ...... The seconds were passing but nothing appeared. Suddenly I realized that a fish was in front of me. It had come from the deep and I hadn't seen it. As soon as it turned to leave, I pulled the trigger. The rope of the speargun was unreeling with frenzy ... After a while I had in my hands a two kilo sea bass (Dicentrarchus labrax), a long but slim fish, that my spear had stuck it just behind its neck. Full of joy I took in my arms....
(1st picture: The first one of the day....) I arranged it in my fish holder and continued fishing. I did a lot of ambushes without seeing anything. I decided to go further. I did one last ambush before swimming in the most desolate place. At the end of the ambush I thought I saw something. I turned the speargun and pulled the trigger. I didn't feel anything on the speargun's rope and so I thought I had missed. Reeling in the rope, I felt it heavy. To my great surprise I saw that a sea bass over a kilo was on the spear. I had shot it in the neck and its spine was broken and the fish remained motionless on the seabed. I took it with full joy joy in my arms, hung it on the buoy and went out. Instead of swimming through the "desert", I decided to drive instead and dive where Theodoris had told me. This would save me time as night was approaching. As I swam out, I saw a teeny tiny sea robin (Chelidonichthys spinosus). It was much smaller than my finger. (2nd picture: teeny tiny sea robin !!!). I approached it and it started walking on the bottom. I approached it again, in order to force it to open its side fins, to show its wonderful colors. As I got closer, it started swimming, trying to avoid me. It probably got so scary, that speeded up, trying to pass between two roots of seaweed and got trapped !!! It tried to free itself by swinging its tail with incredible speed. I started laughing and almost got drowned. Eventually freed itself and got lost in the blur. I went out laughing, drove and dove again. The seabed did not changed much. The first part was just as muddy. Then a very large area covered with seaweeds appeared in front of me. I started ambushing but I didn't see anything. Moving on and I reached a stony sea floor. As I approach this new fishing ground, I saw a fish tail behind a rock. It was the tail of a whit sea bream (Diplodus sargus) or rather a sharpsnout sea-bream (Diplodus putanzzo) and was quite big. I did not turn on my camera, fearing the sound of the activation could drive away the fish that had not realised my presence. I approached quietly and shot it and caught a good size sharpsnout sea-bream. (3rd picture: Well come...). Near by there was a man-made wall just before the seaweeds. I dove and before I reached the bottom, a good sea bass took off. I continued my descent, landed on the sea floor and waited, but the fish never reappeared. I did some ambushes, maybe it would..... and I reached the seaweeds. I continued spearfishing for a while, but I saw nothing. In one of the last ambushes, a herd of 5-6 sea basses appreached me from behind. I realized their presence, when they had passed me. I turned around and shot the nearest one before it got lost in the blur. The spear went where I aimed to go and the sea bass trembling, fell on the seaweed.
(4th picture: One more...). I picked the fish from the seabed and full of joy and went out. It was getting dark and I was pretty tired. I changed and devoured Stavroula's appetizers. They tried to escape, but they did not have much luck. Then I got into my sleeping bag and Morpheus took me on a journey into unknown worlds.....               (5th picture: First day catches...)
I woke up at dawn, got dressed sadly because of the cold and wet spearfishing uniform and dove from where I had stopped fishing yesterday. The blur was present and in a ambush I thought I saw something. Without a second thought, I pulled the trigger and caught a sea bass over a kilo (1.2 kilo). I swam a little further down and the seabed had a sharp drop. 

"Nice place for an ambush ..." I thought. I took a deep breath and dove. I was waiting at the bottom ... After a while a mullet (Mugil cephalus) swam towards me with great speed and disappeared in the blur. I was not discouraged, because I did not want to catch a mullet in this place and continued waiting at the seabed for something better. After a while a two kilos sea bass appeared. The fish came from above, just like the mullet, but I was ready. I aimed and pulled the trigger. The sea bass swam violently and unreeled a lot of rope, but after a while I grabbed it.(6th picture: The biggest of the day!!!). In the next ambush medium striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) appeared. I didn't bather them, because I was looking for sea bass or something bigger. I went ahead and found a large area covered by seaweeds. In several ambushes, I saw many small and medium-sized fish that I did not bother them. As I was swimming on the surface, I notice something that did not quite match with the seaweed. The blury waters did not allow me to see clearly what it was. I dove and ambushed a bit further away. I realized that it was probably a common cuttlefish (Sepia officinalis). I aimed and pulled the trigger. The spear pearsed the cuttlefish barely by skin of its back.(7th picture: The unlucky cuttlefish...) A little further down, I saw another cuttlefish spreading its tentacles to scare me, by looking bigger. I aimed and pulled the trigger. The spear hits the cuttlefish on its head, which threw its ink all over but got free ??? !!! The cuttlefish hid in the blur of its ink. Full of surprise, I dove and caught her with my hands. My shot was perfect. But how was the cuttlefish released ??? I put it on my fish hanger, but my spear is missing. Looking for it, I found it lying on the sea floor and the spear's line was cut. 

"That's why it got free, even though my shot was in its head ..." I thought. I ambushed few more times and went out. I drove a few kilometers and dove. Here the visibility was much better. I did a lot of ambushes without seeing anything good. As I was swimming on the surface, below me there was a mullet swimming and it seems it did not realised my presence. I dove on it as quietly as possible and shot it. I caught a mullet that was just below a kilo (870 gr).
"Well done ..." I said and swam further. Some sea bass approached my next ambush. At the beginning they were two and as soon as they passed, another one approached me. The fish were a little less than a kilo so I didn't bother them. I continued and found discarded car tires on the sandy bottom. I dove and hid as good as I could among the tires. A flock of salema porgy (Sarpa salpa) came to me from the left. As I was staring them, I looked to my right and a flock of sea bass had arrived. They were 5-6 fish and the first one was the biggest one and it was a bit far away from me. It was a long shot and in order not to scare the herd, I hesitated to pull the trigger. But the last fish in the herd was a bluefish (Temnodom saltator). I aimed as bst as i could and pulled the trigger, even thought it was quite far away. The spear stroke it low in the abdomen and it disappeared with incredible speed. I did not put any pressure on the fish so that it would not be torn. It took me several minutes to catch it. It was a 1.7 kg bluefish.     (8th picture: The bluefish...). That's where the fishing ended. Although I still had half a day, I thought it was time to go home.
After eight days in beautiful Greece, we were banned from traveling due to a coronavirus.... (9th picture: Second day catches...)
PS1. However, there is an intermediate fishing just before the ban, but that is my next article .....

PS2. Happy Easter and Happy Resurrection to all, under the special circumstances this year. I wish to you my friends and your families to be well. Greeks are people of exaggeration, but also with a lot of filotimo If we look at how many of our fellow human beings are dieing by car accidents in one year or how many from the common seasonal flu ..... then it is understandable that the terror of the coronavirus should not haunting our lives. I repeat, we do not need to exaggerate at this stage. Let's be careful, yes, feared not ... and stay away from the news of TV ... and no more needs to be said ... Happy Holidays ...