Αγροτοπασχαλιά στην Κάρπαθο... κι όχι μόνο....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Για άλλο ένα Πάσχα βρέθηκα στο αγαπημένο μου νησί στην Κάρπαθο. Ο καιρός μια από τα ίδια. 7 ΒΒΔ ισχυροί άνεμοι. Το νησί είχε πολλές βροχοπτώσεις μέχρι σήμερα, με συνέπεια να έχει πολλά αποθέματα νερού για το καλοκαίρι. Όμως, λόγω των βροχών, ο farmer-engineer John, δεν μπόρεσε να καλλιεργήσει τον κήπο του. Έτσι, με το που ήρθα, τον πέτυχα την ώρα που ετοιμαζόταν να φυτέψει κάποια είδη ντομάτας που δεν πρόλαβε λόγω του καιρού. Αφού πρώτα έβαλε ένα σκοινί για να αλφαδιάσει τον χώρο, άνοιξε το αυλάκι του (1η φωτογραφία ). Πήρε την τσουγκράνα και ισοπέδωσε το βάθος του αυλακιού για να κυλά το νερό σε όλο το μήκος του αυλακιού (2η). Μετά πήρε ένα καλάμι, που είχε μήκος περίπου 80 πόντους, για να έχει ίσες αποστάσεις, άνοιξε τους λάκκους για τα φυτά (3η). Κατόπιν έβαλε σε κάθε λάκκο και ένα κύπελλο γίδινη χωνεμένη κοπριά (4η), τοποθετήσαμε ξύλινες τάβλες για να μπορούμε να περπατάμε (5η), χωρίς να λερώνονται τα παπούτσια μας από τα χώματα, αλλά και για να ξέρουμε που να πατάμε για να μην γίνει κάποια ζημιά. Ανακάτεψε την κοπριά με το χώμα και διάλεξε τα φυτά του που τα είχε μεγαλώσει στο σπορείο του (6η) και στοργικά τοποθέτησε τα καινούργια του φυτά στο αυλάκι (7η). Τέλος τα ποτίσαμε και διορθώσαμε ότι χρειάστηκε μέσα στα αυλάκια για να ποτίζονται όλα τα καινούργια "παιδιά" του farmer-engineer John (8η). Όλη αυτή την ώρα δεν ακουγόταν τίποτα. Η απόλυτη ηρεμία. Είχε σταματήσει και ο αέρας και απολάμβανα την απόλυτη ησυχία. Κάπου-κάπου κάποιο πουλάκι διέκοπτε με το καλάιδισμά του την νιρβάνα μου. Φυσικά όλα αυτά γίνονταν υπό το άγρυπνο βλέμμα των εποπτών του farmer-engineer John. Όπου και να πηγαίναμε ή ότι και να κάναμε πάντα παρόντες οι επόπτες, που ήταν οι γάτες του. Επόπτευαν από κοντά τον χώρο με ότι και αν καταπιανόταν ο  farmer-engineer John.(9).
Τα αποτελέσματα των πολλών βροχών ήταν να πρασινίσει και να γεμίσει με άγριο-λούλουδα το νησί.

Μαγεία χρωμάτων και λουλουδιών !!!

Όμως το Καρπάθιο πέλαγος μου έκρυβε μια ωραία έκπληξη. Την επομένη το πρωί η θάλασσα είχε στην κυριολεξία κολλήσει. Ούτε το βουβό κύμα δεν υπήρχε. Που να αφήσω τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη. Ξέροντας ότι ο καιρός μπορεί να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, τράβηξα για τα βαθιά, ελπίζοντας για κάποιο καλό μαύρο ψάρι. 

Το Καρπάθιο πέλαγος κόλλησε...

Σε ένα ψάξιμο και ενώ ζέστανα τα πνευμόνια μου, ένας μεσαίος σηκιός φάνηκε σε μια σχισμή. Ψάχνω μήπως υπάρχει κάτι μεγαλύτερο, αλλά δυστυχώς για τον σηκιό, δεν είδα τίποτε άλλο και τον έπιασα. Τράβηξα ακόμη βαθύτερα. Στην ζώνη των -22 μέτρων, υπάρχουν ωραία μονόπετρα που στο παρελθόν έχω πάρει μεγάλους ροφούς. Στο πρώτο μονόπετρο, το οποίο είναι άδειο, παρατηρώ μια κίνηση λίγο πιο πάνω από το κεφάλι μου. Ένα μεγάλο λεοντόψαρο κολυμπά για να τρυπώσει μέσα σε μια σχισμή. Σημαδεύω και το πιάνω. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα που έχω πιάσει. (580 γρ.). Λίγο πιο κάτω, σε ένα άλλο μονόπετρο είδα έναν ροφάκο λίγο μεγαλύτερο από κιλό. Τον αγνόησα και έψαξα για κάτι πιο μεγάλο. Όμως άλλες τέσσερις δυσάρεστες εκπλήξεις με περίμεναν, ήταν τέσσερα λεοντόψαρα. Τα έπιασα και τα τέσσερα με τα πιο μεγάλο ήταν 620 γρ. 

Το μεγαλύτερο λεοντόψαρο...

Τριγύρω μόνο μικροί ροφό υπήρχαν και εννοείτε δεν ασχολήθηκα καθόλου.  Μια παγωνιά απλωνόταν σε όλο τον βυθό. Ενώ η επιφάνεια της θάλασσας ήταν 17 °C, μόλις περνούσες τα -10 μέτρα, θύμιζε χειμώνα και δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Το νερό ήταν αρκετά κρύο και πάνω από τον πυθμένα της θάλασσας ήταν και θολό. Μάλλον αυτός ήταν ο λόγος που δεν κυκλοφορούσαν και πολλά ψάρια. Οπωσδήποτε έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο οι πολλές βροχές που είχε το νησί. Απογοητευμένος έφυγα για τα ρηχά. Μπήκα στο αμάξι και οδήγησα μερικά χιλιόμετρα και έφτασα σε έναν ρηχό ψαρότοπο. Άλλαξα εξοπλισμό, φορτώθηκα τα πολλά βαρίδια και ετοιμάστηκα για τα καρτέρια μου. Η παραλία που βούτηξα όμως ήταν γεμάτη από τσούχτρες, που κάθονταν στον πυθμένα της θάλασσας λες και ήταν νεκρές. Που και που έβλεπα κάποια να κολυμπά, η οποία όμως ήταν γεμάτη από μικρά ψαράκια. Αυτά τα λιλιπούτεια πλασματάκια, που ήταν σχεδόν διαφανή, αναζητούσαν κρησφύγετο ανάμεσα στα επικίνδυνα πλοκάμια της τσούχτρας. 

Η τσούχτρα και η παρεούλα της...

Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον θέαμα. Η ζωή να ζητά καταφύγιο ανάμεσα στα δηλητηριώδη και μακριά πλοκάμια ενός απόκοσμου πλάσματος. Λίγο πιο κάτω μια κίνηση μου τράβηξε την προσοχή μου. Κάτι κρύφτηκε στην άμμο. Πλησίασα και είδα μια μικρή δράκαινα να είναι σχεδόν αόρατη. Αν δεν είχα δει την κίνησή της, σίγουρα δεν θα την έβρισκα. Την τσίγκλησα λιγάκι για να βγει και να πάρω το πλάνο μου. Η δράκαινα πετάχτηκε μέσα από την άμμο και σήκωσε τα ραχιαία αγκάθια της. Μου έδειξε τα πρώτα τρία της, που έχουν μαύρο χρώμα και είναι δηλητηριώδη και ξανά-χώθηκε στην άμμο. Πήρα τα πλάνα που ήθελα και ξεκίνησα τα ρηχά μου καρτέρια. Όμως επειδή τα νερά ήταν τόσο καθαρά, τα ψάρια δεν με πλησίαζαν εύκολα. Με τα πολλά κατάφερα και έπιασα τον πρώτο μου μισόκιλο σαργό. 

Επιτέλους....

Τα πράγματα όμως δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Σε ένα άλλο καρτέρι, βουτώ και κρύβομαι πίσω από έναν βράχο. Αρκετοί σκάροι ήρθαν κοντά, αλλά όχι ο μεγαλύτερος που ήθελα. Στην παρέα τους ήταν και μια μικρή πίγκα. Κατά το τέλος του καρτεριού, ήρθε άλλη μια κιλήσια πίγκα να μου κάνει παρέα. Χαμογέλασα με την αφέλειά τους και αναδύθηκα χωρίς να πατήσω την σκανδάλη. Σε ένα άλλο καρτέρι μου ήρθε ένα λαβράκι του κιλού και μετά άλλα δύο μικρότερα. Δεν τα πείραξα ούτε αυτά. Όμως η ώρα περνούσε κι δεν γινόταν τίποτα. Τα ψάρια κάθονταν μακριά μου, ότι κόλπα και να τους έκανα. Παρατήρησα κάποιους αξιοζήλευτους  σαργούς να κολυμπούν ανάμεσα στις πέτρες έξω-έξω. Άλλαξα στρατηγική και τράβηξα για τα πολύ ρηχά. Τόσο ρηχά δεν έχω ψαρέψει ποτέ στην ζωή μου μέχρι τώρα!!! Παρατηρούσα τα ψάρια να κρύβονται πίσω από τις πέτρες τα πλησίαζα και αν προλάβαινα έριχνα. Άλλες φορές με επιτυχία, άλλες όχι. Μιλάμε για το ασύλληπτο βάθος των 30-50 πόντων νερού!!! 

Σε απίστευτο βάθος !!!

Σερνόμουν κυριολεκτικά πάνω στις πέτρες. Σερνόμουν δεν κολυμπούσα. Σε μια φάση χρειάστηκε να γυρίσω στα πλάγια το κεφάλι μου για να μπορέσω να δω με το ένα μάτι, γιατί δεν είχε πολύ νερό και δεν έβλεπα.Το πιο δύσκολο ήταν να ξαναοπλίσω το ψαροτούφεκο κάθε φορά που έριχνα. Έψαχνα να βρω μια λίγο πιο βαθιά νερολακκούβα για να τα καταφέρω οπλίσω. 

Ο επόμενος...

Στην τελευταία προσπάθεια μου, βλέπω δύο μεγάλους σαργούς να κρύβονται πίσω από ένα βραχάκι. Τραβώντας με τα χέρια μου και πλησιάζω. Ο ένας από τους δύο έφυγε κι εγώ επικεντρώθηκα να βρω τον δεύτερο. Όταν κοίταξα πίσω από το βραχάκι δεν υπήρχε. 

"Που να πήγε και δεν τον πήρα χαμπάρι..." αναρωτήθηκα. Όμως μια μικρή κίνηση πίσω από το επόμενο βραχάκι τον πρόδωσε. Είχε κρυφτεί για να με αποφύγει, αλλά η ουρά του φαινόταν. Προχώρησα λίγο πλάγια για να έχω βολή κι έπιασα έναν από τους πιο μεγάλους, κοντά στο κιλό (890 γρ.). Κατάφερα και πήρα άλλους έξι σαργούς με αυτό τον τρόπο. 

Άλλος ένας...

"Αρκετά...." είπα κι ανοίχτηκα και άρχισα τα ψαχτήρια. Τις περισσότερες φορές με περικύκλωναν σκάροι μεσαίου μεγέθους, του οποίους και δεν πείραζα. Μετά από αρκετές βουτιές ψάχνοντας, άρχιζα να παρατηρώ ότι οι μεγάλοι σκάροι είτε κάθονταν μακριά είτε τρύπωναν κάτω από πλάκες και με κοιτούσαν. Με μακρινές βολές κατάφερα να πιάσω τέσσερις από 700 έως 950 γρ. Σε ένα από τα καρτέρια μου και ενώ περιμένω να δω κάποιο σαργό, ένας μεγάλος σκάρος κόβει βόλτες πάνω από μια πλάκα. Τον παρατηρώ για να δω τι θα κάνει, αλλά ψάχνω και κάποιο άλλο τρόπαιο. Ο σκάρος χώνεται κάτω από την πλάκα και με κοιτά. Μέσα στην σκιά της πλάκας το ψάρι δεν φαινόταν. Όμως τα άσπρα δόντια του τον προδίδουν. Σημαδεύω όσο πιο καλά μπορώ και πατώ την σκανδάλη. Η βέργα φεύγει με απίστευτη ταχύτητα προς τον στόχο της. Δεν ξέρω τι έχω καταφέρει, αλλά η βέργα τραντάζεται βίαια πάνω στα βράχια. Ορμάω και προσεκτικά τραβώ τον μεγάλο σκάρο έξω από την πλάκα. Είναι ο μεγαλύτερος και ζυγίζει 1.080 γρ!!!

Ο μεγαλύτερος σκάρος!!!

Αποφασίζω να φύγω ψαρεύοντας. Στην επιστροφή πιάνω και δύο κολοχτύπες. Ότι πρέπει για την αυριανή μακαρονάδα.... 

Η μεγαλύτερη από τις δύο νοστιμιές...

Λίγο πριν βγω ξέρω μια καλή σχισμή. Όμως τα ψάρια σου δίνουν μια μόνο ευκαιρία, γιατί αν στρίψουν στο βάθος της σχισμής δεν τα ξαναβλέπεις. Πλησιάζω όσο γίνεται πιο ήρεμα και βουτώ. Δεν υπάρχει τίποτα στον προθάλαμο, όμως λίγο πιο μέσα ένας μεγάλος σαργός στρίβει για να φύγει, αλλά τον προλαβαίνει η βέργα μου. Είναι ένα ψάρι 800 γρ. 

...και ο τελευταίος...

Όλος χαρά κολυμπώ λίγο ακόμη και βγαίνω. Είναι μια εκπληκτική ψαριά αν αναλογιστεί κανείς το βάθος που ψάρεψα. Έκανα 72 βουτιές σε πεντέμισι ώρες. Το μόνο που έλειπε ήταν ένα μεγάλο μαύρο.  

Τέλος για σήμερα...

Υ.Γ. Τα ψάρια τα καθάρισε ως συνήθως ο farmer-engineer & fish-cleaner John, Εντύπωση μου έκανε πόσο παχιά ήταν όλα τα λεοντόψαρα. Είχαν μπόλικο λίπος στην κοιλιά τους, όλα τους. Έτρωγαν καλά όλο τον χειμώνα!!!

1η

2η

3η

4η

5η

6η



                                          

7η

8η

....και οι επόπτες!!!

 Όμως η καλοκαιρία συνεχιζόταν κι εγώ καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά τους. 

Την Μεγάλη Πέμπτη, πρωί-πρωί, μας έφεραν το κατσικάκι. Αυτήν την φορά το ανέλαβε ο farmer butcher John. Εγώ ήμουν το παιδί για τις δευτερεύουσες δουλειές. Εξάλλου το λέει και ο σοφός λαός μας: "Αρχηγού παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω.....". Κόπηκε το κατσικάκι υπό τις υποδείξεις της Μάστερ σεφ Μαμάς και ξεκίνησε η προπαρασκευή του πασχαλιάτικου τραπεζιού. Εγώ βρήκα την ευκαιρία να την κάνω. Θα πήγαινα στο καλύτερο μου βαθύ τόπο και μετά στα ρηχά αν δεν έβρισκα κάτι μεγάλο. Ήθελα να δω αν το παγωμένο φαινόμενο στα βαθιά ίσχυε και σε άλλα μέρη του νησιού. Τα φύτρωσα όλα και όπου φύγει-φύγει. Έφτασα εκεί που ήθελα και γεμάτος ανυπομονησία και περιέργεια βούτηξα. Έκανα μερικές βουτιές για να ανοίξουν τα πνευμόνια μου και τράβηξα στα βαθιά μου κομμάτια. Το σκηνικό κι εδώ τα ίδια δυστυχώς. Επιφάνεια μια χαρά, στον πάτο κρύο. Έψαξα όλα τα γνωστά μου μονόπετρα αλλά δεν είδα το παραμικρό. Ούτε οι γνωστοί και έμπειροι σαργοί δεν κυκλοφορούσαν. Συνέχιζα να ψάχνω για αρκετή ώρα, όταν σε κάποια ανάδυση, είδα λίγο ρηχά μου (στα -22 μέτρα περίπου) μια γνωστή φυσιογνωσία. Ήταν ένα ροφάκος περίπου 3 κιλά, ο οποίος δεν πρόλαβε να χωθεί χωρίς να τον δω, για κακή του τύχη. Αναδύθηκα και κολυμπώντας ήρεμα έφτασα εκεί που είχα δει να χάνεται το ψάρι. Έμεινα στην επιφάνεια για αρκετά λεπτά κι όταν ήμουν έτοιμος, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Καθώς πλησίαζα τον βυθό ψάχνοντας, είδα μια ουρά ανάμεσα σε δυο πέτρες να κάθεται πάνω στην άμμο. Με το που πλησίασα, ο ροφός γλίστρησε ανάμεσα από τις δύο πέτρες και γύρισε να με κοιτάξει σε ένα ξέφωτο, αλλά παραμένοντας κρυμμένος στην σκιά του βράχου. Ήμουν αρκετά κοντά και δεν τον έχασα από τα μάτια μου. Την ώρα που γύρισε να με κοιτάξει, σημάδεψα το κεφάλι του και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα ταλαντεύτηκε βίαια, κι εγώ συνέχισα την κάθοδό μου, αρπάζοντας τον ροφό από τα μούτρα του. Τον έβγαλα έξω από τον βράχο κι αγκαλιασμένοι τραβήξαμε για την επιφάνεια. Η βέργα τον είχε πετύχει στο στόμα και του είχε βγει από το πλαϊνό περίγειο. 

Ο ροφός πιάστηκε επιτέλους....

Τον τοποθέτησα στην σημαδούρα μου, έκανα μια δυο βαθιές βουτιές και πήρα δρόμο για να βγω. Πλησιάζοντας προς την ακτή, βλέπω έναν ωραίο κέφαλο να τρυπώνει κάτω από μια μακριά πλάκα. Βουτώ και ψάχνω, αλλά μάταια. Αναδύομαι γεμάτος απορία: "Που να τρύπωσε το ψάρι???" αναρωτιέμαι. Ένας μικρός σαργός μπαίνει σε μια διπλανή μικρή πλάκα, που δεν την είχα προσέξει. Βουτώ αμέσως και την ώρα που πλησιάζω στην πλάκα, από μια τρύπα βλέπω τον κέφαλο να παίρνει δρόμο από την άλλη μεριά. Γυρίζω το ψαροτούφεκο και πριν τον χάσω, πατώ την σκανδάλη. Η βέργα τον βρήκε στην πλάτη και ο κέφαλος σπαρτάρισε δυνατά αλλά ήταν πολύ αργά. Πιάνοντας τον κέφαλο συνειδητοποιώ ότι δεν είχα ενεργοποιήσει την υποβρύχια κάμερά μου. Έπιασα ένα ωραίο ψάρι, αλλά έχασα ένα πολύ ωραίο πλάνο. Συνεχίζουμεεεε.... Έχω φτάσει σε μια σπηλιά, που κάποιες φορές μου έχει δώσει κάποιο μαύρο. Βουτώ κι ανάβω τον φακό, αλλά το μαύρο απουσιάζει από την γνωστή του θέση. Καθώς κοιτώ προς το κέντρο της σπηλιάς, βλέπω ένα τέρας να με πλησιάζει. Μια μεγάλη σμέρνα έρχεται προς το μέρος μου. Την έχει τραβήξει το φως του φακού μου. Στέκεται σαν κόμπρα και με παρατηρεί. Σημαδεύω και της ρίχνω στο κεφάλι και πιάνω μια σμέρνα κοντά στα τρία κιλά (2,86 κ.). Την τακτοποιώ και προχωρώ παρακάτω. Βγαίνω στα πολύ ρηχά πάλι. Πιάνω δύο σάρπες και τρις σκάρους. 

Δευτερόλεπτα πριν την βολή...

Όμως ψάχνω σαργούς. Πίσω από μια πέτρα βρίσκω έναν σαργό. Του ρίχνω αλλά αστοχώ. Την ώρα όμως που ετοιμάζω το ψαροτούφεκό μου, μπροστά μου υπάρχει ένας λουφαγμένος σαργός. Το ψάρι είναι μέσα σε μια γούβα και κάθεται. Ξέρω ότι δεν θα μείνει για πολύ εκεί. Οπλίζω όσο πιο γρήγορα χωρίς να τακτοποιήσω τα σκοινιά και ρίχνω στον σαργό. Πιάνω ένα ψάρι κοντά στο κιλό. Καθώς κολυμπώ, λίγο πιο κάτω, άλλος ένας σαργός κάθεται στην άμμο και κάνει παραλλαγή. Δεν έχω πολλά περιθώρια και του ρίχνω κάθετα. Πιάνω έναν ακόμη καλό σαργό. Αποφασίζω να βγω, ψάχνοντας κάποιο άλλο τρόπαιο. Έτσι σε μια γνωστή σχισμή πιάνω μια μεγάλη καλοχτύπα κοντά στο κιλό. 

Η κολοχτύπα...

Λίγο πριν βγω, βλέπω μια σμέρνα με το κεφάλι της μέσα σε μια τρύπα. Κάτι κυνηγά να πιάσει, αλλά είναι μια μικρή σμέρνα. Παίζω μαζί της και εννοείται την αφήνω να φύγει. Όμως καθώς βγαίνω υπάρχουν τσούχτρες οι οποίες είναι αγκαλιασμένες. Πρώτη φορά βλέπω κάτι τέτοιο σε τσούχτρες. Δεν γνωρίζω αν αναπαράγονται ή αν τρώει η μία την άλλη....

Κάρπαθος τέλος........για τώρα!!!

Translation of the above article.

Title: Agrotic Easter in Karpathos island...... and more....

Photo-video: Zacharias Skevofilax.

For another Easter holidays, I found myself on my favourite island of Karpathos. Weather was the expected one. 7 Beaufort NNW strong winds. The island had many rainfalls so far, resulting in lots of water reserves for the summer. However, due to the rains, the farmer-engineer John, could not cultivate his garden. So, by the time I arrived, my father was preparing to plant his tomatoes. First he had put a rope to straiten his space, he opened his ditches (1st picture).He took the rake and flattened the depth of the ditch, so the water would run evenly along the length of the ditch (2nd). Then he took a pole, which had a length of about 80 cm, to have equal distances between the plants and opened the pits for the plants (3rd). Then put in each pit and a cup of goat manure (4th), we placed wooden boards so that we can walk (5th), without dirtying our shoes from the soil, but also to know where to step in order not to damage to the plants. Then he mixed the manure with the soil and chose the best plants that had grown them in his small seedbed (6th) and affectionately put his new plants in each pit (7th). Finally we watered and fixed anything needed to be fixed in the ditch, so all the new "children" of farmer-engineer John to be watered equally (8th). All this time I did not hear anything. The absolute calmness. The wind had stopped and I was enjoying the ultimate peace. From time to time some singing bird was disrupting my nirvana. Naturally, all of this was done under the watchful eye of farmer-engineer John's inspectors. Wherever we went or did the inspectors where present. Who are these inspectors? his cats. (9th) They have been watching us close enough to investigate the area with whatever farmer-engineer John and I were fixing.
As a result of the many rain-falls, was Karpathos to be filled with wild-blossoms.
(10th picture: Magic of colours and flowers ).
But the Carpathian Sea had a nice surprise for me. The following morning the sea was literally stuck. It was motionless. There was no way could leave such an opportunity to get lost. Knowing that the weather could change at any moment, I decided to go for a deep dive, hoping for some nice dusky groupers..

(11th picture: The Karpathian Sea motionless....) I reached the designated area that I wanted to dive, got dressed and dove. I was trying to warm up my lungs and so I search some rock, when in a slit I found a corvina (Sciaena umbra). I searched for something bigger, but unfortunately for the fish, I did not found anything else and I caught it. I swam even deeper. In the -22 meter zone, there were nice large rocks that in the past I had caught some big fish. The first rock was empty, But I noticed a movement a little bit above my head. A large lionfish (Pterois volitans) was swimming trying to enter in a slit. I aimed and got it. It was one of the biggest I had ever caught. (580 gr). A little further away in another rock I saw a small dusky grouper (Epinephelus guaza) about a kilo. I ignored it and searched for something bigger. But four other unpleasant surprises waited for me. Four lionfish. I caught all four of them and the biggest one was 620 gr.
(12th picture: The biggest lion fish....) I found three more small dusky groupers, which I did not bother and continued my fishing. While the surface of the sea was 17 ° C, when I was passing below 10 meters, the sea temperature reminded me of winter conditions and nothing was swimming around. The water was quite cold and above the sea bottom it was cloudy too. Probably this was the reason why many fish were not present. In any case, the heavy rains that had fallen on the island had played a decisive role. Disappointed I swam for the shallows. I got in my car, drove for few kilometres and reached a shallow fishing ground. I changed gear, got loaded with he many weights and got ready for shallow ambushes. But I ran into an unpleasant surprise too. The beach that I dove was full of jellyfish, laying at the bottom of the sea as if they were dead. From time to time I saw some jellyfish swimming, but they were full of small fishes. These tiny creatures, which were almost transparent, were looking for a hideout among the dangerous tentacles of the jellyfish.
(13th picture: The jellyfish and its company...).

It was a very interesting spectacle. Life looked for shelter between the poisonous and long tentacles of an eerie creature. A little further, a movement caught my attention. Something was hiding in the sand. I approached and saw a small spotted weever (Trachinus araneus) being almost invisible. If I had not seen its movement, I would certainly not have found it. I used my speargun as a leverage to lift it out of the sand so I could video the naughty fish. The small greater weever jumped out and lifted its dorsal fins. It showed me the first three thorns, which were black in colour and they are poisonous and got under the sand again. I took the video shots that I wanted, and I started my shallow ambushes. Because the waters were so clear, the fish did not approach me easily. With lots of efforts, I managed to catch my first half-kilo  white sea bream (Diplodus sargus) (14th picture: Finally....) 

But things were not going well at all. On another ambush, I was hidden behind a rock. Several parrotfish (Sparisoma cretense) came close but not the biggest one I wanted. There was also a small mottled grouper (Mycteroperca ruby) in their company. At the end of the ambush, another mottled grouper appeared also. I smiled with their naivety and emerged without pulling the trigger. In another ambush, a kilo sea bass (Dicentrarchus labrax) and two more smaller ones approached me. I left them unharmed too. But the time was passing, and nothing was being accomplished..... The fish stayed far away from me, no matter what tricks and I was implementing. I noticed some good size white sea bream swimming between the stones in very shallow waters. I changed my fishing strategy and swam for the very shallow. In so shallow waters, I had never fished in my life so far !!! I was observing the fish hiding behind the stones in the very shallow waters, I was approaching and if I had the slightest chance, I pulled the trigger. Some times I was successful, some others not. We are talking about the unimaginable depth of 30-50 cm of water!!! 

(15th picture: The unimaginable depth!!!). I was literally crawling on the stones. I was crawling, not swim. In one case, the water was so shallow that I had to turn my head to the side, so I could see with one eye underwater, while the other was out of the water. The hardest thing to do was reloading the speargun every time I pulled the trigger. I was looking to find a slightly deeper water puddle so I could reload it. 

(16th picture: The next one...). In my last attempt, I saw two large white sea breams hiding behind a rock. Pulling myself over the stones, I approached them. One of the white sea breams took off, and I focused on finding the second one. When I looked behind the rock, the white sea bream was not there.
"Where did it go and I did see it leaving ..." I wondered. But a small movement behind the next rock had betrayed it. The fish was hiding behind the next rock to avoid me, but I could see its tail shaking. I crawled to my left, in order to have greater target, shot it and caught one of the bigger ones, close to a kilo (890 g). I managed and catch six more white sea breams using this method. 

(17th picture: One more...)
"Enough ...." I said to myself, and I swam towards a bit deeper waters, searching for new trophies. Most of the time I was encircled by medium size parrotfish, which I did not want to catch. After several dives, I began to realise that the big parrotfish were either staying away or hiding under rocks and were looking at me. With distant shots I managed to catch four of 700 to 950 grams. In one of my ambushes and while I expected to see a white sea bream, a large parrotfish was swimming back and forth over a flat rock. I continued looking to see what it would do, while looking for another trophy. The parrotfish got under the rock and looked at me. Hidden in the shadow of the rock, I was not able to see the fish. However its white teeth, betrayed it. I aimed as the best as I could and pulled the trigger. The spear went off with incredible speed towards its goal. I did not know what I had accomplished, but the spear was violently shaken under the rock. I rushed and carefully pulled out of the rock the big parrotfish. It was the largest one and weighed 1,080 gr !!!
(18th picture: The biggest parrotfish of the day!!!).
At that moment I decided to go out. On the way back, I captured two Mediterranean slipper lobster (Scyllarides latus). A great delicacy for tomorrow's spaghetti.... 
(19th picture: The biggest of the two delicacies...) 

Shortly before I finished fishing, there was a good slit that I knew. In this slit, I would have only one chance to catch a fish, because if the fish managed to turn in the depth of the slit, I would not see them again. I approached the slit as calmly as possible and dove. There was nothing in the vestibule, but a little deeper a white big sae bream turned around to disappeared, but my spear was faster than the fish. It was a fish of 800 gr. (20th picture: The last one...)
Full of joy, I got out of the water. It was a great fishing expedition considering the depth I'd been fishing for. I did 72 dives in five and a half hours. All that was missing was a big dusky grouper for the expedition to be perfect.....
(21st picture: Done for today....)

P.S. The fish was cleaned as usual by the farmer-engineer & fish-cleaner John, I was impressed by how fat all the lionfish were. They had plenty of fat in their bellies, all of them. They ate well during winter time !!!

But the weather continued to be perfect. But lets put the things in order. On Holy Thursday early in the morning, the goat was brought to us in order to prepare it for the Easter celebration. This time the farmer-butcher John took over. I was for the secondary jobs. 
(22nd & 23rd picture: Preparation of Easter celebration).
Besides, it is said in Greece: "In the presence of the Chief, other authorities do not exist ...". The goat was cut under the instructions of Master Chef Mom and the preparation of the Easter celebration had  began. I grabbed the opportunity and took off. I was planning to dive in one of the best place I knew and then to the shallows if I did not find anything big. I wanted to examine if the icy phenomenon in the deep was also in other parts of the island. I prepared my gearing equipment and drove where I wanted to spearfishing full of curiosity. I made some shallow dives to warm up my lungs and I swam towards the deep fishing ground. The scenery here was the same, unfortunately. The surface just fine, but the bottom was very cold. I searched all my known rocks but I did not find anything big. I continued my search for about one hour and as I was emerging from one of the many dives, I saw a familiar shape on the sea bed (about -22 meters). It was a 3 kilo dusky grouper. Unfortunately for the fish, it did not managed to hide soon enough and I saw it. I emerged and swam calmly to where I had seen the fish disappearing. I relaxed on the surface for several minutes and when I was ready, I took a deep breath and dove. As I approached the seabed, I saw its tale between two stones, sitting on the sand. As I approached even closer, the dusky grouper slid between the two stones and turned to look at me in a clearing, while hidden in the shadow of the rock. I was close enough so I did not lose it from my eyesight. As it turned to look at me, I aimed at its head and pulled the trigger. The spear was shaken violently, I continued my descent, grabbing the dusky grouper from its mouth. I pulled the fish out of the rock and swam towards the surface. The spear had stroke it in the mouth and had come out of its side fins. I put it on my buoy, I made two more deep dives and got out. (24th Picture: Finally the dusky grouper was caught...) As I approach the coast, I saw a nice mullet hiding beneath a long rock. I searched it, but in vain. "Where is the fish?" I wondered. A small White Sea bream entered a near-by rock, that I had not notice it. I swam towards it right away, and as I approach the rock, I saw the mullet taking off from the other side of the rock. I turn the speargun and before I lost the fish, I pulled the trigger. The spear stoke the mullet on its back and it too late for the mullet even though it fought to get free. When I brought the mullet into my hands, I realised I had not activated my underwater camera. I caught a nice fish, but I lost a very nice video. .........

I had approached a known cave that sometimes I had caught some nice dusky groupers. I dove and I turn on the flashlight, but nothing was there. As I looked towards the centre of the cave, I saw a monster approaching me. It was a big Mediterranean moray eel. (Muraena helena). It was attracted by the light of my flashlight. It landed on the sea floor, looking like a cobra observing me. I aimed and shut it on the head and I caught a three kilo fish (2.86 kg). I put it with the rest of the fish and swam towards the shallows. I managed to catch two salema porgy (Sarpa salpa)  and three parrot fish. (25th Picture: Just before the shot....) But I was looking for white sea breams. Behind a stone I found one but I missed it. While I was trying to reload my speargun, there was a white sea bream in front of me in a dent of the sea floor. I knew that it would not stay long there. I armed as fast as I could my speargun, without arranging the ropes and pulled the trigger. I caught a fish near a kilo. As I was swimming, another white sea bream was laying down on the sand and making a variation. I did not have any other choice but to shoot it vertically. I got another good size white sea bream. I decided to go out, while fishing on the way out. So in a well-known slit, I got a big Mediterranean slipper lobster close to a kilo. (26th Picture: The Mediterranean slipper lobster...) Shortly before I got out, I saw a small Mediterranean moray eel, hading its head in a hole. It was trying to catch something hidden in that hole...... I played with it and left. But as I was getting out, there were jellyfish that were embraced. For the first time in my life I saw this behaviour of jellyfish. I did not know if they were reproducing or eating one another .... 
(27th Picture: Karpathos... the end....)

My trip in Karpathos had ended.......... for now!!!

Σκωτία... Ένα αναπάντεχο ταξίδι...

Title: Scotland...An unexpected journey...
You may find this article in English at the end of the Greek version.

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σοφία Σκευοφύλακα, Gosia Kubalczyk & Federica Chiti.

Λόγω των αναπάντεχων καταστάσεων, τα Πασχαλινά άρθρα της Καρπάθου θα τα διαβάσετε στην επόμενη ανάρτησή μου....  

Το ραντεβού είχε κλειστεί αρκετές εβδομάδες πριν. Μόλις έγινε γνωστό πότε θα γίνει το δείπνο, άρχισαν και οι προετοιμασίες. Το πλάνο ήταν ότι θα πήγαινα με την Σταυρούλα, επίσημοι καλεσμένοι, στο δείπνο που θα παρέθετε η πρόεδρος του Dundee Student Association, που δεν ήταν άλλη από την Σοφία. Όμως οι επερχόμενες εκλογές μας χάλασαν τα σχέδια. Ένα μήνα πριν τις εκλογές αναστάλθηκαν όλες οι άδειες των δημοσίων υπαλλήλων, όπως γίνεται σε κάθε εκλογές, κι έτσι η Σταυρούλα έμεινε πίσω. Δυστυχώς έπρεπε να πάω μόνος μου. Έτσι την δεύτερη πρόσκληση για το δείπνο, πήρε η μητέρα της Σοφίας. Μετά από μια τετράωρη πτήση έφτασα αργά το βράδυ, στο Εδιμβούργο κι από εκεί ήρθε και με πήρε η Σοφία, για να καταλήξουμε στο Dundee.

Γεια σου Σκωτία...

Το επόμενο πρωινό, είχε αρκετό τρέξιμο μέχρι να είναι όλα έτοιμα.Έπεσαν πολλές χειραψίες μιας και δεν ήξεραν τον μπαμπά της προέδρου κι όλοι ήθελαν να με γνωρίσουν. Τελικά η μεγάλη στιγμή ήρθε και όλοι μαζί προσήλθαμε στην αίθουσα. Εκεί η απαστράπτουσα πρόεδρος μας καλωσόρισε και καθίσαμε στις θέσεις μας, οπότε ξεκίνησε το δείπνο. Περίπου 110 καλεσμένοι, που ήταν εξέχουσες προσωπικότητες του πανεπιστημίου Dundee για το 2019, είτε λόγω θέσεις, είτε λόγω επιτευγμάτων τους κατά την ακαδημαϊκή χρονιά ήταν παρόντες. Όταν είχαμε τελειώσει με το φαγητό μας, ξεκίνησε και το κυρίως μενού της βραδιάς. Η Σοφία σηκώθηκε και έβγαλε τον λόγο της. (Το πρωί την ίδιας ημέρας μου τον είχε διαβάσει. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Το άτιμο για παιδί, μου είχε κρύψει ένα κομμάτι από τον λόγο της.). Έτσι λοιπόν ενώ ξεκίνησε όπως ήξερα τον λόγο της, ευχαριστώντας έναν-έναν ονομαστικώς τους συνεργάτες της, μίλησε για το τι κατάφεραν όλοι μαζί, τονίζοντας ιδιαίτερα την ομαδική προσπάθεια όλων, το γύρισε ευχαριστώντας τον πατέρα της, την μητέρα της και την Σταυρούλα....

Μαζί με τον βασιλικό...

Έμεινα άναυδος, άφωνος και συγκινημένος. Καθώς συνέχιζε την ομιλία της, παρατήρησα τον εαυτόν μου πολύ υπερήφανο, κατασυγκινημένο να κάθομαι στην σκιά της προέδρου και ταυτόχρονα κόρης μου. Έκλεισε τον λόγο της καταχειροκροτούμενη από όλους τους παρόντες που χειροκροτούσαν όρθιοι.... Κατόπιν πήρε την σκυτάλη ο γενικός γραμματέας του πανεπιστημίου του Dundee Dr.. Jim McGeorge, όπου αφού επαίνεσε την πρόεδρο και το επιτελείο της, λέγοντας τέτοιες επιτυχίες δεν έχουν επιτευχθεί κατά το παρελθόν (1ο στην Σκωτία στο student experience (σε τέσσερις διαφορετικούς τομείς) καθώς  και 2ο, 4ο, 7ο και 10ο στην Μεγάλη Βρετανία), Κλείνοντας μας ανακοίνωσε τα τελευταία αποτελέσματα της έρευνας σε όλο τον κόσμο μεταξύ 189 πανεπιστημίων στο International Student Barometer, είπε ότι στους ομίλους και στους αθλητικούς ομίλους το Dundee κατάφερε και βγήκε πρώτο στον κόσμο!!! Μετά σειρά είχαν οι αντιπρόεδροι. Ένας - ένας οι αντιπρόεδροι αφού έβγαλαν τους λόγους τους, βράβευσαν ο καθένας στον τομέα τους τους καλύτερους φοιτητές και συλλόγους. Στο τέλος  κάλεσαν πάνω στο βήμα την Σοφία και όλοι μαζί έγιναν μια αγκαλιά, δείχνοντας και έμπρακτα ότι ήταν πραγματικά μια δεμένη και καλοκουρδισμένη δυνατή ομάδα. Της έδωσαν μια υπέροχη ανθοδέσμη και ένα δώρο. Η βραδιά έκλεισε όταν η Σοφία μας κάλεσε όλους να βγούμε στον ειδικά διαμορφωμένο διάδρομο, όπου υπήρχε μια προβολή έκπληξη για όλη την ομάδα της. Αυτό βοήθησε στο να καθαριστεί η αίθουσα όπου θα συνεχιζόταν το πάρτι και ο χορός. Με το που τελείωσε η προβολή βγήκαν και οι φωτογραφίες και όλοι μαζί πήγαμε στην αίθουσα για το γλέντι. Ήταν ήδη πολύ αργά ή μάλλον πολύ νωρίς το πρωί, εγώ αποχαιρέτησα και άφησα τους υπόλοιπους να το γλεντήσουν. Τόπο στα νιάτα που λέμε....

From left to right Olaf Postola, Rachel McAulay, Toni McKinney, Craig Reoch, Joely Nicol, Scott Quinn, Sophia Skevofylaka, Claire Hartley, Charlie Kleboe-Rogers, Gosia Kubalczyk, Craig Brown and in the front Stewart Squire and David Gardener. Missing from the picture Katherine Anderson.
 Dundee University Student Association Executive Team!!!

Το V&A and Discovery.

Το επόμενο μεσημέρι πήγαμε μια βόλτα στο Dundee κατά μήκος του ποταμού για να δούμε τα αξιοθέατα. Πήγαμε στο V&A του Dundee όπου απέξω υπάρχει και το ιστιοφόρο Discovery.



Και τα δύο είναι από τα πιο υπέροχα στολίδια της πόλης. Μετά περπατήσαμε και φτάσαμε στο μουσείο McManus.

Το μουσείο McManus.

Και τι δεν είχε μέσα. Ήταν λες κι έκανες ένα ταξίδι στον χρόνο και στον πολιτισμό. Από τους προϊστορικούς ανθρώπους της περιοχής μέχρι την σημερινή εποχή. Άλλο ένα μέρος που ο επισκέπτης στο Dundee δεν πρέπει να το χάσει. Στο τέλος της ημέρας καταλήξαμε στο να δούμε το End game, Avengers της Marvel....

Το Dundee πανοραμικά...

Βέβαια όπως ξέρετε το blog μου δεν είναι για κοινωνικές συνευρέσεις, όσο σπουδαίες και αν είναι. Άλλωστε το λέει και ο τίτλος του: " Πάμε για ψάρεμα....". Έτσι δεν θα μπορούσε να λείψει και το στοιχείο της θάλασσας ή του νερού γενικά από αυτή την περιγραφή. Την επομένη το πρωί πήραμε το τραίνο, η Σοφία, η κολλητή της Gosia κι εγώ για το North Queensferry. 

Τα καταπράσινα κι όχι μόνο λιβάδια...

Περάσαμε από τα καταπράσινα και όχι μόνο λιβάδια της Σκοτίας και σε λιγότερο από μια ώρα φτάσαμε εκεί που θέλαμε, στο Deep Sea World. Είναι ένα ενυδρείο που έχει διάφορα είδη ψαριών, φόκιες, φίδια κλπ. Το μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από μια δεξαμενή όπου από κάτω της περνάει ένα τούνελ από γυαλί για να  μπορεί ο επισκέπτης να δει τα ψάρια να κολυμπούν από πάνω και δίπλα σου. Μέσα στην κυρίως δεξαμενή υπήρχαν πολλά λαβράκια, κάποια ψάρια ήταν περίπου 10 κιλά χωρίς υπερβολή, τσιπούρες, διάφορα είδη σαλαχιών, κέφαλοι, σκουμπριά και φυσικά καρχαρίες. Υπήρχαν μικροί καρχαρίες σκυλιόρινος ο σκυλούλης (γνωστός και ως σκυλοψαράκι, κουτάβι και γάτος)  (με τις γνωστές βούλες στο δέρμα του) και επτά μεγάλοι καρχαρίες τίγρεις άμμου. Για αυτούς είχαμε έρθει. Πήγαμε εκεί που κανόνισε η Σοφία να πάμε και μετά από μια σύντομη κουβέντα με τους υπεύθυνους ετοιμαστήκαμε. Θα ρωτάτε τι;;; Μα τι άλλο από το να βουτήξουμε με μπουκάλες. Ο εκπαιδευτής μας λεγόταν Maciek. Ήρεμα μας εξήγησε με λεπτομέρειες τα πάντα. Μετά πλησιάζαμε στην πισίνα όπου θα βάζαμε τις στολές μας. Μαζί μας ήταν κι ένας Σκωτσέζος ονόματι Andy. Χαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε. Όμως ένας καρχαρίας σκυλιόρινος ο σκυλούλης μας επισκέφθηκε. Ο Maciek μας είπε ότι μπορούσαμε να τον χαϊδέψουμε και μικρός καρχαρίας όλο νάζι έκανε πως δεν του άρεσε, αλλά όλο και γύριζε πίσω για ένα χαδάκι ακόμη!!! Ντυθήκαμε με στεγανές στολές. Νοστάλγησα την ελαστικότητα των στολών μου. Αυτή ήταν πολύ σκληρή κι αισθανόμουν σαν αστροναύτης. Φορέσαμε και τις μπουκάλες κι εκεί μας έκανε ένα γρήγορο μάθημα με διάφορες απαραίτητες ασκήσεις ο Maciek για να έχουμε μια ασφαλή κατάδυση. Προχωρήσαμε στην πλατφόρμα κατάδυσης και ο Maciek ζήτησε έναν εθελοντή για να καταδυθεί πρώτος. Φυσικά πήγα εγώ, μετά η Σοφία και τέλος ο Andy.  Την παρέα έκλεινε μια άλλη εκπαιδεύτρια η Kate. Μας είχε προειδοποιήσει o Maciek ότι με το που θα ακομπούσαμε στο βυθό, θα μαζεύονταν οι μεγάλοι καρχαρίες γιατί θα νόμιζαν ότι θα τους ταΐζαμε. Έτσι κι έγινε. Με το που βούτηξα ο Maciek μου είπε να περιμένω τους υπόλοιπους και ενεργοποίησα την υποβρύχια κάμερά μου. Ήρθαν δυο δίμετροι καρχαρίες τίγρης άμμου και έφυγαν κολυμπώντας ήρεμοι. Κοιτάζοντας δεξιά-αριστερά για να πάρω κάποια καλά πλάνα, παρατήρησα αριστερά και μακριά μου μια μεγάλη σκιά να πλησιάζει. Ταυτόχρονα η Σοφία που είχε κατέβει μου έδειχνε να κοιτάξω επάνω. Εκείνη την στιγμή περνούσε ένας ακόμη υπέροχα μεγάλος καρχαρίας τίγρης άμμου. Τράβηξα το πλάνο και γύρισα προς τα αριστερά μου, να δω την σκιά που πλησίαζε. 

Η Τίνκερβελ & εγώ....

Ένας ακόμη μεγάλος καρχαρίας πέρασε δίπλα μου, και κοιτώντας προς την μεριά της σκιάς,αντί για την σκιά, ήταν πια ευδιάκριτη η παρουσία ενός πολύ μεγάλου ψαριού. Ήταν ο μεγαλύτερος καρχαρίας τίγρης άμμου ονόματι Τίνκερβελ (από το παραμύθι με τον Πίτερ Παν). Η Τίνκερβελ έχει μήκος 3,2 μέτρα και ζυγίζει περίπου 200 κιλά. Πλησίασε αρκετά, αλλά δυστυχώς έστριψε αρκετά μακριά μας. Γυρίζω να δω από την άλλη μεριά να δω πως είναι η Σοφία, κι ένας ακόμη καρχαρίας περνά από δίπλα μου. Δεν έχουν περάσει τα τρία πρώτα λεπτά και όλοι οι μεγάλοι καρχαρίες τίγρεις άμμου ήρθαν κοντά να μας υποδεχτούν. Σαλάχια κολυμπούν γύρω μας, κέφαλοι μας κοιτάζουν, αλλά τα λαβράκια στέκονται μακριά. Οι καρχαρίες σκυλιόρινος ο σκυλούλης περνούν δίπλα μας και πολλές φορές ανάμεσα από τα πόδια μας. Οι διάφοροι επισκέπτες μας κοιτούν μέσα από το τούνελ αποσβολωμένοι. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι μας θεωρούν τρελούς. Όλα αυτά υπό την άγρυπνη ματιά του Maciek και της Kate ρωτώντας μας αν όλα είναι καλά με την νοηματική γλώσσα των δυτών και εξετάζοντας τα επίπεδα αέρα μέσα στις μπουκάλες του καθενός μας αρκετά συχνά. Οι καρχαρίες περνούσαν κι εγώ γύρισα να δω πως είναι η Σοφία. 

Όλη η παρέα μαζί. Από τα δεξιά προς αριστερά. Ο Maciek, εγώ, η Σοφία, η Kate & ο Andy.

Εκείνη μου έστελνε καρδούλες ενώνοντας τα χέρια της. Όλα καλά λοιπόν. Εστιαζόμουν σε έναν καρχαρία και δεν έβλεπα τους άλλους μέχρι που περνούσαν από μπροστά μας. Ήμουν εκστασιασμένος από το μεγαλείο αυτών των πλασμάτων. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω καρχαρίες ενώ κολυμπώ, τόσο κοντά. Μια φορά έχω δει σε ένα ψάρεμα και αφού έκανε έναν κύκλο από κάτω μας και βαθιά, ίσα που φαινόταν το περίγραμμά του, και εξαφανίστηκε. Ο Maciek μας κάνει σήμα να προχωρήσουμε. Καθώς προχωράμε στον βυθό, μεταξύ των άλλων ψαριών, υπάρχουν τρις καρχαρίες στα δεξιά μας και άλλοι δύο μπροστά μας. Ένας άλλος καρχαρίας τίγρης άμμου αποφασίζει να περάσει ανάμεσα σε εμένα και τον Maciek ψάχνοντας για κάποιο σνακ;;; Η συμπεριφορά του μου φάνηκε διαφορετική από όσους είχα δει μέχρι τότε. Απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον, αφήνοντας χώρο στην αυτού μεγαλειότητα του, να περάσει. Έκανε έναν κύκλο και απομακρύνθηκε. 

Ήθελε να περάσει.... δίπλα μας!!!

Είχαμε φτάσει στα μισά της υπέροχης διαδρομής και ο Maciek πήδηξε κάποια βράχια για να γυρίσουμε από την άλλη μεριά του ενυδρείου, όπως μας είχε πει κατά την διάρκεια της  εκπαίδευσής μας. Μου έκανε νόημα να περιμένω γιατί περνούσε ένας ακόμη καρχαρίας τίγρης άμμου, ακολουθούμενος από ένα σαλάχι. Μετά περίμενα να δούμε τι θα έκανε ένας άλλος καρχαρίας που ήταν στην πλάτη του Maciek. Μόλις άλλαξε πορεία πέρασα εγώ, αλλά η Σοφία ο Andy και Kate, έπρεπε να περιμένουν γιατί εμφανίστηκε ένας από τους πιο μεγάλους καρχαρίες τίγρης άμμου, δείχνοντας όλο του το μεγαλείο. Μόλις απομακρύνθηκε πέρασαν και οι υπόλοιποι, αλλά πάλι έπρεπε να περιμένουμε γιατί εμφανίστηκε ένας άλλος ευμεγέθης καρχαρίας τίγρης άμμου  ακολοθούμενος από έναν πιο μεγάλο ακόμη. 

"Ήρθαν να μας αποχαιρετίσουν... " σκέφτηκα και προχώρησα στο σκοινί από όπου είχαμε  καταδυθεί πριν από είκοσι λεπτά. Όλα αυτά συνέβησαν υπό το άγρυπνο βλέμμα της άψογης φωτογράφο μας Gosia, που μας έβγαλε τις εκπληκτικές φωτογραφίες και άλλης μιας εκπαιδεύτριας της Kirsty.  

Η φωτογράφος μας Gosia με την Σοφία και στο βάθος....

Ανεβαίνω και την ώρα που είμαι πάνω στην πλατφόρμα και έχω βγάλει την μάσκα, με ρωτά η Kate. "Πως ήταν η κατάδυση;"

"Εκπληκτική εμπειρία, πάμε άλλον ένα γύρο;;; " της είπα χαμογελώντας. Καθώς γυρίζω να δω τι κάνουν οι υπόλοιποι, δύο καρχαρίες τίγρης άμμου κολυμπούν πάνω από τους υπόλοιπους. Ενεργοποιώ την υποβρύχια κάμερά μου, βάζω το χέρι μέσα στο νερό και παίρνω το πλάνο όσο πιο καλύτερα μπορώ. Μετά από λίγο ανεβαίνει η Σοφία, o Andy και ο Maciek

.  

Βιώσαμε μια απίστευτη εμπειρία ζωής, χάρις στην άψογη επαγγελματική κατάρτιση του προσωπικού του Deep Sea World. και ειδικά του Maciek και της Kate. Επίσης ευχαριστήσαμε τους Kirsty.και Chris που ήταν και αυτοί άψογοι στα καθήκοντά τους. Στο τέλος μαζί με την βεβαίωση της βουτιάς μας έδωσαν σαν δώρο από ένα δόντι καρχαρία τίργη άμμου στον καθένα μας.

Το δώρο: Μικρό αλλά πολύ πολύτιμο!!!

Έτσι τελείωσε το αναπάντεχο ταξίδι στο Dundee. Σβήστηκε ένα από τα πράγματα που είχαμε να κάνουμε,στην λίστα με την Σοφία  σε αυτή την ζωή. Σειρά τώρα έχει η κατάδυση με τον υπέροχο και μεγάλο λευκό καρχαρία!!! 

Η Αθήνα από ψηλά στην επιστροφή !!!

Translation of the above article.

Title: Scotland...An unexpected journey...

Photo-video: Zacharias Skevofilax, Sophia Skevofylaka, Gosia Kubalczyk & Federica Chiti.

Due to unexpected situations, the Easter-fishing articles in the island of Karpathos will be posted later on ....
The appointment was set several weeks ago. As soon as it was known when dinner would take place, the preparations began. The plan was that Stavroula and I, as official guests, to be present at the dinner that would be provided by the president of Dundee Student Association, which was Sofia Skevofylaka, my daughter.

But the upcoming elections in Greece changed our plans. One month before the election, all civil servants' vacation time off were suspended, as is the case in every election in Greece, so Stavroula stayed behind. Unfortunately I had to travel alone.So the second invitation for the dinner, was used by the mother of Sophia. After a four-hour flight, I arrived late at night in Edinburgh and Sofia picked me up and ended up in Dundee. 

(1st picture: Hallo Scotland...)
The next morning, everybody was busy preparing things, until everything was ready. I met a lot of people, since they wanted to meet the president's dad. Eventually the great moment had come and we all gathered in a beautiful decorated hall. There, the glamorous president welcomed us and we sat in our seats and the dinner was served. Approximately 110 VIP of Dundee University were invited, either because of positions they were holding at the university or due to their achievements during this academic year.
When we had finished with our dinner, the main event of the evening started. Sophia stood up and started her speech. (The morning of the same day, I had read her entire speech, at least I thought so, but this little rascal had hidden some parts of her speech.)
So she started, as I expected to start, thanking one-by-one her associates. She talked about what they had accomplished all together, highlighting the group effort of everyone, and changed her speech thanking to her father, mother and Stavroula ... I was speechless and moved. As she continued her speech, I noticed myself very proud, moved sitting in the shadow that the president, my daughter was casting. She finished her speech and all the attendants stood-up applauding her... Then the general secretary of the University of Dundee Dr. Jim McGeorge spoke, praising the president and her staff, saying such successes have not been achieved in the past (1st in Scotland in student experience (in four different areas) as well as 2nd, 4th, 7th and 10th in Great Britain), Closing his speech, Dr. Jim McGeorge announced the latest results of an international survey among 189 universities at the International Student Barometer, that in clubs and athletic clubs Dundee managed and came out first in the world !!! 
Then it was the turn of the vice-presidents to address their speeches. One by one, the vice-presidents spoke and each of them awarded the best students, administrators and clubs in the area of their expertise.. At the end, they called on Sofia and they all became one big hug, showing in fact that they were really a well-efficient working strong team. They gave her a lovely bouquet and a gift. Then Sophia called us all to go to the specially decorated corridor where there was a surprise video for the whole team. This video provided the needed time to clean up the hall where the party would take place. When the video was ended, it was time for pictures. Then it was time for parting and dancing. It was already too late for me or rather I could say too early in the next morning. I said goodbye to everyone and let the younger generation to have fun.
(2nd picture: I felt much taller...)
( 3rd picture: From left to right Olaf Postola, Rachel McAulay, Toni McKinney, Craig Reoch, Joely Nicol, Scott Quinn, Sophia Skevofylaka, Claire Hartley, Charlie Kleboe-Rogers, Gosia Kubalczyk, Craig Brown and in the front Stewart Squire and David Gardener. Missing from the picture Katherine Anderson.

Dundee University Student Association Executive Team!!!)
The next afternoon we went for a walk in Dundee along the river to see the sights. We went to Dundee's V&A, where near by was the sailboat Discovery. Both are among the most beautiful sights of the city. (4th picture: Dundee's V&A and the Discovery). Then we walked in to the McManus Museum. It was though as you were making a journey through time and culture. From the prehistoric people of the region to the present day. Another place that a visitor of Dundee should not miss. (5th picture: The McManus Museum ). Finally we ended up watching the movie End Game, Avengers of Marvel .... 

(6th picture: A panoramic view of Dundee....)
But as you know my blog is not about social connections, no matter how great or important they are. Besides, this is also said by its title: "Apnea spearfinig with..." So it was not possible not to mention the element of water or the sea in general in this description. The next morning we took the train, Sofia, Gosia and I for North Queensferry. 

(7th picture: The Scottish meadows' not necessarily green...) We passed the green and colourful Scottish meadows and in less than an hour we arrived where we wanted, at Deep Sea World. It is an aquarium that has various kinds of fish, seals, snakes etc. The biggest attraction is the main tank where a glass tunnel passes under it, allowing the visitor to see the fish swimming above and next to you. Inside the main tank there were a lot of sea bass. (Dicentrarchus labrax), some fish were about 10 kilos without exaggeration, gilt-head (sea) bream (Sparus aurata), various kinds of sting rays, mullets. (Mugil cephalus), mackerel (Scomber scombrus) and of course sharks. There were small spotted catsharks (Scyliorhinus canicula) (with the well-known spots on their skin) and seven big sand tiger sharks ( Carcharias taurus).They were the main attraction. We went to meet the personnel of the aquarium and after a brief conversation we were ready. You would probably ask for what ??? To scuba dive in the main tank, what else!!!
Our trainer was called Maciek. He calmly explained everything to us in detail. Then we approached the pool where we would put on our uniforms. Together with me and Sophia there was a Scotsman named Andy. We shook hands and started to get dressed. But a small spotted catshark visited us. Maciek told us that we could pet it and the small shark seamed that it did not like and swam away. Then returned immediately for more. This happened 3-4 times before it despaired in the main tank !!! We dressed up with dry suits. I missed my elastic underwater suits in Greece. This dry suit was very tough, not elastic as I used to and I felt like an astronaut. We also wore scuba tanks, had a quick lesson with Maciek and did all the necessary exercises in order to have a safe dive. We went to the diving platform and Maciek asked a volunteer to dive first. Of course I went, then Sophia and finally Andy. The last member of this team was another trainer called Kate. Maciek had warned us that when we were reaching the bottom, the big sharks would be gathering around us because they would think we were going to feed them. So it happened. The moment I dove, Maciek told me to wait for the others and I activated my underwater camera. Two sand tiger sharks, about two metres long each approached us and they left swimming calmly. Looking left and right to get some good video shots, I noticed on my left and several meters away a great shadow approaching slowly. At the same time Sophia had submerged next to me, pointed at me to look up. At that moment, another great sand tiger shark was passing. I video its passing and turned to my left to see the approaching shadow. But instead of the shadow, the presence of a very big fish was clearly visible. It was the biggest sand tiger shark called TinkerBell (from the fairy tale with Peter Pan). TinkerBell is about 3.2 meters long and weighs about 200 kilos. (8th picture: TinkerBell & me...) She came closer, but unfortunately she turned away far enough. I turned to see how Sophia was doing, and another sand tiger shark was passing by beside us. Not even three minutes had passed and all the big sand tiger sharks had come close enough to welcome us. Sting-rays were swimming around us, mullets were staring at us, but the sea basses were staying far away. The small spotted catsharks were passing by very close and many times between our legs. Several visitors were looking at us through the glass tunnel astonished. I'm pretty sure most of them though we were crazy. All of these were happening under the watchful eyes of Maciek and Kate. They were asking us if everything was OK using the diver's sign language and were looking at the air levels in each of our scuba tanks quite often. The sand tiger sharks were passing, and I turned to see how Sofia was doing. 
(9th picture: All together, From right to left: Maciek, myself, Sophia, Kate & Andy). 
Sophia was sending me hearts joining her hands. All right, then. When I was concentrating on a shark and did not see the others until they had passed by us. I was ecstatic by the greatness of these beautiful creatures. It was the first time I had ever seen sharks so close, while I was swimming.  Once I've seen a shark in a fishing expedition and after it made a circle below but much deeper than us, it disappeared, I could barely see its figure, as it circled us.
Maciek signalled us to move forward. As we were moving on the bottom, among the other fish, there were three sand tiger sharks on our right and two others in front of us. Another sand tiger shark decided to pass between me and Maciek, maybe looking for some snack ??? Its behaviour seemed different to what I had experienced so far. We moved away from each other, leaving space for its greatness, to pass. It swam making a circle and then moved away. (10th picture: It wanted to pass... between us !!!). We had reached halfway through our wonderful journey and Maciek jumped some rocks, in order to return back on the other side of the aquarium, as he had told us earlier, during our training. He signalled to me to wait, since another sand tiger shark was coming, followed by a sting ray. Then we were waiting to see what another shark was going to do that was behind Maciek. As soon as it changed its direction, I passed over the rocks, but Sophia, Andy and Kate had to wait for one of the largest sand tiger sharks appeared, showing all its greatness. As soon as it passed, the rest of the team passed over the rocks, but again we had to wait for another big sand tiger shark appeared, followed by a larger one.
"They came to say goodbye to us ..." I thought and walked to the rope from where we had started our dive, twenty minutes ago. All this happened under the watchful eye of Kirsty (another trainer) and our impeccable photographer Gosia, (who took the wonderful pictures that you see). (11th picture: Our photographer Gosia with Sophia and far behind...)

I emerged, got on the platform and I took off my mask, when Kate asked. "How was the dive?" "Amazing experience, lets go for another round?" I said to her swilling. As I turned to see what the rest of the team was doing, two sand tiger sharks were swimming above the other divers. I activated my underwater camera, put my hand in the water and tried to video the sharks' passing, as best I could. After a while, Sofia, Andy and Maciek got also on the platform. We had experienced an incredible life experience, thanks to the excellent and professional training of Deep Sea World staff. and especially Maciek and Kate. We also thanked Kirsty and Chris who were also impeccable in their duties. At the end, along with the confirmation for the scuba diving, the trainers gave us, as a gift, a sand tiger shark's tooth, to each one of us. (12th picture: The gift: Small but very precious!!!)

The unexpected trip to Dundee had ended. One of the things that Sophia and I have to do in this life, has been erased from our list. Next one is: the diving with the wonderful great white shark !!! (13th picture: Athens from up above, as I returned home!!!)