Επιτέλους Άνοιξη!!!

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους ήρθε η άνοιξη αλλά οι νοτιάδες δεν λένε να κοπάσουν. Έτσι τα περισσότερα ψαρέματά μου γινόντουσαν σε υπήνεμα μέρη του νοτιά. Αρχές Απριλίου όμως ο νοτιάς είχε πέσει για δυο-τρεις μέρες και έτσι αποφάσισα την Πέμπτη να πάω για ένα τρίωρο κολυμπιτώ στον Σαρωνικό και μετά στο σχολείο. Ο Σπύρος μόνο στο άκουσμα έβγαλε σπυριά!!! Ο Βρεττός τελευταία στιγμή δεν μπόρεσε κι έτσι πήγα μόνος μου. Αποφάσισα να βουτήξω σε έναν τόπο που έχω να πάω περίπου 6-8 μήνες.

Ξύπνησα πρωί-πρωί, φόρτωσα τον εξοπλισμό και ξεκίνησα για τον ψαρότοπο. Η ημέρα φαινόταν ότι θα ήταν υπέροχη. Δεν φυσούσε καθόλου. Έφτασα, ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα 10 μέτρα. Ξεκίνησα με καρτέρια αλλά το μόνο που έπιασα ήταν ένα μπαρμπούνι και ένα άλλο μου σκίστηκε. Δεν κυκλοφορούσε τίποτε και όλες οι γνωστές πλάκες ήταν έρημες. Αποφάσισα να ανοιχτό. Πήγα πιο βαθιά σε κάτι άλλες γνωστές πλάκες αλλά και εκεί τα ίδια. Προχώρησα όταν είδα ένα μελανούρι να κολυμπάει περίεργα. Μέσα στην θολούρα νόμισα πως μαζί του ήταν και ένας μικρός-λεπτός αυλόστομος ή αλλιώς ψάρι τρομπέτα. Αυτό όμως τραβούσε μια χορταριασμένη πετονιά περίπου 70 πόντους. από κάποιο παραγάδι που είχε καταφέρει να κόψει. Προσπάθησα να το πιάσω από την πετονιά αλλά αυτό με κορόιδευε και τρύπωνε σε ένα μεγάλο μονόπετρο. Αυτό έγινε δύο φορές. Όμως σε μια στιγμή φεύγει από το μονόπετρο και πάει σε μια μικρή πλάκα. Βλέποντας ότι αυτή είναι η ευκαιρία μου και χωρίς καν να σκεφτώ γιατί το έκανε, βούτηξα για να πιάσω με τα χέρια την πετονιά. Με το που πλησιάζω και απλώνω το χέρι μου να πιάσω την πετονιά που μόλις προεξείχε από την πλάκα, βλέπω την ράχη μιας τσιπούρας να μετακινείται. Συναγερμός!! Πηγαίνω αμέσως, χωρίς να αναδυθώ, από την άλλη μεριά της πλάκας και πέφτω πρόσωπο με πρόσωπο με την τσιπούρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη την χτυπάω κοντά στο κεφάλι και παίρνω ένα ψάρι 700γρ. Τραβάω και το ανάλογο πλάνο και αφού την φίλησα την κρέμασα στην σημαδούρα μου. 

Το μελανούρι έφυγε από το μεγάλο μονόπετρο γιατί ένοιωσε πιο πολύ ασφαλές δίπλα σε ένα άλλο πιο μεγάλο ψάρι που ήταν η τσιπούρα! Εγώ πάνω στην βιασύνη και τον ενθουσιασμό μου να το πιάσω από την πετονιά που έσερνε δεν σκέφτηκα τι ήταν αυτό που το οδήγησε στο να φύγει από την ασφάλεια του μεγάλου μονόπετρου. Ευτυχώς αυτή η παράβλεψη δεν μου στέρησε την τσιπούρα που θα μπορούσε να είχε φύγει χωρίς εγώ να μπορέσω να κάνω τίποτα. Λίγο πιο κάτω σε μια σχισμή βλέπω ένα καλό μελανούρι και το πιάνω. Έχει όμως δύο μεγάλες δαγκωματιές στα πλευρά. 

(Για τα φαγωμένα ψάρια θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο που ετοιμάζω να γράψω.) Καθώς έψαχνα, πέρασα από κάτω από ένα κομμένο παραγάδι και το πήρα χαμπάρι όταν αναδύθηκα. 

«Κοίτα πως μπορεί κανείς να μπλέξει στα καλά καθούμενα» σκέφτηκα. Ανοίχτηκα και άλλο αλλά όλα τα γνωστά μέρη ήταν άδεια. Ίσα – ίσα που έβλεπα τον πάτο. Τότε σε ένα σπάσιμο είδα μια σκιά να τρέχει και να χάνεται.

«Μάλλον ροφάκος είναι» σκέφτηκα και βούτηξα. Το βάθος μόλις 8,2μ. Τον βρήκα λουφαγμένο στον προθάλαμο και του έχωσα μια στον σβέρκο. Τον τράβηξα αλλά μου ψευτοβράχωσε με σχεδόν όλη την βέργα έξω. Έλυσα το μουλινέ, αναδύθηκα και έδεσα το όπλο στο μπαλόνι με το σκοινί τεντωμένο για να μην βραχώσει πιο μέσα. Πήρα την κάμερα, έκανα μια δεύτερη βουτιά και ξεκόλλησα τον δίκιλο (1,970γρ.) ροφάκο. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος, τον φίλησα και ζητώντας του συγνώμη τον κρέμασα μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια. 

Το ψάρεμα βασικά είχε τελειώσει μιάμιση ώρα μετά αφ΄ ότου είχα βουτήξει. Όμως ήθελα να δω πως ήταν η κατάσταση πιο βαθιά. Δεν σκόπευα να βουτήξω πολύ βαθιά. Έτσι έφτασα μέχρι τα -20μ. Η ίδια νέκρα παντού. Ούτε στα καρτέρια μου, ούτε στα ψαχτήρια μου είδα κάτι.

Ο νοτιάς άρχιζε να δυναμώνει, αλλά αυτό που δεν ήξερα ήταν τι κίνηση θα έβρισα στο δρόμο για το σχολείο. Έτσι αποφάσισα να βγω περίπου μια ώρα πιο νωρίς. Εξ άλλου είχα πιάσει πολύ περισσότερα ψάρια απ’ ότι περίμενα. Βγήκα, έβγαλα στα γρήγορα μερικές φωτογραφίες και πήρα τον δρόμο του γυρισμού απολαμβάνοντας την υπέροχα ηλιόλουστη μέρα.

Μπρρρ, κάνει πολύ κρύο ακόμα!

Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Μετά από τις τρελές εναλλαγές του καιρού κατά την διάρκεια της εβδομάδας, επιτέλους ήρθε το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας. Εννοείται ότι σχεδίαζα να πάω για ψάρεμα, αλλά τα πλάνα άλλαζαν συνεχώς λόγω των εναλλαγών του καιρού. Τελικά την Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα ξεκίνησα για ψάρεμα. Ο Σπύρος δεν μπορούσε, ο Βρεττός είχε οικογενειακές υποχρεώσεις. Έτσι ξεκινήσαμε με την Σταυρούλα για μονοήμερη εκδρομή που φυσικά θα συνοδευόταν και με μια τρίωρη βουτιά. Ο στόχος ο Β. Ευβοϊκός. Το πρωί έκανε αρκετή ψύχρα, αλλά όσο η ώρα περνούσε ο ήλιος ζέσταινε αρκετά το περιβάλλον και εγώ ήμουν όλο χαρά. Αφού οδήγησα περίπου δύο ώρες, πήγαμε την βόλτα μας και τσιμπήσαμε κάτι ορεκτικά, νωρίς το απόγευμα καταλήξαμε στην παραλία που είχα διαλέξει να ψαρέψω. Η ημέρα ήταν καταπληκτική. Ο ήλιος, η ήρεμη θάλασσα, η ηρεμία του τοπίου όλα ήταν τέλεια!!! Ντύθηκα και αφού ετοιμάστηκα, με τις ευλογίες της Σταυρούλας, βούτηξα. Στα ρηχά είχε καλή ορατότητα αλλά η θερμοκρασία ήταν αυτή που με σόκαρε. 10°C! Ανοίχτηκα και άρχισα τα καρτέρια. Μέχρι τα περίπου 5 μ. βάθος δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Έτσι αποφάσισα να ανοιχτώ κι άλλο. Το νερό δεν άλλαξε θερμοκρασία αλλά τώρα είχε προστεθεί και η θολούρα. Η ορατότητα είχε περιοριστεί μέχρι το πολύ δύο μέτρα. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο, όταν ένα κοπάδι από κεφάλους μου ήρθε από πίσω και με προσπέρασε φοβισμένο.

«Ωραία!» σκέφτηκα και περίμενα να δω τι ήταν αυτό που τους φόβισε. Δυστυχώς παρ’ όλες τις προσπάθειές μου δεν είδα τίποτα αξιόλογο.

«Μάλλον εγώ τους φόβισα» σκέφτηκα. Σε ένα καρτέρι είδα κάτι ούγενες. Δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθός τους και έριξα στην πιο μεγάλη που ήταν ένα ψάρι 300γρ. Στεναχωρήθηκα για το μέγεθος αλλά συνέχισα.

Μετά από λίγο είδα μια σκιά. Έριξα ενστικτωδώς και έπιασα έναν κέφαλο του κιλού.

«Πάλι καλά» είπα. Το φίλησα ζητώντας του συγνώμη και συνέχισα. Το ίδιο γεγονός συνέβη άλλες τρεις φορές με κεφάλους λίγο πιο μεγάλους. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθαν σάρπες. Το κοπάδι είχε και κιλίσια ψάρια αλλά ανάμεσά τους υπήρχαν και μισόκιλα γοφάρια.

«Λες:» αναρωτήθηκα και δεν έριξα στις πιο μεγάλες σάρπες. Τα γοφάρια δεν θα τα πείραζα αλλά οι σάρπες κάποιες ήταν καλές, κοντά στο ένα κιλό. Όμως αποφάσισα να μην ρίξω, μήπως υπάρχουν μεγαλύτερα γοφάρια. Φυσικά έκανα λάθος για δεύτερη φορά, μιας και δεν είδα κανένα αξιόλογο γοφάρι. Συνέχισα τα καρτέρια και έριξα σε μια ακόμη σκιά πιάνοντας κυριολεκτικά "στο φτερό που λένε" ένα κέφαλο 1,5 κιλών. Η βέργα τον είχε τρυπήσει ίσα-ίσα στο πλαϊνό δεξί φτερό του.

Πήγα λίγο πιο βαθιά και έκανα ένα τελευταίο καρτέρι. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να κρυώνουν καθώς και τα χέρια μου. Μέσα από την θολούρα ξεπρόβαλε μια μεγάλη σκιά.

Ήταν ένας μεγάλος κέφαλος και του έριξα. Έπιασα ένα ψάρι κοντά στα δυο κιλά (1850 γρ.) και εκεί αποφάσισα να βγω. Είχα πιάσει αρκετά ψάρια αλλά από την άλλη το κρύο δεν παλευόταν πια. Κολύμπησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, χωρίς καν να ψαρέψω, σχεδόν τρέμοντας από το κρύο και βγαίνοντας με έβγαλε φωτογραφίες η Σταυρούλα. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και μασουλώντας ένα σάντουιτς, απολαύσαμε αγκαλιασμένοι το υπέροχο δειλινό του Β. Ευβοϊκού. Επιστρέφοντας για την Αθήνα σταματήσαμε σε μια γνωστή ταβέρνα όπου το πιρούνι μου πήρε κυριολεκτικά ‘φωτιά’ από την πείνα που είχα. Το κρύο είχε παίξει και αυτό τον ρόλο του!!!

  

  

Thanks for Giving.....

Φωτογραφίες-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Τέλη Νοέμβρη και στην γιορτή των Ευχαριστιών (Thanks Giving) στο Κολέγιο έχουμε αργία. Έτσι τι θα ήταν το λογικό να κάνω; Να πάω για βουτιά! Από την μια όμως ο Σπύρος είναι κρυωμένος, ο Βρεττός στην Ρουμανία για bowling με την εθνική Ελλάδος και εγώ την προηγούμενη ημέρα έχω κάνει απονεύρωση σε ένα δόντι. Από την άλλη ο ισχυρός βοριάς του δίνει και καταλαβαίνει. Έτσι με κρύα καρδιά αποφάσισα να πάω για κολυμπιτώ στον Β. Ευβοϊκό. Δεν ήθελα να βουτήξω βαθιά γιατί δεν ήξερα τι θα γινόταν με το δόντι. Ξύπνησα νωρίς, φόρτωσα και ξεκίνησα για τον τόπο που είχα διαλέξει. Μετά από περίπου δυόμιση ώρες οδήγηση έφτασα εκεί που ήθελα. Βρήκα ένα απάγκιο και ντύθηκα και με την αγωνία στο ζενίθ για το δόντι.... βούτηξα όλο σκέψεις. Έκανα μια-δυο βουτιές έξω-έξω και όλα εντάξει. Πήρα θάρρος και ανοίχτηκα. Έκανα μερικά καρτέρια αλλά μόνο μικρά ψάρια εμφανίστηκαν (κέφαλοι και λαβράκια). Αποφάσισα να ανοιχτώ και να προσπεράσω τον κάβο. Εκεί κατάκαβα έκανα μερικά καρτέρια. Έκπληκτος διαπίστωσα ότι είχε αρκετά καλή ορατότητα και το δόντι δεν με ενοχλούσε!!! Πήρα θάρρος και συνέχισα τα καρτέρια. Είχε πολύ ψιλό (καλόγριες) και έκαναν πολύ απότομα σπασίματα. Έτσι επέμενα στα καρτέρια όπου σε ένα από αυτά μου ήρθε ένα ρύκι. Απογοητεύτηκα από το μέγεθος του. Περίμενα κάτι πολύ πιο μεγάλο να κάνει όλο αυτό το σαματά στις καλόγριες. Βάθυνα λίγο πιο πολύ και συνέχισα τα καρτέρια. Σε ένα από αυτά μου ήρθαν μικρές τσιπούρες. Συνέχισα τα καρτέρια μου όταν μια μεγάλη αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Ήρθε από τα δεξιά μου, χωρίς να την πάρω χαμπάρι και πέρασε μπροστά από το όπλο μου. Παρόλο που η βολή ήταν οριακή, την χτύπησα στο πλαϊνό πτερύγιο και η βέργα της βγήκε ίσα-ίσα πάνω από το μάτι. Έπιασα την υπέροχη τσιπούρα, της έδωσα ένα γρήγορο τέλος και αφού την φίλησα ζητώντας της συγνώμη την έβαλα στην ψαροκρεμάστρα μου και όλος χαρά συνέχισα.

Tsipoura 1.8kg low res from spiros marinis on Vimeo.
Είχα φτάσει στα δώδεκα μέτρα και το δόντι μια χαρά. Συνέχισα τα καρτέρια όταν είδα μια σκιά πιο ρηχά και πίσω μου να με κοιτάει πάνω από κάτι φύκια. Κινήθηκα έρποντας προς το ψάρι, αλλά εκείνο δεν με δέχτηκε και άρχισε να κολυμπάει ήρεμα προς την στεριά!!! Αναδύθηκα όσο πιο απαλά μπορούσα, σχεδόν χωρίς να κουνάω τα πέδιλά μου για να μην τρομάξω το ψάρι, που από τις κινήσεις του υπέθεσα ότι μάλλον ήταν σφυρίδα, μεγάλη σφυρίδα!!! Είχα φτάσει στην επιφάνεια και την έβλεπα να κάθεται κοντά σε μια πλάκα και να με παρατηρεί. Προχώρησα προς το μέρος της και εκείνη ήρεμα πλάγιασε και μπήκε μέσα στην πλάκα. Αφού ηρέμησα βούτηξα και με απαλές κινήσεις έφτασα στην είσοδο. Φώτισα με τον φακό και είδα την σιλουέτα του ψαριού να κάθεται διαγώνια με το κεφάλι προς τα μέσα. Σημάδεψα σβέρκο και έριξα. Χαμός! Δεν τόλμησα να τραβήξω γιατί δεν ήξερα τι 

βολή είχα κάνει και το ψάρι ήταν μεγάλο.

Άνοιξα το μουλινέ και ανέβηκα στην επιφάνεια. Το καταδυτικό μου ρολόι έδειχνε μόλις 8,1 μ. Παρέμεινα στην επιφάνεια για να ηρεμήσω και να σκεφτώ τι να κάνω, ενώ η πλάκα «κάπνιζε» από τα χτυπήματα του ψαριού. Κρατούσα το σκοινί τεντωμένο σκεπτόμενος τι να κάνω. Το καλό ήταν ότι το βάθος ήταν μικρό και το ψάρι ήταν στον προθάλαμο, αν και η σφυρίδα δεν βραχώνει δύσκολα όπως ο ροφός. Μη έχοντας άλλη επιλογή βούτηξα. Με ανακούφιση διέκρινα μέσα στην θολούρα ότι σχεδόν το ένα τρίτο της βέργας ήταν έξω από την πλάκα. Φυσικά δεν φαινόταν τίποτα από την θολούρα. Έβαλα το χέρι μου μέσα και άρχισα να ψηλαφώ την πλάκα. Έπιασα το ψάρι το οποίο χτυπήθηκε με μανία και το ψηλάφισα. Άγγιξα την βέργα και ψηλαφώντας κατάλαβα ότι είχα χτυπήσει την σφυρίδα διαγώνια στο μάγουλο και η βέργα την είχε διαπεράσει και είχε βγει δίπλα από το στόμα της. Έπιασα το φτεράκι της βέργας, το οποίο ήταν ανοιχτό και κόντραρε το μεγάλο ψάρι. Ήρεμα έβγαλα το χέρι μου και αναδύθηκα ευχαριστημένος. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά από ότι περίμενα. Πήρα μια-δυο ανάσες και ξαναβούτηξα. Έπιασα την βέργα και τράβηξα σιγά-σιγά αλλά σταθερά την σφυρίδα έξω. Βγήκε αρκετά εύκολα και την πήρα αγκαλιά και ανεβήκαμε στην επιφάνεια.

sfyrida 6.5kg low res from spiros marinis on Vimeo.
Της έδωσα ένα γρήγορο τέλος, την φίλησα ζητώντας της συγνώμη για τον πόνο που της προκάλεσα και έχοντάς την αγκαλιά χωρίς να την ξεψαρίσω βγήκα έξω. Δεν χρειαζόταν να ψαρέψω άλλο. Το ψάρεμα είχε πάει πάρα πολύ καλύτερα από ότι εγώ περίμενα. Στην παραλία έβγαλα και τις φωτογραφίες που ήθελα και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό όλος χαρά, λέγοντας Του: «Thanks for giving». Η σφυρίδα ζύγιζε 6,4 κ. και η τσιπούρα 1,8 κ.

Όταν σε θέλει.....!

 

Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σπύρος Μαρίνης. 

Το Σαββατοκύριακο με βρήκε κρυωμένο. Έτσι έκανα υπομονή και την Πέμπτη το πρωί έκανα μια γρήγορη βουτιά για να δω πως είμαι. Δεν βούτηξα βαθιά Μέχρι τα -13 μ. έφτασα και τα αφτιά ψιλοσφύριζαν. Η συγκομιδή ήταν τρεις κέφαλοι 700-800 γρ και ένα χοντρό σαφρίδι. Αυτό όμως που με ένοιαζε ήταν ότι μπορούσα έστω και έτσι να βουτάω. Πείρα τηλέφωνο τον Σπύρο και κανονίσαμε να πάμε το Σάββατο στον Σαρωνικό γιατί είχε βοριάδες. Συναντηθήκαμε πρωί-πρωί και αφού ντυθήκαμε ρίξαμε το φουσκωτό του και τραβήξαμε για τα γνωστά μέρη. Εγώ βούτηξα για να ανοίξω σε κάτι γνωστές πλάκες με το ζόρι κατάφερα να φτάσω στα -16 μ. Το στήθος μου με έκαιγε, τα αυτιά μου βουίζανε «Δύσκολα τα πράγματα» σκέφτηκα. Κατάφερα με τα πολλά να πιάσω ένα καλό μελανούρι. Ο Σπύρος έπιασε έναν σαργό. Αλλάξαμε τόπους αλλά παντού ήταν νέκρα. Όλα τα γνωστά κομμάτια νεκρά-άδεια. Τα ρηχά τα βουτούσα εγώ, ενώ τα βαθιά ο Σπύρος. Προς το τέλος της ημέρας έφτασα τα -23 μ. και ήμουν πολύ χαρούμενος. Αφού δεν είχε τίποτα ο Σπύρος μου λέει:

«Ρε Ζακ, την Τετάρτη με τον ισχυρό βοριά είχα έρθει για ψάρεμα μόνος και πολλές φορές η άγκυρα ξέσερνε και εγώ μετά την βουτιά κυνηγούσα το σκάφος. Σε μια από αυτές την ώρα που πήγαινα να το πιάσω είδα μια καλή στήρα να κολυμπάει πάνω στην άμμο και απόρησα. Δεν πάμε να το ψάξουμε μιας και δεν έχει τίποτα;»

«Φύγαμε» του απαντάω. Αφού διανύσαμε την απαραίτητη απόσταση φτάσαμε στο μέρος που είχε δει την στήρα. Κάνει την πρώτη βουτιά τίποτε. Παντού άμμος. Στην δεύτερη πέφτει πάνω σε δύο πλάκες, στην μέση του πουθενά. Αναδύεται, βάζουμε τα απαραίτητα σημάδια και μου λέει:

«Είδα μια στήρα και ενώ την πλησίαζα από την άλλη πλευρά μπήκε μια μεγάλη σφυρίδα. Μάλιστα το ψάρι για να χωρέσει πλάγιασε».

«Εννοείτε πας για την σφυρίδα» του απαντάω. Αφού ξεκουράστηκε βούτηξε και μετά από λίγο μου φωνάζει να του φέρω την σημαδούρα για να μην δώσει στο ψάρι μπόσικα και βραχώσει. Αφού δέσαμε το όπλο μου λέει:

«Ή το σκότωσα ή αστόχησα».

Του δίνω ένα άλλο ψαροτούφεκο και μετά από λίγο ξαναβουτάει. Βγαίνει και μου λέει ότι η σφυρίδα είναι νεκρή. Στην τρίτη βουτιά ανεβαίνει και εγώ τραβάω το ψάρι από την επιφάνεια. Σε λίγο έρχεται στα χέρια μου μια εννιάρα σφυρίδα (8820 γρ.)με όλο της το μεγαλείο. Και οι δύο βολές στο κρανίο, παράλληλες, λες και είχε βάλει αλφάδι. Το ψάρι ήταν νεκρό από την πρώτη βολή. Φίλησα το υπέροχο ψάρι, το καμάρωσα και το έβαλα στο ψυγείο. Ξεκούραση.

«Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι σαργοί» μου λέει.

«Αν κάνεις κέφι βούτα. Εγώ δεν μπορώ αυτά τα μέτρα σήμερα. Ας μην πειράξουμε όμως την στήρα για να μην χαλάσουμε το μέρος» του λέω και συμφώνησε. Μετά από λίγο βουτάει πάλι στα -33,3 μ. και ανεβαίνει με ένα ψάρι. Με κοιτάει με ένα ενοχικό ύφος και μου λέει χαμογελώντας:

«Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Με το που κοίταξα μέσα στην πλάκα με κοιτούσε και της έριξα».

«Τι να κάνουμε, δεν πειράζει. Ότι έγινε, έγινε» του απάντησα και πήρα την δυομισάρα στήρα με το υπέροχη κίτρινη πινελιά στην πλάτη. Την φίλησα και την έβαλα μαζί με την σφυρίδα. Κάτι όμως τον "έτρωγε" και αποφάσισε να κάνει άλλη μια βουτιά. Βουτάει, βγαίνει και μου λέει:

«Ευτυχώς και χτύπησα την στήρα. Με το που έβαλα το κεφάλι μου να δω από μια άλλη μεριά της πλάκας, "έφαγα" θολούρα από κάτι μεγάλο».

Αποφασίσαμε να μην το πειράξουμε για να παραμείνουν ζωντανές οι δύο πλάκες. Το ψάρεμα μας είχε τελειώσει. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού πανευτυχείς.

Γοφάρια!!

 

Ημέρα 1η

Το μεσημέρι της Παρασκευής 18-6, μόλις είχα τελειώσει το σχολείο έφυγα για βόριο-ανατολική Εύβοια. Μετά από δυόμιση ώρες οδήγηση έφτασα στον προορισμό μου. Δυστυχώς μόλις έφτασα στο μέρος που ήθελα να βουτήξω διαπίστωσα ότι μόλις είχε σπάσει ο βοριάς, παρά τις μετεωρολογικές προβλέψεις ότι ο καιρός θα είχε αλλάξει πολύ πιο νωρίς. Τα νερά όμως ήταν πολύ θολά και έτσι αρκέστηκα σε καρτέρια. Η ορατότητα στην επιφάνεια ήταν περίπου στα 4μ, ενώ στον βυθό δεν ξεπερνούσε το 1,5μ. Τα διάφορα ξενέρια φάνηκαν να είναι ιδανικός τόπος για κάτι τέτοιο. Στο πρώτο καρτέρι στα 5μ. μου ήρθαν γοφάρια. Σημάδεψα το πιο μεγάλο και έπιασα ένα δίκιλο. Τα υπόλοιπα έφυγαν βιαστικά. Στην υπόλοιπη μισή ώρα δεν φάνηκε τίποτα. Συνέχισα λίγο πιο βαθιά και μια τσιπούρα των 700 γρ. γεμάτη περιέργεια ήρθε να κρεμαστεί στην ψαροκρεμάσρτα μου. Προχώρησα λίγο πιο ανοιχτά κάνοντας καρτέρια όπου ένα δίκιλο λαβράκι παραλίγο να καρφωθεί με την φόρα που είχε πάρει, από μόνο του πάνω στη βέργα. Η βολή έγινε εξ επαφής χωρίς να αφήσει περιθώρια να αντιδράσει. Η ώρα είχε περάσει και έτσι αποφάσισα να βγω. Για μια ακόμη φορά μου ήρθαν τα γοφάρια αλλά από πίσω και τα πήρα χαμπάρι όταν ξεκόλλησα από το βυθό. Αυτό με έκανε να επιμένω σε μερικά καρτέρια. Τα γοφάρια δεν ξαναφάνηκαν, αλλά είδα μια αρκετά μεγάλη σκιά να απομακρύνεται. Δεν ήξερα τι ψάρι ήταν αλλά ελπίζοντας ότι ήταν γοφάρι πάτησα τη σκανδάλη. Το ψάρι έφυγε με μεγάλη ταχύτητα ξετυλίγοντας το μουλινέ. Κόντραρα απαλά το ψάρι και μετά από λίγα λεπτά ένα λαβράκι δυόμισι κιλών ήρθε στα χέρια μου. 

 Ευχαριστώντας τον Ύψιστο και το υγρό στοιχείο για τα υπέροχα δώρα και ζητώντας τους συγνώμη, βγήκα στην παραλία για να βγάλω τις απαραίτητες φωτογραφίες αλλά οι μπαταρίες δεν είχαν ρεύμα. 

Έτσι αφού άλλαξα πήγα στο κοντινότερο χωριό και αγόρασα τις κατάλληλες μπαταρίες έβγαλα τις φωτογραφίες μου. Γύρισα πίσω στην παραλία να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα τρώγοντας μερικά σάντουιτς και φρούτα. Η νύχτα με βρήκε στην παραλία και αφού χώθηκα μέσα στο sleeping bag μου κοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω.

Ημέρα 2η

Ξύπνησα χαράματα από τις αστραπές και σε λίγο ξέσπασε μια γερή μπόρα που κράτησε περίπου μια ώρα. Μόλις κόπασε η βροχή ντύθηκα. Τα νερά ήταν εξίσου θολά αλλά ήταν λίγο πιο κρύα. Ξεκίνησα με καρτέρια αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Έπιασα 4 μεγάλα κοκάλια που μου αρέσουν στο φούρνο με ντομάτα και αποφάσισα να σοβαρευτώ. Ανοίχτηκα αρκετά. Σε ένα καρτέρι είδα μα σκιά και χωρίς να το πολυσκεφτώ πάτησα τη σκανδάλη. Ένα γοφάρι του κιλού έπεσε νεκρό. Όταν πήρα το ψάρι στα χέρια μου στενοχωρήθηκα γιατί το ψάρι ήταν μικρό. Λες και κατάλαβαν την σκέψη μου, μετά από μερικά καρτέρια ένα κοπάδι από καμιά 50αρια κιλίσια γοφάρια με περικύκλωσαν. Χάρηκα από το όλο θέαμα και απλώς τα χάζεψα. Το κοπάδι μου ξαναήρθε 2-3 φορές ακόμη πριν χαθεί μέσα στη θολούρα. Πήρα ένα λαβράκι του κιλού και ανοίχτηκα και άλλο φτάνοντας στα πιο μακρινά ξενέρια. Αρκετοί κέφαλοι ήρθαν στα καρτέρια μου αλλά δεν τους πείραξα. Κάποια ψάρια ήταν κοντά στα 2 κιλά, αλλά εγώ είχα έρθει για κάτι πιο μεγάλο. Ξαφνικά και ενώ ξεπροβάλλω πίσω από ένα ξενέρι βλέπω 2 ωραία γοφάρια. Τα ψάρια έκαναν κύκλο, εγώ κρύφτηκα κι άλλο. Αυτό τα έκανε πιο περίεργα και αλλάζοντας κατεύθυνση ήρθαν καταπάνω μου. Εγώ απλώς έσπασα τη μέση μου και βούτηξα, σημάδεψα το πιο μεγάλο και πάτησα τη σκανδάλη. Το ψάρι χτυπημένο εκτινάχτηκε παίρνοντας αρκετό σκοινί από το μουλινέ. Ξέροντας τη βολή που ήταν στο σβέρκο και βλέποντας το γοφάρι να έχει περάσει στο σκοινί κόντραρα το ψάρι. Ήρθε αρκετά γρήγορα, αλλά όταν με είδε το ψάρι πήδηξε έξω από το νερό. Το έκανε άλλη μια φορά και μετά κουρασμένο παραδόθηκε. Κρέμασα το 3,5άρι γοφάρι στην ψαροκρεμάστρα μου αφού πρώτα το φίλησα… Είχα πιάσει αυτό που ήθελα. Χαρούμενος πήρα το δρόμο της επιστροφής όταν είδα τους κεφάλους να εξαφανίζονται πανικόβλητοι. Χώθηκα πίσω από ένα άλλο ξενέρι και περίμενα. Από την αντίθετη πλευρά της φυγής των κεφάλων εμφανίστηκαν 3 μεγάλα γοφάρια. Έκανα ένα γρήγορο ψευτοκαρτέρι και τα ψάρια ήρθαν με μεγάλη ταχύτητα. Σημάδεψα το πιο μεγάλο και έριξα. Το ψάρι χάθηκε με απίστευτη ταχύτητα μέσα στη θολούρα κι εγώ μην ξέροντας τη βολή μου, απλώς κράταγα το σκοινί τεντωμένο καθώς το μουλινέ σφύριζε από την ταχύτητα που ξετυλιγόταν. Η αδρεναλίνη στο φουλ. Ψιλοκόντραρα το ψάρι το οποίο με τράβηξε καμιά 20αριά μέτρα. Σιγά-σιγά μάζεψα το σκοινί. Το ψάρι πότε-πότε επιτάχυνε και εγώ απλώς κράταγα το σκοινί τεντωμένο καθώς το γοφάρι απομακρυνόταν. Αυτό έγινε 5-6 φορές προτού πιάσω την ουρά του. Τότε με μια αστραπιαία κίνηση γύρισε προς τα επάνω μου δείχνοντας τα δόντια του, τα οποία έκλεισαν μπροστά στην μάσκα μου.  Απέφυγα το κεφάλι του και το έπιασα από τα βράγχια του. Τινάχτηκε μερικές φορές αλλά εγώ δεν το άφησα. Ήταν χοντρό, μεγάλο, δυνατό και ένα πραγματικά εκπληκτικό ψάρι. Το λύτρωσα, το πήρα αγκαλιά, το φίλησα (και αυτό…) και βγήκα έξω. Δεν χρειαζόταν να ψαρέψω άλλο, παρόλο που είδα κάποια ωραία ψάρια στην επιστροφή. Το μεγάλο γοφάρι ζύγιζε 6,100γρ. και απολαύσαμε την εξαιρετική του σάρκα ψημένο στα κάρβουνα με την παρέα το επόμενο βράδυ.

Ζήτω η θολούρα!

Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Από το προηγούμενο βράδυ 24/11 οι φίλοι μου (Σ. Χριστοφορίδης, Σ Μαρίνης & Γ. Γιαννόπουλος) είχαν δηλώσει ότι αδυνατούσαν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, να πάμε μαζί ψάρεμα. Η πρόγνωση έδινε ισχυρούς βοριάδες της τάξεως των 7 μποφόρ Β-ΒΔ και έτσι αποφάσισα να πάω κολυμπιτό στον Β. Ευβοϊκό. Ξύπνησα χαράματα και μετά από περίπου δύο ώρες οδήγηση έφτασα στο σημείο που ήθελα να βουτήξω. 

Η θάλασσα σχετικά ήρεμη αλλά ο βοριάς κυριολεκτικά «ξύριζε». Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έπεσα στο νερό, το οποίο ήταν και αυτό αρκετά κρύο, 15οC έδειχνε το καταδυτικό μου ρολόι. Ευτυχώς ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος. 

Στα ρηχά είχε απίστευτη ορατότητα που με έκανε να χαρώ. Ανοίχτηκα γρήγορα κάνοντας 2-3 βουτιές για να ανοίξω, χωρίς να δω τίποτε το σπουδαίο. Στα «βαθιά» όμως η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα δύο μέτρα. Δεν ήξερα και σε τι βάθος κυκλοφορούσαν τα ψάρια και αποφάσισα να μην κάνω πατωτά καρτέρια από την αρχή. Έτσι προσγειώθηκα πάνω σε ένα βράχο και περίμενα σε βάθος περίπου 5 μέτρων. Μετά από λίγο εμφανίστηκαν αρκετά μεγάλοι κέφαλοι αλλά αποφάσισα να μη ρίξω. Μέσα στους κεφάλους υπήρχαν και δύκιλα γοφάρια. Το πρώτο που με πλησίασε του έριξα χτυπώντας το κάτω από το μάτι. Αυτή την φορά ήξερα ότι η βολή μου ήταν καλή και ζόρισα το ψάρι τραβώντας το γρήγορα κοντά για να έχω λήψη με την υποβρύχια κάμερα. Όταν πήρα το πλάνο που ήθελα, έδωσα ένα γρήγορο τέλος σε αυτό το υπέροχο θαλασσινό στολίδι, που ζύγιζε 1,9 κιλά ζητώντας του συγνώμη.

Το ψάρεμά μου είχε βασικά τελειώσει αλλά είχαν περάσει μόνο 15 λεπτά και έτσι είπα να συνεχίσω. Προχώρησα παρακάτω και έκανα άλλες 2-3 προσπάθειες αλλά τίποτε. Έτσι αποφάσισα να κάνω τα καρτέρια μου στον πυθμένα. Ο βυθός βαθαίνει ομαλά και εγώ ήμουν περίπου στα 15μ βάθος όταν τα ξεκίνησα. Στο πρώτο καρτέρι ήρθαν πάλι πολλοί κέφαλοι αλλά εγώ δεν έριξα. Τους αγνόησα, περίμενα μήπως φανούν και πάλι τα γοφάρια αλλά τίποτα. Οι κέφαλοι πηγαινοερχόντουσαν όταν από τα δεξιά μου με προσπέρασε μια πιο φαρδιά σκιά και όπως έφευγε έριξα. Ένα δυομισάρι λαβράκι κεραυνοβολημένο έπεσε νεκρό. Μένοντας κατάπληκτος από το όλο γεγονός άνοιξα το μουλινέ όσο έπρεπε για να πάρω το πλάνο. Το λαβράκι είχε χτυπηθεί από πίσω στο πλαϊνό πτερύγιο και η βέργα είχε βγει στο δεξί του μάτι σκοτώνοντάς το ακαριαία.

Το κρέμασα στη ζώνη μου, αφού το φίλησα και αυτό και όλος χαρά συνέχισα να ψαρεύω. Έκανα καρτέρια αλλά μόνο κεφάλους έβλεπα. Σε πέντε καρτέρια μου ήρθε το ίδιο κοπάδι με πάνω από 50 ψάρια αλλά έψαχνα κάτι καλύτερο. Την 6η φορά, αφού είδα και αποείδα σημάδεψα έναν από τους πιο μεγάλους και έριξα από πολύ κοντά. Το ψάρι πήρε λίγο σκοινί από το μουλινέ αλλά εγώ το κόντραρα. Σε λίγο ένας κέφαλος 1,4 κιλά προστέθηκε στην ψαροκρεμάστρα μου. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να κρυώνουν και αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας. Έκανα αρκετά καρτέρια στην επιστροφή και σε ένα από αυτά ήρθαν πάλι κέφαλοι. Δεν τους πείραξα αν και τα ψάρια ήταν πιο μεγάλα. Δεν φάνηκε τίποτα άλλο. Την 3η φορά σημάδεψα έναν από τους μεγάλους και χτύπησα ένα δύκιλο ψάρι. Το ψάρι έφυγε με μεγάλη ταχύτητα ξετυλίγοντας το μουλινέ μου παρόλη την κέραια βολή μου. Το κόντραρα και πήρα τα πλάνα που ήθελα. Μου έκανε εντύπωση η δύναμη της ψαλιδωτής ουράς αυτού του υπέροχου πλάσματος, που όταν την χτύπαγε με παρέσερνε μερικά μέτρα. Είχε σηκώσει και τα δύο πλαϊνά του πτερύγια καθώς πάλευε και έμοιαζε σαν να ήταν από άλλο πλανήτη. Το πήρα κοντά μου, του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και ζητώντας του συγνώμη το φίλησα και το κρέμασα μαζί με τα άλλα που είχα πιάσει. Δεν χρειαζόταν να ψαρέψω άλλο παρόλο που ήμουν αρκετά ανοιχτά και είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Το ψάρεμά μου είχε πάει πολύ καλά. Βγήκα έξω και έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες μέσα στην παγωνιά και ευχαριστημένος πήρα το μακρύ δρόμο του γυρισμού...

Όταν το Σύμπαν συνωμοτεί... υπέρ μας!!!!

                           Φωτογραφίες: Γιάννης Γιαννόπουλος - Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Χωρίς να μπορούμε να συντονιστούμε με το Σπύρο (εκείνος είχε πάει για βουτιά την προηγούμενη ημέρα) κενό από τη δουλειά είχα σήμερα... Το μετεωρολογικό δελτίο έδινε ισχυρούς ΒΒΔ και έτσι μόνο για Β. Ευβοϊκό με έβλεπα. Ξύπνησα χαράματα, τα φόρτωσα όλα και ξεκίνησα. Έφτασα λίγο πριν ξημερώσει, ντύθηκα και βούτηξα. Αποφάσισα αυτή τη φορά να μην διακόψω το ψάρεμά μου ότι και αν έχω πιάσει. Σίγουρα με αυτή την σκέψη μου, Κάποιος από εκεί ψηλά θα είχε Ξεραθεί στα γέλια...

Βούτηξα και τράβηξα για τα γνωστά ξενέρια. Είχε απίστευτη ορατότητα αν και ο καιρός σιγά-σιγά δυνάμωνε. Εγώ απτόητος. Στο πρώτο καρτέρι μου ήρθε ένα λαβράκι σχεδόν 1.5 κιλό από πίσω, και μετά παρέλασε μπροστά από τη βέργα μου και... πέθανε. Ξεψάρισα, το φίλησα, όπλισα και βούτηξα λίγο παρακάτω. Μια μισόκιλη ούγενα προστέθηκε στη ψαροκρεμάστρα μου. Παρακάτω έκανα ένα καρτέρι πάνω σε ένα βράχο, λίγο πιο ψιλά από τη θολούρα που εμφανιζόταν βαθύτερα. Σαν φάντασμα ξεπρόβαλε μια μουρμούρα των 420 γραμμαρίων γεμάτη περιέργεια και δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να την προσθέσω στη συγκομιδή μου. Τα πάντα πήγαιναν μια χαρά και εγώ κυριολεκτικά το απολάμβανα!

Ήρθε ένα μεγάλο κοπάδι από σάρπες αλλά δεν ενέδωσα. Μετά από λίγο σε μια κάθετη βολή πήρα άλλη μια μισόκιλη ούγενα. Προχώρησα λίγο πιο κάτω και μου ήρθαν μεγάλοι κέφαλοι. Έκανα 5-6 καρτέρια μήπως και τους ακολουθούσε τίποτε αλλά μάταια. Έτσι σημάδεψα έναν από τους πιο μεγάλους και το σχεδόν δύο κιλών ψάρι έπεσε νεκρό.
«Φαίνεται ότι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο ψάρι σήμερα» σκέφτηκα….
Η καίρια βολή έκανε το υπόλοιπο κοπάδι να μην τρομάξει ιδιαίτερα και τα ψάρια εμφανίστηκαν πάλι. Όμως δια μαγείας, ανάμεσά τους υπήρχαν ωραία λαβράκια αυτήν τη φορά. Καρτέρεψα ξανά και μετά από ένα μεγάλο καρτέρι ένα λαβράκι με πλησίασε. Άφησα μερικές φυσαλίδες, το ψάρι πλησίασε και άλλο, σημάδεψα καλά και το 1,5άρι λαβράκι προστέθηκε στην ψαροκρεμάστρα. Ήμουν στο νερό μόλις μια ώρα και όλα πήγαιναν ρολόι.
«Συνεχίζουμε» είπα στον εαυτό μου και κολύμπησα λίγο παρακάτω. Οι σάρπες και οι κέφαλοι πηγαινοερχόντουσαν αλλά εγώ δεν τους έδινα σημασία. Κάποια στιγμή, σε ένα καρτέρι μου ήρθε μια ωραία ούγενα. Το ψάρι στάθηκε μακριά και με κοίταξε. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και εκείνη ήρθε σαν τρελή καταπάνω μου. Την άφησα να στρίψει και έριξα. Την πέτυχα στο κέντρο και η 700αρα ούγενα προστέθηκε μαζί με τα άλλα λάφυρα. Ο καιρός όλο και δυνάμωνε αλλά εγώ απτόητος. Σε κάποια στιγμή είδα τις σάρπες να σκορπάνε χωρίς να έχω κάνει κάποιο λάθος εγώ. Έκανα ένα γρήγορο καρτέρι στον πρώτο βράχο που βρήκα. Και εκεί στη μέση του πουθενά εμφανίστηκαν δύο γοφάρια. Πήγαν προς τις σάρπες που σκόρπισαν πάλι και έτρεξαν προς το μέρος μου. Τα γοφάρια τις ακολουθούσαν με σταθερή ταχύτητα και εγώ σημάδεψα το πρώτο, που ήταν και το μεγαλύτερο και πάτησα τη σκανδάλη. Η βέργα βρήκε το υπέροχο ψάρι στο σβέρκο και αυτό απλά βούλιαξε. Το πιο μικρό τριγυρνούσε δίπλα του όλο απορία. Όταν πια το έπιασα τότε και μόνο αποφάσισε να τραπεί σε φυγή ο σύντροφός του. Ήταν ένα υπέροχο γοφάρι κοντά στα 5 κιλά! Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος, το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη όπως κάνω με όλα τα ψάρια που πιάνω το κρέμασα και αυτό στη ψαροκρεμάστρα μου. Γεμάτος χαρά συνέχισα. 

Σε ένα καρτέρι μου ήρθαν μικρά λαβράκια. Δεν τα πείραξα και τα χάζευα, όταν μέσα από τη θολούρα ξεπετάχτηκε ένα δίκιλο λαβράκι που ήρθε και στάθηκε σχεδόν μπροστά στη βέργα μου. Εγώ απλά πάτησα τη σκανδάλη... Όση ώρα εγώ τακτοποιούσα το λαβράκι, ένα πιο μεγάλο με τριγύριζε. Δεν το πίστευα με αυτό που μου συνέβαινε. Όπλισα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα. Το λαβράκι τα ίδια. Έκανε ότι έφευγε και γύρισε για να περάσει και αυτό μπροστά μου. Εγώ απλά έριξα και έπιασα ένα ψάρι 2,7 κιλών! Προχώρησα κάνοντας ένα μικρό κύκλο και είδα πάλι τις σάρπες να σκορπάνε. Έκανα ένα γρήγορο καρτέρι αλλά αυτήν την φορά τα πρώτα γοφάρια με είχαν δει. Έτσι τα πολύ μεγάλα ψάρια απλά παρέμειναν εκτός βεληνεκούς και άρχισαν να απομακρύνονται μέσα στη θολούρα. Ήταν καμιά δεκαριά ψάρια. Τρία όμως από τα πιο «μικρά» ξέκοψαν από το κοπάδι και ήρθαν καταπάνω μου. Ήταν του ιδίου μεγέθους και εγώ απλά σημάδεψα το πιο κοντινό. Το γοφάρι εξαφανίστηκε με δύναμη κάνοντας το μουλινέ μου να σφυρίζει σαν τρελό. Μετά από μια μικρή μάχη το 3,3 κιλών γοφάρι προστέθηκε στη συλλογή μου.

Εκεί είπα επιτέλους «Φτάνει». Να όμως που εμφανίστηκε μια τσιπούρα και της έχω αδυναμία. 
«Λες;» είπα στον εαυτό μου με απορία. Το ψάρι ήρθε και στάθηκε απέναντί μου φαρδύ-πλατύ και εγώ αστόχησα!!! Τα έβαλα με τον εαυτό μου, όχι επειδή αστόχησα, αλλά επειδή αμφέβαλα. Τόσα ψάρια μου Είχε Δώσει και εγώ επέλεξα να αμφιβάλω! Αμφιβολίες και φόβοι δεν χρειάζονται να έχουν θέση στις ζωές μας, μιας και Εκείνος φροντίζει για όλα!!!Εμείς απλώς οφείλουμε να κάνουμε τη προσπάθειά μας στο 100%. Αφού τα «έψαλα» ένα χεράκι στον εαυτό μου αποφάσισα να βγω. Όμως η τσιπούρα ξαναεμφανίστηκε πάλι. Δεν ξέρω αν ήταν το ίδιο ψάρι αλλά εγώ βούτηξα και καρτέρεψα. Το ψάρι έκανε ένα μεγάλο κύκλο και με πλησίασε. Σημάδεψα στο σώμα της και έπιασα μια τσιπούρα 670 γρ. 

Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το νερό και κολύμπησα έτσι την υπόλοιπη μεγάλη διαδρομή. Δεν ήθελα ούτε να κοιτάξω μέσα στο νερό γιατί δεν ήξερα τι άλλο θα μου Έστελνε. Είμαι σίγουρος ότι Γέλασε πολύ. Βγήκα όλο χαρά και έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες. Άλλαξα και πήρα το δρόμο της επιστροφής μόλις τρεις ώρες μετά από την ώρα που είχα βουτήξει.

....Κάποιος εκεί πάνω Γελάει ακόμη……