Ζήτω η θολούρα!

Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Από το προηγούμενο βράδυ 24/11 οι φίλοι μου (Σ. Χριστοφορίδης, Σ Μαρίνης & Γ. Γιαννόπουλος) είχαν δηλώσει ότι αδυνατούσαν, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, να πάμε μαζί ψάρεμα. Η πρόγνωση έδινε ισχυρούς βοριάδες της τάξεως των 7 μποφόρ Β-ΒΔ και έτσι αποφάσισα να πάω κολυμπιτό στον Β. Ευβοϊκό. Ξύπνησα χαράματα και μετά από περίπου δύο ώρες οδήγηση έφτασα στο σημείο που ήθελα να βουτήξω. 

Η θάλασσα σχετικά ήρεμη αλλά ο βοριάς κυριολεκτικά «ξύριζε». Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και έπεσα στο νερό, το οποίο ήταν και αυτό αρκετά κρύο, 15οC έδειχνε το καταδυτικό μου ρολόι. Ευτυχώς ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος. 

Στα ρηχά είχε απίστευτη ορατότητα που με έκανε να χαρώ. Ανοίχτηκα γρήγορα κάνοντας 2-3 βουτιές για να ανοίξω, χωρίς να δω τίποτε το σπουδαίο. Στα «βαθιά» όμως η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα δύο μέτρα. Δεν ήξερα και σε τι βάθος κυκλοφορούσαν τα ψάρια και αποφάσισα να μην κάνω πατωτά καρτέρια από την αρχή. Έτσι προσγειώθηκα πάνω σε ένα βράχο και περίμενα σε βάθος περίπου 5 μέτρων. Μετά από λίγο εμφανίστηκαν αρκετά μεγάλοι κέφαλοι αλλά αποφάσισα να μη ρίξω. Μέσα στους κεφάλους υπήρχαν και δύκιλα γοφάρια. Το πρώτο που με πλησίασε του έριξα χτυπώντας το κάτω από το μάτι. Αυτή την φορά ήξερα ότι η βολή μου ήταν καλή και ζόρισα το ψάρι τραβώντας το γρήγορα κοντά για να έχω λήψη με την υποβρύχια κάμερα. Όταν πήρα το πλάνο που ήθελα, έδωσα ένα γρήγορο τέλος σε αυτό το υπέροχο θαλασσινό στολίδι, που ζύγιζε 1,9 κιλά ζητώντας του συγνώμη.

Το ψάρεμά μου είχε βασικά τελειώσει αλλά είχαν περάσει μόνο 15 λεπτά και έτσι είπα να συνεχίσω. Προχώρησα παρακάτω και έκανα άλλες 2-3 προσπάθειες αλλά τίποτε. Έτσι αποφάσισα να κάνω τα καρτέρια μου στον πυθμένα. Ο βυθός βαθαίνει ομαλά και εγώ ήμουν περίπου στα 15μ βάθος όταν τα ξεκίνησα. Στο πρώτο καρτέρι ήρθαν πάλι πολλοί κέφαλοι αλλά εγώ δεν έριξα. Τους αγνόησα, περίμενα μήπως φανούν και πάλι τα γοφάρια αλλά τίποτα. Οι κέφαλοι πηγαινοερχόντουσαν όταν από τα δεξιά μου με προσπέρασε μια πιο φαρδιά σκιά και όπως έφευγε έριξα. Ένα δυομισάρι λαβράκι κεραυνοβολημένο έπεσε νεκρό. Μένοντας κατάπληκτος από το όλο γεγονός άνοιξα το μουλινέ όσο έπρεπε για να πάρω το πλάνο. Το λαβράκι είχε χτυπηθεί από πίσω στο πλαϊνό πτερύγιο και η βέργα είχε βγει στο δεξί του μάτι σκοτώνοντάς το ακαριαία.

Το κρέμασα στη ζώνη μου, αφού το φίλησα και αυτό και όλος χαρά συνέχισα να ψαρεύω. Έκανα καρτέρια αλλά μόνο κεφάλους έβλεπα. Σε πέντε καρτέρια μου ήρθε το ίδιο κοπάδι με πάνω από 50 ψάρια αλλά έψαχνα κάτι καλύτερο. Την 6η φορά, αφού είδα και αποείδα σημάδεψα έναν από τους πιο μεγάλους και έριξα από πολύ κοντά. Το ψάρι πήρε λίγο σκοινί από το μουλινέ αλλά εγώ το κόντραρα. Σε λίγο ένας κέφαλος 1,4 κιλά προστέθηκε στην ψαροκρεμάστρα μου. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να κρυώνουν και αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας. Έκανα αρκετά καρτέρια στην επιστροφή και σε ένα από αυτά ήρθαν πάλι κέφαλοι. Δεν τους πείραξα αν και τα ψάρια ήταν πιο μεγάλα. Δεν φάνηκε τίποτα άλλο. Την 3η φορά σημάδεψα έναν από τους μεγάλους και χτύπησα ένα δύκιλο ψάρι. Το ψάρι έφυγε με μεγάλη ταχύτητα ξετυλίγοντας το μουλινέ μου παρόλη την κέραια βολή μου. Το κόντραρα και πήρα τα πλάνα που ήθελα. Μου έκανε εντύπωση η δύναμη της ψαλιδωτής ουράς αυτού του υπέροχου πλάσματος, που όταν την χτύπαγε με παρέσερνε μερικά μέτρα. Είχε σηκώσει και τα δύο πλαϊνά του πτερύγια καθώς πάλευε και έμοιαζε σαν να ήταν από άλλο πλανήτη. Το πήρα κοντά μου, του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και ζητώντας του συγνώμη το φίλησα και το κρέμασα μαζί με τα άλλα που είχα πιάσει. Δεν χρειαζόταν να ψαρέψω άλλο παρόλο που ήμουν αρκετά ανοιχτά και είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Το ψάρεμά μου είχε πάει πολύ καλά. Βγήκα έξω και έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες μέσα στην παγωνιά και ευχαριστημένος πήρα το μακρύ δρόμο του γυρισμού...