Όταν σε θέλει.....!

 

Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σπύρος Μαρίνης. 

Το Σαββατοκύριακο με βρήκε κρυωμένο. Έτσι έκανα υπομονή και την Πέμπτη το πρωί έκανα μια γρήγορη βουτιά για να δω πως είμαι. Δεν βούτηξα βαθιά Μέχρι τα -13 μ. έφτασα και τα αφτιά ψιλοσφύριζαν. Η συγκομιδή ήταν τρεις κέφαλοι 700-800 γρ και ένα χοντρό σαφρίδι. Αυτό όμως που με ένοιαζε ήταν ότι μπορούσα έστω και έτσι να βουτάω. Πείρα τηλέφωνο τον Σπύρο και κανονίσαμε να πάμε το Σάββατο στον Σαρωνικό γιατί είχε βοριάδες. Συναντηθήκαμε πρωί-πρωί και αφού ντυθήκαμε ρίξαμε το φουσκωτό του και τραβήξαμε για τα γνωστά μέρη. Εγώ βούτηξα για να ανοίξω σε κάτι γνωστές πλάκες με το ζόρι κατάφερα να φτάσω στα -16 μ. Το στήθος μου με έκαιγε, τα αυτιά μου βουίζανε «Δύσκολα τα πράγματα» σκέφτηκα. Κατάφερα με τα πολλά να πιάσω ένα καλό μελανούρι. Ο Σπύρος έπιασε έναν σαργό. Αλλάξαμε τόπους αλλά παντού ήταν νέκρα. Όλα τα γνωστά κομμάτια νεκρά-άδεια. Τα ρηχά τα βουτούσα εγώ, ενώ τα βαθιά ο Σπύρος. Προς το τέλος της ημέρας έφτασα τα -23 μ. και ήμουν πολύ χαρούμενος. Αφού δεν είχε τίποτα ο Σπύρος μου λέει:

«Ρε Ζακ, την Τετάρτη με τον ισχυρό βοριά είχα έρθει για ψάρεμα μόνος και πολλές φορές η άγκυρα ξέσερνε και εγώ μετά την βουτιά κυνηγούσα το σκάφος. Σε μια από αυτές την ώρα που πήγαινα να το πιάσω είδα μια καλή στήρα να κολυμπάει πάνω στην άμμο και απόρησα. Δεν πάμε να το ψάξουμε μιας και δεν έχει τίποτα;»

«Φύγαμε» του απαντάω. Αφού διανύσαμε την απαραίτητη απόσταση φτάσαμε στο μέρος που είχε δει την στήρα. Κάνει την πρώτη βουτιά τίποτε. Παντού άμμος. Στην δεύτερη πέφτει πάνω σε δύο πλάκες, στην μέση του πουθενά. Αναδύεται, βάζουμε τα απαραίτητα σημάδια και μου λέει:

«Είδα μια στήρα και ενώ την πλησίαζα από την άλλη πλευρά μπήκε μια μεγάλη σφυρίδα. Μάλιστα το ψάρι για να χωρέσει πλάγιασε».

«Εννοείτε πας για την σφυρίδα» του απαντάω. Αφού ξεκουράστηκε βούτηξε και μετά από λίγο μου φωνάζει να του φέρω την σημαδούρα για να μην δώσει στο ψάρι μπόσικα και βραχώσει. Αφού δέσαμε το όπλο μου λέει:

«Ή το σκότωσα ή αστόχησα».

Του δίνω ένα άλλο ψαροτούφεκο και μετά από λίγο ξαναβουτάει. Βγαίνει και μου λέει ότι η σφυρίδα είναι νεκρή. Στην τρίτη βουτιά ανεβαίνει και εγώ τραβάω το ψάρι από την επιφάνεια. Σε λίγο έρχεται στα χέρια μου μια εννιάρα σφυρίδα (8820 γρ.)με όλο της το μεγαλείο. Και οι δύο βολές στο κρανίο, παράλληλες, λες και είχε βάλει αλφάδι. Το ψάρι ήταν νεκρό από την πρώτη βολή. Φίλησα το υπέροχο ψάρι, το καμάρωσα και το έβαλα στο ψυγείο. Ξεκούραση.

«Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι σαργοί» μου λέει.

«Αν κάνεις κέφι βούτα. Εγώ δεν μπορώ αυτά τα μέτρα σήμερα. Ας μην πειράξουμε όμως την στήρα για να μην χαλάσουμε το μέρος» του λέω και συμφώνησε. Μετά από λίγο βουτάει πάλι στα -33,3 μ. και ανεβαίνει με ένα ψάρι. Με κοιτάει με ένα ενοχικό ύφος και μου λέει χαμογελώντας:

«Δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Με το που κοίταξα μέσα στην πλάκα με κοιτούσε και της έριξα».

«Τι να κάνουμε, δεν πειράζει. Ότι έγινε, έγινε» του απάντησα και πήρα την δυομισάρα στήρα με το υπέροχη κίτρινη πινελιά στην πλάτη. Την φίλησα και την έβαλα μαζί με την σφυρίδα. Κάτι όμως τον "έτρωγε" και αποφάσισε να κάνει άλλη μια βουτιά. Βουτάει, βγαίνει και μου λέει:

«Ευτυχώς και χτύπησα την στήρα. Με το που έβαλα το κεφάλι μου να δω από μια άλλη μεριά της πλάκας, "έφαγα" θολούρα από κάτι μεγάλο».

Αποφασίσαμε να μην το πειράξουμε για να παραμείνουν ζωντανές οι δύο πλάκες. Το ψάρεμα μας είχε τελειώσει. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού πανευτυχείς.