Μπρρρ, κάνει πολύ κρύο ακόμα!

Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Μετά από τις τρελές εναλλαγές του καιρού κατά την διάρκεια της εβδομάδας, επιτέλους ήρθε το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας. Εννοείται ότι σχεδίαζα να πάω για ψάρεμα, αλλά τα πλάνα άλλαζαν συνεχώς λόγω των εναλλαγών του καιρού. Τελικά την Κυριακή πριν την Καθαρά Δευτέρα ξεκίνησα για ψάρεμα. Ο Σπύρος δεν μπορούσε, ο Βρεττός είχε οικογενειακές υποχρεώσεις. Έτσι ξεκινήσαμε με την Σταυρούλα για μονοήμερη εκδρομή που φυσικά θα συνοδευόταν και με μια τρίωρη βουτιά. Ο στόχος ο Β. Ευβοϊκός. Το πρωί έκανε αρκετή ψύχρα, αλλά όσο η ώρα περνούσε ο ήλιος ζέσταινε αρκετά το περιβάλλον και εγώ ήμουν όλο χαρά. Αφού οδήγησα περίπου δύο ώρες, πήγαμε την βόλτα μας και τσιμπήσαμε κάτι ορεκτικά, νωρίς το απόγευμα καταλήξαμε στην παραλία που είχα διαλέξει να ψαρέψω. Η ημέρα ήταν καταπληκτική. Ο ήλιος, η ήρεμη θάλασσα, η ηρεμία του τοπίου όλα ήταν τέλεια!!! Ντύθηκα και αφού ετοιμάστηκα, με τις ευλογίες της Σταυρούλας, βούτηξα. Στα ρηχά είχε καλή ορατότητα αλλά η θερμοκρασία ήταν αυτή που με σόκαρε. 10°C! Ανοίχτηκα και άρχισα τα καρτέρια. Μέχρι τα περίπου 5 μ. βάθος δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Έτσι αποφάσισα να ανοιχτώ κι άλλο. Το νερό δεν άλλαξε θερμοκρασία αλλά τώρα είχε προστεθεί και η θολούρα. Η ορατότητα είχε περιοριστεί μέχρι το πολύ δύο μέτρα. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο, όταν ένα κοπάδι από κεφάλους μου ήρθε από πίσω και με προσπέρασε φοβισμένο.

«Ωραία!» σκέφτηκα και περίμενα να δω τι ήταν αυτό που τους φόβισε. Δυστυχώς παρ’ όλες τις προσπάθειές μου δεν είδα τίποτα αξιόλογο.

«Μάλλον εγώ τους φόβισα» σκέφτηκα. Σε ένα καρτέρι είδα κάτι ούγενες. Δεν μπορούσα να καταλάβω το μέγεθός τους και έριξα στην πιο μεγάλη που ήταν ένα ψάρι 300γρ. Στεναχωρήθηκα για το μέγεθος αλλά συνέχισα.

Μετά από λίγο είδα μια σκιά. Έριξα ενστικτωδώς και έπιασα έναν κέφαλο του κιλού.

«Πάλι καλά» είπα. Το φίλησα ζητώντας του συγνώμη και συνέχισα. Το ίδιο γεγονός συνέβη άλλες τρεις φορές με κεφάλους λίγο πιο μεγάλους. Στο επόμενο καρτέρι μου ήρθαν σάρπες. Το κοπάδι είχε και κιλίσια ψάρια αλλά ανάμεσά τους υπήρχαν και μισόκιλα γοφάρια.

«Λες:» αναρωτήθηκα και δεν έριξα στις πιο μεγάλες σάρπες. Τα γοφάρια δεν θα τα πείραζα αλλά οι σάρπες κάποιες ήταν καλές, κοντά στο ένα κιλό. Όμως αποφάσισα να μην ρίξω, μήπως υπάρχουν μεγαλύτερα γοφάρια. Φυσικά έκανα λάθος για δεύτερη φορά, μιας και δεν είδα κανένα αξιόλογο γοφάρι. Συνέχισα τα καρτέρια και έριξα σε μια ακόμη σκιά πιάνοντας κυριολεκτικά "στο φτερό που λένε" ένα κέφαλο 1,5 κιλών. Η βέργα τον είχε τρυπήσει ίσα-ίσα στο πλαϊνό δεξί φτερό του.

Πήγα λίγο πιο βαθιά και έκανα ένα τελευταίο καρτέρι. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να κρυώνουν καθώς και τα χέρια μου. Μέσα από την θολούρα ξεπρόβαλε μια μεγάλη σκιά.

Ήταν ένας μεγάλος κέφαλος και του έριξα. Έπιασα ένα ψάρι κοντά στα δυο κιλά (1850 γρ.) και εκεί αποφάσισα να βγω. Είχα πιάσει αρκετά ψάρια αλλά από την άλλη το κρύο δεν παλευόταν πια. Κολύμπησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, χωρίς καν να ψαρέψω, σχεδόν τρέμοντας από το κρύο και βγαίνοντας με έβγαλε φωτογραφίες η Σταυρούλα. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και μασουλώντας ένα σάντουιτς, απολαύσαμε αγκαλιασμένοι το υπέροχο δειλινό του Β. Ευβοϊκού. Επιστρέφοντας για την Αθήνα σταματήσαμε σε μια γνωστή ταβέρνα όπου το πιρούνι μου πήρε κυριολεκτικά ‘φωτιά’ από την πείνα που είχα. Το κρύο είχε παίξει και αυτό τον ρόλο του!!!