Επιτέλους Άνοιξη!!!

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους ήρθε η άνοιξη αλλά οι νοτιάδες δεν λένε να κοπάσουν. Έτσι τα περισσότερα ψαρέματά μου γινόντουσαν σε υπήνεμα μέρη του νοτιά. Αρχές Απριλίου όμως ο νοτιάς είχε πέσει για δυο-τρεις μέρες και έτσι αποφάσισα την Πέμπτη να πάω για ένα τρίωρο κολυμπιτώ στον Σαρωνικό και μετά στο σχολείο. Ο Σπύρος μόνο στο άκουσμα έβγαλε σπυριά!!! Ο Βρεττός τελευταία στιγμή δεν μπόρεσε κι έτσι πήγα μόνος μου. Αποφάσισα να βουτήξω σε έναν τόπο που έχω να πάω περίπου 6-8 μήνες.

Ξύπνησα πρωί-πρωί, φόρτωσα τον εξοπλισμό και ξεκίνησα για τον ψαρότοπο. Η ημέρα φαινόταν ότι θα ήταν υπέροχη. Δεν φυσούσε καθόλου. Έφτασα, ντύθηκα γρήγορα και βούτηξα. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα 10 μέτρα. Ξεκίνησα με καρτέρια αλλά το μόνο που έπιασα ήταν ένα μπαρμπούνι και ένα άλλο μου σκίστηκε. Δεν κυκλοφορούσε τίποτε και όλες οι γνωστές πλάκες ήταν έρημες. Αποφάσισα να ανοιχτό. Πήγα πιο βαθιά σε κάτι άλλες γνωστές πλάκες αλλά και εκεί τα ίδια. Προχώρησα όταν είδα ένα μελανούρι να κολυμπάει περίεργα. Μέσα στην θολούρα νόμισα πως μαζί του ήταν και ένας μικρός-λεπτός αυλόστομος ή αλλιώς ψάρι τρομπέτα. Αυτό όμως τραβούσε μια χορταριασμένη πετονιά περίπου 70 πόντους. από κάποιο παραγάδι που είχε καταφέρει να κόψει. Προσπάθησα να το πιάσω από την πετονιά αλλά αυτό με κορόιδευε και τρύπωνε σε ένα μεγάλο μονόπετρο. Αυτό έγινε δύο φορές. Όμως σε μια στιγμή φεύγει από το μονόπετρο και πάει σε μια μικρή πλάκα. Βλέποντας ότι αυτή είναι η ευκαιρία μου και χωρίς καν να σκεφτώ γιατί το έκανε, βούτηξα για να πιάσω με τα χέρια την πετονιά. Με το που πλησιάζω και απλώνω το χέρι μου να πιάσω την πετονιά που μόλις προεξείχε από την πλάκα, βλέπω την ράχη μιας τσιπούρας να μετακινείται. Συναγερμός!! Πηγαίνω αμέσως, χωρίς να αναδυθώ, από την άλλη μεριά της πλάκας και πέφτω πρόσωπο με πρόσωπο με την τσιπούρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη την χτυπάω κοντά στο κεφάλι και παίρνω ένα ψάρι 700γρ. Τραβάω και το ανάλογο πλάνο και αφού την φίλησα την κρέμασα στην σημαδούρα μου. 

Το μελανούρι έφυγε από το μεγάλο μονόπετρο γιατί ένοιωσε πιο πολύ ασφαλές δίπλα σε ένα άλλο πιο μεγάλο ψάρι που ήταν η τσιπούρα! Εγώ πάνω στην βιασύνη και τον ενθουσιασμό μου να το πιάσω από την πετονιά που έσερνε δεν σκέφτηκα τι ήταν αυτό που το οδήγησε στο να φύγει από την ασφάλεια του μεγάλου μονόπετρου. Ευτυχώς αυτή η παράβλεψη δεν μου στέρησε την τσιπούρα που θα μπορούσε να είχε φύγει χωρίς εγώ να μπορέσω να κάνω τίποτα. Λίγο πιο κάτω σε μια σχισμή βλέπω ένα καλό μελανούρι και το πιάνω. Έχει όμως δύο μεγάλες δαγκωματιές στα πλευρά. 

(Για τα φαγωμένα ψάρια θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο που ετοιμάζω να γράψω.) Καθώς έψαχνα, πέρασα από κάτω από ένα κομμένο παραγάδι και το πήρα χαμπάρι όταν αναδύθηκα. 

«Κοίτα πως μπορεί κανείς να μπλέξει στα καλά καθούμενα» σκέφτηκα. Ανοίχτηκα και άλλο αλλά όλα τα γνωστά μέρη ήταν άδεια. Ίσα – ίσα που έβλεπα τον πάτο. Τότε σε ένα σπάσιμο είδα μια σκιά να τρέχει και να χάνεται.

«Μάλλον ροφάκος είναι» σκέφτηκα και βούτηξα. Το βάθος μόλις 8,2μ. Τον βρήκα λουφαγμένο στον προθάλαμο και του έχωσα μια στον σβέρκο. Τον τράβηξα αλλά μου ψευτοβράχωσε με σχεδόν όλη την βέργα έξω. Έλυσα το μουλινέ, αναδύθηκα και έδεσα το όπλο στο μπαλόνι με το σκοινί τεντωμένο για να μην βραχώσει πιο μέσα. Πήρα την κάμερα, έκανα μια δεύτερη βουτιά και ξεκόλλησα τον δίκιλο (1,970γρ.) ροφάκο. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος, τον φίλησα και ζητώντας του συγνώμη τον κρέμασα μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια. 

Το ψάρεμα βασικά είχε τελειώσει μιάμιση ώρα μετά αφ΄ ότου είχα βουτήξει. Όμως ήθελα να δω πως ήταν η κατάσταση πιο βαθιά. Δεν σκόπευα να βουτήξω πολύ βαθιά. Έτσι έφτασα μέχρι τα -20μ. Η ίδια νέκρα παντού. Ούτε στα καρτέρια μου, ούτε στα ψαχτήρια μου είδα κάτι.

Ο νοτιάς άρχιζε να δυναμώνει, αλλά αυτό που δεν ήξερα ήταν τι κίνηση θα έβρισα στο δρόμο για το σχολείο. Έτσι αποφάσισα να βγω περίπου μια ώρα πιο νωρίς. Εξ άλλου είχα πιάσει πολύ περισσότερα ψάρια απ’ ότι περίμενα. Βγήκα, έβγαλα στα γρήγορα μερικές φωτογραφίες και πήρα τον δρόμο του γυρισμού απολαμβάνοντας την υπέροχα ηλιόλουστη μέρα.