Προπονήσεις τον Μάιο...

Φωτογραφία-Video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ & Σπύρος Μαρίνης.

Ήρθε πάλι ο Μάιος και τα ψαροτούφεκα πρέπει να φυλαχτούν για ένα μήνα. Ο νόμος απαγορεύει την ερασιτεχνική αλιεία (ψαροτούφεκο, δίχτυα, παραγάδια) γιατί αυτό τον μήνα γεννάνε τα περισσότερα ψάρια. Ο νόμος είναι σωστός όταν ισχύει για όλους και όχι μόνο για ορισμένους. Ο νομοθέτης έπραξε καλά με την προϋπόθεση ότι οι επαγγελματίες ψαράδες (που χρειάζεται πολύ σωστά να δουλεύουν όλο το χρόνο) να ψαρεύουν με τα εργαλεία τους 1,5 χιλιόμετρα μακριά από την ακτή για να μπορούν να γεννήσουν τα ψάρια τις μελλοντικές γενιές τους. Δυστυχώς όμως πολλά επαγγελματικά εργαλεία ψαρεύουν μόλις μερικά μέτρα από την ακτή….

Έτσι αποφασίσαμε με την παρέα να ξεκινήσουμε τις προπονήσεις του Μαΐου (εννοείται χωρίς ψαροτούφεκα). Σημείο συνάντησης το 2ο λιμανάκι της Βουλιαγμένης με το γνωστό πηγάδι. Είναι ένα πηγάδι μόλις μερικά μέτρα από την βραχώδη ακτή που το στόμιό του είναι στα -12μ και φτάνει μέχρι τα -30μ. Είναι αρκετά ευρύχωρο και άνετο στο να καταδυθεί κανείς εκεί μέσα, αλλά οπωσδήποτε θέλει προσοχή και παρέα. Στον πάτο υπάρχει μια στοά με μια καγκελόπορτα κλειδωμένη. Κατά το παρελθόν έχουν μπει δύτες χωρίς τον προβλεπόμενο εξοπλισμό και χάθηκαν για να τους βρουν δυστυχώς αργότερα πνιγμένους. Το σύστημα αυτών των υποβρυχίων στοών είναι αρκετά χιλιόμετρα μακρύ, περνάει κάτω από την πόλη της Βουλιαγμένης και σχηματίζει την ομώνυμη λίμνη.

Στη ακτή υπάρχει και μια απόλυτα εναρμονισμένη με το περιβάλλον ξύλινη καφετέρια, η οποία μπορεί να παρέχει τα βασικά για κάποιον που θέλει να ρεμβάσει ή να πιει κάτι μετά το μπάνιο ή την προπόνηση του.

Φτάσαμε νωρίς το πρωί και ντυθήκαμε με τον Βρεττό. Η ημέρα ήταν καταπληκτική, ζεστή, η θάλασσα ακίνητη και ο ήλιος μας αναζωογονούσε.

Μετά από λίγο, ενώ ήμασταν στο νερό ήρθε και Σπύρος, ο 3ος της παρέας. Ποντίσαμε την σημαδούρα μέσα στο πηγάδι και ξεκινήσαμε τις βουτιές. Εννοείται ότι οι πρώτες ήταν ρηχές και σιγά-σιγά βαθύναμε για να φτάσουμε στον πάτο.

Σε κάθε βουτιά παρατηρούσα τριγύρω τον βυθό περιμένοντας τα πνευμόνια και την ψυχολογία μου να μου επιτρέψουν να φτάσω στον πυθμένα. Σε μια από αυτές, ένα μικρό χταποδάκι είχε χωθεί όσο μπορούσε μέσα στο θαλάμι του και είμαι σίγουρος ότι αναρωτιόταν: «Θα με αρπάξει ή δεν θα με αρπάξει το μαύρο τέρας που είναι μπροστά στο σπίτι μου και με κοιτάζει;» Κάποια πιο μεγαλύτερα ψάρια, που έχουν την πείρα ότι κανένας δεν τα πειράζει εκεί, έρχονται πολύ κοντά μας. Περιμένουν να αναδυθούμε για να δουν αν οι πεδιλιές μας αποκαλύψουν κανένα κριμένο μεζέ κάτω από την ανακατεμένη άμμο.

Τελικά η μια βουτιά διαδεχόταν την άλλη και φτάσαμε στα -30μ. Ένας βούταγε και οι άλλοι δύο τον πρόσεχαν. Όταν ήμουν έτοιμος και είχα κάνει 6 βουτιές στον πάτο είπα στον Σπύρο να τραβήξει με την κάμερα την βουτιά μου. Όντως το έκανε και η βουτιά μου βγήκε στο 1΄και 46’’ και η 2η σε 1'και 26''. Είχα αρχίσει να κουράζομαι.

Οι φίλοι μου είχαν κάνει τον ίδιο αριθμό βουτιών στο πάτο. Οι βουτιές του Βρεττού στο ίδιο βάθος και με χρόνους από 1' και 30'' έως 1' και 50''.

Τότε με πλησίασε ο Σπύρος και μου είπε να τον προσέχω γιατί θα την «τραβήξει» την βουτιά του. Όταν ετοιμάστηκε πήρε μια βαθιά ανάσα και γλίστρησε στο γαλανό νερό. Μετά από λίγο χάθηκε από τα μάτια μας, καθώς έμπαινε στο πηγάδι.

Εμείς πάνω περιμέναμε. Είχαν περάσει τα 2’ και 50’’ και εγώ ετοιμαζόμουν ανήσυχος να βουτήξω για να δω μήπως κάτι είχε πάει στραβά, όταν τον είδα να βγαίνει από το στόμιο. Ανέβηκε άνετα και αφού πήρε μια ανάσα μου είπε: «Μπορούσα να κάτσω και άλλο κάτω αλλά είπα να μην το παρακάνω». Η βουτιά του στα -30μ ήταν 3’ και 05’’!!! Είχαμε κάνει όλοι μας από 8 βουτιές στο πάτο και αποφασίσαμε να κάνουμε κάποιες υποβρύχιες διαδρομές πιο ρηχά και να βγούμε. Άλλωστε είχαν περάσει περίπου δύο ώρες και αρκετοί «συνάδελφοι» κατέβαιναν προς την βραχώδη παραλία για να κάνουν την προπόνησή τους. Υπήρχαν και αρκετοί κολυμβητές με συνέπεια να χαθεί η πρωινή μαγική γαλήνη του όλου τοπίου. Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε, κουρασμένοι από την προπόνηση μεν, γεμάτοι από ενέργεια προς την ζωή δε…