Υπομονή και κουράγιο.

Έχετε παρατηρήσει ότι ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια ο χρόνος τρέχει σαν τρελός; Ότι το 24ωρο έχει μικρύνει κατά πολύ; Πολλά ''μυστικά'' αποκαλύπτονται και η διαίσθησή μου λέει ότι πολύ περισσότερα και πιο έντονα γεγονότα θα αποκαλυφθούν σύντομα. Η αλήθεια έρχεται στο φως με τον έναν ή άλλο τρόπο. Μαζί με αυτές τις αλλαγές έχουν γίνει και πιο έντονες οι διάφορες εμπειρίες ή μαθήματα αν θέλετε, που έχει να πάρει ο καθένας μας. Και όταν αυτά έρχονται μεμονωμένα έχει καλώς, γιατί είναι υποφερτά. Όταν όμως συμβαίνουν όλα μαζί, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν πάρα πολύ. Εκεί χρειάζεται πίστη, υπομονή και κουράγιο χωρίς την συμμετοχή του φόβου που τόσο πολύ καλλιεργείται στην εποχή μας από διάφορους παράγοντες.

Έτσι μια Τετάρτη με παραφύλαγε στην γωνία για να Δει τι θα κάνω και μου πρόσφερε τις παρακάτω εμπειρίες. Η θεία ήταν γνωστό ότι μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία και την περιμένουμε από ώρα σε ώρα. Μαζί προστέθηκε και η σχεδόν σίγουρη νεφρική ανεπάρκεια μιας εξαδέλφης μου, τα τρελά ποσά που έχει χάσει στην ρουλέτα ένας ξάδελφος και χρωστάει σε όλους μεγάλα πόσα και το κερασάκι στην τούρτα η ανακοίνωση της περικοπής του 13ου και 14ου μισθού στο Κολέγιο! Αμάν, Έλεος. Τα πήρα στο κρανίο και πήγα σπίτι. Μάζεψα τον εξοπλισμό μου που τον τριπλοτσέκαρα να μην ξεχάσω τίποτα από τα νεύρα μου και τράβηξα για την ερωμένη μου! Ευτυχώς με την ερωμένη μου δεν έχει πρόβλημα η Σταυρούλα, μιας και είναι ανώτερος άνθρωπος. Δεν έχει πρόβλημα να πηγαίνω και όποτε έχει καιρό συμμετέχει και εκείνη με πολύ χαρά και ανυπομονησία. Και το όνομα της ερωμένης: Θάλασσα.

Φυσικά η υποβρύχια κάμερα αρνιόταν πεισματικά να λειτουργήσει και συν τις άλλοις έπρεπε να πιάσω ένα καλό ψάρι γιατί το είχα τάξει στους συναδέλφους μου για το μπάρμπεκιου της Παρασκευής! Ξεκίνησα το μεσημέρι και οδηγούσα κυριολεκτικά σαν κότα (για να μην κάνω καμιά βλακεία από τα νεύρα μου) με αποτέλεσμα να κάνω την διαδρομή κατά μια ώρα παραπάνω. Έφτασα στις 5:00 μμ ντύθηκα όσο γίνεται πιο γρήγορα και βούτηξα χωρίς πολλές σκέψεις. Ο Κώστας και ο Γιώργος (δύο ντόπιοι ψαροτουφεκάδες) ήταν είδη μέσα στο νερό. Το μέρος είναι πολύ μεγάλο και έτσι δεν ήθελα να τους ενοχλήσω και τράβηξα για τον κάβο. Για πότε κολύμπησα τα περίπου 150μ ούτε εγώ το κατάλαβα. Δεν ψάρευα καθόλου και έφτασα λαχανιασμένος στον κάβο. Τότε κατάλαβα τι είχα κάνει. Βγήκα σε ένα βραχάκι να χαλαρώσω κλείνοντας τα μάτια μου και μετά από περίπου 10 λεπτά ξαναβούτηξα. Με το που βούτηξα ήταν σαν κάποιο χέρι να μου είχε πάρει όλες τις έννοιες και σκοτούρες. Τότε ξεκίνησα να ψαρεύω. Η θολούρα φυσικά παρούσα. Ο νοτιάς της προηγούμενης ημέρας τα είχε κάνει όλα μαντάρα. Σήμερα είχε βοριά, ο οποίος ενισχυόταν όσο πέρναγε η ώρα. Ορατότητα μέχρι το πολύ 2 μέτρα. Στον πάτο όμως ήταν κυριολεκτικά νύχτα. Έτσι όλα τα καρτέρια γινόντουσαν πάνω σε βράχια και μονόπετρα. Σε ένα από τα πρώτα καρτέρια μου ήρθαν κέφαλοι. Δεν τους πείραξα απλά περίμενα. Αυτό συνέβη άλλες δύο φορές με αποτέλεσμα το κοπάδι να με περικυκλώνει ήρεμο. Σε μια στιγμή το κοπάδι τρόμαξε και διαλύθηκε. Όμως εγώ δεν είχα κουνηθεί. 
«Κάτι άλλο φταίει» σκέφτηκα. Το ίδιο συνέβη ξανά, μόνο που αυτή την φορά είδα από κάτω μου να πλησιάζει μια σιλουέτα μεγάλη. Η ράχη ίσα-ίσα που ξεχώριζε μέσα στην θολούρα και έμοιαζε σαν την ασημί λάμα από το σπαθί ενός σαμουράι που αστράφτει. Σημάδεψα και έριξα και είδα το μεγάλο γοφάρι των 3,5 κιλών να σπαρταράει ελάχιστα και να βυθίζεται. Τράβηξα το σχοινί και το υπέροχο πλάσμα ήρθε στα χέρια μου. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος, το φίλησα του ζητώντας του συγνώμη και το κρέμασα στην ψαροκρεμάστρα μου. Βασικά το ψάρεμα είχε τελειώσει αλλά ήμουν πολύ ανοιχτά και είπα να πάρω τον δρόμο του γυρισμού ψαρεύοντας. Σε ένα άλλο καρτέρι μου ήρθε ένα κοπάδι από κεφάλους. Τους αγνόησα και ενώ περίμενα, ένα λαβράκι 1,3 κιλών ήρθε να με δει και το έπιασα. Ξανά πάλι καρτέρι και πάλι οι κέφαλοι. Μόνο που ανάμεσά τους υπάρχουν και μουρμούρες. Πήρα την πιο μεγάλη που ήταν 480 γρ. Όσο πλησίαζα στην ακτή τόσο πιο θολά ήταν τα νερά. Έριξα τρις φορές σε κάτι αρκετά μεγάλες σκιές που είδα. Την μία αστόχησα, στη 2η έπιασα έναν κέφαλο 1,1 κιλά και στην Τρίτη που ήμουν σε 2 μέτρα βάθος ένα γοφάρι 1,9 κιλά. Στεναχωρήθηκα για το γοφάρι και βγήκα έξω χωρίς να ψαρέψω. 

Ο Κώστας και ο Γιώργος είχαν πιάσει μια πολύ ωραία μουρμούρα και έναν μεγάλο κέφαλο. Αλλάξαμε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Δώσαμε ραντεβού την επομένη το πρωί. Εγώ καθάρισα την μουρμούρα και πήγα σε μια γνωστή ταβέρνα όπου την απόλαυσα με συνοδεία βλίτων, σαγανάκι και φυσικά τηγανιτές πατάτες. Το βράδυ με βρήκε να κοιμάμαι σε μια παραλία μέσα στο αμάξι και έξω να ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Η βροχή με νανούριζε και γρήγορα με πήρε ένας βαθύς και γλυκός ύπνος. Στο ξημέρωμα έβρεχε λιγότερο. Με τα χίλια βάσανα σηκώθηκα όταν ήρθαν οι φίλοι μου. Αφού είπαμε τα δικά μας ντυθήκαμε για να βουτήξουμε. Όμως η πολύ βροχή κατά την διάρκεια της νύχτας και ο έντονος κυματισμός τα είχαν θολώσει τα πάντα. Έτσι για να μην γίνει κανένα ατύχημα μέσα στην θολούρα αποφασίσαμε και χωριστήκαμε. Ο καθένας μόνος του με την σημαδούρα του.

Ένα κομμάτι από το ουράνιο τόξο λες και είχε σπάσει από το υπόλοιπο, καρφωμένο στον ορίζοντα μας έλεγε καλημέρα. 

Εκείνη την στιγμή ξεπρόβαλε και ο ήλιος πίσω από τα βουνά. Γύρισα να τον κοιτάξω. Το ψιλόβροχο που έπεφτε φάνηκε να χρυσαφίζει στις ακτίνες του. Έπεφτε τόσο απαλά λες και ήταν χρυσόσκονη. Έμεινα να κοιτάζω αυτή την απαράμιλλη ομορφιά εκστασιασμένος. Συνήλθα μόνο από τις φωνές των φίλων μου που απορούσαν τι μου είχε συμβεί. Τους χαιρέτισα και βούτηξα. Ανοίχτηκα αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο σε σχέση με την θολούρα. Υπήρχαν φορές που δεν έβλεπα την μύτη μου. Σε μια στιγμή είδα μια μουρμούρα και της έριξα ενώ χανόταν μέσα στην θολούρα. Αυτό συνέβη άλλες δύο φορές με αποτέλεσμα να πιάσω δύο μουρμούρες των 300γρ. Ανοίχτηκα και άλλο μήπως αλλάξει η κατάσταση αλλά τίποτε. Έριξα σε μια σκιά και έπιασα ένα λαβράκι 600γρ. Στεναχωρήθηκα για το συμβάν και ανοίχτηκα ακόμη πιο πολύ. Τώρα βουτούσα στα 15μ βάθος και από την πολύ θολούρα νόμιζα ότι ψάρευα στα 30μ. Σε κάποια σημεία που υπήρχαν πέτρες, η ορατότητα ήταν κάπως καλύτερη. Έκανα μια βουτιά θέλοντας να κάνω ένα μεγάλο καρτέρι. Με το που προσγειώθηκα πάνω σε έναν βράχο, ξεκολλάει από κάτω μου ένα ωραίο λαβράκι. Μέχρι να κάνω πως το σημαδεύω, χάθηκε μέσα στην θολούρα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, γυρίζει για να με περιεργαστεί. Δεν περίμενα καλύτερη ευκαιρία και του έριξα μια διαγώνια βολή. Η βέργα πέρασε ανάμεσα από τα βράγχιά του, χωρίς να του κάνει ζημιά και το λαβράκι άρχισε να χτυπιέται για να απαλλαγή από την βέργα. Το ψάρι ολοζώντανο να προσπαθεί να χωθεί όπου μπορεί και εγώ να προσπαθώ να το ξεμπερδεύω. Πάνω στην έξαψη της πάλης μέσα στην θολούρα, τράκαρα και σε ένα βράχο που δεν τον είχα προσέξει. Ξεμπέρδεψα το σχοινί και με ένα τράβηγμα έφερα το λαβράκι κοντά μου. Εκείνο έκανε να φύγει αλλά εγώ δεν το άφησα και το έπιασα από τα βράγχια. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και κάνοντας το τελετουργικό για άλλη μια φορά πήρα τον δρόμο για την ακτή. Λίγο πριν βγω ήρθαν και τα παιδιά. Ο Κώστας είχε πιάσει ένα μεγάλο γοφάρι, ένα εκπληκτικό ψάρι +5 κιλά. Το παράδοξο την όλης υπόθεσης είναι ότι είχαν πιάσει ο καθένας από έναν μπλε κάβουρα. Ο Κώστας είπε ότι είδε και έναν πολύ μεγάλο αλλά εκείνη την στιγμή του ήρθαν τα γοφάρια. Έπιασε το πιο ‘’μικρό’’ γοφάρι γιατί ήταν το πιο κοντινό ενώ τα μεγαλύτερα δεν πλησίαζαν. Έτσι πάνω στην πάλη του με το υπέροχο ψάρι έχασε τον μεγάλο κάβουρα. Μου έδειξαν που τους βρήκαν και εγώ έκανα όνειρα για καβουροφαγίες. Οι φίλοι μου, μου έδωσαν τους κάβουρες και εγώ τους δέχτηκα ευχαριστώντας τους. Αλλάξαμε, αποχαιρετιστήκαμε γιατί έπρεπε να φύγουν αμέσως λόγω υποχρεώσεων. 

Εγώ έβγαλα τις φωτογραφίες μου και καθάρισα κάποια ψάρια, κοιτώντας τον μολυβί αλλά υπέροχα όμορφο ουρανό. Τα σύννεφα έκαναν εκπληκτικά όμορφους συνδυασμούς που τους κοίταζα για άλλη μια φορά εκστασιασμένος. Αυτή την φορά με συνέφερε η βροχή που άρχιζε να πέφτει. Αφού τσίμπησα κάτι γρήγορο, πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Το λαβράκι ζύγιζε 2060γρ.