Ακολουθώντας την διαίσθησή σου ...(#2) β! μέρος

Φωτογραφίες - video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους ήρθε το Πάσχα και εγώ βρίσκομαι για μια ακόμη φορά στην Αγαπημένη μου Κάρπαθο. Αυτή την φορά όμως ο Ύψιστος μου έχει και ένα ακόμη δώρο. Το Αιγαίο και ειδικά το Καρπάθιο πέλαγος είναι κολλημένο. Κολλημένο όχι για μια μέρα που συνήθως συμβαίνει (αν τύχει να συμβεί δηλαδή) αλλά προβλέπεται για όλη την εβδομάδα που θα βρίσκομαι στο νησί.

Έτσι ξύπνησα χαράματα και βγήκα έξω να δω την κατάσταση της θάλασσας που ήταν σαν γιαούρτι ακίνητη. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει πίσω από το βουνό, αλλά η φύση ήταν σε οργασμό. Τα πουλιά κελαηδούσαν, μια δεκοχτούρα τραγουδούσε καλώντας το ταίρι της ή εξυμνώντας τον Ύψιστο. Ποιος ξέρει; Σε όλο αυτό το παραλήρημα υπήρχε μια απίστευτη ηρεμία που εμείς οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων έχουμε ξεχάσει. Κάθισα λίγο να απολαύσω την ηρεμία προσπαθώντας να την εισπνεύσω όσο πιο πολύ μπορούσα. Όμως το κάλεσμα της θάλασσας υπήρξε για άλλη μια φορά πιο δυνατό. Αφού ετοίμασα τον απαραίτητο για την περίσταση εξοπλισμό, τράβηξα για έναν από τους αγαπημένους μου ψαρότοπους. Πήρα όμως και μια δεύτερη, πιο χοντρή στολή μήπως και η ζέστη της ημέρας με είχε ξεγελάσει. Αυτή την φορά θα ξεκινούσα από τα ρηχά και μετά θα έπιανα τα βαθιά. Την προηγούμενη φορά είχα ξεκινήσει από τα βαθιά χωρίς να πιάσω τίποτε, ενώ στα ρηχά είχα πιάσει πολλά άσπρα ψάρια και ένα μεγάλο λαβράκι. Πήρα μια πονηρή σημαδούρα, έβαλα πάνω ένα 100άρι ξύλινο και ξεκίνησα τα καρτέρια. Δεν είχε και πολύ κίνηση. Τα νερά 16 C°. Ορατότητα καλή, περισσότερο από ότι ήθελα στα ρηχά αλλά αυτά δεν με πείραζε. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο πιάνοντας κάποιο σκάρο ή σαργό, όταν παρατήρησα ότι ένα καλό κοπάδι σκάρων που τσιμπολογούσε έναν βράχο. Καρτέρι στα γρήγορα και υπομονή. Ενώ έψαχνα για τον πιο μεγάλο, παρατήρησα μέσα σε μια σκιά του συγκεκριμένου βράχου, έναν πραγματικά μεγάλο σκάρο. «Ψάρι ρεκόρ» σκέφτηκα και έστρεψα το όπλο και έριξα. Κεραυνοβόλησα ένα ροφάκο κοντά στα 2 κιλά (1930 γρ.) στο μάτι και βγήκε πολύ εύκολα. Ψιλο-στεναχωρήθηκα αλλά συνέχισα να ψαρεύω. Έπιασα τρεις σαργούς μισόκιλους όταν μακριά μου είδα ένα περίεργα μεγάλο κοπάδι από ψάρια να με πλησιάζουν. Γρήγορα χώθηκα πίσω από την πρώτη πέτρα που βρήκα και καρτέρεψα. Τα ψάρια άνοιξαν ταχύτητα και ήρθαν καταπάνω μου. Το προπορευόμενο ήταν μια μεγάλη μαύρη-ασημί ούγενα. Μόλις έκανε να στρίψει της έριξα και την χτύπησα ψιλά και πίσω στην πλάτη. Στην προσπάθειά της να απελευθερωθεί η μισή πετάχτηκε έξω από το νερό. Όρμισα έξω αγνοώντας τα υπόλοιπα ψάρια και έπιασα την ούγενα πριν συμβεί τίποτα απρόοπτο. Ήταν ένα υπέροχο θαλάσσιο στολίδι που χρόνια έχω να πιάσω τόσο μεγάλη ούγενα (1240 γρ.). Την φίλησα όπως όλα τα υπόλοιπα και ζητώντας της συγνώμη την κρέμασα πάνω μου. Είχε και ένα σημάδι στην πλάτη της που είχε επουλωθεί. Μάλλον από πολύ παλιά από κάποιον άλλο ψαροτουφεκά ή κάποια καμακιά από πυροφάνι.

Λίγο πιο κάτω είδα έναν μεγάλο σαργό. Βούτηξα και σύρθηκα προς το μέρος του, μιας και με έκρυβαν κάτι πέτρες.Όταν του βγήκα μπροστά του, αλλά μακριά, εκείνος κοντοστάθηκε και εγώ βρήκα την ευκαιρία και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα έφυγε με μεγάλη ταχύτητα για να σταματήσει λίγο πριν το κεφάλι του. Το ψάρι ήταν έναν με δύο πόντους πιο μακριά απ’ ότι ήθελα. Εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού και εγώ έμεινα για να τον παρατηρώ αποσβολωμένος μεν, χαμογελώντας δε…. Προχώρησα και καθώς προέβαλα πίσω από ένα βράχο, είδα ένα μεγάλο κοπάδι σαργών και μουρμούρων να λιάζονται τσιμπολογώντας δεξιά-αριστερά. Κρύφτηκα πίσω από τον βράχο και περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία. Υπήρχε ένας σαργός, που ήταν ο πιο μεγάλος και εκεί επικεντρώθηκε η προσοχή μου. Κάποια στιγμή ήρθαν προς το μέρος μου κάποιες μουρμούρες και σαργοί αλλά εγώ απτόητος. Αυτό έγινε 2-3 φορές και ήταν η αιτία να ξεθαρρέψει ο μεγάλος σαργός και να με πλησιάσει. Δεν περίμενα για κάτι καλύτερο, σημάδεψα και έριξα. Η βολή ήταν οριακή πάλι, αλλά αυτή την φόρα τον χτύπησα κοντά στην ουρά. Έπιασα ένα σαργό του κιλού, τον φίλησα, του ζήτησα συγγνώμη και τον κρέμασα στην ζώνη μου. Έπιασα 2-3 σαργούς ακόμη. Ο πιο μεγάλος (700 γρ.) ήταν κάτω από μια πλάκα που ξέρω μόλις σε μισό μέτρο νερό. 

Σε μια τρύπα παρακάτω, είδα μια καλή σάρπα. Έκανα καρτέρι από έξω και μετά από λίγο βγήκε να με δει και πέθανε (650 γρ.). 

Τότε έφτασα στο γνωστό μου πλάτωμα που είχα πιάσει το τρίκιλο λαβράκι πέρσι. Έκανα ένα μεγάλο καρτέρι μήπως και φανεί κανένα λαβράκι. Όντως μετά από λίγο μου ήρθε ένα ψάρι που ήταν περίπου κιλό και απλώς το χάζεψα να περνάει από μπροστά μου. Έκανα 2-3 καρτέρια μήπως και φανεί κανένα άλλο και πραγματικά μου ήρθε άλλο ένα ψάρι. Μόνο που αυτή την φορά δεν ξεπερνούσε τα 100 γρ. Χάρηκα που το είδα και αποφάσισα να πάω πιο βαθιά όταν «έπεσα πάνω» σε ένα μεγάλο κοπάδι από σκάρους. Έκανα ένα γρήγορο καρτέρι παρατηρώντας τον πιο μεγάλο. Όλο το κοπάδι ήρθε προς το μέρος μου εκτός από αυτόν που ήθελα. Σύρθηκα προς το μέρος του, μιας και με έκρυβε μια πέτρα και το ψάρι ήρθε να δει που είμαι. Ήταν κοντά, του έριξα και έπιασα ένα σκάρο κοντά κιλό (980γρ.). Κοίταξα το καταδυτικό μου ρολόι και είχα κάνει 77 βουτιές. Κάτι όμως με «έτρωγε» να πάω στα βαθιά και ας είχα αρκετό καιρό να πιάσω κάτι καλό εκεί. Ψιλοκρύωνα όμως με την 5mm στολή και έτσι βγήκα στο αμάξι σαν τον κλέφτη για να μην με πάρουν χαμπάρι και αφού άλλαξα στολή, έβαλα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου, ξαναβούτηξα και τράβηξα για τα βαθιά. Σε κάτι γνωστές πλάκες πήρα έναν ακόμη σαργό 800αρη και μου ξεψάρισε άλλος ένας. Είχα φτάσει σε βάθος 22-23μ και μόλις που φαινόταν ο πυθμένας. Πλακώθηκα στα καρτέρια αλλά τίποτε. Πήρα πάλι το 80δυάρι μου και άρχισα τα ψαχτήρια. Βουτιά στην βουτιά η ώρα περνούσε και δεν είχε πάλι τίποτα.

«Άδικα παιδεύομαι πάλι σε αυτό το μέρος» σκέφτηκα ενώ πλάναρα πάνω από τον βυθό, όταν από μια σχισμή πετάχτηκε έξω να με δει ένας ροφός τριάρης (3,2κιλά). Πήγα καταπάνω του και του έριξα. Ενώ το ψάρι προσπαθούσε να τρυπώσει, εγώ το τράβηξα, το πήρα αγκαλιά και αναδύθηκα. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και αφού τον φίλησα τον κρέμασα στην σημαδούρα μου ζητώντας του συγνώμη. Καθώς τακτοποιούσα το ψάρι και ετοιμαζόμουν να φύγω παρατήρησα ότι υπήρχαν πολλοί σαργοί που μπαινόβγαιναν στην πλάκα που μόλις είχα πιάσει το ψάρι.

«Μα τι κάνουν εκεί;» αναρωτήθηκα. Έβλεπα αρκετά μεγάλες σκιές να παίζουν τριγύρω πράγμα αφύσικο, εκτός και αν…. έχει και άλλο ψάρι μέσα. Το βάθος δεν μου ήταν μεγάλο (-22μ.) και αποφάσισα να κάνω μια τελευταία βουτιά. Όπλισα ξανά στην 2η σκάλα στο ψαροτούφεκό μου και αφού ηρέμησα ξαναβούτηξα. Σκεφτόμουν να πάω στον πάτο και να κοιτάξω στην πλάκα, όταν καθώς είχα πλησιάσει αρκετά κοντά είδα μια μεγάλη και γνώριμη φάτσα να με κοιτάει μέσα από μια σχισμή, περίπου ένα μέτρο πάνω από τον πυθμένα. Έστρεψα το όπλο προς την σχισμή σημαδεύοντας ταυτόχρονα το κεφάλι και πάτησα την σκανδάλη την ώρα που άρχιζε να στρίβει το μεγάλο ψάρι. Χαμός! Ο ροφός χτυπημένος στον ψηλά στο μάγουλο προσπάθησε να χωθεί, ενώ εγώ τράβηξα με δύναμη την πετονιά και τον έφερα σχεδόν έξω. Φράκαρε όμως το κεφάλι του και δεν έβγαινε. Χωρίς να χάσω ούτε δευτερόλεπτο, αφήνω την βέργα, τον πιάνω από τα μάγουλα και τραβάω απότομα μία… δύο φορές και ο ροφός ξεκολλάει και έρχεται στην αγκαλιά μου. 

Έτσι αγκαλιασμένοι ανεβήκαμε στην επιφάνεια, αφού σιγουρεύτηκα ότι η βέργα τον είχε ξεπεράσει για να μην έχω δυσάρεστες εκπλήξεις. Όντος η βέργα του είχε βγει από το απέναντι πλαϊνό του πτερύγιο. Εννοείται ότι το ψάρεμά μου είχε τελειώσει και δεν με ενδιέφερε αν υπήρχαν άλλα παρόμοια ψάρια τριγύρω. Τον φίλησα ζητώντας του συγνώμη κρεμώντας τον στην σημαδούρα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής πανευτυχής.

Όμως Κάποιος από εκεί πάνω Είχε άλλα σχέδια. Λίγο πριν βγω και σε βάθος περίπου 5-6 μ. βλέπω μπροστά μου κάτι μεγάλο. Η θολούρα δεν μου επέτρεπε να δω τι ήταν; Είδα και ένα πτερύγιο.....

«Ψαροτουφεκάς δεν είναι, ούτε φώκια. Σκύλος (σκυλόψαρο) μπορεί ή μήπως είναι Μόλα-μόλα (γνωστό ως φεγγαρόψαρο)» σκέφτηκα μιας και διέκρινα και ένα δεύτερο πτερύγιο. «Ότι και αν είναι βουρρρ πάνω του και ο Θεός βοηθός. Ούτως ή άλλως όσο γρήγορα και να κολυμπήσω με προλαβαίνει...Έχω και τα ψάρια μαζί μου....» σκέφτηκα και προχώρησα μπροστά..... 

Πλησιάζοντας είδα ότι ήταν δυο θαλάσσιες χελώνες που μάλλον ερωτοτροπούσαν. Άνοιξα την κάμερα και τράβηξα τα πλάνα μου προσευχόμενος να δουλέψει. Η μεγάλη έφυγε και εγώ ακολούθησα την «μικρή». Όποτε την έπιανα από πίσω γύριζε απότομα προς το μέρος μου και μια φορά τράκαρε το κέλυφός της πάνω στο όπλο. Έτσι αποφάσισα να βγάλω την κάμερα πάνω από το ψαροτούφεκο μην έχουμε κανένα ατύχημα και συνέχισα να τραβάω τα πλάνα μου.

Ποιος μπορεί άραγε να πει πόσο χρονών ήταν και τι εμπειρίες είχε μαζέψει στα απέραντα ταξίδια της, συντροφιά με τα κολλημένα όστρακα πάνω της; Αυτή η ηρεμία της όταν έρεε μέσα στο υγρό στοιχείο θα μείνει για πάντα μέσα στην ψυχή μου. Όταν βάθυνε λίγο και  διέκρινα την πιο μεγάλη χελώνα να περιμένει στο βάθος, σιγά-σιγά απομακρύνθηκα για να μην τις ενοχλήσω άλλο. Άλλωστε αυτό που ήθελα το είχα πάρει με το παραπάνω. Ευχαριστώντας τον Ύψιστο για τις καταπληκτικές εμπειρίες που μου Έδωσε πήρα τον δρόμο για να βγω.

Στο σπίτι έγινε ο χαμός από τα επιφωνήματα όταν είδαν τα ψάρια και ειδικά τα πλάνα της κάμερας. Βγάλαμε τις ανάλογες φωτογραφίες και ο ροφός ζύγιζε 9,8 κιλά. Όταν κόπασε ο ενθουσιασμός ήρθε και η λυπητερή. Εννοείται ότι το καθάρισμα το ανέλαβε και πάλι ο πατέρας μου υπό την διακριτική επίβλεψη της μάνας μου που εν τω μεταξύ έπλαθε και τα ψωμιά της οικογένειας….

Υ.Γ. Αδερφέ μου Σταύρο, ελπίζω να το απολαμβάνεις από εκεί Πάνω...