Η Μεγαλειότητα της ταπεινοφροσύνης!

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους μπήκε ο Ιούνιος και το ψαροτούφεκο αρχίζει πάλι. Οι φίλοι μου δεν μπορούν γιατί ο Βρεττός έχει τα προκριματικά για την εθνική Ελλάδος στο bowling και ο Σπύρος είναι εκτός Αθηνών για δουλειές. Έτσι ξυπνήσαμε νωρίς και τραβήξαμε με την Σταυρούλα για τον Β. Ευβοϊκό. Μετά από περίπου δυόμιση ώρες φτάσαμε στο προορισμό μας. Πήγα να δω κάποιους φίλους που ψαρεύουν από την παραλία για να μου δώσουν πληροφορίες για την κίνηση των ψαριών. Τους βρήκα να ψαρεύουν και μόνο ο Πέτρος είχε πιάσει ένα δίκιλο γοφάρι με δόλωμα ζωντανή ζαργάνα. Εννοείται ότι και ο Μπίλης και ο Παναγιώτης ψάρευαν με το ίδιο δόλωμα. Οι πληροφορίες που μου έδωσαν ήταν ότι τα πολλά ψάρια εμφανίζονται νωρίς το απόγευμα. Έτσι αφού χαιρέτισα τους φίλους μου έφυγα για μια μεγάλη βόλτα με την Σταυρούλα.

Λίγο μετά το μεσημέρι ξαναβρήκαμε τους φίλους μας να συνεχίζουν να ψαρεύουν μόνο που ο Πέτρος είχε πιάσει άλλα δύο γοφάρια. Το ένα παρόμοιο με το πρωινό, το δεύτερο όμως ήταν ένα εκπληκτικό ψάρι πέντε κιλών (4,900 γρ)! Αφού έπεσαν οι ανάλογες περιγραφές για το πιάσιμο του μεγάλου ψαριού, ντύθηκα και ξεκίνησα να ψαρεύω. Ήμουν σίγουρος ότι θα είχα και εγώ την ανάλογη επιτυχία. Ανοίχτηκα και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι είχε απίστευτη ορατότητα. Μαζί με την ήρεμη θάλασσα το όλο τοπίο ήταν ειδυλλιακό. Στα πρώτα μου καρτέρια έπιασα μια ούγενα 350 γρ. Σίγουρος για την επιτυχία μου συνέχισα να ανοίγομαι. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένα μεγάλο γοφάρι. Στάθηκε μακριά μου και με παρατηρούσε. Έσπρωξα με το χέρι μου το πυθμένα για να το πλησιάσω και σίγουρος για την επιτυχία πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα έφυγε με απίστευτη ταχύτητα για να σταματήσει χιλιοστά, ίσως και να άγγιξε το μεγάλο ψάρι το οποίο εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Έμεινα εμβρόντητος να παρατηρώ το μεγάλο γοφάρι να χάνεται στο απέραντο γαλάζιο. Συνέχισα να ψαρεύω και έπιασα έναν μισόκιλο κακαρέλο και ένα κιλίσιο λαβράκι. 

Ήμουν σίγουρος όμως ότι θα έπιανα ένα μεγάλο γοφάρι. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένα κοπάδι από 20-25 γοφάρια. Τα μεγάλα ψάρια του κοπαδιού ήταν άνετα 7-8 κιλά αν όχι μεγαλύτερα. Χώθηκα όσο μπορούσα πίσω από έναν βράχο αλλά τα ψάρια δεν πλησίασαν. Έμειναν μακριά και σιγά-σιγά χάθηκαν. 

Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι είδα 3 υπέροχα γοφάρια. Αυτή την φορά είχα προλάβει να κρυφτώ πριν με δουν και έτσι ήμουν πάλι σίγουρος ότι θα έπιανα ένα. Τα ψάρια με αγνόησαν και συνέχισαν να κολυμπούν μακριά από εμένα.

«Δεν είναι δυνατόν. Κάτι κάνω λάθος» σκέφτηκα. Και τότε μου ήρθε η κατραπακιά. «Έχω λάθος attitude προς την ζωή και φυσικά προς το ψάρεμα που τόσο αγαπάω!!!» και έμεινα αποσβολωμένος να πλέω σαν φελλός μεσοπέλαγα!

Κολύμπησα και βγήκα στην παραλία χωρίς να ψαρέψω. Η Σταυρούλα έκανε να έρθει προς το μέρος μου και της έγνεψα όχι. Έβγαλα την ζώνη με τα βάρη, τα πέδιλα και την μάσκα και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ μέσα μου. Μετά από λίγο όλα ηρέμησαν, ένοιωσα ότι είχα μπει σε κάτι Ιερό με βρώμικα παπούτσια. Είχα μπει όλος εγωισμό μέσα στην αγαπημένη μου θάλασσα λες και ήμουν εγώ ο απόλυτος άρχοντας. Ζήτησα συγνώμη για το όλο γεγονός από εμένα, για εμένα και μετά από λίγο σηκώθηκα και πήγα στην Σταυρούλα. Της έδωσα ένα φιλί και ψιλο-εξηγώντας της τα γεγονότα, ετοιμάστηκα να βουτήξω. Όμως η Φύση είχε άλλα πλάνα. Πιάνει ένα τοπικό μπουρίνι με λίγη βροχή μεν αλλά με πολύ αέρα δε. Από εκεί που ήταν κολλημένη η θάλασσα, τώρα είχε κύματα 1-1,5 μ. Κοίταξα την Σταυρούλα που έδειχνε ανήσυχη μέσα στο αμάξι και της έγνεψα ότι όλα είναι καλά.

«Με δοκιμάζει!» σκέφτηκα και βούτηξα. Τα πάντα είχαν θολώσει. Στα ρηχά, κυριολεκτικά δεν έβλεπα την μύτη μου. Συνέχισα να κολυμπώ και έφτασα σε βάθος περίπου τα 10-12 μ. Εκεί η ορατότητα δεν ξεπερνούσε το 1,5 μ. Πλακώθηκα στα καρτέρια χωρίς να δω τίποτα το ιδιαίτερο. Αυτή την φορά όμως επέμενα χωρίς να έχω προκαθορίσει το αποτέλεσμα μέσα στο κεφάλι μου. Απλώς βουτούσα από ευχαρίστηση και μόνο όπως κάνω συνήθως. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε από τα δεξιά μου ένα μεγάλο γοφάρι με απίστευτη ταχύτητα για να φρενάρει κυριολεκτικά μπροστά μου. Σημάδεψα την σπονδυλική του στήλη και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα το βρήκε εκεί που ήθελα και το μεγάλο ψάρι τινάχτηκε αλλά έμεινε εκεί που ήταν. Το έφερα γρήγορα κοντά μου και του έδωσα ένα γρήγορο τέλος για να μην υποφέρει. Το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ψαροκρεμάστρα μου. Δεν το πίστευα. Μου Είχε κάνει δώρο ένα γοφάρι κοντά στα πέντε κιλά (4,670 γρ.)

Ευχαριστώντας τον ‘Ύψιστο αποφάσισα να βγω. Όμως κάτι γυάλισε από κάτω μου και βούτηξα πατώντας την σκανδάλη. Κεραυνοβόλησα έναν 1,8 κ. κέφαλο που χάθηκε μέσα στην θολούρα ξετυλίγοντας αρκετά μέτρα από το μουλινέ. Τον έφερα γρήγορα κοντά μου κάνοντας το ίδιο τελετουργικό με το γοφάρι.

Όμως κάτι με έτρωγε μέσα μου να βουτήξω ξανά. Αφού πήρα τις απαραίτητες αναπνοές βούτηξα και τράβηξα για τον πάτο. Όμως, μέσα στην πολύ θολούρα, προσγειώθηκα πάνω σε έναν βράχο περίπου τρία μέτρα πάνω από τον βυθό και καρτέρεψα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα εμφανίστηκαν πολλοί κέφαλοι. Ήταν παρόμοιοι με αυτόν που είχα πιάσει. Τους αγνόησα και συνέχισα το καρτέρι μου. Αχνά μέσα στη θολούρα φάνηκε μια διαφορετική σιλουέτα να περνάει από κάτω μου.

«Δίκιλο γοφάρι» σκέφτηκα και σημάδεψα το σβέρκο του ψαριού. Η βέργα το βρήκε εκεί που είχα σημαδέψει και το γοφάρι απλά βούλιαξε. Το τράβηξα κοντά μου, μόνο για να αποδειχθεί ότι ήταν λίγο πιο μεγάλο από το προηγούμενο (4,740 γρ.)

Αφού το τακτοποίησα και αυτό, έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το νερό και βροντοφώναξα ένα «ευχαριστώ» προς τον μολυβί ουρανό και δεν ξαναέβαλα το κεφάλι μου μέσα στο νερό. Δεν χρειαζόταν να ψαρέψω άλλο. Απλά κολύμπησα και βγήκα. Οι φίλοι μου ήρθαν τρέχοντας μόλις είδαν τα ψάρια. Ο Πέτρος είχε πιάσει άλλο ένα δίκιλο και οι άλλοι δύο τους είχαν ξεψαρίσει δύο μεγάλα γοφάρια. Μάλιστα του Μπίλη του είχε ξεψαρίσει και ένα μαγιάτικο, περίπου 7 κιλά, λίγο πριν προλάβει να το βγάλει από την θάλασσα.

Η Σταυρούλα κατάφερε να μου βγάλει μια φωτογραφία προτού η μηχανή και τα δύο κινητά μας μείνουν από μπαταρία!!!

Νοιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη και συγκίνηση για την καταπληκτική εμπειρία, καταλήξαμε σε μια γνωστή ταβέρνα όπου μαζί με τον κακαρέλο ρημάξαμε κάτι σαγανάκια με γαρίδα, χόρτα, πατάτες τηγανιτές, κολοκυθάκια…..

Φυσικά την οδήγηση του γυρισμού για άλλη μια φορά την ανέλαβε αγόγγυστα η Σταυρούλα.

Τελικά είμαστε ένα τίποτα μέσα στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Ένα τίποτα που όμως  το Αγαπάει ιδιαίτερα!!!