Καλοκαίρι στην Αντίπαρο.

Μετά από πολλά χρόνια βρέθηκα πάλι στην Αντίπαρο για καλοκαιρινές διακοπές με την Σταυρούλα. Θα καθόμασταν δύο εβδομάδες. Είχαμε κλείσει δωμάτιο λίγο έξω από την πόλη, σε αμφιθεατρική θέση αλλά το σπουδαιότερο ήταν ότι ήμασταν μακριά από την φασαρία. «Ψαρευτηκά» δεν είχα και πολλές πληροφορίες. Μάλλον αυτά που μου είπε ο Σπύρος ήταν εντελώς αποκαρδιωτικά. Επειδή όμως ήθελε η Σταυρούλα να πάμε, έκανα την καρδιά μου πέτρα και ενέδωσα. Άλλωστε θα ψάρευα μετά στην Κάρπαθο. Ο μόνος όρος που είχα βάλει πριν διαλέξουμε ήταν να είχε κοντά θάλασσα. Και να που βρέθηκα στην Αντίπαρο. Η φιλοξενία της Άννας και του Σωτήρη απερίγραπτη. Λες και γνωριζόμασταν από παλιά. Η παρέα μας έδεσε για τα καλά και εγώ αναγκάστηκα να υποσχεθώ ψαροφαγία. Τα παιδιά έχουν πολλές γάτες οι οποίες είναι πολύ φιλικές όπως βλέπετε και στην φωτογραφία. 

Ημέρα 1η. Άνοιξα τον χάρτη και προσπάθησα να διαλέξω ένα «καλό» μέρος. Βέβαια το ισχυρό μελτέμι δεν μου άφησε και πολλές επιλογές. Διάλεξα ένα μέρος και τράβηξα για τα νότια. Άφησα την Σταυρούλα σε μια παραλία με κόσμο και εγώ τράβηξα σε κάτι βραχονησίδες κολυμπιτά. Έκανα κάτι καρτεράκια στα ρηχά αλλά τίποτε. Ανοίχτηκα και άρχισα τις βουτιές. Ότι μου άρεσε το έψαχνα. Τίποτε, παντού νέκρα. Είχα ανοιχτεί αρκετά όταν σε ένα φρύδι είδα μια γνώριμη σιλουέτα. Ήταν αρκετά μέσα στην σχισμή και δεν την έφτανα με το χέρι μου και έτσι αναγκάστηκα να της ρίξω με το ψαροτούφεκο. Ρίχνω και πιάνω μια κολοχτύπα ή αλλιώς καραβίδα περίπου 1 κιλό. Την κρεμάω στην σημαδούρα αλλά η πείρα μου έχει δείξει ότι αυτές πολλές φορές δεν είναι μόνες τους. Μετά από ένα προσεχτικό ψάξιμο βρήκα άλλη μια λίγο πιο μικρή και την έπιασα και αυτήν. Όλος χαρά για την αναπάντεχη επιτυχία πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Αποφάσισα όμως να μην ξανακολυμπήσω το ίδιο μέρος, αλλά να γυρίσω πιο ανοιχτά από εκεί που ήρθα. Έτσι καθώς γυρνούσα και σε βάθος περίπου 25μ βλέπω μια σκιά να γλιστράει σε ένα μονόπετρο. Συναγερμός! Ποντίζω την σημαδούρα πιο πέρα και αφού ηρεμώ βουτάω. Το ψάρι άφαντο. Ψάχνω από εκεί που μπήκε αλλά τίποτε. Αναδύομαι. Ξανασκέφτομαι το όλο σενάριο, όταν λίγο πιο ρηχά βλέπω 2-3 μεγάλους σαργούς να κόβουν βόλτα πάνω από μια σχισμή που δεν είχα προσέξει.

«Τι θέλουν εκεί και δεν κρύβονται;» αναρωτήθηκα. Ηρεμώ πάλι παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω. Με το που πλησιάζω, τα ψάρια μπήκαν μέσα στην σχισμή. «Στην χειρότερη θα πιάσω ένα καλό σαργό» σκέφτηκα και πλησίασα την σχισμή όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Οι σαργοί έκοβαν βόλτες αλλά πίσω του φαινόταν ο ροφός. Δεν χρειαζόταν να ανοίξω φακό, σημάδεψα κεφάλι και πάτησα την σκανδάλη. Δεν συνέβη όμως τίποτα και εγώ θεώρησα ότι μάλλον αστόχησα. Τραβάω την βέργα η οποία ήρθε εύκολα στα χέρια μου αλλά ήταν βαριά. Τράβηξα τον ροφό έξω, ενώ οι σαργοί εξαφανίστηκαν στο πέλαγος, και παίρνοντας αγκαλιά τον πεντάρι ροφό (4,870 γρ) βγήκα στην επιφάνεια. Το ψάρεμα είχε όντος τελειώσει. Πήγα βρήκα την Σταυρούλα βγάλαμε τις φωτογραφίες που ήθελα και γυρίσαμε πίσω. Το τι έγινε όταν τα είδαν δεν λέγεται. Την επομένη στήσαμε ένα τρικούβερτο γλέντι. Η Άννα και ο Σωτήρης μαζί με την Μαρίκα και τον Δαμιανό (αδελφός της Άννας) είχαν φτιάξει ένα σωρό πίτες στο ξυλόφουρνο που έχουν, και πολλές άλλες ντόπιες λιχουδιές. Βάλαμε στα κάρβουνα τον ροφό και τις κολοχτύπες και τα πιρούνια αναστέναξαν.

2η μέρα. Τρείς μέρες αργότερα πήγαμε για μπάνιο με την Σταυρούλα σε μια παραλία στα ανατολικά του νησιού. Ο καιρός είχε πέσει και είπαμε να δοκιμάσουμε εκεί. Κάτι με έτρωγε και αποφάσισα να κάνω μια τρίωρη βουτιά ενώ θα κολυμπούσε η Σταυρούλα. Έφτασα στον κάβο αλλά δεν είχα βρει τίποτε. Μετά τον κάβο βρήκα μια σχισμή όπου μέσα είχα μελανούρια. Έπιασα 5, τα πιο μεγάλα, αφήνοντας μέσα αρκετά. Λίγο πιο κάτω ένας διάρης ροφός έκανε το λάθος να βγει να κοιτάξει αυτό το περίεργο πλάσμα που είχε κρυφτεί πίσω από ένα δεμάτι φύκια. Έπιασα και δυο σκάρους σε καρτεράκια και είπα να γυρίσω πίσω αλλά αφού ανοιχτώ. Έπεσα πάνω σε κάτι αμμόπλακες στη μέση του πουθενά και πήρα 3 ωραίους σαργούς και βγήκα.Ο ξυλόφουρνος άναψε στο άψε σβήσε και το  τσιμπούσι δεν άργησε να αρχίσει.... 

3η μέρα. Έπεσα με αρκετό καιρό για καρτέρια μέσα στο κύμα μήπως πιάσω σαργούς αλλά βγήκα μετά από δύο ώρες χωρίς καν να ρίξω!!!

4η και τελευταία μέρα. Σε δύο μέρες θα φεύγαμε και έτσι τα βάρος έπεσε πάνω μου να φέρω κανένα ψάρι να φάμε στο αποχαιρετιστήριο δείπνο. Το μελτέμι είχε πάλι αγριέψει και έτσι αποφάσισα να πάω στα νότια του νησιού και ο Θεός βοηθός. Πήγαμε σε μια παραλία και εγώ αφού ντύθηκα βούτηξα για ένα γρήγορο ψάρεμα. Η Σταυρούλα με την Άννα και τον Σωτήρη θα έκαναν μπάνιο όσο εγώ θα ψάρευα. Στις πρώτες βουτιές βλέπω κάτι μεγάλους κεφάλους. Γρήγορο καρτέρι και τα ψάρια έρχονται. Σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και ενώ είμαι σίγουρος για την επιτυχία, αστοχώ. Το κοπάδι φεύγει και εγώ μένω με την βέργα στο χέρι όλο απορία για το πώς αστόχησα. Η πολλή σιγουριά βλάπτει!!! Συνεχίζω και ανοίγομαι αλλά δεν έχει και καλό βυθό. Είναι ένα συμπαγές μέρος που βαθαίνει ομαλά χωρίς πολλές εναλλαγές. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να κολυμπήσω μήπως και βρω τίποτε. Σε κάποια στιγμή το συμπαγές έχει σπάσει σε μεγάλα κομμάτια σε βάθος 25μ και βαθαίνει. Δεν σκόπευα να βουτήξω στο τελείωμα του, που έφτανε στα 30μ, μόνος. Οπλίζω στην 2η σκάλα το 80δυάρι μου και αρχίζω το ψαχτήρι. Κάτι μελανούρια τρέχανε, κάτι σαργοί χάθηκαν πριν προλάβω να ρίξω. Η μια βουτιά ακολουθούσε την άλλη όταν σε μια σχισμή κάτι δεν ταίριαζε με το περιβάλλον. Σημαδεύω και ανάβω φακό. Βλέπω μια μαύρη μούρη να με κοιτάει και ρίχνω. Τίποτε! Πιάνω την βέργα που έρχεται πάλι βαριά. Έχω πετύχει ανάμεσα στα μάτια μια τεσσάρα (3980) στήρα!!! Την παίρνω αγκαλιά και ανεβαίνουμε στην επιφάνεια σαν ερωτευμένο ζευγάρι. Της δίνω και ένα τσιριχτό φιλί, αφού της ζήτησα συγνώμη πρώτα, και την κρεμάω στην σημαδούρα. Δεν ψάρεψα άλλο. Απλά κολύμπησα και βγήκα. Έγινε της κακομοίρας όταν είδαν το ψάρι.

Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και φύγαμε. Το αποχαιρετιστήριο δείπνο έγινε την επομένη το βράδυ που συνοδεύτηκε από φρεσκοζυμωμένα τυροπιττάκια και ψωμί από τον γνωστό ξυλόφουρνο και ένα σωρό άλλες Αντιπαριώτικες λιχουδιές. Ήρθαν και δύο φίλοι των παιδιών με τις κιθάρες τους και καταλαβαίνεται πόσο «άσχημα» περάσαμε για ακόμη μια βραδιά. Φυσικά κάποιοι απρόσκλητοι επισκέπτες έψαχναν κατόπιν εορτής καμιά ξεχασμένη λιχουδιά! 

Την επομένη πήραμε τον γυρισμό για την Αθήνα. Η Αντίπαρος και ειδικά η φιλοξενία των παιδιών μας κέρδισαν και από ότι φαίνεται θα πάμε πάλι εκεί. Ας είναι. Θα κάνω πέτρα την καρδιά μου και θα πάω, χαχα!!!    

Υ.Γ. Τελικά δεν καταφέραμε να πάμε με την Σταυρούλα στην Αντίπαρο φέτος το καλοκαίρι. που θα πάει όμως υπάρχει και το φθινόπωρο....