Ένα Αιθιοπικό σαββατοκύριακο στην Ερέτρια....

Μετά από δύο εβδομάδες αφ’ ότου έφυγε από κοντά μας ο πολυαγαπημένος μου αδελφός Σταύρος, το σόι αποφάσισε να μαζευτεί για ένα σαββατοκύριακο για κάτι πιο ευχάριστο. Μαζευτήκαμε στο εξοχικό του αδελφού της μητέρας μου, του θείου μου Γιάννη και της θείας Βάσως (εκνευρίζεται όταν την φωνάζω θεία χαχα) στην Ερέτρια της Εύβοιας. Εκεί ήταν και η κόρη τους Στέλλα, τα ξαδέλφια μου η Μαίρη και η Εύη, ο Γιώργος και η Ελένη και η Αθηνά με τον Δημήτρη. Χρειάζεται να εξηγήσω ότι αυτό το κομμάτι του σογιού μου έχει να κάνει με την Αιθιοπία, μιας και οι περισσότεροι μας έχουμε γεννηθεί ή ζήσει αρκετά χρόνια εκεί. Ιδιαίτερα εμένα και την Στέλλα που μας συνδέει και μια συγγένεια μέσω Τόλα!!!

Μαζευτήκαμε λοιπόν και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το παραδοσιακό Αιθιοπικό φαγητό. Έτσι το τραπέζι στρώθηκε και σερβιρίστηκαν τα διάφορα πιάτα, που το κύριο συστατικό τους είναι το κόκκινο πιπέρι παρασκευασμένο στην Αιθιοπία. Δεν αποτελείται μόνο από κόκκινη, ξεραμένη και κονιορτοποιημένη πιπεριά (που είναι το κυρίως συστατικό) αλλά και άλλα μπαχαρικά που προσθέτουν μια γλυκιά καούρα σε όποιον δοκιμάσει. Αν προσθέσουμε και την νοσταλγία που πιάνει όποιον έχει ζήσει εκεί, τότε η γεύση του Αιθιοπικού φαγητού είναι απίστευτη. Προσωπικά μιλώντας μου έρχονται μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, το πως περνούσα, τους φίλους μου αλλά ιδιαίτερα όταν τριγυρνούσα με ένα αεροβόλο στην φάρμα του πατέρα μου και κυνηγούσα. Ότι κινείτο κινδύνευε ασχέτως μεγέθους! Αν και σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ. μιας λεοπάρδαλης, ενός 2-3 μ κροκόδειλου ή ενός παρόμοιου βόα κ.α. ) δεν ξέρω ακόμη ποιος κυνηγούσε ποιόν, αλλά τέλος πάντων.... αφού την γλίτωσα...

Είπαμε ιστορίες για το σόι, το βραδάκι παίξαμε μπάσκετ (ο Θεός να βάλει το χέρι Του αν αυτό ήταν μπάσκετ! ) αλλά είχε πλάκα. 
Ψήσαμε και καλαμπόκια στα κάρβουνα και κάτι καβούρια που είχα φέρει εγώ και έτσι κύλισε η νύχτα και μας πήρε ο ύπνος. Ξυπνήσαμε αργά και αρχίσαμε τα πλάνα για το που θα πάμε για μπάνιο. Είμαστε καμιά δεκαριά και είχαμε εννοείτε δέκα διαφορετικές γνώμες. Εμένα όμως κάτι είχε αρχίσει να με «τρώει» από την προηγούμενη. Τόσο αργά μέσα στο καλοκαίρι (αρχές Ιουλίου) δεν έχω ψαρέψει ποτέ τον Ευβοϊκό. Τέτοιες εποχές συνήθως είμαι στο Αιγαίο. Έτσι τους άφησα να πάμε όπου ήθελαν και δώσαμε ραντεβού αργά το απόγευμα. Είχα πάρει και τον ανάλογο εξοπλισμό μήπως και μου δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία…. Τώρα όμως ήμουν ήδη στην Εύβοια και μπορούσα να πάω πολύ πιο ψηλά στον Β. Ευβοϊκό σε λιγότερο χρόνο από ότι θέλω όταν είμαι στην Αθήνα. Έτσι πήρα την απόφαση και τράβηξα πολύ ψηλά. Γνώριζα κάποια μέρη από παλιά και ήθελα να τα δοκιμάσω. Δεν θα ψάρευα και πολύ βαθιά, γιατί τα πιπεράτα φαγητά την προηγούμενης ημέρας δεν θα μου το επέτρεπαν. Έτσι θα έκανα ρηχά σχετικά καρτέρια και ο Θεός βοηθός.

Έφτασα εκεί που ήθελα, ντύθηκα σε μια σκιά και βούτηξα προς το μικρό καβάκι 50 μ. πιο πέρα. Είχε απίστευτη ορατότητα, πράγμα που δεν μου άρεσε αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Στα πρώτα καρτέρια τίποτα. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Συνέχισα και μόλις έφτασα στο καβάκι έκανα ένα καρτέρι σε βάθος περίπου -15 μ. Είδα μια σκιά να έρχεται καταπάνω μου από μακριά και αυτό μου έδωσε μεγαλύτερη διάρκεια στο καρτέρι μου. Το γοφάρι με πλησίασε αρκετά κοντά και μόλις έκανε να στρίψει του έριξα σημαδεύοντας την σπονδυλική του στήλη. Έτσι και έγινε και αυτό απλά βούλιαξε τρέμοντας ελαφρά.

Το πήρα, το φίλησα ζητώντας του συγνώμη και το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου. Βασικά το ψάρεμά μου είχε τελειώσει αλλά είχα κάνει πολλά χιλιόμετρα για να φτάσω σε αυτό τον ψαρότοπο και είπα να συνεχίσω λίγο ακόμη. Στα επόμενα καρτέρια δεν είδα τίποτα. Ανοίχτηκα και άλλο και έφτασα σε ένα πλάτωμα στα -15 μ. που είναι γεμάτο με πέτρες ανάμεσα στα φύκια. Ιδανικός τόπος για καρτέρια. Κάποια στιγμή φάνηκε μια τσιπούρα. Ήρθε πολύ διστακτικά, έκανε έναν μεγάλο κύκλο και με πλησίασε από τα πλάγια. Έστριψα το ψαροτούφεκό μου την τελευταία στιγμή και πάτησα την σκανδάλη. Η τσιπούρα χτυπήθηκε ψιλά στο κέντρο και τράπηκε σε φυγή. Ήταν όμως πολύ αργά και την έφερα εύκολα στην στα χέρια μου.

Έκανα το γνωστό τελετουργικό και συνέχισα τα καρτέρια. Είχα αποφασίσει να ψαρέψω όλο το πλάτωμα και μετά να βγω. Καθώς κολυμπούσα είδα αρκετούς κεφάλους κοντά στον πυθμένα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Προσγειώθηκα πάνω σε ένα βράχο και καρτέρεψα στο ύψος που ήταν τα ψάρια. Οι κέφαλοι ήταν παντού. Τα περισσότερα ψάρια ήταν κοντά στα δύο κιλά με τις κοιλιές τους πρησμένες και τριβόντουσαν ο ένας με τον άλλον.

«Έχουν έρθει για να γεννήσουν» σκέφτηκα και αποφάσισα να μην ρίξω. Εξάλλου είχα πιάσει αυτά που ήθελα. Τώρα αν κάποιο γοφάρι ή λαβράκι εμφανιζόταν αυτή είναι μια άλλη περίπτωση. Έκανα συνέχεια καρτέρια ανάμεσα στους κεφάλους, με αποτέλεσμα τα ψάρια να ηρεμήσουν τόσο πολύ που κάποια από αυτά ερχόντουσαν τόσο κοντά μου ώστε να περνάνε πάνω από το ψαροτούφεκό μου. Ικανοποιημένος από το όλο θέαμα συνέχιζα να το απολαμβάνω, όταν διέκρινα μια σιλουέτα πιο βαθιά να κινείται ανεπαίσθητα ανάμεσα στους κεφάλους. Ένας μεγάλος λύκος ήταν ανάμεσα τους ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία να επιτεθεί. Τράβηξα μια χεριά και το πλησίασα αρκετά και πάτησα την σκανδάλη. Το μεγάλο γοφάρι τινάχτηκε και αντί να φύγει στα ανοιχτά γύρισε με απίστευτη ταχύτητα μπερδεύοντας το σκοινί ανάμεσα στις πέτρες. Πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε το είδα να χτυπιέται και τελικά να ξεψαρίζει και να χάνεται στο μπλε. Στεναχωρήθηκα αλλά από την άλλη ευχήθηκα να μην ψοφήσει από τα τραύματα που εγώ του είχα προκαλέσει. Έτσι με αυτά τα συναισθήματα πήρα τον δρόμο για να βγω έξω. Στο τέλος του πλατώματος εμφανίστηκαν πάλι κέφαλοι. Αυτή την φορά ήταν κοντά στην επιφάνεια και εγώ απλά τους παρατηρούσα. Όμως ανάμεσά τους να πάλι ένας λύκος. Και αυτός ασάλευτος περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. 

«Έσπασα» την μέση μου και πάτησα την σκανδάλη. Το μεγάλο γοφάρι τινάχτηκε αλλά δεν είχε που να κρυφτεί και εγώ το έφερα γρήγορα στα χέρια μου, όπου ξέρασε έναν μισοχωνεμένο κέφαλο. 

Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και φιλώντας το, βγήκα έξω χωρίς να το βγάλω πάνω από την βέργα μου για να μην μπω στον πειρασμό να ψαρέψω και άλλο. Μου είχε δώσει πολύ περισσότερα από ότι ήθελα. Βγήκα στην παραλία και χωρίς να αλλάξω οδήγησα και πήγα και βρήκα τον φίλο μου τον Πέτρο όπου βγάλαμε τις φωτογραφίες που ήθελα.

Εκεί άλλαξα και τράβηξα για το κτήμα του θείου. Έγινα ο χαμός μόλις είδαν τα ψάρια και έτσι τελείωσε ένα ακόμα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό και φυσικά για άλλη μια φορά θα οδηγούσε η Σταυρούλα. 

Το 1ο  γοφάρι ζύγιζε 2,970 γρ, το 2ο 3,990 γρ και η τσιπούρα 750 γρ.