Όταν το παρελθόν συναντά το παρόν...

Φωτογραφία-video: Νίκος Ιωάννου, Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Όχι δεν κάνετε λάθος, στο σωστό blog είστε!!!

Φαίνεται ότι κατά την διάρκεια της φετινής χρονιάς έρχονται πιο έντονα γεγονότα για να μου θυμίζουν την χώρα που γεννήθηκα και είναι η Αιθιοπία. Μετά από την αποχώρηση του αγαπητού μου ξ-αδελφού Σταύρου, το καλοκαίρι με βρίσκει για άλλη μια φορά στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Όμως σε αντίθεση με το Πάσχα που η θάλασσα ήταν κόλα, τώρα οι ισχυροί Β-ΒΔ των 6-8 μποφόρ άνεμοι δεν λένε να κοπάσουν. Συν τις άλλοις ήρθε και ο αδελφός την μητέρας μου, ο θείος Νίκος με την κοπέλα του την Χιοτ (που σημαίνει Ζωή στα Αιθιοπικά) και είχα να τον δω 20 περίπου χρόνια. Εννοείται ότι η χαρά μου δεν περιγραφόταν που τον έβλεπα μετά από τόσα χρόνια. Θυμηθήκαμε τις παλιές ιστορίες που με πήγαινε σε κάποια κυνήγια του μαζί με τον αδελφό μου, όπου εμείς απλά κοιτάγαμε γιατί τα όπλα ήταν μεγάλα και βαριά. Βέβαια όταν μας δινόταν η ευκαιρία παίρναμε τα αεροβόλα και ότι πετούσε κινδύνευε. Πολλές ιστορίες που ειπώθηκαν είχαν κυρίως θέμα το ψάρεμα στην Αιθιοπία. Εννοείτε ότι μιλάμε για ψάρεμα με καλάμια ή πετονιές γιατί το κολύμπι δεν επιτρέπεται σε αρκετές περιοχές διότι υπάρχουν κροκόδειλοι που φτάνουν τα 6 μ και βάρος μάξιμουμ τους 2 τόνους. Σε αυτές τις ιστορίες προστέθηκαν και οι καινούργιες. Εγώ έλεγα για τα ψαρέματά μου και ο θείος για τα κυνήγια του. Ο θείος γύρισε στην Αιθιοπία όταν άλλαξε το καθεστώς και μαζί με τον παιδικό του φίλο, τον Νάσο, διοργανώνουν σαφάρι για πλούσιου ξένους ως επί των πλείστων, που θέλουν να κυνηγήσουν τα μεγάλα αφρικανικά θηράματα όπως βουβάλια, λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, αντιλόπες κτλ. Το τίμημα ανάλογα με το ζώο πολλές φορές φτάνει αρκετές χιλιάδες Αμερικάνικα δολάρια. Η μία ιστορία διαδεχόταν την άλλη, όταν σερβιρίστηκε το μεσημεριανό. Ο θείος είχε ζητήσει μεγάλο ψάρι και ευτυχώς υπήρχε ένα 10αρης ροφός για την ανάλογη περίσταση. Και ενώ ετοιμαζόμασταν να φάμε, μόλις οι καλεσμένοι μας είδαν το ψάρι έπεσαν βροχή οι ερωτήσεις. Οι κουβέντα άναψε πάλι αλλά αυτή την φορά μασουλώντας την υπέροχη ροφόσουπα και όλες τις άλλες τοπικές λιχουδιές της μαμάς.

Το επόμενο πρωινό πήγα για βουτιά. Ο καιρός σταθερός στα 7 μποφόρ και έτσι διάλεξα μια παραλία για να ψαρέψω μέσα στα κύματα. Έβαλα και ένα τρίκιλο βαρίδι και βούτηξα πηγαίνοντας δεξιά προς κάτι ξενέρια. Στο 1^ο κιόλας καρτέρι μου ήρθε ένας μεγάλος κέφαλος. Όμως ο έντονος κυματισμός δεν με άφηνε να σημαδέψω καλά, με αποτέλεσμα να χτυπήσω χαμηλά το ψάρι και αυτό να μου φύγει. 

«Το καλό είναι ότι θα ζήσει» σκέφτηκα. Στο επόμενο καρτέρι αστόχησα σε έναν καλό σαργό. Ακόμη δεν κατάλαβα πως! 

«Δεν πειράζει» είπα μέσα μου και συνέχισα. Έπιασα δύο σκάρους. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένας κακαρέλος μέσα σε ένα κοπάδι από γερμανούς. Σημάδεψα και πάτησα την σκανδάλη και έπιασα μεν τον κακαρέλο αλλά και έναν γερμανό κατά τύχη. Συνέχισα και έπιασα τέσσερις σαργούς. Ο προτελευταίος έτρεχε σαν τρελός ανάμεσα στις πέτρες, μέχρι που μπήκε σε ένα φρυδάκι που ίσα-ίσα χωρούσε. Αν δεν είχα παρακολουθήσει την όλη του πορεία προσεχτικά μέσα στα κύματα σίγουρα δεν θα έψαχνα εκεί που χώθηκε. Όταν τον έπιασα (700 γρ) αποφάσισα να βγω. Εκεί όμως που σερνόμουν στον βυθό, βλέπω έναν ωραίο σαργό να μασουλάει κάτι, χωρίς να με έχει πάρει χαμπάρι. Τραβιέμαι πίσω από την πέτρα, παίρνω μια γρήγορη ανάσα και ξαναβουτάω. Σέρνομαι στον βυθό με όλες τις αισθήσεις μου σε συναγερμό αλλά το ψάρι δεν ήταν εκεί. Βγαίνω λίγο πιο πολύ και βλέπω την ουρά του. Το ψάρι είναι ένα μέτρο πιο δεξιά και πιο κοντά σε εμένα από εκεί που το είχα πρωτοδεί. Δεν έχω και πολλά περιθώρια πριν με πάρει χαμπάρι και μόλις βλέπω λίγο την ράχη του ρίχνω. Πετάχτηκε ο σαργός για να φύγει αλλά ήταν αργά.  

Έπιασα τον 950 γρ σαργό και βγήκα χωρίς να ψαρέψω τα υπόλοιπα 30 περίπου μέτρα. Στην παραλία έβγαλα τις φωτογραφίες μου και πήγα σπίτι. 

Εκεί έγινε ένας μικρός χαμός με τον θείο και βγάλαμε πάλι μερικές φωτογραφίες.

Φάγαμε μεσημεριανό και ξεκούραση. Το απόγευμα πήγαμε για μπάνιο. Όχι πως εγώ θα έκανα, αλλά όποιος ήθελε μπορούσε. Πόσα όμως πράγματα παίρνουμε δεδομένα στην ζωή μας. Για εμάς η θάλασσα είναι δεδομένη. Τα καλοκαίρια την χαιρόμαστε και όχι μόνο, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ξαναδεί και δεν έχουν κολυμπήσει στην ζωή τους.  Έτσι και με την Χιότ. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπε από τόσο κοντά και πρώτη φορά που μπήκε μέσα. Με το που μπήκε την δοκίμασε να δει αν είναι αλμυρή όπως λένε! Στην Αιθιοπία είχε μπει σε μια λίμνη μέχρι το γόνατο και αυτό με τα χίλια παρακάλια του θείου Νίκου. Ας μην ξεχνάμε ότι τα νερά των λιμνών ως επί των πλείστων έχουν χρώμα καφέ και υπάρχουν και οι κροκόδειλοι σε πολλούς μεγάλους αριθμούς. Εννοείται ότι η συγκεκριμένη λίμνη δεν είχε κροκοδείλους.

Το βάφτισμα του πυρός το ανέλαβε κατεξοχήν η Σοφία και λιγότερο η μάνα μου. Έβλεπα τον φόβο της Χιότ να μπει μέσα στο νερό και πολύ περισσότερο να κολυμπήσει. Με τα πολλά η Σοφία την κατάφερε να μην πατάει τα πόδια της (στα ρηχά πάντα) και να απολαύσει όσο μπορούσε την ελευθερία που σου προσφέρει το υγρό στοιχείο. 

Πόσο όμορφο είναι να βλέπεις έναν συνάνθρωπό σου να ξεπερνάει έστω και για λίγο έναν φόβο του. «Πόσα πράγματα παίρνω δεδομένα ενώ δεν είναι έτσι» αναρωτήθηκα…..

Την επομένη αποφάσισα να πάω στον ίδιο τόπο για ψάρεμα, μόνο που αυτή την φορά θα πήγαινα προς τα αριστερά, με τον ίδιο εξοπλισμό και την ίδια ταχτική. Πλακώθηκα στα καρτέρια και στο σύρσιμο στον βυθό και έπιασα γρήγορα έναν μισόκιλο σικυό, 2 σκάρους και 2 σαργούς. Σε μια φάση καθώς βγαίνω από έναν βράχο το μάτι μου πιάνει μια κίνηση να μπαίνει κάτω από έναν βράχο. Παίρνω ανάσα και βουτάω και στο βάθος της σχισμής έχει έναν ωραίο σαργό. Κάνω ένα καρτεράκι και έρχεται προς το μέρος μου και πιάνω έναν σαργό του κιλού. 

«Καλά πάμε και είναι πολύ νωρίς ακόμη» σκέφτηκα. Βάζω τον σαργό μαζί με τα άλλα ψάρια και οπλίζω. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω και σέρνομαι στο βυθό. Έχει μπροστά μου τρία ανοίγματα ο βυθός και διαλέγω να πάω ίσια. Με το που βγαίνω, κοιτάω μπροστά και από κάτω μου, στην σκιά του βράχου έχει δύο ροφούς στα 2-3μ νερό. Σημαδεύω τον πιο μεγάλο και ρίχνω. Πετυχαίνω το ψάρι στον σβέρκο και σκέφτομαι ότι δεν έχω ανοίξει την κάμερα. Βρίσκει ευκαιρία ο ροφός και παίρνει δρόμο για να βραχώσει. Μέχρι να συνέλθω και να μαζέψω τα μπόσικα έχει προλάβει να βάλει κεφάλι του σε μια τρύπα. Αναδύομαι κρατώντας το σκοινί τεντωμένο. Παίρνω μια γρήγορη ανάσα και ξεβραχώνω τον τεσσάρι ροφό (3,890 γρ.). 

Τον πήρα αγκαλιά, τον φίλησα ζητώντας του συγνώμη (όπως κάνω πάντα με όλα τα θηράματά μου) και βγήκα χωρίς να ψαρέψω άλλο και ας είχα βουτήξει ούτε δύο ώρες πριν. Το ψάρεμα είχε πάει πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Έβγαλα τις ανάλογες φωτογραφίες και πήγα σπίτι. 

Μόλις έδειξα το ψάρι να οι φωτογραφίες, οι αγκαλιές ….. 

Όμως ο πατέρας μου έλειπε από την όλη φάση. Παραξενεύτηκα γιατί συνήθως δεν χάνει κάτι τέτοιες στιγμές και έψαξα να τον βρω. Είχε πάει πίσω στον κήπο και μάζευε φραγκόσυκα. Δεν με είχε πάρει χαμπάρι ότι είχα γυρίσει. Τον είδα να καμαρώνει ενώ είχε κόψει ένα φίλο από την φραγκοσυκιά που είχε πάνω από 20 μεγάλα και ζουμερά φραγκόσυκα. Χωρίς να χάσω ευκαιρία τον έβγαλα φωτογραφία.  

Δυστυχώς την επομένη ο θείος Νίκος και η Χιότ έφυγαν αεροπορικώς για Θεσσαλονίκη. Είχε κάποιες δουλείες να τελειώσει και μετά πίσω στην Αιθιοπία ξανά. Ελπίζω να μην χρειαστούν να περάσουν άλλα 20 χρόνια για να τους ξαναδώ. Ποιος ξέρει ίσως να πάμε να τους δούμε μαζί με την Σταυρούλα και την Σοφία.