Όταν η Μεγαλόχαρη συναινεί για ένα ψάρεμα στην Κάρπαθο!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Είμαι ήδη 3 εβδομάδες στην αγαπημένη μου Κάρπαθο και ο καιρός δεν λέει να καλμάρει. Στις 14 Αυγούστου όμως το απόγευμα, ο καιρός έχει λίγο σπάσει. Όταν λέμε έχει λίγο σπάσει μην νομίζεται και πολλά πράγματα. Απλά το 7αρι έχει γίνει 5αρι Β.ΒΔ. Έτσι αποφασίζω να πάω για μια πολύ πρωινή βουτιά ανήμερα της Παναγίας. Φυσικά υπήρχαν ψιλο-αντιρρήσεις από τους γονείς μια και η ημέρα είναι εορταστική, αλλά ποιος τους άκουγε. Μόνο που άκουσα στο δελτίο καιρού ότι το 7αρι θα ξαναγύριζε, εγώ έκανα τα πλάνα μου για την βουτιά.

Ξύπνησα χαράματα πριν ακόμη ο ήλιος βγει. Έστησα αφτί για να δω τι γίνεται και όντος ο αέρας είχε αρχίσει να δυναμώνει. Δεν είχα και πολλά περιθώρια και έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να ψαρέψω τον συγκεκριμένο τόπο. Τα φόρτωσα στο αυτοκίνητο και μετά από λίγο έφτασα εκεί που ήθελα. Ντύθηκα αστραπιαία. Δεν θυμάμαι να έχω ντυθεί ποτέ τόσο γρήγορα. Ίσως τότε που είχα πιάσει τον τόνο ανοιχτά την Συκίνου. Περίμενα να έρθει το κατάλληλο κύμα και βούτηξα. Τα νερά ήταν σαν γάλα από την θολούρα στην παραλία. Ανοίχτηκα και η ορατότητα κάπως έφτιαξε. Τώρα έβλεπα 3-4μ. Δεν με ενοχλούσε αυτό. Ίσα-ίσα, αλλά ο έντονος κυματισμός ήταν το πρόβλημα. Φυσικά θα ψάρευα ρηχά. Πλακώθηκα στα καρτέρια δεν άργησα να πιάσω τον πρώτο καλό σαργό. Λίγο πιο κάτω έπιασα έναν 660 γρ σκάρο. 

«Πάλι καλά» σκέφτηκα. Ο έντονος κυματισμός με ανάγκαζε να βάζω όλες μου τις δυνάμεις για να κρατιέμαι από τις πέτρες και ας φορούσα ένα τρίκιλο βαρίδι επιπλέον στην πλάτη και μισόκιλα βαριδάκια στα πόδια μου. Υπήρχαν φορές που το κύμα ήταν τόσο ισχυρό που κυριολεκτικά με ξεκολλούσε από τον βυθό. Εγώ απτόητος! Το διασκέδαζα όσο μπορούσα. Κωμικοτραγικές καταστάσεις! Εγώ να προσπαθώ να κρατηθώ από διάφορες πέτρες στο βυθό, τα ψάρια να έρχονται κυριολεκτικά πανικόβλητα καταπάνω μου να δουν τι είναι αυτό το περίεργο πράγμα, εγώ να προσπαθώ να σημαδέψω και να έρχεται το κύμα σαν τον απόλυτο κυρίαρχο και να με ξεκολλάει από το βυθό χωρίς δεύτερη κουβέντα….. Εννοείται ότι τα ψάρια εξαφανίστηκαν και εγώ να προσπαθώ να μην τρακάρω πάνω σε κάποια πέτρα ή να μην πιω νερά από τα γέλια!! Αυτό συνέβη αρκετές φόρες κατά την διάρκεια του ψαρέματος. Φυσικά αστόχησα και πολλές φορές σε εύκολους στόχους υπό άλλες συνθήκες. 

Σε κάποια στιγμή έφτασα και σε μια σπηλιά που γνωρίζω. Εκεί μέσα το κύμα δεν επηρεάζει τα ψάρια και αυτά με την σειρά τους κάθονται στο βάθος σχεδόν ακίνητα. Μπήκα με πολύ προσοχή και όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Στο βάθος είχε δύο μισόκιλους σαργούς που έκοβαν βόλτες. Τα ψάρια δεν με είχαν πάρει χαμπάρι και εγώ ψευτοκριμένος περίμενα την κατάλληλη στιγμή. Μόλις ο ένας πέρασε μπροστά από τον άλλο πάτησα την σκανδάλη και τους έπιασα και τους δύο.

Χαρούμενος συνέχισα να ψαρεύω. Όμως κάτι τράβηξε το βλέμμα μου που δεν ταίριαζε στο όλο σκηνικό. Κοίταξα καλύτερα και σε βάθος 2μ, στην είσοδο ενός βράχου υπήρχε μια κολοχτύπα να με κοιτάει. Χωρίς δεύτερη σκέψη την έπιασα. 

«Μάλλον θα φάμε μακαρονάδα αύριο» σκέφτηκα και μου τρέξανε τα σάλια. Ενώ χάζευα αυτή την λιχουδιά σκεπτόμενος διάφορα, ήρθε μια σφαλιάρα από ένα κύμα, που έσκασε πάνω μου, για να με συνεφέρει. Συνέχισα το ψάρεμά μου και έπιασα άλλους τέσσερις σαργούς και πέντε σκάρους. Ένας κέφαλος λίγο έλειψε από την φόρα που είχε πάρει να καρφωθεί μόνος του στην βέργα. Εγώ απλά πάτησα την σκανδάλη. Εννοείτε ότι στο ρηχό πλάτωμα ούτε καν προσπάθησα να πάω. Τα κύματα ήταν πολύ μεγάλα και εγώ δεν είχα όρεξη για επώδυνες περιπέτειες. Λίγο πριν βγω είδα κάτι μέσα σε ένα δεμάτι από φύκια. Δεν μπορούσα να δω ούτε να καταλάβω τι ήταν αλλά μου φάνηκε αρκετά μεγάλο. Σημάδεψα όσο μπορούσα καλύτερα και έριξα. Έπιασα μια πράσινη πετροχειλού κοντά στο ένα κιλό. Ο καιρός είχε δυναμώσει πολύ. Μπορεί να μην ήταν 7 μποφόρ αλλά ήταν ένα γεμάτο 6αρι, που όλο και δυνάμωνε. Αποφάσισα να βγω. Περίμενα το κατάλληλο κύμα και βγήκα στην παραλία κυριολεκτικά κολυμπώντας και σερνάμενος πάνω στα χαλίκια. 

Κάθισα σε μια πέτρα, αφού έβγαλα την στολή και έφαγα ότι είχα φέρει μαζί μου. Παρόλο το βουητό του αέρα και την δύναμη της θάλασσας, το όλο τοπίο είχε μια γαλήνη, μια απίστευτη ηρεμία. Χάζεψα το απίστευτο γαλάζιο της θάλασσας και την ένωσή του με το μπλε του ουρανού στο βάθος του ορίζοντα. Στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια της μάνας μου «Δεν θα πας στην εκκλησία τέτοια μέρα που είναι;»

«Μα ήμουν ήδη τόσες ώρες μέσα στην εκκλησία» έπιασα τον εαυτό μου να απολογείται. Είναι ορισμένα ψαρέματα, σαν το σημερινό, που ψαρεύω εκστασιασμένος. Μην με ρωτήσετε τι και πως δεν ξέρω να σας πω. Απλά συμβαίνει. Έχω παρατηρήσει ότι μου συμβαίνει πιο συχνά όταν δεν πάω για κάτι συγκεκριμένο και πάω μόνο για να βουτήξω. Σήμερα λόγω του καιρού ήθελα απλά να πάω να δω το μέρος πως είναι. Δεν το έχω ψαρέψει ξανά με καιρό. Δεν ξέρω πόση ώρα χάζευα το όλο θέαμα. Κάποια στιγμή κοίταξα το ρολόι μου. Η ώρα ήταν 10:45 πμ και είχα κάνει 144 βουτιές. Ευχαριστώντας την Μεγαλόχαρη που γιόρταζε κιόλας, πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό.
Το πρωί από την φούρια μου για να προλάβω την βουτιά δεν είχα προσέξει τα καμένα πεύκα. Στεναχωρήθηκα πολύ με αυτό που είδα. Το Πάσχα που είχα έρθει στο νησί αυτό δεν υπήρχε. Η φωτιά είχε κάψει σχεδόν όλη την πλαγιά και απλώς έσβησε όταν έφτασε στην θάλασσα.
«Μεταξύ των άλλων θα πρέπει να αλλάξουμε και αυτή την νοοτροπία μας. Δεν γίνεται να καίμε τα ελάχιστα εναπομείναντα δάση μας για να χτίσουμε σπίτια ή να καταπατήσουμε χωράφια. Τι θα παραδώσουμε στην επόμενη γενιά;» αναρωτήθηκα καθώς οδηγούσα.....

Στο σπίτι βγάλαμε τις φωτογραφίες και η μητέρα μου άνοιξε τα κιτάπια της για να δει πως θα μαγειρέψει την μακαρονάδα με την κολοχτύπα. Είμαι σίγουρος ότι θα γίνει πεντανόστιμη!!!