Ένα ψάρεμα στο Brighton..

Για επαγγελματικούς λόγους βρεθήκαμε με τη Σταυρούλα για ένα πενταήμερο στην Αγγλία, στο Brighton στα τέλη Μαΐου 2010. Ο καιρός ήταν καταπληκτικός με την θερμοκρασία να φτάνει τους 30C βαθμούς, ενώ στην Ελλάδα μάθαινα ότι έβρεχε με θερμοκρασία στους 20C. Αφού τακτοποίησα τις δουλειές μου βρήκα την ευκαιρία να κάνω και δύο βουτιές στη θάλασσα της Μάγχης. Είχα συνδυάσει την όλη επίσκεψη για να βρεθούμε και με έναν φίλο μας, το Διονύση Λουμίτη, που είναι φοιτητής ωκεανολογίας στο εκεί πανεπιστήμιο. Οι περιγραφές του και οι κάποιες φωτογραφίες που μου είχε δείξει, είχαν λαβράκια, κεφάλους και ένα είδος σαργού που οι ντόπιοι τα ονομάζουν sea bream. Ο καιρός ιδανικός, η θάλασσα κόλα και εγώ ήμουν έτοιμος να κάνω ψαροτούφεκο για πρώτη φορά εκτός Ελλάδος. Όταν ανακοίνωσα πιο ξενοδοχείο είχαμε κλείσει στον Διονύση, μόνο τούμπες δεν έκανε από την χαρά του. «Θα ντυθούμε μέσα στο ξενοδοχείο» μου είπε στο τηλέφωνο και εγώ τον άκουγα γεμάτος απορία!

Την Κυριακή 23-5 το πρωί αφού όντος ντυθήκαμε στο ξενοδοχείο κατεβήκαμε με το ασανσέρ, βγήκαμε έξω, περάσαμε τον δρόμο και φτάσαμε στην παραλία μπροστά στα τα έκπληκτα μάτια των περαστικών.

2-3 άτομα κολυμπούσαν ήδη και ένας παππούς με μικρά λαστιχένια πέδιλα, μάσκα και μια κουκούλα μόνο, βγαίνοντας από το νερό μας κοίταζε όλο περιέργεια. Εμείς φοράγαμε 7αρες στολές. Από μια πρώτη ματιά το νερό ήταν κυριολεκτικά πράσινο-γκρι θολό. Θα ψαρεύαμε στα πόδια μιας αποβάθρας που πάνω της είχε λούνα παρκ, εστιατόρια, τυχερά παιχνίδια κ.α. Ο στόχος μας ήταν να ψαρέψουμε στο τέλος της αποβάθρας καμιά εκατοστή μέτρα ανοιχτά. Ρώτησα τον Διονύση γιατί να μην ψαρεύουμε καθώς θα κολυμπάμε και μου απάντησε γιατί είναι πολύ ρηχά και θολά! Δεν τον πολύ πίστεψα και όταν είχαμε κολυμπήσει περίπου 30μ. βούτηξα και παραλίγο να τρακάρω στον βυθό.

Ήταν μόλις 1,5μ βάθος και δεν έβλεπα ούτε την μύτη μου. «Που είσαι Ελλαδάρα με τις ορατότητές σου» φώναξα. Ο Διονύσης γέλαγε. Συνεχίσαμε και φτάσαμε στον προορισμό μας. Έδεσε τη σημαδούρα σε κάποιο από τα πόδια της αποβάθρας και ξεκινήσαμε τις βουτιές. Η θάλασσα ήταν τραβηγμένη και έτσι ο βυθός κυμαινόταν από 4 έως 7 μέτρα. Είχε και ένα ρέμα στην αρχή που τα έκανε όλα δύσκολα. Υπήρχαν πολλά σίδερα που έπρεπε να προσέχουμε να μην χτυπήσουμε. Το ρέμα στην ανάδυση ειδικά μας παρέσερνε με αποτέλεσμα αρκετές φορές να αναδύομαι κυριολεκτικά ξυστά από διάφορα σίδερα, που δεν φαινόντουσαν λόγω της θολούρας. Παντού πράσινα νερά. Έτσι ήμουν αναγκασμένος να κάνω μικρότερες σε χρόνο βουτιές, κρατώντας χρόνο για την ανάδυση γιατί δεν ήξερα τι θα μπορούσε να μου τύχει. Μία βουτούσε ο ένας μία ο άλλος. Μόνο στον πάτο κάπως καθάριζε και έβλεπες περίπου 70 πόντους, που σημαίνει ότι όταν τέντωνα το χέρι μου δεν έβλεπα το 60αρι μου. Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν οι μόλις 10 βαθμοί  Κελσίου που είχε το νερό. Με πολύ άγχος στην αρχή και λιγότερο μετά, ξεκινήσαμε να ψαρεύουμε. Ψάρια ελάχιστα. Κάτι σκιές έβλεπα να περνάνε και έριξα μερικές φορές και σε μια από αυτές έπιασα ένα λαβράκι του μισού κιλού. Κάποια στιγμή είδα και ένα καλό λαβράκι περίπου 1,5κ αλλά δεν το πρόλαβα. Χάθηκε μέσα στην θολούρα χωρίς να μου δώσει την παραμικρή ευκαιρία. Σε μια από τις τελευταίες βουτιές, ενώ ήμουν στο βυθό και καρτέρευα, βγήκε από κάτι σίδερα δίπλα μου ένας μισόκιλος μπακαλιάρος και στάθηκε να με παρατηρεί. Τον χάζεψα παρατηρώντας το καφέ του χρώμα με τις μαύρες κηλίδες, τα περίεργα μουστάκια του και την ιδιόμορφη στρογγυλή ουρά του. Έκανε μια στροφή, στάθηκε για λίγο μπροστά στο όπλο και γλιστρώντας απαλά χάθηκε μέσα στα σίδερα από όπου είχε βγει. Μόνο και μόνο για αυτό το θέαμα άξιζε η όλη βουτιά. Μετά από 3 ώρες ψάρεμα βγήκαμε στην παραλία όπου μας περίμεναν η Σταυρούλα και η Κατερίνα. Ξεκουραστήκαμε φάγαμε κάποια σάντουιτς και πήγαμε να αλλάξουμε στο ξενοδοχείο.

Το απόγευμα μας πήγε ο Διονύσης στο ενυδρείο. Είχε πολλά είδη ψαριών αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι μπορεί κανείς αν έχει άδεια για μπουκάλες, να κανονίσει να βουτήξει στη μεγάλη δεξαμενή με τους καρχαρίες και τα άλλα ψάρια!!! Μην περιμένετε κάποιο μεγάλο βάθος, είναι μόλις 4-5 μέτρα., αλλά έχει 4-5 καρχαρίες των υφάλων με μαύρα πτερύγια, 2 γκρίζους που είναι και οι πιο επικίνδυνοι στο συγκεκριμένο ενυδρείο, και δύο nurse sharks που είναι εντελώς ακίνδυνοι. Μάλιστα ο ένας είναι με βούλες και ο μεγάλος φτάνει τα 4 μ. Ένα υπέροχο κήτος. Δυστυχώς δεν το ήξερα νωρίτερα για να επιδιώξω κάτι τέτοιο. Παρόλο που προσπάθησα να το κάνω, δεν προλάβαινα γιατί σε τρεις μέρες φεύγαμε. Ποιος ξέρει ίσως μια άλλη φορά.

Την Τρίτη 25-5 κανονίσαμε με τον Διονύση να ξαναπάμε. Ντυθήκαμε πάλι στο ξενοδοχείο και ακολουθήσαμε την ίδια οδό με την προηγούμενη φορά. Αυτή την φορά είχαμε δει και την πλημμυρίδα και πήγαμε όταν τα νερά ήταν «ψηλά». Εκεί που πριν ο βυθός ήταν 4-7μ τώρα ήταν 8-12μ. Θερμοκρασία πάλι στους 10C. Όταν τα νερά φούσκωσαν υπήρχε κάποιο ρέμα αλλά μετά τα πάντα ήταν ήρεμα. Η θολούρα αυτή τη φορά ήταν χειρότερη και η ορατότητα ήταν μόλις 30-40 πόντους. Παρόλο τις φιλότιμες μας προσπάθειες δεν είδαμε τίποτα. Μετά από μιάμιση ώρα ψαρέματος πόνεσε το αφτί του Διονύση και έτσι αναγκαστήκαμε και φύγαμε. Την επομένη με την Σταυρούλα γυρίσαμε στην Ελλάδα. Μια εβδομάδα αργότερα ο Διονύσης μου είπε ότι έπιασε μεταξύ των άλλων κι ένα sea bream 1,5κ….

Για να κλείσετε ημερομηνία κατάδυσης μέσα στο ενυδρείο επισκεφτείτε τη διεύθυνση: http://www.sealifeeurope.com/

Αυτά είναι ψάρια που είχε πιάσει ο Διονύσης και ένας άλλος φίλος του την προηγούμενη χρονιά. Συνέβη κατά την διάρκεια του καλοκαιριού που τα νερά ήταν πιο ζεστά 14C !!!