Όταν θέλει ο Ύψιστος #3

Φωτογραφίες: Γιάννης Γιαννόπουλος - Σπύρος Μαρίνης- Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Παρασκευή απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο.
«Έλα Σπύρο τι γίνεται;» Ρωτάω

«Ζακ, τι κάνεις την Κυριακή;» Ρωτάει ο Σπύρος. 

«Δυστυχώς δεν μπορώ αυτό το Σαββατοκύριακο. Οικογενειακές υποχρεώσεις». Του λέω.

«Κρίμα, θα πάω για σφυρίδες χαχαχα.» μου απαντάει

«Μην με βάζεις σε πειρασμό, αλλά ρε φίλε δεν μπορώ. Να προσέχεις. Θα τα πούμε.» Και έκλεισα το τηλέφωνο.

Την Κυριακή ο Σπύρος πήγε. Το βράδυ τον παίρνω τηλέφωνο.

«Τι έγινε; Πως τα πήγες;» Ρωτάω. 

«Άσε τι έγινε. Μου ξεψάρισε μια σφυρίδα περίπου 10 κιλά γιατί δεν είχα κάποιον να με βοηθήσει. Κατεβαίνω στο θαλάμι και το ψάρι είναι μέσα. Βλέπω μάτι ρίχνω για να το σκοτώσω αλλά το πήρα λίγο ψιλά. Βραχώνει το ψάρι, ανοίγω μουλινέ, φτάνω επιφάνεια αλλά ο καιρός έχει πάρει την σημαδούρα μακριά και δεν μπορώ να δέσω την σφυρίδα. Αναγκαστικά αφήνω το όπλο, κολυμπώ, μαζεύω την σημαδούρα και δένω το όπλο. Το ψάρι όμως έχει βραχώσει πιο μέσα και στα -34μ. μόνος, τα πράγματα είναι δύσκολα. Ξεκουράζομαι, βουτάω με τα πολλά βρίσκω το ψάρι και εκεί που πάω να το δευτερώσω πετάει την βέργα και χάνεται μέσα στην θολούρα. Τα μάζεψα και έφυγα. Κρίμα το ψάρι, ελπίζω να ζήσει.»Μου απαντάει.

«Όντος κρίμα, έπιασες τίποτε άλλο;» Τον ρωτάω.

«Μια συναγρίδα δίκιλη.» Μου απαντάει

«Θα το πάρουμε την Τετάρτη που μπορώ. Εσύ μπορείς;» Ρωτάω.

«Μάλλον ναι, αλλά σιγά μην είναι εκεί. Τέλος πάντων, καλό βράδυ.» μου λέει.

«Καλή ξεκούραση. Θα τα πούμε.» Και έκλεισα το τηλέφωνο.

Τελικά ήρθε η Τετάρτη και πήγαμε για ψάρεμα. Ξεκινήσαμε από το ρηχά για κανένα άσπρο και για να ανοίξουμε, αλλά λίγα πράγματα. Ένας σαργός, ένα μελανούρι και ένας σικυός ήταν η ψαριά. Στα βαθιά δεν είχε και πολλή κίνηση αλλά ο Σπύρος πήρε μια συναγρίδα περίπου 2 κιλά.

«Πάμε στην σφυρίδα,» του λέω. Και ξεκινήσαμε.

Όταν φτάσαμε κάναμε κάποια καρτέρια χωρίς να δούμε τίποτε το αξιόλογο. Κάτι μικρές στήρες εμφανίστηκαν αλλά τίποτε άλλο. Δεν ασχοληθήκαμε και φτάσαμε στο γνωστό μονόπετρο. Φυσικά θα βούταγε ο Σπύρος μιας και γνώριζε το θαλάμι καλύτερα, αλλά και τα μέτρα ήταν πολλά για εμένα μέσα στο καταχείμωνο. Του έδωσα το 87αρι μου και αφού προετοιμάστηκε βούτηξε. Εγώ ήμουν έτοιμος για οτιδήποτε συμβεί. Είχε περάσει ένα λεπτό και σαράντα δευτερόλεπτα και διακρίνω τον Σπύρο να αναδύεται αλλά κάτι δεν πάει καλά. Κρατάει το σκοινί στο χέρι, το όπλο πουθενά. Συναγερμός! Παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω. Πλησιάζω τον Σπύρο όμως διακρίνω κάτι να ασπρίζει από κάτω του, τον προσπερνάω και δευτερώνω μια μεγάλη σφυρίδα. Ανοίγω το μουλινέ και βγαίνω στην επιφάνεια.

«Τι έγινε;» του λέω. 

«Κατεβαίνω και ενώ περιμένω πως το ψάρι θα είναι μέσα στο βαθύ λαγούμι για να στρίψει και να το χάσω, αυτό έχει λουφάξει και κάθεται αριστερά που είναι τυφλό! Έχει λουφάξει και με κοιτάει και χωρίς δεύτερη σκέψη του ρίχνω. Πετάω έξω το όπλο και τραβώ, αλλά το όπλο σου πήρε νερά και βούλιαξε. Η σφυρίδα πετάχτηκε έξω και χτυπιόταν και ενώ αναρωτιόμουν που είσαι για να δευτερώσεις... εμφανίστηκες και έπραξες αυτό ακριβώς. Είναι το ίδιο ψάρι, δεν το πιστεύω, δεν γίνονται αυτά.» Μου απάντησε ο Σπύρος.

«Να όμως που γίνονται», του είπα και εκεί τελείωσε το ψάρεμα μας.

Το ψάρι ήταν χτυπημένο μερικά χιλιοστά πάνω από το κρανίο. Η προηγούμενη βολή του Σπύρου του είχε ξύσει το κρανίο χωρίς να κάνει ιδιαίτερη ζημιά στο μεγάλο ψάρι. Το ψάρι μάλλον έμεινε σοκαρισμένο στο θαλάμι για να γιάνει, αλλά ο Ύψιστος είχε άλλα πλάνα για αυτό το υπέροχο πλάσμα. Αφού του δώσαμε ένα τέλος στην ταλαιπωρία του, του ζήτησα συγνώμη, το φίλησα και το έβαλα στο ψυγείο. Λίγο πριν βγούμε βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Ήταν εντελώς νηστικό, άδειο και ζύγιζε 8 κιλά.