Η γκρίνια του Ζακ...

 
Φωτογραφίες: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ - Σπύρος Μαρίνης
Από το προηγούμενο βράδυ καταστρώναμε τα σχέδια για την εξόρμηση μας, ο Σπύρος (Μαρίνης) ήθελε να πάμε για βαθιά βουτιά ενώ εγώ του γκρίνιαζα:

«Που να πάμε με τόσο κρύο. Πάλι θα βουτάμε στα άπατα χωρίς νόημα και με πολύ θολούρα και κρύο».

Και δώσ' του γκρίνια. Με τα πολλά πείστηκε, (μάλλον δεν ήθελε να μου χαλάσει το χατίρι) και έτσι κατά τις 8 το πρωί ξεκινήσαμε για το γνωστό λαυρακότοπο. Μετά από μια δίωρη οδήγηση με εξιστόρηση διαφόρων γεγονότων φτάσαμε επιτέλους στον τόπο που θέλαμε να ψαρέψουμε. Η ηλιοφάνεια ήταν εκπληκτική και ζέσταινε την όλη χειμωνιάτικη ημέρα. Κάναμε γρήγορα ένα πλάνο, αν και ο τόπος βοηθούσε πολύ γιατί ήταν ένας απέραντος κόλπος και έτσι δεν θα εμπόδιζε ο ένας τον άλλον. Ο Σπύρος διάλεξε να πάει δεξιά και εγώ αριστερά. Θα συναντιόμασταν ξανά σε περίπου τρεις ώρες εκτός και αν δεν βρίσκαμε τίποτα οπότε θα αλλάζαμε τόπο.

Ο ελαφρύς νοτιάς έκανε το όλο θέμα πιο ελκυστικό γιατί τα είχε θολώσει λίγο. Ντυθήκαμε γρήγορα με τις χοντρές στολές μας και βουτήξαμε σχεδόν ταυτόχρονα. Ο Σπύρος ήταν 2-3 μέτρα μπροστά μου όταν χωρίσαμε. Δεν είχα στρίψει καλά-καλά για να πάω αριστερά όταν κάτω από τα πέδιλά μου και σε βάθος περίπου ένα μέτρο, διέκρινα ένα μεγάλο χταπόδι που δεν χώραγε στην τρύπα που προσπάθησε να μπει. Όπλισα στην 1η σκάλα και του έριξα ανάμεσα στα μάτια και σχεδόν αμαχητί το ανέβασα στην επιφάνεια. Ψιλό-απόρησα πως δεν το είδε ο Σπύρος αλλά η θολούρα είχε παίξει το παιχνίδι της (μάλλον φταίει και το γεγονός πως απλά δεν ξέρει να τα ξεχωρίζει...χαχα!). Η ορατότητα στα πολύ ρηχά δεν ξεπερνούσε το 1 με 1,5 μέτρο. Κρέμασα το 2,5άρι χταπόδι στην ψαροβελόνα μου σκεπτόμενος καλή αρχή.

Ανοίχτηκα λίγο, χαιρέτισα τον Σπύρο και ξεκίνησα τα καρτέρια μου. Στην αρχή τα έκανα κάθετα προς την παραλία αλλά σε μια στιγμή το ψιλό έτρεξε πανικοβλημένο προς την παραλία. Κάτι πλησιάζει από τα βαθιά σκέφτηκα και γύρισα όσο πιο απαλά και αργά μπορούσα. Είδα δύο λαβράκια να μου έρχονται από τα βαθιά. Άφησα λίγες μπουρμπουλήθρες και τα ψάρια πλησίασαν κι άλλο. Ήταν του ιδίου μεγέθους οπότε σημάδεψα το πιο κοντινό και πάτησα την σκανδάλη. Το λαβράκι χτυπήθηκε κοντά στο κεφάλι και απλά έπεσε στην άμμο. Το άλλο έμεινε για λίγο σαστισμένο και όταν άρχιζα να μαζεύω το σκοινί της βέργας εξαφανίστηκε όπως είχε έρθει. Έπιασα το λάφυρο που πλησίαζε τα 2 κιλά, του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και φιλώντας το, το κρέμασα και αυτό. Έτσι αποφάσισα να κάνω τα καρτέρια μου παράλληλα με την παραλία για να ελέγχω και την μεριά του πελάγους. Μετά από λίγο από την ίδια κατεύθυνση εμφανίστηκαν καμία δεκαριά μισόκιλα ψάρια. Τα χάζεψα και έπαιξα μαζί τους αφήνοντας μπουρμπουλήθρες τη στιγμή που έφευγαν κάνοντας τα να γυρίσουν σχεδόν όλα πίσω. Χαμογέλασα με την αθωότητά τους και συνέχισα το ψάρεμά μου. Η ορατότητα δεν ξεπερνούσε τα 3-4 μέτρα και η θερμοκρασία ήταν σταθερή στου 13οC. Ψάρευα σε βάθος 3-5 m. Υπήρχαν κοπάδια με καλές σε μέγεθος σάρπες από τα οποία σε κάποια καρτέρια μπορούσα να είχα πάρει μερικά ψάρια, αλλά η ιδέα ότι κυκλοφορούν λαβράκια με απέτρεψε στο να πατήσω τη σκανδάλη. Το ένα καρτέρι διαδέχονταν το άλλο όταν μερικά ευμεγέθη λαβράκια εμφανίστηκαν κοντά στην επιφάνεια και με κατεύθυνση προς τα εμένα. Το προπορευόμενο ψάρι ερχόταν καταπάνω μου αλλά ήταν πολύ ψιλά. Σκέφτηκα ότι αν γύρναγα το ψαροτούφεκο μπορεί να το τρόμαζα και φεύγοντας θα έπαιρνε και όλα τα άλλα μαζί του. Άφησα λίγες μπουρμπουλήθρες και το ψάρι άλλαξε κατεύθυνση προς τις φυσαλίδες και εγώ βρήκα το χρόνο να το σημαδέψω καλύτερα πατώντας τη σκανδάλη. Το 2,5άρι λαβράκι χτυπήθηκε κατά μήκος και έχοντας σχεδόν ολόκληρη τη βέργα στο σώμα του βυθίστηκε. Κολύμπησα και το έπιασα αγνοώντας τι έκαναν το υπόλοιπα. Χάρηκα για το αποτέλεσμα αλλά λυπήθηκα για το ψάρι και το κρέμασα φιλώντας το μαζί με τα άλλα. Συνέχισα το ψάρεμά μου και σε μια στιγμή είδα μια καλή τσιπούρα να φεύγει ήσυχα πίσω από κάτι πέτρες. Καταδύθηκα απαλά και σύρθηκα προς το μέρος που είχα δει το ψάρι. Προς μεγάλη μου έκπληξη η τσιπούρα είχε ανεβεί στα μεσόνερα και με κοιτούσε σαν να με περιγελούσε. Το ψάρι ακίνητο αλλά μακριά απλώς με παρατηρούσε. Δεν είχα και πολλές επιλογές και απλά καρτέρευα. Η τσιπούρα απτόητη. Όμως η όλη της συμπεριφορά τράβηξε την περιέργεια ενός μεγάλου σαργού. Εμφανίστηκε πίσω από τα βράχια τσιμπολογώντας δεξιά και αριστερά χωρίς να με έχει πάρει χαμπάρι. Μη ρισκάροντας έριξα στον σαργό κατά μέτωπο από μακριά. Η βέργα έπεσε πίσω από τις πέτρες χωρίς καμία αντίσταση. Αστόχησα σκέφτηκα και κολύμπησα να πιάσω τη βέργα όταν προς μεγάλη μου έκπληξη είδα τον κιλίσιο σαργό να είναι περασμένος "σουβλάκι" πάνω στη βέργα. Πήρα το σαργό τον φίλησα και τον κρέμασα και αυτόν.

Η ώρα είχε περάσει και αποφάσισα να κάνω μερικά καρτέρια ακόμη πριν γυρίσω. Λες και άκουσε την σκέψη μου ένα λαβράκι 1,4κ ήρθε με τάσεις αυτοκτονίας καταπάνω μου και το έπιασα. Αρκετά σκέφτηκα και πήρα το δρόμο του γυρισμού χωρίς να ψαρεύω άλλο. Πιο κάτω έπιασα άλλο ένα καλό χταπόδι και βγήκα κοντά στο αυτοκίνητο. Μετά από λίγο ήρθε και ο Σπύρος που είχε πιάσει και αυτός τρία καλά λαβράκια και μια υπέροχη μουρμούρα. Γεμάτοι χαρά βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο για τον γυρισμό. Δεν υπήρχε λόγος να ψαρέψουμε άλλο αν και είχαμε αρκετό χρόνο στην διάθεσή μας....