Η πρώτη φορά που ψάρεψα με ψαροτούφεκο ήταν το καλοκαίρι του 1976 στην Κάρπαθο. Από τότε έχω πιάσει πολλά ψάρια, έχω μαζέψει παρά πολλές απίστευτες εμπειρίες, αλλά καμιά μέχρι σήμερα δεν συγκρίνεται σε ένταση, δύναμη και μαγεία με το ψάρεμα του τόνου στο μπλε….
34 χρόνια αργότερα στις 11-7-2009 και μετά από μια εβδομάδα από όταν είχε πιάσει τον δικό του τόνο ο Σπύρος Μαρίνης στη Σέριφο, ξεκινάμε από τη Φολέγανδρο, με το φουσκωτό του Σπύρου, τον Γιάννη Τσιλιβάκο και εμένα, για την Ίο.
Ο Στόχος ήταν να πάμε να ψαρέψουμε σε κάποια γνωστά κομμάτια μας στο νησί. Καθώς έχουμε περάσει τη Σίκινο και ενώ πλέουμε μεσοπέλαγα για τη Ίο, βλέπουμε στον ορίζοντα τόνους να πηδάνε έξω από το νερό, γλάρους να βουτάνε, γενικά… χαμός! Η θάλασσα ήταν σαν να έβραζε και οι δύο φίλοι, μου λένε «ετοιμάσου, σειρά σου». Ντυθήκαμε με τον Σπύρο όσο γίνετε πιο γρήγορα. Ο Γιάννης μας έκανε το βαρκάρη. Εγώ πήρα το πιο μεγάλο όπλο που υπήρχε στο σκάφος, ένα 110 ξύλινο με τρία λάστιχα και ο Σπύρος ετοίμασε την υποβρύχια κάμερα. Όταν πλησιάσαμε αρκετά πέσαμε στο νερό. Τα ψάρια ήταν πολλά, πάρα πολλά. Το κοπάδι είχε λίγα μεγάλα ψάρια των 100-150 κιλών (όχι πως σκόπευα να χτυπήσω κάποιο από αυτά) αλλά τα περισσότερα ήταν περίπου στα 20 κιλά. Η αδρεναλίνη στο ζενίθ. Το κοπάδι ερχόταν και έφευγε. Στην αρχή δεν πλησίαζε εύκολα για μια καλή βολή. Οπλίζω το ψαροτούφεκο αλλά τα πόδια μου τρέμουν στην επιφάνεια μόνο και μόνο από την υπέροχη θέα. Ένα τοίχος από τόνους, όσο βλέπουν τα μάτια μου, να έρχονται καταπάνω μου με απίστευτη ταχύτητα. Προσπάθησα να κάνω μερικές βουτιές αλλά η ένταση της στιγμής δεν μου το επέτρεπε. Βουτούσα σε βάθος 10 μέτρων και από την αδρεναλίνη δεν μπορούσα να κρατήσω την ανάσα μου ούτε 30 δευτερόλεπτα! Πάνω στη λαχτάρα να πιάσω ένα ψάρι κατάφερα και αστόχησα!!!
Καθώς μάζευα τη βέργα, μου ήρθαν στη μνήμη οι σκέψεις της προηγούμενης εβδομάδας και πόσο ανέμελα βουτούσα ανάμεσα στους τόνους για να δευτερώσω τον 22 κιλών που έπιασε ο Σπύρος. Σε εκείνο το κοπάδι υπήρχαν πολλά και μεγαλύτερα ψάρια αλλά εγώ βουτούσα άνετα χωρίς κανένα πρόβλημα. Υπήρχε και ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ψάρι. Απ' όπου περνούσε τα υπόλοιπα έκαναν στην άκρη. Ήταν ένας τόνος με μήκος περίπου 4-5 μ. Όταν πέρασε από κάτω μου χωρίς να κουνάει τίποτα, βούτηξα και κολύμπησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Έβγαλα το δάχτυλο από την σκανδάλη, τράβηξα το ψαροτούφεκο πίσω μην συμβεί κανένα ατύχημα. Άπλωσα το χέρι μου να τον αγγίξω. Καθώς τον είχα πλησιάσει περί τα 3-4 μ. γύρισε το σώμα του και ένα μάτι πιο μεγάλο από το πιατάκι του καφέ με κοίταξε και σίγουρα σκέφτηκε: "Που πας ρε καραμήρτο!!!" και χάθηκε στο μπλε έτσι απλά όπως μου είχε έρθει. Το ψάρι απλώς έρεε μέσα στο νερό. Όλα τα εκπληκτικά του χρώματα το μπλε, πράσινο, τουρκουάζ και τα κίτρινα πτερύγιά του χαράχτηκαν για πάντα πάνω στην ψυχή μου.
Με αυτές τις σκέψεις, μάζεψα όσο κουράγιο βρήκα, όπλισα εκ νέου το ξύλινο ψαροτούφεκο και αφού παρατήρησα από πού ερχόταν το κοπάδι, πήρα μια βαθιά αναπνοή και βούτηξα. Μάζεψα το όπλο όσο πιο πολύ μπορούσα μέσα στο σώμα μου και γύρισα την πλάτη μου στα ψάρια. Το κοπάδι άλλαξε αμέσως πορεία και ήρθε όλο σε απόσταση βολής. Αυτήν τη φορά ήμουν χαλαρός και έτοιμος. Διάλεξα ένα από τα μεγάλα 20άρια, σημάδεψα και πάτησα τη σκανδάλη. Η βέργα πέρασε το ψάρι στην πλάτη, πλήττοντας τη σπονδυλική του στήλη. Το ψάρι άλλαξε χρώμα, από τη βέργα και πίσω έγινε σκούρο γκρι ενώ δεν βούτηξε στα απάτα όπως συνήθως αντιδρούν αυτά τα ψάρια. Αντί αυτού, κολύμπησε στην επιφάνεια προσπαθώντας να απαλλαγεί από τη βέργα βγάζοντας το χοντρό κεφάλι του πότε-πότε έξω από το νερό. Όλο το υπόλοιπο κοπάδι μαζεύτηκε τριγύρω του προσπαθώντας να κάνει κάτι για να βοηθήσει τον τραυματισμένο φίλο τους. Ένοιωσα μια θλίψη για αυτό που είχα κάνει αλλά οι φωνές του Γιάννη με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Του έδωσα το όπλο και πήρα ένα δεύτερο. Ο τόνος παρόλο που ήταν βαριά τραυματισμένος μαχόταν για περίπου 15 λεπτά με όλο το κοπάδι να στριφογυρίζει σαν μια ζωντανή δίνη γύρω του, προσπαθώντας να του συμπαρασταθεί σχηματίζοντας μια απίστευτη εικόνα μέσα στο μπλε που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην ψυχή μου. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψω αυτό που έζησα και το χρωστάω στους δύο φίλους μου, τον Σπύρο και τον Γιάννη. Όταν πια εξουθενωμένο το ψάρι ήρθε κοντά μου, το δευτέρωσα δίνοντας τέλος στην αγωνία του. Πήρα αγκαλιά τον πρώτο μου μεγάλο τόνο, τον φίλησα και ζητώντας του συγνώμη τον ανεβάσαμε στη βάρκα.
Καθώς μάζευα τη βέργα, μου ήρθαν στη μνήμη οι σκέψεις της προηγούμενης εβδομάδας και πόσο ανέμελα βουτούσα ανάμεσα στους τόνους για να δευτερώσω τον 22 κιλών που έπιασε ο Σπύρος. Σε εκείνο το κοπάδι υπήρχαν πολλά και μεγαλύτερα ψάρια αλλά εγώ βουτούσα άνετα χωρίς κανένα πρόβλημα. Υπήρχε και ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο ψάρι. Απ' όπου περνούσε τα υπόλοιπα έκαναν στην άκρη. Ήταν ένας τόνος με μήκος περίπου 4-5 μ. Όταν πέρασε από κάτω μου χωρίς να κουνάει τίποτα, βούτηξα και κολύμπησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Έβγαλα το δάχτυλο από την σκανδάλη, τράβηξα το ψαροτούφεκο πίσω μην συμβεί κανένα ατύχημα. Άπλωσα το χέρι μου να τον αγγίξω. Καθώς τον είχα πλησιάσει περί τα 3-4 μ. γύρισε το σώμα του και ένα μάτι πιο μεγάλο από το πιατάκι του καφέ με κοίταξε και σίγουρα σκέφτηκε: "Που πας ρε καραμήρτο!!!" και χάθηκε στο μπλε έτσι απλά όπως μου είχε έρθει. Το ψάρι απλώς έρεε μέσα στο νερό. Όλα τα εκπληκτικά του χρώματα το μπλε, πράσινο, τουρκουάζ και τα κίτρινα πτερύγιά του χαράχτηκαν για πάντα πάνω στην ψυχή μου.
Με αυτές τις σκέψεις, μάζεψα όσο κουράγιο βρήκα, όπλισα εκ νέου το ξύλινο ψαροτούφεκο και αφού παρατήρησα από πού ερχόταν το κοπάδι, πήρα μια βαθιά αναπνοή και βούτηξα. Μάζεψα το όπλο όσο πιο πολύ μπορούσα μέσα στο σώμα μου και γύρισα την πλάτη μου στα ψάρια. Το κοπάδι άλλαξε αμέσως πορεία και ήρθε όλο σε απόσταση βολής. Αυτήν τη φορά ήμουν χαλαρός και έτοιμος. Διάλεξα ένα από τα μεγάλα 20άρια, σημάδεψα και πάτησα τη σκανδάλη. Η βέργα πέρασε το ψάρι στην πλάτη, πλήττοντας τη σπονδυλική του στήλη. Το ψάρι άλλαξε χρώμα, από τη βέργα και πίσω έγινε σκούρο γκρι ενώ δεν βούτηξε στα απάτα όπως συνήθως αντιδρούν αυτά τα ψάρια. Αντί αυτού, κολύμπησε στην επιφάνεια προσπαθώντας να απαλλαγεί από τη βέργα βγάζοντας το χοντρό κεφάλι του πότε-πότε έξω από το νερό. Όλο το υπόλοιπο κοπάδι μαζεύτηκε τριγύρω του προσπαθώντας να κάνει κάτι για να βοηθήσει τον τραυματισμένο φίλο τους. Ένοιωσα μια θλίψη για αυτό που είχα κάνει αλλά οι φωνές του Γιάννη με επανέφεραν στην πραγματικότητα. Του έδωσα το όπλο και πήρα ένα δεύτερο. Ο τόνος παρόλο που ήταν βαριά τραυματισμένος μαχόταν για περίπου 15 λεπτά με όλο το κοπάδι να στριφογυρίζει σαν μια ζωντανή δίνη γύρω του, προσπαθώντας να του συμπαρασταθεί σχηματίζοντας μια απίστευτη εικόνα μέσα στο μπλε που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην ψυχή μου. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψω αυτό που έζησα και το χρωστάω στους δύο φίλους μου, τον Σπύρο και τον Γιάννη. Όταν πια εξουθενωμένο το ψάρι ήρθε κοντά μου, το δευτέρωσα δίνοντας τέλος στην αγωνία του. Πήρα αγκαλιά τον πρώτο μου μεγάλο τόνο, τον φίλησα και ζητώντας του συγνώμη τον ανεβάσαμε στη βάρκα.
Για την ιστορία η ζυγαριά σταμάτησε στα 22,7 κιλά! Το φάγαμε το ίδιο βράδυ ψητό στα κάρβουνα με την παρέα που αριθμούσε 12 άτομα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου