photo by G. Giannopoulos
Το πρωί της Ανάστασης και ενώ η μάνα μου έβαζε το αρνί στο φούρνο, αποφάσισα να κάνω μια τελευταία βουτιά στα αγαπημένα νερά της Καρπάθου, μιας και την επόμενη ημέρα θα επέστρεφα και πάλι στην Αθήνα. Πήγα σε έναν βαθύ κάβο με σκοπό μερικά καρτέρια, μήπως και πάρω κάποια συναγρίδα όπως είχε γίνει πέρσι. Για να φτάσω, χρειάζεται να οδηγήσω 30 λεπτά μέχρι την παραλία, να περπατήσω περίπου 20 λεπτά και να κολυμπήσω περίπου μισή ώρα…
Με το που έπεσα έκανα μερικά καρτέρια για να «ανοίξω» και μάλιστα πήρα και ένα σαργό. Αφού κολύμπησα και έφτασα στο γνωστό κομμάτι του κάβου, άρχισα να κάνω καρτέρια στα σημεία που ήξερα από παλαιότερες εξορμήσεις, κρατώντας στο χέρι ένα μακρύ ξύλινο ψαροτούφεκο. Αρκετά καρτέρια αργότερα, δυστυχώς δεν εμφανίστηκε τίποτα! Το κρέμασα λοιπόν στη σημαδούρα, ξεκρέμασα το πιστό 82άρι μου και πήρα το δρόμο για το γυρισμό. Καθώς κολύμπαγα, μια πλάκα που ακουμπούσε πάνω στο γκρεμό μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Την ώρα που ξεκίναγα τη βουτιά μου, είδα μια σκιά να γλιστράει μέσα στην πλάκα από την αντίθετη πλευρά. Αλλαγή σχεδίου και ανάδυση. Έβαλα δεύτερη σκάλα και βούτηξα εκ νέου για να πιάσω τον… εξάρι ροφό που νόμιζα ότι είχα δει. Μπαίνοντας στο σημείο που τον είχα δει, δεν είχα και πολύ χρόνο να σκεφτώ οτιδήποτε μιας και μπροστά μου είχα ένα μεγάλο ψάρι, που ξεκινούσε να τρυπώσει! Πάτησα τη σκανδάλη αμέσως σημαδεύοντας κεφάλι... Χαμός….
Τραβάω με όλη μου τη δύναμη αλλά το ψάρι, προλαβαίνει να βραχώσει περίπου ένα μέτρο μέσα, πριν την είσοδο. Ανοίγω το μουλινέ, όμως η πετονιά έχει μπερδευτεί στα λάστιχα! Με το ψάρι να χτυπιέται προσπαθώντας να απαλλαγεί από τη βέργα, εγώ προσπαθώ να δέσω τη πετονιά σε δυο τρεις προεξοχές του βράχου αλλά και αυτές σπάνε… Χωρίς άλλες επιλογές, αφήνω το όπλο κάτω (με το ψάρι ελεύθερο να κάνει ότι θέλει) και στην επιφάνεια πλέον κολυμπάω γρήγορα προς τη σημαδούρα, για να πάρω το 87άρι μου. Το οπλίζω, βουτάω και προς μεγάλη μου έκπληξη το ψάρι είναι ακόμα εκεί! Το δευτερώνω και αυτήν τη φορά ανοίγω επιτυχώς το μουλινέ και το δένω στη σημαδούρα. Επιτέλους λίγη ηρεμία… Αφού ξεκουράζομαι, αποφασίζω να ρίξω μια ματιά από την άλλη πλευρά της πλάκας. Το ψάρι φαίνεται ανάποδα, και έχει πολύ χώρο για να βραχώσει πιο βαθειά. Καθώς όμως αναδύομαι, βλέπω το σκοινί από το μουλινέ του δεύτερου όπλου, να έχει κοπεί και να βυθίζεται! Έλεος! Το ψάρι είναι ελεύθερο για δεύτερη φορά… Εννοείται πως από την ηρεμία επικρατεί και πάλι πανικός! Ξετυλίγω το υπόλοιπο σκοινί από το μουλινέ, βουτάω, δένω και φερμάρω ξανά το ψάρι. Ξεκούραση. Παίρνω το πρώτο όπλο και του βάζω μία άφτερη (ευτυχώς τη έχω πάντα στη σημαδούρα). Ρίχνω μία στο ψάρι και πιάνοντας και τις τρείς βέργες προσπαθώ να το ξεβραχώσω, όταν… η βέργα από το 87άρι, μου μένει στο χέρι! Το ψάρι (για μία ακόμη φορά) είναι ελεύθερο… Αναδύομαι γρήγορα οπλίζω, πάω από την άλλη πλευρά και του ρίχνω. Τραβάω, έρχεται, χτυπιέται αλλά δε χωράει να βγει οπότε το δένω εκ νέου στη σημαδούρα. Οπλίζω πάλι την άφτερη, το χτυπάω στο κρανίο, το τραβάω για να βγει, αλλά ενώ έρχεται αυτή τη φορά κοντράρει με το σκοινί της σημαδούρας. Αναγκάζομαι να κόψω το σκοινί και τραβώντας μαλακά την άφτερη, παίρνω στην αγκαλιά μου έναν ψάρι ακριβώς διπλάσιο από αυτό που αρχικά είχα υπολογίσει, λίγο πάνω από τα 12 κιλά!
Ευχαριστώντας τον Ύψιστο για το πραγματικό δώρο και ζητώντας συγνώμη από τον άτυχο ροφό, πήρα τον δρόμο της επιστροφής χαρούμενος.
Για μια ακόμη φορά τα "βάρη" τα ανέλαβε ο πατέρας μου!! Η επαγγελματική όμως δουλειά του στο καθάρισμα των ψαριών, δεν επέτρεψε στην μητέρα μου να επέμβει που καιροφυλακτούσε ψιλό-κριμένη και συνελήφθη από τον φακό της φωτογραφικής μου μηχανής!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου