Tο καλοκαίρι στην αγαπημένη Κάρπαθο πλησίαζε προς το τέλος του. Ο καιρός δεν έλεγε να κοπάσει με το 6αρη του Μαΐστρου να ταράζει για πολλές μέρες τα διάφανα νερά του νησιού. Έτσι για να μη χάσω άλλο ένα ψάρεμα μια και οι καιρικές προβλέψεις δεν έδειχναν να αλλάζουν τις επόμενες μέρες, αποφάσισα να βουτήξω στα νότια του νησιού. Ένας κάβος έκοβε τον καιρό επιτρέποντάς μου να βουτήξω αλλά το ψάρεμα θα γινόταν μέσα στον καιρό μια και μέχρι τον κάβο το μέρος δεν λέει τίποτα.
Ντύθηκα, ετοιμάστηκα και κολύμπησα περίπου 10 λεπτά και έφτασα εκεί που ήθελα να ψαρέψω. Ανοίχτηκα αρκετά για να αποφύγω τον έντονο κυματισμό και όταν έφτασα σε βάθος περίπου 20 μέτρα άρχισα τα καρτέρια. Έκανα αρκετά αλλά τίποτε δεν φάνηκε. Κρέμασα το ξύλινο ψαροτούφεκο στην σημαδούρα μου και πήρα το 82άρι μου ξεκινώντας τα ψαχτήρια. Ξέρω αρκετά θαλάμια ροφών αλλά παρ όλη την προσπάθεια μου μόνο κιλίσια ψάρια βρήκα. Φυσικά δεν τα πείραξα και συνέχισα το ψάρεμά μου. Πουθενά τίποτα.
Ο τόπος έχει άσπρα ψάρια (σαργούς, μελανούρια κτλ) και μερικά από αυτά είναι αρκετά μεγάλα αλλά σε αυτό το μέρος δεν ασχολούμαι με αυτά. Είχε περάσει αρκετή ώρα και εγώ δεν έχω δει τίποτα αξιόλογο. Θυμήθηκα όμως ότι το Πάσχα είχα δει έναν τριάρι ροφό στα πολύ ρηχά που δεν είχα πειράξει. Κολύμπησα προς τα ρηχά. Παλεύοντας με τα κύματα και το αντιμάμαλο βούτηξα πολύ κοντά στα βράχια του κάβου. Δυστυχώς και εκεί δεν βρήκα τίποτα. Ψιλοαπογοητευμένος το γύρισα σε πλανάρισμα μια και το βάθος δεν ξεπερνούσε το 10 μέτρα. Κολύμπησα πάνω από κάτι γνωστές πλάκες αλλά και εκεί τίποτα. Μπροστά μου υπήρχε ένα μονόπετρο που το ξέρω και δεν λέει τίποτα το σπουδαίο. Καθώς το έχω φτάσει, αρχίζω να αναδύομαι όταν ένας μεγάλος ροφός εκνευρισμένος ξεκόλλησε από την πλευρά που δεν έβλεπα και προχώρησε σε κάτι πλάκες λίγο πιο βαθιά. Ήταν μαύρος και κατσούφης. Μου έκανε εντύπωση πόσο θυμωμένος φαινόταν.
Γνωρίζοντας ότι οι συγκεκριμένες πλάκες δεν έχουν θαλάμι για να κρυφτεί ένα τόσο μεγάλο ψάρι, ανοίχτηκα για να δω που θα πάει το μεγάλο μαύρο. Όμως ο ροφός δεν φάνηκε πουθενά. Γεμάτος απορία βούτηξα λίγα μέτρα πιο μακριά σε μια μύτη που έκανε η πλάκα, σίγουρος ότι το ψάρι θα έχει γλιστρήσει χωρίς να το δω μέσα από τους αφρούς της τρικυμίας. Όταν έφτασα στην πλάκα έβαλα το κεφάλι μου δειλά - δειλά να δω τι γίνεται και προς μεγάλη μου έκπληξη το ψάρι ήταν εκεί. Είχε χώσει το κεφάλι του μέσα σε μια τρύπα και όλος ο υπόλοιπος ροφός φαινόταν. Σημάδεψα κεφάλι και πάτησα την σκανδάλη. Χαμός. Το μεγάλο μαύρο σήκωσε σύννεφα άμμου και προσπάθησε να χωθεί πιο βαθιά στην τρύπα που δεν το χώραγε. Τον τραβάω με δύναμη, το ψάρι έρχεται αλλά με ένα δυνατό χτύπημα της ουράς του ξαναβάζει το κεφάλι του στην τρύπα. Το ξανατραβάω αλλά η δύναμη του ψαριού ήταν πιο μεγάλη. Αναγκαστικά ανοίγω το μουλινέ αλλά η πετονιά έχει μπερδευτεί με τα λάστιχα του όπλου, λόγω της κοντινής βολής. Έτσι αφήνω το όπλο κάτω και με την ψυχή στο στόμα ανέβηκα στην επιφάνεια Το ψάρι είναι ελεύθερο. Αν κάνει πως φεύγει το έχω χάσει σίγουρα και το κακό είναι ότι δεν θα ζήσει. Ευτυχώς το βάθος ήταν μόνο 12 μέτρα. Πόντισα την σημαδούρα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και πήρα ένα δεύτερο όπλο. Κατέβηκα και δευτέρωσα το ψάρι. Έπιασα και τις δύο βέργες και τράβηξα με δύναμη. Το ψάρι ήρθε προς τα εμένα λίγο αλλά πάλι χτύπησε την ουρά του και ξαναχώθηκε στην τρύπα, όσο μπορούσε. Άνοιξα το μουλινέ και το έδεσα στην σημαδούρα για να το σιγουρέψω. Βούτηξα και ξέμπλεξα την πετονιά του πρώτου όπλου. Ξεκούραση και σκέψη.
Βάζω άφτερη βέργα και βουτάω από την μεριά του κεφαλιού του. Το ψάρι έχει βάλει το κεφάλι του πίσω από ένα δοκάρι το οποίο ίσα-ίσα του κρύβει το μάτι. Όλο το υπόλοιπο κεφάλι φαίνεται. Σημαδεύω εγκέφαλο, πατάω σκανδάλη και το μεγάλο μαύρο απλά έπεσε στην άμμο. Έβγαλα την άφτερη, πήγα από την άλλη το τράβηξα, πήρα αγκαλιά το μεγάλο ψάρι και ανέβηκα στην επιφάνεια ευχαριστώντας τον Ύψιστο για ένα ακόμη δώρο. Φίλησα το ροφό ζητώντας του συγνώμη, τον έβαλα στην ψαροκρεμάστρα και πανευτυχής πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Έβγαλα της απαραίτητες φωτογραφίες και πήγα σπίτι όπου η ζυγαριά σταμάτησε στα 15 κιλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου