Ακολουθώντας τη διαίσθησή σου...(#2)

 Είμαι Πάσχα πάλι στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Αυτή την φορά όμως η θάλασσα είναι κολλημένη. Δεν κουνιέται τίποτα. Όμως από το πρωί κάτι με τρώει να πάω να ψαρέψω ρηχά. Κάτι μέσα μου, μου λέει να ψαρέψω ρηχά. Να χάσω όμως τέτοια μέρα; 

Αφού φόρτωσα τα απαραίτητα ξεκίνησα να πάω σε έναν αγαπημένο κάβο που κάνει και βαθιά και ρηχά μέρη. Έκρυψα σε ένα μέρος το τρίκιλο βαρίδι πλάτης, φόρτωσα σε μια «πονηρή» σημαδούρα ένα 82αρι και αφού ετοιμάστηκα, πήρα ένα ξύλινο 100αρι στο χέρι και τράβηξα για τα βαθιά. Τι πλαναρίσματα έκανα, τι καρτέρια, τι ψαχτήρια δεν βρήκα τίποτα. Νέκρα παντού. Κάτι σαργοί έπαιξαν σε ένα καρτέρι αλλά δεν ασχολήθηκα γιατί έψαχνα κάτι καλύτερο. Απογοητευμένος πήρα τον δρόμο για τα ρηχά. Έβαλα το βαρίδι πλάτης, πήρα το 82αρι και ετοιμάστηκα για ρηχά καρτέρια-ψαχτήρια όταν κάτω από τα πόδια μου είδα τρεις ωραίες σουπιές. Τις έπιασα γιατί μου αρέσουν πάρα πολύ ψητές. Η μεγάλη ήταν 800 γρ. Χαρούμενος άρχισα τα καρτέρια και που και που έπιανα κάποιο σκάρο. Διάλεγα τα πιο μεγάλα ψάρια που ήταν περίπου 700-900 γρ. 

Χωρίς να το καταλάβω είχα πιάσει μια ντουζίνα σκάρους. Το συνειδητοποίησα όταν τους κρέμασα στην σημαδούρα.

 Έτσι αποφάσισα να μην πιάσω και άλλους παρόλο που είχε αρκετούς τριγύρω. Στα επόμενα καρτέρια έπιασα 2 ωραίους σαργούς και άλλους δύο με ψαχτήρι. Προχώρησα ακόμη πιο ρηχά και τότε φάνηκε ένα τεράστιο κοπάδι από σάρπες. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο πειρασμό και με καρτέρια έπιασα τέσσερα ωραία ψάρια, τα δύο ήταν κιλήσια. 

Αποφάσισα να φτάσω στο ρηχό πλάτωμα και να βγω. Είναι ένα πλάτωμα που δεν ξεπερνάει το ένα μέτρο και το καλοκαίρι όποτε έχω περάσει από εκεί σπάνια έχει κάτι της προκοπής. Όταν έφτασα έκανα ένα καρτέρι, βαριεστημένα μπορώ να πω και καθώς κοιτούσα τριγύρω να ένα καλό λαβράκι. Η Κάρπαθος δεν έχει πολλά λαβράκια αλλά όταν κανείς τα βρει, είναι αρκετά μεγάλα. Η αδρεναλίνη στα ύψη. Χώθηκα όσο μπορούσα. Πρέπει να είχα γίνει χαλκομανία, ένα με τον βυθό, αλλά το λαβράκι πλησίασε, κοντοστάθηκε εκτός βολής και κρύφτηκε πίσω από μια πέτρα. Εγώ αμέσως άλλαξα κατεύθυνση στο ψαροτούφεκο και ενώ ετοιμαζόμουν να το πλησιάσω έρποντας, εκείνο εξαφανίστηκε προς τα ρηχά με μεγάλη ταχύτητα.

 «Λες;» αναρωτήθηκα και αποφάσισα να κάνω μερικά ακόμη προς τα εκεί που χάθηκε το ψάρι. Στο 2^ο καρτέρι είδα ένα λαβράκι κοντά στην επιφάνεια ακίνητο να με παρακολουθεί. Χώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα και άφησα μερικές φυσαλίδες. Εκείνο απτόητο. Όμως μέσα στην θολούρα και μακριά διέκρινα άλλη μια σιλουέτα να κατευθύνεται προς τα εμένα. Προσπέρασε το 1^ο ψάρι κάνοντας το να το ακολουθήσει και με πλησίασε με μεγάλη ταχύτητα. Φοβούμενος μην το χάσω, μόλις μπήκε στο βεληνεκές και έκανε να στρίψει του έριξα από μακριά. Η βέργα καρφώθηκε στη μέση και εγώ όρμισα να το πιάσω γιατί φοβόμουν την μακρινή βολή σε ένα τέτοιο ψάρι. Το αγκάλιασα και το έπιασα από τα βράγχια ενώ εκείνο σπαρταρούσε. Η βέργα μόλις το είχε περάσει και το φτεράκι είχε ανοίξει μέσα του. Μόλις έπιασα το λαβράκι, η βέργα απλά έπεσε. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος, το φίλησα ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο, που του είχα προκαλέσει. Δεν χρειαζόταν να ψαρέψω άλλο, αλλά κοιτώντας το καταδυτικό μου ρολόι, έκπληκτος είδα ότι έδειχνε 133 βουτιές σε τέσσερις ώρες! Βγήκα, άλλαξα και τράβηξα για το σπίτι όπου βγήκαν και η ανάλογες φωτογραφίες. Το λαβράκι ήταν παρά κάτι γραμμάρια τρία κιλά.