Στην άβυσσο των 2.5 μέτρων!

photo by G. Giannopoulos

Το Πάσχα του 2009 με βρίσκει για μια ακόμη φορά στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Στις 13-4-2009 είχε έναν ισχυρό Β. Β.Δ άνεμο της τάξεως των 6-7 μποφόρ ώστε να μην μπορώ να ψαρέψω όλα τα «καλά» μου μέρη. Έτσι προκειμένου να μην χάσω τη βουτιά αποφασίζω να πάω σε ένα «καινούργιο» μέρος όπου δεν μπορώ να ψαρέψω το καλοκαίρι απλά και μόνο λόγω τουρισμού.

Αφού φόρτωσα τον εξοπλισμό στο αμάξι σε περίπου 45 λεπτά βρίσκομαι στην παραλία που θέλω να βουτήξω. Τα ψηλά βουνά κόβουν τον αέρα και εγώ ανενόχλητος ετοιμάζομαι να βουτήξω σε μια ήρεμη και ευχάριστα γαλήνια θάλασσα. Αφού ετοιμάστηκα βούτηξα και τράβηξα για το κάβο. Το μέρος δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Έκανα μερικά καρτέρια στη διαδρομή αλλά τίποτα το σπουδαίο δεν φάνηκε. Στον κάβο τα καρτέρια δεν απέδωσαν πάλι και έτσι ξεκίνησα το ψαχτήρι που μου απέφερε 2 σκάρους (θεωρούνται λιχουδιά στο νησί) ενώ σε μια φυκιάδα πήρα και 2 μπλε χειλούδες ώστε να ικανοποιήσω και τις ορέξεις του πατέρα μου που τις λατρεύει ως φαγητό. Σε διάφορες σχισμές που βρήκα, πήρα 4 σαργούς και μάλιστα όταν έπιασα στα χέρια μου τον πιο μεγάλο, συνειδητοποίησα πως από πίσω είχα χτυπήσει και μία σάρπα. Λίγο πιο κάτω ο βυθός βάθαινε και στο μοναδικό ογκόλιθο πάνω στην άμμο υπήρχαν δύο καλά μαύρα περίπου 4-5 κιλά το καθένα. Μόλις έκανα να βουτήξω και τα δύο ψάρια εξαφανίστηκαν μέσα στο μονόπετρο με μεγάλη ταχύτητα, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο για αντίδραση από την πλευρά μου. 
"Δύσκολα τα πράγματα" σκέφτηκα. Βούτηξα προς το μονόπετρο που ακουμπούσε στην άμμο στα -22μ.. Το έψαξα όλο περιμετρικά, τρυπά-τρύπα, όλες τις σχισμές αλλά δεν μπόρεσα ούτε καν να τα δω. Τo μέρος ήταν πολυψαρεμένο, γιατί ήταν το μόνο καλό μέρος που μπορεί να κρατήσει κάποιο μεγάλο ψάρι και είναι εύκολο το βρει κανείς, όπως εγώ, που βουτούσα για πρώτη φορά σε αυτό το μέρος. Έτσι τα ψάρια ήταν «γνώστες» του αθλήματος. Μετά από αρκετές αλλά άκαρπες προσπάθειες αποφάσισα να γυρίσω.

Αντί να πάρω τον ίδιο δρόμο του γυρισμού, ανοίχτηκα και πέρασα στην άλλη πλευρά της παραλίας, στον απέναντι κάβο. Δυστυχώς όλο το μέρος ήταν σκέτη άμμος χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Μέσα στον κόλπο και πολύ κοντά στην παραλία είχε κάτι ξενέρια όπου σε κάποια από αυτά είχα κάνει μερικά καρτέρια όταν πρωτοβούτηξα. Αποφάσισα να ψάξω τα υπόλοιπα δυο τρία. Δεν βρήκα τίποτα και κολύμπησα στο τελευταίο, το πιο ρηχό. Είδα μια σχισμή που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Βουτάω και με το που φτάνω τη σχισμή, στο απίστευτο βάθος των 2,5 μέτρων (!), μια μεγάλη ουρά μου πετάει άμμο και φύκια στην μούρη μου. Αποσβολωμένος από το όλο θέαμα, έφτασα στην επιφάνεια χωρίς καν να κινηθώ. Ψάχνω από την άλλη μεριά, έχει άλλη μια σχισμή, αλλά δεν φαίνεται τίποτα. Ψάχνω πόντο-πόντο το ξενέρι και περίπου στη μέση της ένωσης των σχισμών, υπάρχει μια τρύπα από όπου φαινόταν το ψάρι. Η τρύπα είναι αρκετά μεγάλη αλλά δεν χωράει να βγει από εκεί. Πάνω στην τρύπα υπάρχει μια πέτρα που δεν ξέρω αν μπορώ να μετακινήσω και έτσι δεν τολμώ να το κάνω. Το ψάρι κινείτε και εγώ βλέπω διάφορα μέρη του καθώς περνάει η ώρα. Αφού εκτίμησα την όλη κατάσταση, αποφάσισα να το χτυπήσω. Βούτηξα και καρτερεύοντας πάνω από την τρύπα, μόλις είδα το κεφάλι του ροφού, τράβηξα τη σκανδάλη. Το ψάρι δεν κινήθηκε καθόλου και εγώ νόμισα ότι αστόχησα. Κοιτώντας πιο προσεχτικά είδα ότι το ψάρι ήταν πάνω στην βέργα μου. Κοίταξα το suunto στο χέρι μου και αυτό έγραφε το απίστευτο βάθος των 1,7 μέτρων…

Αναδύθηκα. Βούτηξα αμέσως, έπιασα την πέτρα που ήταν πάνω στην τρύπα και χωρίς ιδιαίτερη δύναμη, αυτή ξεκόλλησε εύκολα. Ο ροφός βγήκε άνετα και ξαναέβαλα την πέτρα στη θέση της. Κολύμπησα προς την παραλία, με το απρόσμενο ρηχό δώρο αγκαλιά γεμάτος χαρά. Μου ήρθαν στη μνήμη μου ιστορίες από παλιούς Καρπάθιους ψαροτουφεκάδες που έπιαναν τέτοια και πιο μεγάλα ψάρια σε αυτά τα βάθη. Εκεί αφού ζήτησα συγνώμη από όλα τα θαλάσσια στολίδια που έπιασα, έβγαλα τις απαραίτητες φωτογραφίες και γύρισα πανευτυχής στο σπίτι. Ο ροφός ήταν 9 κιλά!!!