Είμαι ένα ακόμη καλοκαίρι στην αγαπημένη μου Κάρπαθο. Για να μην ξεχνιόμαστε, τα 6-7 μποφόρ ΒΒΔ είναι σταθερά στο ραντεβού τους. Έτσι αποφασίζω να πέσω από το Φοινίκι (ένα μικρό λιμανάκι που κόβει τον καιρό) και να βγω στον καιρό να ψαρέψω. Ντύνομαι, βουτάω και μόλις βγαίνω στον καιρό αρχίζω τα καρτέρια και ψαχτήρια στις γνωστές μου πλάκες.
Στο 2ο καρτέρι καθώς σέρνομαι και ξεπροβάλλω από ένα βράχο βλέπω δύο μεγάλες μουρμούρες. Καρτερεύω, τα ψάρια έρχονται, σημαδεύω την πιο μεγάλη και πιάνω ένα μισόκιλο ψάρι. Χαρούμενος συνεχίζω. Στο επόμενο συρτό καρτέρι, βλέπω ένα ωραίο μπαρμπούνι να με κοιτάει κάνοντας παραλλαγή πάνω σε κάτι νεκρά φύκια. Σημαδεύω, ρίχνω και το πιάνω. «Ωραία» σκέφτομαι. Καθώς κολυμπάω το μάτι μου πιάνει μια κίνηση ενός μικρού σαργού.
«Τι τον έπιασε και κάνει σαν τρελός» αναρωτήθηκα.
Πλησιάζω στην σχισμή που μπαινοβγαίνει, το βάθος της δεν ξεπερνάει το ένα μέτρο και καθώς κοιτάζω έχει μέσα έναν τεράστιο σαργό. Το ψάρι μπορεί κάλλιστα να είναι δύο κιλά. Όμως χρειάζεται να ρίξω υπό γωνία. Το ψάρι με παίρνει χαμπάρι και πριν προλάβει να τρυπώσει του ρίχνω. Τραβάω την βέργα, άδεια!! Έφαγα τον βράχο αλλά τίποτε. Από τα νεύρα μου αστόχησα σε ένα άλλο καλό σαργό και σε μια μουρμούρα. Ακόμη δεν κατάλαβα πως!
Αφού ηρέμησα συνέχισα να ψαρεύω και έπιασα μια σάρπα, έναν κέφαλο, έναν σκάρο μισόκιλο, έναν σαργό του ίδιου βάρους και έναν κακαρέλο. Όμως κατουριόμουν και αποφάσισα να πάω έξω, σε έναν μικρό κόλπο που έκοβε ο καιρός. Τα νερά ήταν θολά με βάθος περίπου ένα μέτρο και ενώ πλησιάζω για να βγω, από μπροστά μου περνάει μια λίτσα. Το ψάρι αντί να φύγει έκανε έναν γύρω από τον εαυτό μου και εγώ έστριψα το ψαροτούφεκο προς το ψάρι κάνοντάς σχεδόν έναν ολόκληρο κύκλο και πάτησα την σκανδάλη χωρίς να σημαδέψω. Η βέργα βρήκε την λίτσα στην κοιλία και εκείνη αφηνιασμένη «πάτησε γκάζι». Εγώ άνοιξα το μουλινέ και την κόντραρα κάθε φορά που πήγαινε να πλησιάσει κάποιο βράχο. Το σκοινί όμως από τα ξαφνικά τινάγματα αυτού του υπέροχου πλάσματος είχε σκίσει την κοιλιά της με αποτέλεσμα να πλησιάζει επικίνδυνα σε σημείο να μου σκιστεί. Βλέποντας την όλη κατάσταση όρμισα πάνω στην λίτσα. Γίναμε ένας κόμπος με το σκοινί, καθώς το ψάρι επιτάχυνε και στριφογυρνούσε, μέχρι που την έπιασα επιτέλους από την ουρά, μετά τα βράγχια και της έδωσα ένα γρήγορο τέλος. Την φίλησα και της ζήτησα συγνώμη καθώς κρεμούσα στην ψαροβελόνα μου την τεσσάρα λίτσα.
Ξέμπλεξα το σκοινί και σκέφτηκα ότι μου Έδωσε ένα ψάρι που ήταν δύσκολο ενώ αστόχησα στον σαργό που σχεδόν ήταν ακίνητος. Με αυτές τις σκέψεις πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό χωρίς να ψαρεύω. Όταν μπήκα μέσα στο λιμανάκι και λίγο πριν βγω είδα κάτι λάμψεις. «Μεγάλοι κέφαλοι» σκέφτηκα και έκανα ένα γρήγορο καρτέρι. Μέσα στην θολούρα είδα μια πολύ χοντρή σκιά να έρχεται καταπάνω μου.
«Ψάρι ρεκόρ» σκέφτηκα. Σημάδεψα και έριξα στον μεγάλο κέφαλο κατά μέτωπο πριν προλάβει να στύψει γιατί ο στόχος ήταν αρκετά μεγάλος. Το ψάρι χτυπήθηκε σε καίριο σημείο με σχεδόν την μισή βέργα μέσα του και απλά βούιξε. Όταν έπιασα την βέργα έμεινα άγαλμα. Είχα πιάσει έναν λαγοκέφαλο πάνω από τέσσερα κιλά (4300 γρ). Βγήκα έξω χωρίς να το ξεψαρίσω.
Οι λαγοκέφαλοι ή λαγόψαρα ή επιστημονικά lagocephalus sceleratus είναι ψάρια που ζουν στον Ινδικό και τον Δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό. Έχουν μπει από την διώρυγα του Σουέζ και έχουν απλωθεί στο νότιο Αιγαίο. Πρωτοεμφανίστηκαν στο Αιγαίο το 2003. Γίνονται μεγάλα. Εγώ έχω δει ψάρια που ήταν 4-5 κιλά. Η βιβλιογραφία λέει ότι φτάνουν μέχρι 7 κιλά και 1,10μ μήκος. Δεν έχουν φυσικούς εχθρούς στα νερά μας, εκτός από τον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν και να απλώνονται όλο και πιο πολύ στο Αιγαίο. Και το πιο σπουδαίο, είναι άκρως ΔΗΛΗΤΗΡΙΏΔΗ. Έχουν την τετροδοντοτοξίνη που μπορεί να προκαλέσει στον άνθρωπο από σοβαρές δηλητηριάσεις μέχρι και τον θάνατο. Η τοξίνη βρίσκεται στα σπλάχνα και στο δέρμα του. Η τοξίνη αυτή δεν καταστρέφεται με το απλό μαγείρεμα, εκτός και αν βράζουμε το ψάρι για τρεις ώρες συνέχεια! Στην Ιαπωνία μόνο αν κάποιος σπουδάσει σεφ και πάρει την ανάλογη ειδικότητα μπορεί να μαγειρέψει το εν λόγω ψάρι. Το δηλητήριο το λένε fugu και το χρησιμοποιούν σε δολοφονίες ή αυτοκτονίες!
Ο λαγοκέφαλος έχει σχήμα τορπίλης. Η ράχη του έχει ένα γρι-θαλασσί χρώμα με μαύρες βούλες. Όταν ψοφήσει το ψάρι, η ράχη γίνεται μαύρη αλλά φαίνονται οι βούλες του. Στο πλάι το χρώμα του είναι θαλασσί-ηλεκτρίκ, όπως και τα μάτια του που είναι μεγάλα. Από κάτω είναι κάτασπρο. Δεν έχει λέπια, αλλά το δέρμα του είναι σαν γυαλόχαρτο. Το κεφάλι του είναι μεγάλο και θυμίζει τρωκτικό. Έχει τέσσερα δόντια (δύο σε κάθε γνάθο) που είναι μυτερά και πολύ κοφτερά. Τρώνε τα πάντα και ρημάζουν τα δίχτυα και τα παραγάδια, γι’ αυτό τα κυνηγάνε πολύ οι επαγγελματίες ψαράδες. Όταν δουν την λεία τους ορμάνε όλα μαζί και δεν φοβούνται τίποτε. Εάν κάποιο πιαστεί, τότε φουσκώνει και κάνει ένα παράξενο θόρυβο. Επίσης τρίβουν και τα δόντια τους με αρκετή δύναμη δημιουργώντας έναν ακόμη περίεργο ήχο. Ίσως για να φοβίσει τον επιτιθέμενο ή να προειδοποιήσει τα υπόλοιπα.
Εκείνη την στιγμή ο Γιώργος έπιασε άλλον έναν λαγοκέφαλο. Ενώ το ψάρι προσπαθούσε να απαλλαγεί από το αγκίστρι, το δόλωμα κρεμόταν από τα χείλη του, δύο-τρία ψάρια όρμισαν πάνω του για να φάνε το δόλωμα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η αδηφαγία τους. Αυτό το ψάρι το ζυγίσαμε και ήταν 2,670 γρ.
Κοιτώντας τριγύρω βρήκα καμιά εικοσαριά νεκρά ψάρια πεταμένα σε μια γωνιά. Στεναχωρήθηκα με το θέαμα και αναρωτήθηκα ποιος
έχει δίκαιο; Ο λαγοκέφαλος που τον έφτιαξε η φύση για κάποιο λόγο ή οι ψαράδες που βλέπουν να καταστρέφονται οι περιουσίες τους από έναν εισβολέα; Ζητώντας του συγνώμη, πήρα το ψάρι που είχα πιάσει και το έθαψα σε μια γωνιά.
Διάφορες ιστορίες που μου είπαν με εντυπωσίασαν, όπως του φίλου μου του Λεωνίδα-ντόπιου ψαροτουφεκά, ότι αρκετές φορές οι λαγοκέφαλοι του έχουν φάει τα ψάρια πάνω από την σημαδούρα κόβοντας μάλιστα και την ψαροκρεμάστρα του στην μανία τους να προφτάσουνε να φάνε πρώτοι!
Σε κάποιες από τις βουτιές μου, καθώς έκανα καρτέρια είδα αρκετές φορές κοπάδια από εκατοντάδες μικρούς λαγοκέφαλους σε μέγεθος αθερίνας! Που θα πάει αυτή η κατάσταση δεν γνωρίζω…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου