Εισβολείς από την Ερυθρά !

Πάσχα στην αγαπημένη μου Κάρπαθο αλλά ο καιρός δεν βοηθάει καθόλου. Πριν πάω, οι γονείς μου μου έλεγαν ότι είχε φοβερές μπονάτσες, με το που έφτασα όμως στο νησί τα 7αρια Β - ΒΔ δεν σταμάτησαν καθόλου. Η πρόβλεψη έλεγε ότι ο καιρός θα «έσπαγε» από τη Μεγάλη Πέμπτη και μετά, αλλά το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου, όχι μόνο δεν είχε μπουνατσάρει αλλά το 7αρι ενισχυόταν κιόλας...

Έτσι για να μη χάσω τη βουτιά, μιας και είχα να βουτήξω τρεις μέρες, αποφάσισα να πάω στα νότια, στη διπλή παραλία του Διακόφτη με τα κρυστάλλινα νερά, όπου κόβει ο καιρός αλλά δεν έχει και ιδιαίτερα ψάρια. Έχω πολλά χρόνια να ψαρέψω εκεί, γιατί ειδικά το καλοκαίρι με τα μελτέμια πολλοί επιλέγουν αυτόν τον υπήνεμο τόπο και δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτε αξιόλογο. Ανοιχτά το μέρος κάνει ωραία φρύδια με μαύρα και άσπρα ψάρια, όμως μια παλιά εμπειρία με απέτρεψε να ανοιχτώ. Θυμάμαι που είχα ανοιχτεί με λιγότερο καιρό απ’ ότι σήμερα, πιτσιρικάς τότε με την τρέλα για ψαροτούφεκο στο ζενίθ και είδα και έπαθα να γυρίσω πίσω από την πολλή κόντρα και ιδικά το ισχυρό ρέμα. Το κακό είναι ότι η επόμενη στάση είναι η βόρειος Αφρική(!). Δεν έχει τίποτα στο ενδιάμεσο για να απαγκιάσει κανείς.

Βούτηξα με βαριά καρδιά και πλακώθηκα στα καρτέρια. Δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο όπως περίμενα. Έπιασα 5-6 μισόκιλους σκάρους, ένα μεσαίο σαργό. Μια δύκιλη σμέρνα δεν με άφηνε σε ησυχία. Την τσίμπησα μια-δύο φόρες αλλά αυτή τον χαβά της. Κολύμπησα και απομακρύνθηκα αλλά μετά να την πάλι δίπλα μου. Μάλλον μύριζε τους σκάρους και έτσι αναγκάστηκα να την χτυπήσω. Καθώς ξεκίνησα πάλι τα καρτέρια παρατήρησα ότι λίγο μακριά είχε 2-3 ψάρια που έκαναν παραλλαγή στα φύκια αλλά δεν πλησίαζαν. Αναδύθηκα και πλησίασα όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Τα δύο από αυτά έφυγαν με απίστευτη ταχύτητα ενώ το τελευταίο έμεινε. Έσπασα την μέση μου και πλησίασα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Διέκρινα την σιλουέτα μέσα στα φύκια, σημάδεψα και πάτησα τη σκανδάλη. Πέτυχα το μακρύ ψάρι στο κέντρο και ήρεμα το τράβηξα έξω από την φυκιάδα. Είχα πιάσει ένα αυλόστομο ή αλλιώς ψάρι τρομπέτα. Είχα να δω τόσο μεγάλο αυλόστομο πολλά χρόνια αλλά τώρα υπήρχαν πολλοί. Είδα πάνω από πενήντα ψάρια και κατάφερα να πιάσω έξι. Είναι ψάρια που απαντώνται στα τροπικά νερά και μάλλον έχουν ανεβεί μέσω της Ερυθράς Θάλασσας. Στα τροπικά έχουν πιο φανταχτερά χρώματα όπως μοβ-ροζ με άσπρες κάθετες ρίγες ή εντελώς κίτρινα-πορτοκαλί. Αυτά που έπιασα εγώ είχαν ένα λαδί χρώμα με θαλασσιές βούλες οι οποίες χάθηκαν μόλις πέθαναν τα ψάρια. Είναι μακρύ-οβάλ ψάρι που για να το πιάσεις θέλει κάθετη βολή, μιας και έτσι είναι πιο φαρδύ το σώμα του. Στο καρτέρι δεν πλησιάζει εύκολα και αν έρθει είναι δύσκολος στόχος μιας και το ψάρι είναι πολύ λεπτό.

Έχει ένα μακρύ κεφάλι, σαν αυλός (από εκεί πήρε το όνομά του) για να ρουφάει τα μικρόψαρα. Η ουρά του έχει δύο σειρές πτερύγια και καταλήγει σε μια τρίχα που όταν το ψάρι κολυμπά νομίζεις πως σέρνει ένα κομμάτι πετονιάς. Όσο για το μαγείρεμά τους, εμείς τα φάγαμε τηγανιτά και είχαν εκπληκτική γεύση. Έχω ακούσει ότι τρώγονται και ψητά στα κάρβουνα, περασμένα σε καλαμάκι με ρίγανη όπως ψήνουν τα χέλια στο Μεσολόγγι...