Από την άβυσσο της επιφάνειας...

Χτυπάει το τηλέφωνο. 

«Έλα ρε Σπύρο, τι γίνεται?» 

«Καλά, τι κάνεις το διήμερο που έρχεται?» με ρωτάει. 

«Είμαι κρεβατωμένος με γρίπη δύο μέρες τώρα» του απαντάω. 

«Τώρα βρήκες να αρρωστήσεις, περαστικά. Θα χρειαστώ το ψυγείο σου, θα πάμε με τον ξάδελφο (Σπύρο Χριστοφορίδη) και λέγαμε να πηγαίναμε σαν το παλιό καλό καιρό….» 

«Κρίμα, δεν γίνεται, να προσέχετε και έλα να το πάρεις το ψυγείο» και κλείσαμε το τηλέφωνο. 

Ο Σπύρος ήρθε πήρε το ψυγείο, πήγανε και γυρίσανε με μια πολύ καλή ψαριά ενώ εγώ έμεινα να σιγοβράζω, όχι τόσο από τον πυρετό όσο από τον καημό μου που δεν μπορούσα να πάω μαζί τους. Τελικά έμεινα πέντε μέρες στο κρεβάτι και άλλες πέντε για να γίνω καλά και όταν ήρθε η αργία της 28ης Οκτωβρίου δεν κρατιόμουν. Ρώτησα αν θα πηγαίναμε με τους Σπύρους αλλά δεν μπορούσαν και έτσι αποφάσισα να πάω κολυμπιτώ μόνος μου. Όμως ο καιρός μου τα χάλασε γιατί έβαλε ισχυρούς βοριάδες...

Έτσι αποφάσισα να πάω Β. Ευβοϊκό. Ξύπνησα λίγο μετά τις πέντε τα χαράματα και ξεκίνησα. Μετά από δύο ώρες οδήγηση έφτασα εκεί που ήθελα. Είχε καιρό αλλά τον «έκοβε» η Εύβοια. Ντύθηκα, πήρα και την κάμερα και βούτηξα μόλις ξημέρωσε. 13οC τα νερά αλλά είχα φορέσει ένα 8αρι σακάκι για να είμαι σίγουρος να μην κρυώσω. Τα νερά αρκετά θολά αλλά παλευόταν η κατάσταση. Ανοίχτηκα και άρχισα τα καρτέρια. Ευτυχώς μπορούσα να βουτήξω. Τα αφτιά και οι πνεύμονες μια χαρά στα ρηχά. Σε ένα καρτέρι ήρθαν κέφαλοι και έπιασα έναν από τους πιο μεγάλους, περίπου ένα κιλό.

Προχώρησα προς τα γνωστά ξενέρια καρτερεύοντας. Κέφαλοι εμφανίστηκαν πάλι αλλά δεν τους πείραξα. Κάποια ψάρια μπορεί και να ήταν πάνω από δύο κιλά. Έψαχνα κάτι καλύτερο. Συνέχιζα τα καρτέρια μου αλλά τίποτα το ιδιαίτερο. Σε μια στιγμή ήρθε ένα κοπάδι από κεφάλους, με προσπέρασαν και ξαναγύρισαν καταπάνω μου. Διάλεξα ένα από τους πιο μεγάλους και έριξα. Έπιασα ένα ψάρι 1,5 κιλό. Το κρέμασα στη ζώνη μου. Όπλισα το όπλο μου και ενώ πλησίαζα ένα ξενέρι από πίσω και αριστερά μου εμφανίστηκαν δύο γοφάρια που με προσπέρασαν με αρκετή ταχύτητα.

«Η κάμερα είναι κλειστή....» σκέφτηκα. 

«Παράτα την κάμερα και ρίξε, ρίξε...» είπα και όντος πριν χαθούν τα δύο ψάρια μέσα στη θολούρα σημάδεψα το δεύτερο και έριξα. Το μουλινέ ξετυλίχτηκε σαν τρελό, σκέφτηκα πάλι την κάμερα, αλλά το βίαιο τράβηγμα του ψαριού με έκανε να αλλάξω γνώμη. Άφησα το όπλο πίσω μου και ψάρεψα το ψάρι κρατώντας το σκοινί τεντωμένο. Δεν ήξερα τι βολή είχα κάνει. Κάποια στιγμή το ψάρι τράβηξε προς το ξενέρι. Φοβούμενος να μην μπλέξει σε κάποια πέτρα κόντραρα το ψάρι και αυτό με βούλιαξε.

«Είναι πολύ πιο μεγάλο από ότι νόμιζα!!», σκέφτηκα.. Με τα πολλά το έφερα κοντά, το άρπαξα από την ουρά και μετά από τα βράγχια. 

«Που είσαι ρε Σπύρο με την κάμερα...» σκέφτηκα. Έδωσα ένα γρήγορο τέλος στο μεγάλο γοφάρι, το φίλησα και του ζήτησα συγνώμη. Το πόντισα μέχρι το σημείο που να το βλέπω και άνοιξα την κάμερα για τα σχετικά πλάνα.

Έκανα αρκετά καρτέρια αλλά με «έτρωγε» πόσο βαθιά μπορούσα να βουτήξω. Σκέφτηκα να πάω στο "κιούρτο". Υπάρχει ένας παρατημένος κιούρτος και εκεί τα νερά είναι περίπου 12-13 μ και βαθαίνουν αρκετά. Έφτασα εκεί που ήθελα και βούτηξα. Όταν έφτασα στον πάτο (12,4m) τα αφτιά άρχισαν να βουίζουν. Εξίσωσα με δυσκολία και καρτέρεψα. Ήρθαν αρκετοί κέφαλοι και δεν τους πείραξα. Δεν ήρθε τίποτε άλλο. Έκανα άλλη μια βουτιά, περίμενα και πήρα άλλον ένα κιλίσιο κέφαλο. 

«Αρκετά για σήμερα» σκέφτηκα και ξεκίνησα για να βγω. Ο καιρός είχε αρχίσει να φορτώνει. Βγήκα, έβγαλα και τις απαραίτητες φωτογραφίες και χαρούμενος πήρα το δρόμο για το γυρισμό.

 Για την ιστορία, το γοφάρι τελικά ήταν λίγο πάνω από 4 κιλά!