Ένα Αιθιοπικό σαββατοκύριακο στην Ερέτρια....

Μετά από δύο εβδομάδες αφ’ ότου έφυγε από κοντά μας ο πολυαγαπημένος μου αδελφός Σταύρος, το σόι αποφάσισε να μαζευτεί για ένα σαββατοκύριακο για κάτι πιο ευχάριστο. Μαζευτήκαμε στο εξοχικό του αδελφού της μητέρας μου, του θείου μου Γιάννη και της θείας Βάσως (εκνευρίζεται όταν την φωνάζω θεία χαχα) στην Ερέτρια της Εύβοιας. Εκεί ήταν και η κόρη τους Στέλλα, τα ξαδέλφια μου η Μαίρη και η Εύη, ο Γιώργος και η Ελένη και η Αθηνά με τον Δημήτρη. Χρειάζεται να εξηγήσω ότι αυτό το κομμάτι του σογιού μου έχει να κάνει με την Αιθιοπία, μιας και οι περισσότεροι μας έχουμε γεννηθεί ή ζήσει αρκετά χρόνια εκεί. Ιδιαίτερα εμένα και την Στέλλα που μας συνδέει και μια συγγένεια μέσω Τόλα!!!

Μαζευτήκαμε λοιπόν και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το παραδοσιακό Αιθιοπικό φαγητό. Έτσι το τραπέζι στρώθηκε και σερβιρίστηκαν τα διάφορα πιάτα, που το κύριο συστατικό τους είναι το κόκκινο πιπέρι παρασκευασμένο στην Αιθιοπία. Δεν αποτελείται μόνο από κόκκινη, ξεραμένη και κονιορτοποιημένη πιπεριά (που είναι το κυρίως συστατικό) αλλά και άλλα μπαχαρικά που προσθέτουν μια γλυκιά καούρα σε όποιον δοκιμάσει. Αν προσθέσουμε και την νοσταλγία που πιάνει όποιον έχει ζήσει εκεί, τότε η γεύση του Αιθιοπικού φαγητού είναι απίστευτη. Προσωπικά μιλώντας μου έρχονται μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια, το πως περνούσα, τους φίλους μου αλλά ιδιαίτερα όταν τριγυρνούσα με ένα αεροβόλο στην φάρμα του πατέρα μου και κυνηγούσα. Ότι κινείτο κινδύνευε ασχέτως μεγέθους! Αν και σε κάποιες περιπτώσεις (π.χ. μιας λεοπάρδαλης, ενός 2-3 μ κροκόδειλου ή ενός παρόμοιου βόα κ.α. ) δεν ξέρω ακόμη ποιος κυνηγούσε ποιόν, αλλά τέλος πάντων.... αφού την γλίτωσα...

Είπαμε ιστορίες για το σόι, το βραδάκι παίξαμε μπάσκετ (ο Θεός να βάλει το χέρι Του αν αυτό ήταν μπάσκετ! ) αλλά είχε πλάκα. 
Ψήσαμε και καλαμπόκια στα κάρβουνα και κάτι καβούρια που είχα φέρει εγώ και έτσι κύλισε η νύχτα και μας πήρε ο ύπνος. Ξυπνήσαμε αργά και αρχίσαμε τα πλάνα για το που θα πάμε για μπάνιο. Είμαστε καμιά δεκαριά και είχαμε εννοείτε δέκα διαφορετικές γνώμες. Εμένα όμως κάτι είχε αρχίσει να με «τρώει» από την προηγούμενη. Τόσο αργά μέσα στο καλοκαίρι (αρχές Ιουλίου) δεν έχω ψαρέψει ποτέ τον Ευβοϊκό. Τέτοιες εποχές συνήθως είμαι στο Αιγαίο. Έτσι τους άφησα να πάμε όπου ήθελαν και δώσαμε ραντεβού αργά το απόγευμα. Είχα πάρει και τον ανάλογο εξοπλισμό μήπως και μου δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία…. Τώρα όμως ήμουν ήδη στην Εύβοια και μπορούσα να πάω πολύ πιο ψηλά στον Β. Ευβοϊκό σε λιγότερο χρόνο από ότι θέλω όταν είμαι στην Αθήνα. Έτσι πήρα την απόφαση και τράβηξα πολύ ψηλά. Γνώριζα κάποια μέρη από παλιά και ήθελα να τα δοκιμάσω. Δεν θα ψάρευα και πολύ βαθιά, γιατί τα πιπεράτα φαγητά την προηγούμενης ημέρας δεν θα μου το επέτρεπαν. Έτσι θα έκανα ρηχά σχετικά καρτέρια και ο Θεός βοηθός.

Έφτασα εκεί που ήθελα, ντύθηκα σε μια σκιά και βούτηξα προς το μικρό καβάκι 50 μ. πιο πέρα. Είχε απίστευτη ορατότητα, πράγμα που δεν μου άρεσε αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Στα πρώτα καρτέρια τίποτα. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Συνέχισα και μόλις έφτασα στο καβάκι έκανα ένα καρτέρι σε βάθος περίπου -15 μ. Είδα μια σκιά να έρχεται καταπάνω μου από μακριά και αυτό μου έδωσε μεγαλύτερη διάρκεια στο καρτέρι μου. Το γοφάρι με πλησίασε αρκετά κοντά και μόλις έκανε να στρίψει του έριξα σημαδεύοντας την σπονδυλική του στήλη. Έτσι και έγινε και αυτό απλά βούλιαξε τρέμοντας ελαφρά.

Το πήρα, το φίλησα ζητώντας του συγνώμη και το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου. Βασικά το ψάρεμά μου είχε τελειώσει αλλά είχα κάνει πολλά χιλιόμετρα για να φτάσω σε αυτό τον ψαρότοπο και είπα να συνεχίσω λίγο ακόμη. Στα επόμενα καρτέρια δεν είδα τίποτα. Ανοίχτηκα και άλλο και έφτασα σε ένα πλάτωμα στα -15 μ. που είναι γεμάτο με πέτρες ανάμεσα στα φύκια. Ιδανικός τόπος για καρτέρια. Κάποια στιγμή φάνηκε μια τσιπούρα. Ήρθε πολύ διστακτικά, έκανε έναν μεγάλο κύκλο και με πλησίασε από τα πλάγια. Έστριψα το ψαροτούφεκό μου την τελευταία στιγμή και πάτησα την σκανδάλη. Η τσιπούρα χτυπήθηκε ψιλά στο κέντρο και τράπηκε σε φυγή. Ήταν όμως πολύ αργά και την έφερα εύκολα στην στα χέρια μου.

Έκανα το γνωστό τελετουργικό και συνέχισα τα καρτέρια. Είχα αποφασίσει να ψαρέψω όλο το πλάτωμα και μετά να βγω. Καθώς κολυμπούσα είδα αρκετούς κεφάλους κοντά στον πυθμένα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Προσγειώθηκα πάνω σε ένα βράχο και καρτέρεψα στο ύψος που ήταν τα ψάρια. Οι κέφαλοι ήταν παντού. Τα περισσότερα ψάρια ήταν κοντά στα δύο κιλά με τις κοιλιές τους πρησμένες και τριβόντουσαν ο ένας με τον άλλον.

«Έχουν έρθει για να γεννήσουν» σκέφτηκα και αποφάσισα να μην ρίξω. Εξάλλου είχα πιάσει αυτά που ήθελα. Τώρα αν κάποιο γοφάρι ή λαβράκι εμφανιζόταν αυτή είναι μια άλλη περίπτωση. Έκανα συνέχεια καρτέρια ανάμεσα στους κεφάλους, με αποτέλεσμα τα ψάρια να ηρεμήσουν τόσο πολύ που κάποια από αυτά ερχόντουσαν τόσο κοντά μου ώστε να περνάνε πάνω από το ψαροτούφεκό μου. Ικανοποιημένος από το όλο θέαμα συνέχιζα να το απολαμβάνω, όταν διέκρινα μια σιλουέτα πιο βαθιά να κινείται ανεπαίσθητα ανάμεσα στους κεφάλους. Ένας μεγάλος λύκος ήταν ανάμεσα τους ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία να επιτεθεί. Τράβηξα μια χεριά και το πλησίασα αρκετά και πάτησα την σκανδάλη. Το μεγάλο γοφάρι τινάχτηκε και αντί να φύγει στα ανοιχτά γύρισε με απίστευτη ταχύτητα μπερδεύοντας το σκοινί ανάμεσα στις πέτρες. Πριν προλάβω να κάνω οτιδήποτε το είδα να χτυπιέται και τελικά να ξεψαρίζει και να χάνεται στο μπλε. Στεναχωρήθηκα αλλά από την άλλη ευχήθηκα να μην ψοφήσει από τα τραύματα που εγώ του είχα προκαλέσει. Έτσι με αυτά τα συναισθήματα πήρα τον δρόμο για να βγω έξω. Στο τέλος του πλατώματος εμφανίστηκαν πάλι κέφαλοι. Αυτή την φορά ήταν κοντά στην επιφάνεια και εγώ απλά τους παρατηρούσα. Όμως ανάμεσά τους να πάλι ένας λύκος. Και αυτός ασάλευτος περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. 

«Έσπασα» την μέση μου και πάτησα την σκανδάλη. Το μεγάλο γοφάρι τινάχτηκε αλλά δεν είχε που να κρυφτεί και εγώ το έφερα γρήγορα στα χέρια μου, όπου ξέρασε έναν μισοχωνεμένο κέφαλο. 

Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και φιλώντας το, βγήκα έξω χωρίς να το βγάλω πάνω από την βέργα μου για να μην μπω στον πειρασμό να ψαρέψω και άλλο. Μου είχε δώσει πολύ περισσότερα από ότι ήθελα. Βγήκα στην παραλία και χωρίς να αλλάξω οδήγησα και πήγα και βρήκα τον φίλο μου τον Πέτρο όπου βγάλαμε τις φωτογραφίες που ήθελα.

Εκεί άλλαξα και τράβηξα για το κτήμα του θείου. Έγινα ο χαμός μόλις είδαν τα ψάρια και έτσι τελείωσε ένα ακόμα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Αποχαιρετιστήκαμε και πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό και φυσικά για άλλη μια φορά θα οδηγούσε η Σταυρούλα. 

Το 1ο  γοφάρι ζύγιζε 2,970 γρ, το 2ο 3,990 γρ και η τσιπούρα 750 γρ.

Καλοκαίρι στην Αντίπαρο.

Μετά από πολλά χρόνια βρέθηκα πάλι στην Αντίπαρο για καλοκαιρινές διακοπές με την Σταυρούλα. Θα καθόμασταν δύο εβδομάδες. Είχαμε κλείσει δωμάτιο λίγο έξω από την πόλη, σε αμφιθεατρική θέση αλλά το σπουδαιότερο ήταν ότι ήμασταν μακριά από την φασαρία. «Ψαρευτηκά» δεν είχα και πολλές πληροφορίες. Μάλλον αυτά που μου είπε ο Σπύρος ήταν εντελώς αποκαρδιωτικά. Επειδή όμως ήθελε η Σταυρούλα να πάμε, έκανα την καρδιά μου πέτρα και ενέδωσα. Άλλωστε θα ψάρευα μετά στην Κάρπαθο. Ο μόνος όρος που είχα βάλει πριν διαλέξουμε ήταν να είχε κοντά θάλασσα. Και να που βρέθηκα στην Αντίπαρο. Η φιλοξενία της Άννας και του Σωτήρη απερίγραπτη. Λες και γνωριζόμασταν από παλιά. Η παρέα μας έδεσε για τα καλά και εγώ αναγκάστηκα να υποσχεθώ ψαροφαγία. Τα παιδιά έχουν πολλές γάτες οι οποίες είναι πολύ φιλικές όπως βλέπετε και στην φωτογραφία. 

Ημέρα 1η. Άνοιξα τον χάρτη και προσπάθησα να διαλέξω ένα «καλό» μέρος. Βέβαια το ισχυρό μελτέμι δεν μου άφησε και πολλές επιλογές. Διάλεξα ένα μέρος και τράβηξα για τα νότια. Άφησα την Σταυρούλα σε μια παραλία με κόσμο και εγώ τράβηξα σε κάτι βραχονησίδες κολυμπιτά. Έκανα κάτι καρτεράκια στα ρηχά αλλά τίποτε. Ανοίχτηκα και άρχισα τις βουτιές. Ότι μου άρεσε το έψαχνα. Τίποτε, παντού νέκρα. Είχα ανοιχτεί αρκετά όταν σε ένα φρύδι είδα μια γνώριμη σιλουέτα. Ήταν αρκετά μέσα στην σχισμή και δεν την έφτανα με το χέρι μου και έτσι αναγκάστηκα να της ρίξω με το ψαροτούφεκο. Ρίχνω και πιάνω μια κολοχτύπα ή αλλιώς καραβίδα περίπου 1 κιλό. Την κρεμάω στην σημαδούρα αλλά η πείρα μου έχει δείξει ότι αυτές πολλές φορές δεν είναι μόνες τους. Μετά από ένα προσεχτικό ψάξιμο βρήκα άλλη μια λίγο πιο μικρή και την έπιασα και αυτήν. Όλος χαρά για την αναπάντεχη επιτυχία πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Αποφάσισα όμως να μην ξανακολυμπήσω το ίδιο μέρος, αλλά να γυρίσω πιο ανοιχτά από εκεί που ήρθα. Έτσι καθώς γυρνούσα και σε βάθος περίπου 25μ βλέπω μια σκιά να γλιστράει σε ένα μονόπετρο. Συναγερμός! Ποντίζω την σημαδούρα πιο πέρα και αφού ηρεμώ βουτάω. Το ψάρι άφαντο. Ψάχνω από εκεί που μπήκε αλλά τίποτε. Αναδύομαι. Ξανασκέφτομαι το όλο σενάριο, όταν λίγο πιο ρηχά βλέπω 2-3 μεγάλους σαργούς να κόβουν βόλτα πάνω από μια σχισμή που δεν είχα προσέξει.

«Τι θέλουν εκεί και δεν κρύβονται;» αναρωτήθηκα. Ηρεμώ πάλι παίρνω μια βαθιά ανάσα και βουτάω. Με το που πλησιάζω, τα ψάρια μπήκαν μέσα στην σχισμή. «Στην χειρότερη θα πιάσω ένα καλό σαργό» σκέφτηκα και πλησίασα την σχισμή όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Οι σαργοί έκοβαν βόλτες αλλά πίσω του φαινόταν ο ροφός. Δεν χρειαζόταν να ανοίξω φακό, σημάδεψα κεφάλι και πάτησα την σκανδάλη. Δεν συνέβη όμως τίποτα και εγώ θεώρησα ότι μάλλον αστόχησα. Τραβάω την βέργα η οποία ήρθε εύκολα στα χέρια μου αλλά ήταν βαριά. Τράβηξα τον ροφό έξω, ενώ οι σαργοί εξαφανίστηκαν στο πέλαγος, και παίρνοντας αγκαλιά τον πεντάρι ροφό (4,870 γρ) βγήκα στην επιφάνεια. Το ψάρεμα είχε όντος τελειώσει. Πήγα βρήκα την Σταυρούλα βγάλαμε τις φωτογραφίες που ήθελα και γυρίσαμε πίσω. Το τι έγινε όταν τα είδαν δεν λέγεται. Την επομένη στήσαμε ένα τρικούβερτο γλέντι. Η Άννα και ο Σωτήρης μαζί με την Μαρίκα και τον Δαμιανό (αδελφός της Άννας) είχαν φτιάξει ένα σωρό πίτες στο ξυλόφουρνο που έχουν, και πολλές άλλες ντόπιες λιχουδιές. Βάλαμε στα κάρβουνα τον ροφό και τις κολοχτύπες και τα πιρούνια αναστέναξαν.

2η μέρα. Τρείς μέρες αργότερα πήγαμε για μπάνιο με την Σταυρούλα σε μια παραλία στα ανατολικά του νησιού. Ο καιρός είχε πέσει και είπαμε να δοκιμάσουμε εκεί. Κάτι με έτρωγε και αποφάσισα να κάνω μια τρίωρη βουτιά ενώ θα κολυμπούσε η Σταυρούλα. Έφτασα στον κάβο αλλά δεν είχα βρει τίποτε. Μετά τον κάβο βρήκα μια σχισμή όπου μέσα είχα μελανούρια. Έπιασα 5, τα πιο μεγάλα, αφήνοντας μέσα αρκετά. Λίγο πιο κάτω ένας διάρης ροφός έκανε το λάθος να βγει να κοιτάξει αυτό το περίεργο πλάσμα που είχε κρυφτεί πίσω από ένα δεμάτι φύκια. Έπιασα και δυο σκάρους σε καρτεράκια και είπα να γυρίσω πίσω αλλά αφού ανοιχτώ. Έπεσα πάνω σε κάτι αμμόπλακες στη μέση του πουθενά και πήρα 3 ωραίους σαργούς και βγήκα.Ο ξυλόφουρνος άναψε στο άψε σβήσε και το  τσιμπούσι δεν άργησε να αρχίσει.... 

3η μέρα. Έπεσα με αρκετό καιρό για καρτέρια μέσα στο κύμα μήπως πιάσω σαργούς αλλά βγήκα μετά από δύο ώρες χωρίς καν να ρίξω!!!

4η και τελευταία μέρα. Σε δύο μέρες θα φεύγαμε και έτσι τα βάρος έπεσε πάνω μου να φέρω κανένα ψάρι να φάμε στο αποχαιρετιστήριο δείπνο. Το μελτέμι είχε πάλι αγριέψει και έτσι αποφάσισα να πάω στα νότια του νησιού και ο Θεός βοηθός. Πήγαμε σε μια παραλία και εγώ αφού ντύθηκα βούτηξα για ένα γρήγορο ψάρεμα. Η Σταυρούλα με την Άννα και τον Σωτήρη θα έκαναν μπάνιο όσο εγώ θα ψάρευα. Στις πρώτες βουτιές βλέπω κάτι μεγάλους κεφάλους. Γρήγορο καρτέρι και τα ψάρια έρχονται. Σημαδεύω έναν από τους πιο μεγάλους και ενώ είμαι σίγουρος για την επιτυχία, αστοχώ. Το κοπάδι φεύγει και εγώ μένω με την βέργα στο χέρι όλο απορία για το πώς αστόχησα. Η πολλή σιγουριά βλάπτει!!! Συνεχίζω και ανοίγομαι αλλά δεν έχει και καλό βυθό. Είναι ένα συμπαγές μέρος που βαθαίνει ομαλά χωρίς πολλές εναλλαγές. Δεν έχω άλλη επιλογή από το να κολυμπήσω μήπως και βρω τίποτε. Σε κάποια στιγμή το συμπαγές έχει σπάσει σε μεγάλα κομμάτια σε βάθος 25μ και βαθαίνει. Δεν σκόπευα να βουτήξω στο τελείωμα του, που έφτανε στα 30μ, μόνος. Οπλίζω στην 2η σκάλα το 80δυάρι μου και αρχίζω το ψαχτήρι. Κάτι μελανούρια τρέχανε, κάτι σαργοί χάθηκαν πριν προλάβω να ρίξω. Η μια βουτιά ακολουθούσε την άλλη όταν σε μια σχισμή κάτι δεν ταίριαζε με το περιβάλλον. Σημαδεύω και ανάβω φακό. Βλέπω μια μαύρη μούρη να με κοιτάει και ρίχνω. Τίποτε! Πιάνω την βέργα που έρχεται πάλι βαριά. Έχω πετύχει ανάμεσα στα μάτια μια τεσσάρα (3980) στήρα!!! Την παίρνω αγκαλιά και ανεβαίνουμε στην επιφάνεια σαν ερωτευμένο ζευγάρι. Της δίνω και ένα τσιριχτό φιλί, αφού της ζήτησα συγνώμη πρώτα, και την κρεμάω στην σημαδούρα. Δεν ψάρεψα άλλο. Απλά κολύμπησα και βγήκα. Έγινε της κακομοίρας όταν είδαν το ψάρι.

Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και φύγαμε. Το αποχαιρετιστήριο δείπνο έγινε την επομένη το βράδυ που συνοδεύτηκε από φρεσκοζυμωμένα τυροπιττάκια και ψωμί από τον γνωστό ξυλόφουρνο και ένα σωρό άλλες Αντιπαριώτικες λιχουδιές. Ήρθαν και δύο φίλοι των παιδιών με τις κιθάρες τους και καταλαβαίνεται πόσο «άσχημα» περάσαμε για ακόμη μια βραδιά. Φυσικά κάποιοι απρόσκλητοι επισκέπτες έψαχναν κατόπιν εορτής καμιά ξεχασμένη λιχουδιά! 

Την επομένη πήραμε τον γυρισμό για την Αθήνα. Η Αντίπαρος και ειδικά η φιλοξενία των παιδιών μας κέρδισαν και από ότι φαίνεται θα πάμε πάλι εκεί. Ας είναι. Θα κάνω πέτρα την καρδιά μου και θα πάω, χαχα!!!    

Υ.Γ. Τελικά δεν καταφέραμε να πάμε με την Σταυρούλα στην Αντίπαρο φέτος το καλοκαίρι. που θα πάει όμως υπάρχει και το φθινόπωρο.... 

Η Μεγαλειότητα της ταπεινοφροσύνης!

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους μπήκε ο Ιούνιος και το ψαροτούφεκο αρχίζει πάλι. Οι φίλοι μου δεν μπορούν γιατί ο Βρεττός έχει τα προκριματικά για την εθνική Ελλάδος στο bowling και ο Σπύρος είναι εκτός Αθηνών για δουλειές. Έτσι ξυπνήσαμε νωρίς και τραβήξαμε με την Σταυρούλα για τον Β. Ευβοϊκό. Μετά από περίπου δυόμιση ώρες φτάσαμε στο προορισμό μας. Πήγα να δω κάποιους φίλους που ψαρεύουν από την παραλία για να μου δώσουν πληροφορίες για την κίνηση των ψαριών. Τους βρήκα να ψαρεύουν και μόνο ο Πέτρος είχε πιάσει ένα δίκιλο γοφάρι με δόλωμα ζωντανή ζαργάνα. Εννοείται ότι και ο Μπίλης και ο Παναγιώτης ψάρευαν με το ίδιο δόλωμα. Οι πληροφορίες που μου έδωσαν ήταν ότι τα πολλά ψάρια εμφανίζονται νωρίς το απόγευμα. Έτσι αφού χαιρέτισα τους φίλους μου έφυγα για μια μεγάλη βόλτα με την Σταυρούλα.

Λίγο μετά το μεσημέρι ξαναβρήκαμε τους φίλους μας να συνεχίζουν να ψαρεύουν μόνο που ο Πέτρος είχε πιάσει άλλα δύο γοφάρια. Το ένα παρόμοιο με το πρωινό, το δεύτερο όμως ήταν ένα εκπληκτικό ψάρι πέντε κιλών (4,900 γρ)! Αφού έπεσαν οι ανάλογες περιγραφές για το πιάσιμο του μεγάλου ψαριού, ντύθηκα και ξεκίνησα να ψαρεύω. Ήμουν σίγουρος ότι θα είχα και εγώ την ανάλογη επιτυχία. Ανοίχτηκα και προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι είχε απίστευτη ορατότητα. Μαζί με την ήρεμη θάλασσα το όλο τοπίο ήταν ειδυλλιακό. Στα πρώτα μου καρτέρια έπιασα μια ούγενα 350 γρ. Σίγουρος για την επιτυχία μου συνέχισα να ανοίγομαι. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένα μεγάλο γοφάρι. Στάθηκε μακριά μου και με παρατηρούσε. Έσπρωξα με το χέρι μου το πυθμένα για να το πλησιάσω και σίγουρος για την επιτυχία πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα έφυγε με απίστευτη ταχύτητα για να σταματήσει χιλιοστά, ίσως και να άγγιξε το μεγάλο ψάρι το οποίο εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού. Έμεινα εμβρόντητος να παρατηρώ το μεγάλο γοφάρι να χάνεται στο απέραντο γαλάζιο. Συνέχισα να ψαρεύω και έπιασα έναν μισόκιλο κακαρέλο και ένα κιλίσιο λαβράκι. 

Ήμουν σίγουρος όμως ότι θα έπιανα ένα μεγάλο γοφάρι. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε ένα κοπάδι από 20-25 γοφάρια. Τα μεγάλα ψάρια του κοπαδιού ήταν άνετα 7-8 κιλά αν όχι μεγαλύτερα. Χώθηκα όσο μπορούσα πίσω από έναν βράχο αλλά τα ψάρια δεν πλησίασαν. Έμειναν μακριά και σιγά-σιγά χάθηκαν. 

Λίγο πιο κάτω σε ένα καρτέρι είδα 3 υπέροχα γοφάρια. Αυτή την φορά είχα προλάβει να κρυφτώ πριν με δουν και έτσι ήμουν πάλι σίγουρος ότι θα έπιανα ένα. Τα ψάρια με αγνόησαν και συνέχισαν να κολυμπούν μακριά από εμένα.

«Δεν είναι δυνατόν. Κάτι κάνω λάθος» σκέφτηκα. Και τότε μου ήρθε η κατραπακιά. «Έχω λάθος attitude προς την ζωή και φυσικά προς το ψάρεμα που τόσο αγαπάω!!!» και έμεινα αποσβολωμένος να πλέω σαν φελλός μεσοπέλαγα!

Κολύμπησα και βγήκα στην παραλία χωρίς να ψαρέψω. Η Σταυρούλα έκανε να έρθει προς το μέρος μου και της έγνεψα όχι. Έβγαλα την ζώνη με τα βάρη, τα πέδιλα και την μάσκα και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να συγκεντρωθώ μέσα μου. Μετά από λίγο όλα ηρέμησαν, ένοιωσα ότι είχα μπει σε κάτι Ιερό με βρώμικα παπούτσια. Είχα μπει όλος εγωισμό μέσα στην αγαπημένη μου θάλασσα λες και ήμουν εγώ ο απόλυτος άρχοντας. Ζήτησα συγνώμη για το όλο γεγονός από εμένα, για εμένα και μετά από λίγο σηκώθηκα και πήγα στην Σταυρούλα. Της έδωσα ένα φιλί και ψιλο-εξηγώντας της τα γεγονότα, ετοιμάστηκα να βουτήξω. Όμως η Φύση είχε άλλα πλάνα. Πιάνει ένα τοπικό μπουρίνι με λίγη βροχή μεν αλλά με πολύ αέρα δε. Από εκεί που ήταν κολλημένη η θάλασσα, τώρα είχε κύματα 1-1,5 μ. Κοίταξα την Σταυρούλα που έδειχνε ανήσυχη μέσα στο αμάξι και της έγνεψα ότι όλα είναι καλά.

«Με δοκιμάζει!» σκέφτηκα και βούτηξα. Τα πάντα είχαν θολώσει. Στα ρηχά, κυριολεκτικά δεν έβλεπα την μύτη μου. Συνέχισα να κολυμπώ και έφτασα σε βάθος περίπου τα 10-12 μ. Εκεί η ορατότητα δεν ξεπερνούσε το 1,5 μ. Πλακώθηκα στα καρτέρια χωρίς να δω τίποτα το ιδιαίτερο. Αυτή την φορά όμως επέμενα χωρίς να έχω προκαθορίσει το αποτέλεσμα μέσα στο κεφάλι μου. Απλώς βουτούσα από ευχαρίστηση και μόνο όπως κάνω συνήθως. Σε ένα καρτέρι μου ήρθε από τα δεξιά μου ένα μεγάλο γοφάρι με απίστευτη ταχύτητα για να φρενάρει κυριολεκτικά μπροστά μου. Σημάδεψα την σπονδυλική του στήλη και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα το βρήκε εκεί που ήθελα και το μεγάλο ψάρι τινάχτηκε αλλά έμεινε εκεί που ήταν. Το έφερα γρήγορα κοντά μου και του έδωσα ένα γρήγορο τέλος για να μην υποφέρει. Το φίλησα και ζητώντας του συγνώμη το κρέμασα στην ψαροκρεμάστρα μου. Δεν το πίστευα. Μου Είχε κάνει δώρο ένα γοφάρι κοντά στα πέντε κιλά (4,670 γρ.)

Ευχαριστώντας τον ‘Ύψιστο αποφάσισα να βγω. Όμως κάτι γυάλισε από κάτω μου και βούτηξα πατώντας την σκανδάλη. Κεραυνοβόλησα έναν 1,8 κ. κέφαλο που χάθηκε μέσα στην θολούρα ξετυλίγοντας αρκετά μέτρα από το μουλινέ. Τον έφερα γρήγορα κοντά μου κάνοντας το ίδιο τελετουργικό με το γοφάρι.

Όμως κάτι με έτρωγε μέσα μου να βουτήξω ξανά. Αφού πήρα τις απαραίτητες αναπνοές βούτηξα και τράβηξα για τον πάτο. Όμως, μέσα στην πολύ θολούρα, προσγειώθηκα πάνω σε έναν βράχο περίπου τρία μέτρα πάνω από τον βυθό και καρτέρεψα. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα εμφανίστηκαν πολλοί κέφαλοι. Ήταν παρόμοιοι με αυτόν που είχα πιάσει. Τους αγνόησα και συνέχισα το καρτέρι μου. Αχνά μέσα στη θολούρα φάνηκε μια διαφορετική σιλουέτα να περνάει από κάτω μου.

«Δίκιλο γοφάρι» σκέφτηκα και σημάδεψα το σβέρκο του ψαριού. Η βέργα το βρήκε εκεί που είχα σημαδέψει και το γοφάρι απλά βούλιαξε. Το τράβηξα κοντά μου, μόνο για να αποδειχθεί ότι ήταν λίγο πιο μεγάλο από το προηγούμενο (4,740 γρ.)

Αφού το τακτοποίησα και αυτό, έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το νερό και βροντοφώναξα ένα «ευχαριστώ» προς τον μολυβί ουρανό και δεν ξαναέβαλα το κεφάλι μου μέσα στο νερό. Δεν χρειαζόταν να ψαρέψω άλλο. Απλά κολύμπησα και βγήκα. Οι φίλοι μου ήρθαν τρέχοντας μόλις είδαν τα ψάρια. Ο Πέτρος είχε πιάσει άλλο ένα δίκιλο και οι άλλοι δύο τους είχαν ξεψαρίσει δύο μεγάλα γοφάρια. Μάλιστα του Μπίλη του είχε ξεψαρίσει και ένα μαγιάτικο, περίπου 7 κιλά, λίγο πριν προλάβει να το βγάλει από την θάλασσα.

Η Σταυρούλα κατάφερε να μου βγάλει μια φωτογραφία προτού η μηχανή και τα δύο κινητά μας μείνουν από μπαταρία!!!

Νοιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη και συγκίνηση για την καταπληκτική εμπειρία, καταλήξαμε σε μια γνωστή ταβέρνα όπου μαζί με τον κακαρέλο ρημάξαμε κάτι σαγανάκια με γαρίδα, χόρτα, πατάτες τηγανιτές, κολοκυθάκια…..

Φυσικά την οδήγηση του γυρισμού για άλλη μια φορά την ανέλαβε αγόγγυστα η Σταυρούλα.

Τελικά είμαστε ένα τίποτα μέσα στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος. Ένα τίποτα που όμως  το Αγαπάει ιδιαίτερα!!!

Ακολουθώντας την διαίσθησή σου ...(#2) β! μέρος

Φωτογραφίες - video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Επιτέλους ήρθε το Πάσχα και εγώ βρίσκομαι για μια ακόμη φορά στην Αγαπημένη μου Κάρπαθο. Αυτή την φορά όμως ο Ύψιστος μου έχει και ένα ακόμη δώρο. Το Αιγαίο και ειδικά το Καρπάθιο πέλαγος είναι κολλημένο. Κολλημένο όχι για μια μέρα που συνήθως συμβαίνει (αν τύχει να συμβεί δηλαδή) αλλά προβλέπεται για όλη την εβδομάδα που θα βρίσκομαι στο νησί.

Έτσι ξύπνησα χαράματα και βγήκα έξω να δω την κατάσταση της θάλασσας που ήταν σαν γιαούρτι ακίνητη. Ο ήλιος δεν είχε ανατείλει πίσω από το βουνό, αλλά η φύση ήταν σε οργασμό. Τα πουλιά κελαηδούσαν, μια δεκοχτούρα τραγουδούσε καλώντας το ταίρι της ή εξυμνώντας τον Ύψιστο. Ποιος ξέρει; Σε όλο αυτό το παραλήρημα υπήρχε μια απίστευτη ηρεμία που εμείς οι κάτοικοι των μεγαλουπόλεων έχουμε ξεχάσει. Κάθισα λίγο να απολαύσω την ηρεμία προσπαθώντας να την εισπνεύσω όσο πιο πολύ μπορούσα. Όμως το κάλεσμα της θάλασσας υπήρξε για άλλη μια φορά πιο δυνατό. Αφού ετοίμασα τον απαραίτητο για την περίσταση εξοπλισμό, τράβηξα για έναν από τους αγαπημένους μου ψαρότοπους. Πήρα όμως και μια δεύτερη, πιο χοντρή στολή μήπως και η ζέστη της ημέρας με είχε ξεγελάσει. Αυτή την φορά θα ξεκινούσα από τα ρηχά και μετά θα έπιανα τα βαθιά. Την προηγούμενη φορά είχα ξεκινήσει από τα βαθιά χωρίς να πιάσω τίποτε, ενώ στα ρηχά είχα πιάσει πολλά άσπρα ψάρια και ένα μεγάλο λαβράκι. Πήρα μια πονηρή σημαδούρα, έβαλα πάνω ένα 100άρι ξύλινο και ξεκίνησα τα καρτέρια. Δεν είχε και πολύ κίνηση. Τα νερά 16 C°. Ορατότητα καλή, περισσότερο από ότι ήθελα στα ρηχά αλλά αυτά δεν με πείραζε. Το ένα καρτέρι διαδεχόταν το άλλο πιάνοντας κάποιο σκάρο ή σαργό, όταν παρατήρησα ότι ένα καλό κοπάδι σκάρων που τσιμπολογούσε έναν βράχο. Καρτέρι στα γρήγορα και υπομονή. Ενώ έψαχνα για τον πιο μεγάλο, παρατήρησα μέσα σε μια σκιά του συγκεκριμένου βράχου, έναν πραγματικά μεγάλο σκάρο. «Ψάρι ρεκόρ» σκέφτηκα και έστρεψα το όπλο και έριξα. Κεραυνοβόλησα ένα ροφάκο κοντά στα 2 κιλά (1930 γρ.) στο μάτι και βγήκε πολύ εύκολα. Ψιλο-στεναχωρήθηκα αλλά συνέχισα να ψαρεύω. Έπιασα τρεις σαργούς μισόκιλους όταν μακριά μου είδα ένα περίεργα μεγάλο κοπάδι από ψάρια να με πλησιάζουν. Γρήγορα χώθηκα πίσω από την πρώτη πέτρα που βρήκα και καρτέρεψα. Τα ψάρια άνοιξαν ταχύτητα και ήρθαν καταπάνω μου. Το προπορευόμενο ήταν μια μεγάλη μαύρη-ασημί ούγενα. Μόλις έκανε να στρίψει της έριξα και την χτύπησα ψιλά και πίσω στην πλάτη. Στην προσπάθειά της να απελευθερωθεί η μισή πετάχτηκε έξω από το νερό. Όρμισα έξω αγνοώντας τα υπόλοιπα ψάρια και έπιασα την ούγενα πριν συμβεί τίποτα απρόοπτο. Ήταν ένα υπέροχο θαλάσσιο στολίδι που χρόνια έχω να πιάσω τόσο μεγάλη ούγενα (1240 γρ.). Την φίλησα όπως όλα τα υπόλοιπα και ζητώντας της συγνώμη την κρέμασα πάνω μου. Είχε και ένα σημάδι στην πλάτη της που είχε επουλωθεί. Μάλλον από πολύ παλιά από κάποιον άλλο ψαροτουφεκά ή κάποια καμακιά από πυροφάνι.

Λίγο πιο κάτω είδα έναν μεγάλο σαργό. Βούτηξα και σύρθηκα προς το μέρος του, μιας και με έκρυβαν κάτι πέτρες.Όταν του βγήκα μπροστά του, αλλά μακριά, εκείνος κοντοστάθηκε και εγώ βρήκα την ευκαιρία και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα έφυγε με μεγάλη ταχύτητα για να σταματήσει λίγο πριν το κεφάλι του. Το ψάρι ήταν έναν με δύο πόντους πιο μακριά απ’ ότι ήθελα. Εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού και εγώ έμεινα για να τον παρατηρώ αποσβολωμένος μεν, χαμογελώντας δε…. Προχώρησα και καθώς προέβαλα πίσω από ένα βράχο, είδα ένα μεγάλο κοπάδι σαργών και μουρμούρων να λιάζονται τσιμπολογώντας δεξιά-αριστερά. Κρύφτηκα πίσω από τον βράχο και περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία. Υπήρχε ένας σαργός, που ήταν ο πιο μεγάλος και εκεί επικεντρώθηκε η προσοχή μου. Κάποια στιγμή ήρθαν προς το μέρος μου κάποιες μουρμούρες και σαργοί αλλά εγώ απτόητος. Αυτό έγινε 2-3 φορές και ήταν η αιτία να ξεθαρρέψει ο μεγάλος σαργός και να με πλησιάσει. Δεν περίμενα για κάτι καλύτερο, σημάδεψα και έριξα. Η βολή ήταν οριακή πάλι, αλλά αυτή την φόρα τον χτύπησα κοντά στην ουρά. Έπιασα ένα σαργό του κιλού, τον φίλησα, του ζήτησα συγγνώμη και τον κρέμασα στην ζώνη μου. Έπιασα 2-3 σαργούς ακόμη. Ο πιο μεγάλος (700 γρ.) ήταν κάτω από μια πλάκα που ξέρω μόλις σε μισό μέτρο νερό. 

Σε μια τρύπα παρακάτω, είδα μια καλή σάρπα. Έκανα καρτέρι από έξω και μετά από λίγο βγήκε να με δει και πέθανε (650 γρ.). 

Τότε έφτασα στο γνωστό μου πλάτωμα που είχα πιάσει το τρίκιλο λαβράκι πέρσι. Έκανα ένα μεγάλο καρτέρι μήπως και φανεί κανένα λαβράκι. Όντως μετά από λίγο μου ήρθε ένα ψάρι που ήταν περίπου κιλό και απλώς το χάζεψα να περνάει από μπροστά μου. Έκανα 2-3 καρτέρια μήπως και φανεί κανένα άλλο και πραγματικά μου ήρθε άλλο ένα ψάρι. Μόνο που αυτή την φορά δεν ξεπερνούσε τα 100 γρ. Χάρηκα που το είδα και αποφάσισα να πάω πιο βαθιά όταν «έπεσα πάνω» σε ένα μεγάλο κοπάδι από σκάρους. Έκανα ένα γρήγορο καρτέρι παρατηρώντας τον πιο μεγάλο. Όλο το κοπάδι ήρθε προς το μέρος μου εκτός από αυτόν που ήθελα. Σύρθηκα προς το μέρος του, μιας και με έκρυβε μια πέτρα και το ψάρι ήρθε να δει που είμαι. Ήταν κοντά, του έριξα και έπιασα ένα σκάρο κοντά κιλό (980γρ.). Κοίταξα το καταδυτικό μου ρολόι και είχα κάνει 77 βουτιές. Κάτι όμως με «έτρωγε» να πάω στα βαθιά και ας είχα αρκετό καιρό να πιάσω κάτι καλό εκεί. Ψιλοκρύωνα όμως με την 5mm στολή και έτσι βγήκα στο αμάξι σαν τον κλέφτη για να μην με πάρουν χαμπάρι και αφού άλλαξα στολή, έβαλα τα ψάρια στο ψυγείο πάγου, ξαναβούτηξα και τράβηξα για τα βαθιά. Σε κάτι γνωστές πλάκες πήρα έναν ακόμη σαργό 800αρη και μου ξεψάρισε άλλος ένας. Είχα φτάσει σε βάθος 22-23μ και μόλις που φαινόταν ο πυθμένας. Πλακώθηκα στα καρτέρια αλλά τίποτε. Πήρα πάλι το 80δυάρι μου και άρχισα τα ψαχτήρια. Βουτιά στην βουτιά η ώρα περνούσε και δεν είχε πάλι τίποτα.

«Άδικα παιδεύομαι πάλι σε αυτό το μέρος» σκέφτηκα ενώ πλάναρα πάνω από τον βυθό, όταν από μια σχισμή πετάχτηκε έξω να με δει ένας ροφός τριάρης (3,2κιλά). Πήγα καταπάνω του και του έριξα. Ενώ το ψάρι προσπαθούσε να τρυπώσει, εγώ το τράβηξα, το πήρα αγκαλιά και αναδύθηκα. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και αφού τον φίλησα τον κρέμασα στην σημαδούρα μου ζητώντας του συγνώμη. Καθώς τακτοποιούσα το ψάρι και ετοιμαζόμουν να φύγω παρατήρησα ότι υπήρχαν πολλοί σαργοί που μπαινόβγαιναν στην πλάκα που μόλις είχα πιάσει το ψάρι.

«Μα τι κάνουν εκεί;» αναρωτήθηκα. Έβλεπα αρκετά μεγάλες σκιές να παίζουν τριγύρω πράγμα αφύσικο, εκτός και αν…. έχει και άλλο ψάρι μέσα. Το βάθος δεν μου ήταν μεγάλο (-22μ.) και αποφάσισα να κάνω μια τελευταία βουτιά. Όπλισα ξανά στην 2η σκάλα στο ψαροτούφεκό μου και αφού ηρέμησα ξαναβούτηξα. Σκεφτόμουν να πάω στον πάτο και να κοιτάξω στην πλάκα, όταν καθώς είχα πλησιάσει αρκετά κοντά είδα μια μεγάλη και γνώριμη φάτσα να με κοιτάει μέσα από μια σχισμή, περίπου ένα μέτρο πάνω από τον πυθμένα. Έστρεψα το όπλο προς την σχισμή σημαδεύοντας ταυτόχρονα το κεφάλι και πάτησα την σκανδάλη την ώρα που άρχιζε να στρίβει το μεγάλο ψάρι. Χαμός! Ο ροφός χτυπημένος στον ψηλά στο μάγουλο προσπάθησε να χωθεί, ενώ εγώ τράβηξα με δύναμη την πετονιά και τον έφερα σχεδόν έξω. Φράκαρε όμως το κεφάλι του και δεν έβγαινε. Χωρίς να χάσω ούτε δευτερόλεπτο, αφήνω την βέργα, τον πιάνω από τα μάγουλα και τραβάω απότομα μία… δύο φορές και ο ροφός ξεκολλάει και έρχεται στην αγκαλιά μου. 

Έτσι αγκαλιασμένοι ανεβήκαμε στην επιφάνεια, αφού σιγουρεύτηκα ότι η βέργα τον είχε ξεπεράσει για να μην έχω δυσάρεστες εκπλήξεις. Όντος η βέργα του είχε βγει από το απέναντι πλαϊνό του πτερύγιο. Εννοείται ότι το ψάρεμά μου είχε τελειώσει και δεν με ενδιέφερε αν υπήρχαν άλλα παρόμοια ψάρια τριγύρω. Τον φίλησα ζητώντας του συγνώμη κρεμώντας τον στην σημαδούρα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής πανευτυχής.

Όμως Κάποιος από εκεί πάνω Είχε άλλα σχέδια. Λίγο πριν βγω και σε βάθος περίπου 5-6 μ. βλέπω μπροστά μου κάτι μεγάλο. Η θολούρα δεν μου επέτρεπε να δω τι ήταν; Είδα και ένα πτερύγιο.....

«Ψαροτουφεκάς δεν είναι, ούτε φώκια. Σκύλος (σκυλόψαρο) μπορεί ή μήπως είναι Μόλα-μόλα (γνωστό ως φεγγαρόψαρο)» σκέφτηκα μιας και διέκρινα και ένα δεύτερο πτερύγιο. «Ότι και αν είναι βουρρρ πάνω του και ο Θεός βοηθός. Ούτως ή άλλως όσο γρήγορα και να κολυμπήσω με προλαβαίνει...Έχω και τα ψάρια μαζί μου....» σκέφτηκα και προχώρησα μπροστά..... 

Πλησιάζοντας είδα ότι ήταν δυο θαλάσσιες χελώνες που μάλλον ερωτοτροπούσαν. Άνοιξα την κάμερα και τράβηξα τα πλάνα μου προσευχόμενος να δουλέψει. Η μεγάλη έφυγε και εγώ ακολούθησα την «μικρή». Όποτε την έπιανα από πίσω γύριζε απότομα προς το μέρος μου και μια φορά τράκαρε το κέλυφός της πάνω στο όπλο. Έτσι αποφάσισα να βγάλω την κάμερα πάνω από το ψαροτούφεκο μην έχουμε κανένα ατύχημα και συνέχισα να τραβάω τα πλάνα μου.

Ποιος μπορεί άραγε να πει πόσο χρονών ήταν και τι εμπειρίες είχε μαζέψει στα απέραντα ταξίδια της, συντροφιά με τα κολλημένα όστρακα πάνω της; Αυτή η ηρεμία της όταν έρεε μέσα στο υγρό στοιχείο θα μείνει για πάντα μέσα στην ψυχή μου. Όταν βάθυνε λίγο και  διέκρινα την πιο μεγάλη χελώνα να περιμένει στο βάθος, σιγά-σιγά απομακρύνθηκα για να μην τις ενοχλήσω άλλο. Άλλωστε αυτό που ήθελα το είχα πάρει με το παραπάνω. Ευχαριστώντας τον Ύψιστο για τις καταπληκτικές εμπειρίες που μου Έδωσε πήρα τον δρόμο για να βγω.

Στο σπίτι έγινε ο χαμός από τα επιφωνήματα όταν είδαν τα ψάρια και ειδικά τα πλάνα της κάμερας. Βγάλαμε τις ανάλογες φωτογραφίες και ο ροφός ζύγιζε 9,8 κιλά. Όταν κόπασε ο ενθουσιασμός ήρθε και η λυπητερή. Εννοείται ότι το καθάρισμα το ανέλαβε και πάλι ο πατέρας μου υπό την διακριτική επίβλεψη της μάνας μου που εν τω μεταξύ έπλαθε και τα ψωμιά της οικογένειας….

Υ.Γ. Αδερφέ μου Σταύρο, ελπίζω να το απολαμβάνεις από εκεί Πάνω...

Υπομονή και κουράγιο.

Έχετε παρατηρήσει ότι ειδικά τα τρία τελευταία χρόνια ο χρόνος τρέχει σαν τρελός; Ότι το 24ωρο έχει μικρύνει κατά πολύ; Πολλά ''μυστικά'' αποκαλύπτονται και η διαίσθησή μου λέει ότι πολύ περισσότερα και πιο έντονα γεγονότα θα αποκαλυφθούν σύντομα. Η αλήθεια έρχεται στο φως με τον έναν ή άλλο τρόπο. Μαζί με αυτές τις αλλαγές έχουν γίνει και πιο έντονες οι διάφορες εμπειρίες ή μαθήματα αν θέλετε, που έχει να πάρει ο καθένας μας. Και όταν αυτά έρχονται μεμονωμένα έχει καλώς, γιατί είναι υποφερτά. Όταν όμως συμβαίνουν όλα μαζί, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν πάρα πολύ. Εκεί χρειάζεται πίστη, υπομονή και κουράγιο χωρίς την συμμετοχή του φόβου που τόσο πολύ καλλιεργείται στην εποχή μας από διάφορους παράγοντες.

Έτσι μια Τετάρτη με παραφύλαγε στην γωνία για να Δει τι θα κάνω και μου πρόσφερε τις παρακάτω εμπειρίες. Η θεία ήταν γνωστό ότι μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία και την περιμένουμε από ώρα σε ώρα. Μαζί προστέθηκε και η σχεδόν σίγουρη νεφρική ανεπάρκεια μιας εξαδέλφης μου, τα τρελά ποσά που έχει χάσει στην ρουλέτα ένας ξάδελφος και χρωστάει σε όλους μεγάλα πόσα και το κερασάκι στην τούρτα η ανακοίνωση της περικοπής του 13ου και 14ου μισθού στο Κολέγιο! Αμάν, Έλεος. Τα πήρα στο κρανίο και πήγα σπίτι. Μάζεψα τον εξοπλισμό μου που τον τριπλοτσέκαρα να μην ξεχάσω τίποτα από τα νεύρα μου και τράβηξα για την ερωμένη μου! Ευτυχώς με την ερωμένη μου δεν έχει πρόβλημα η Σταυρούλα, μιας και είναι ανώτερος άνθρωπος. Δεν έχει πρόβλημα να πηγαίνω και όποτε έχει καιρό συμμετέχει και εκείνη με πολύ χαρά και ανυπομονησία. Και το όνομα της ερωμένης: Θάλασσα.

Φυσικά η υποβρύχια κάμερα αρνιόταν πεισματικά να λειτουργήσει και συν τις άλλοις έπρεπε να πιάσω ένα καλό ψάρι γιατί το είχα τάξει στους συναδέλφους μου για το μπάρμπεκιου της Παρασκευής! Ξεκίνησα το μεσημέρι και οδηγούσα κυριολεκτικά σαν κότα (για να μην κάνω καμιά βλακεία από τα νεύρα μου) με αποτέλεσμα να κάνω την διαδρομή κατά μια ώρα παραπάνω. Έφτασα στις 5:00 μμ ντύθηκα όσο γίνεται πιο γρήγορα και βούτηξα χωρίς πολλές σκέψεις. Ο Κώστας και ο Γιώργος (δύο ντόπιοι ψαροτουφεκάδες) ήταν είδη μέσα στο νερό. Το μέρος είναι πολύ μεγάλο και έτσι δεν ήθελα να τους ενοχλήσω και τράβηξα για τον κάβο. Για πότε κολύμπησα τα περίπου 150μ ούτε εγώ το κατάλαβα. Δεν ψάρευα καθόλου και έφτασα λαχανιασμένος στον κάβο. Τότε κατάλαβα τι είχα κάνει. Βγήκα σε ένα βραχάκι να χαλαρώσω κλείνοντας τα μάτια μου και μετά από περίπου 10 λεπτά ξαναβούτηξα. Με το που βούτηξα ήταν σαν κάποιο χέρι να μου είχε πάρει όλες τις έννοιες και σκοτούρες. Τότε ξεκίνησα να ψαρεύω. Η θολούρα φυσικά παρούσα. Ο νοτιάς της προηγούμενης ημέρας τα είχε κάνει όλα μαντάρα. Σήμερα είχε βοριά, ο οποίος ενισχυόταν όσο πέρναγε η ώρα. Ορατότητα μέχρι το πολύ 2 μέτρα. Στον πάτο όμως ήταν κυριολεκτικά νύχτα. Έτσι όλα τα καρτέρια γινόντουσαν πάνω σε βράχια και μονόπετρα. Σε ένα από τα πρώτα καρτέρια μου ήρθαν κέφαλοι. Δεν τους πείραξα απλά περίμενα. Αυτό συνέβη άλλες δύο φορές με αποτέλεσμα το κοπάδι να με περικυκλώνει ήρεμο. Σε μια στιγμή το κοπάδι τρόμαξε και διαλύθηκε. Όμως εγώ δεν είχα κουνηθεί. 
«Κάτι άλλο φταίει» σκέφτηκα. Το ίδιο συνέβη ξανά, μόνο που αυτή την φορά είδα από κάτω μου να πλησιάζει μια σιλουέτα μεγάλη. Η ράχη ίσα-ίσα που ξεχώριζε μέσα στην θολούρα και έμοιαζε σαν την ασημί λάμα από το σπαθί ενός σαμουράι που αστράφτει. Σημάδεψα και έριξα και είδα το μεγάλο γοφάρι των 3,5 κιλών να σπαρταράει ελάχιστα και να βυθίζεται. Τράβηξα το σχοινί και το υπέροχο πλάσμα ήρθε στα χέρια μου. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος, το φίλησα του ζητώντας του συγνώμη και το κρέμασα στην ψαροκρεμάστρα μου. Βασικά το ψάρεμα είχε τελειώσει αλλά ήμουν πολύ ανοιχτά και είπα να πάρω τον δρόμο του γυρισμού ψαρεύοντας. Σε ένα άλλο καρτέρι μου ήρθε ένα κοπάδι από κεφάλους. Τους αγνόησα και ενώ περίμενα, ένα λαβράκι 1,3 κιλών ήρθε να με δει και το έπιασα. Ξανά πάλι καρτέρι και πάλι οι κέφαλοι. Μόνο που ανάμεσά τους υπάρχουν και μουρμούρες. Πήρα την πιο μεγάλη που ήταν 480 γρ. Όσο πλησίαζα στην ακτή τόσο πιο θολά ήταν τα νερά. Έριξα τρις φορές σε κάτι αρκετά μεγάλες σκιές που είδα. Την μία αστόχησα, στη 2η έπιασα έναν κέφαλο 1,1 κιλά και στην Τρίτη που ήμουν σε 2 μέτρα βάθος ένα γοφάρι 1,9 κιλά. Στεναχωρήθηκα για το γοφάρι και βγήκα έξω χωρίς να ψαρέψω. 

Ο Κώστας και ο Γιώργος είχαν πιάσει μια πολύ ωραία μουρμούρα και έναν μεγάλο κέφαλο. Αλλάξαμε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του. Δώσαμε ραντεβού την επομένη το πρωί. Εγώ καθάρισα την μουρμούρα και πήγα σε μια γνωστή ταβέρνα όπου την απόλαυσα με συνοδεία βλίτων, σαγανάκι και φυσικά τηγανιτές πατάτες. Το βράδυ με βρήκε να κοιμάμαι σε μια παραλία μέσα στο αμάξι και έξω να ρίχνει καρεκλοπόδαρα. Η βροχή με νανούριζε και γρήγορα με πήρε ένας βαθύς και γλυκός ύπνος. Στο ξημέρωμα έβρεχε λιγότερο. Με τα χίλια βάσανα σηκώθηκα όταν ήρθαν οι φίλοι μου. Αφού είπαμε τα δικά μας ντυθήκαμε για να βουτήξουμε. Όμως η πολύ βροχή κατά την διάρκεια της νύχτας και ο έντονος κυματισμός τα είχαν θολώσει τα πάντα. Έτσι για να μην γίνει κανένα ατύχημα μέσα στην θολούρα αποφασίσαμε και χωριστήκαμε. Ο καθένας μόνος του με την σημαδούρα του.

Ένα κομμάτι από το ουράνιο τόξο λες και είχε σπάσει από το υπόλοιπο, καρφωμένο στον ορίζοντα μας έλεγε καλημέρα. 

Εκείνη την στιγμή ξεπρόβαλε και ο ήλιος πίσω από τα βουνά. Γύρισα να τον κοιτάξω. Το ψιλόβροχο που έπεφτε φάνηκε να χρυσαφίζει στις ακτίνες του. Έπεφτε τόσο απαλά λες και ήταν χρυσόσκονη. Έμεινα να κοιτάζω αυτή την απαράμιλλη ομορφιά εκστασιασμένος. Συνήλθα μόνο από τις φωνές των φίλων μου που απορούσαν τι μου είχε συμβεί. Τους χαιρέτισα και βούτηξα. Ανοίχτηκα αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο σε σχέση με την θολούρα. Υπήρχαν φορές που δεν έβλεπα την μύτη μου. Σε μια στιγμή είδα μια μουρμούρα και της έριξα ενώ χανόταν μέσα στην θολούρα. Αυτό συνέβη άλλες δύο φορές με αποτέλεσμα να πιάσω δύο μουρμούρες των 300γρ. Ανοίχτηκα και άλλο μήπως αλλάξει η κατάσταση αλλά τίποτε. Έριξα σε μια σκιά και έπιασα ένα λαβράκι 600γρ. Στεναχωρήθηκα για το συμβάν και ανοίχτηκα ακόμη πιο πολύ. Τώρα βουτούσα στα 15μ βάθος και από την πολύ θολούρα νόμιζα ότι ψάρευα στα 30μ. Σε κάποια σημεία που υπήρχαν πέτρες, η ορατότητα ήταν κάπως καλύτερη. Έκανα μια βουτιά θέλοντας να κάνω ένα μεγάλο καρτέρι. Με το που προσγειώθηκα πάνω σε έναν βράχο, ξεκολλάει από κάτω μου ένα ωραίο λαβράκι. Μέχρι να κάνω πως το σημαδεύω, χάθηκε μέσα στην θολούρα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, γυρίζει για να με περιεργαστεί. Δεν περίμενα καλύτερη ευκαιρία και του έριξα μια διαγώνια βολή. Η βέργα πέρασε ανάμεσα από τα βράγχιά του, χωρίς να του κάνει ζημιά και το λαβράκι άρχισε να χτυπιέται για να απαλλαγή από την βέργα. Το ψάρι ολοζώντανο να προσπαθεί να χωθεί όπου μπορεί και εγώ να προσπαθώ να το ξεμπερδεύω. Πάνω στην έξαψη της πάλης μέσα στην θολούρα, τράκαρα και σε ένα βράχο που δεν τον είχα προσέξει. Ξεμπέρδεψα το σχοινί και με ένα τράβηγμα έφερα το λαβράκι κοντά μου. Εκείνο έκανε να φύγει αλλά εγώ δεν το άφησα και το έπιασα από τα βράγχια. Του έδωσα ένα γρήγορο τέλος και κάνοντας το τελετουργικό για άλλη μια φορά πήρα τον δρόμο για την ακτή. Λίγο πριν βγω ήρθαν και τα παιδιά. Ο Κώστας είχε πιάσει ένα μεγάλο γοφάρι, ένα εκπληκτικό ψάρι +5 κιλά. Το παράδοξο την όλης υπόθεσης είναι ότι είχαν πιάσει ο καθένας από έναν μπλε κάβουρα. Ο Κώστας είπε ότι είδε και έναν πολύ μεγάλο αλλά εκείνη την στιγμή του ήρθαν τα γοφάρια. Έπιασε το πιο ‘’μικρό’’ γοφάρι γιατί ήταν το πιο κοντινό ενώ τα μεγαλύτερα δεν πλησίαζαν. Έτσι πάνω στην πάλη του με το υπέροχο ψάρι έχασε τον μεγάλο κάβουρα. Μου έδειξαν που τους βρήκαν και εγώ έκανα όνειρα για καβουροφαγίες. Οι φίλοι μου, μου έδωσαν τους κάβουρες και εγώ τους δέχτηκα ευχαριστώντας τους. Αλλάξαμε, αποχαιρετιστήκαμε γιατί έπρεπε να φύγουν αμέσως λόγω υποχρεώσεων. 

Εγώ έβγαλα τις φωτογραφίες μου και καθάρισα κάποια ψάρια, κοιτώντας τον μολυβί αλλά υπέροχα όμορφο ουρανό. Τα σύννεφα έκαναν εκπληκτικά όμορφους συνδυασμούς που τους κοίταζα για άλλη μια φορά εκστασιασμένος. Αυτή την φορά με συνέφερε η βροχή που άρχιζε να πέφτει. Αφού τσίμπησα κάτι γρήγορο, πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Το λαβράκι ζύγιζε 2060γρ.