Η πρώτη του 2020...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The first fishing expedition of 2020....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Μετά την Ζηνοβία και πριν τον Ηφαιστίωνα.....

Έφτασε ο χειμώνας με τις κακοκαιρίες του, και όσοι τους αρέσει το ψάρεμα του λαβρακιού χάρηκαν. Επιτέλους χαμηλές θερμοκρασίες για να φανούν τα λαβράκια. Βεβαίως το καλοκαίρι είναι μια υπέροχη εποχή για ψαροτούφεκο κι όχι μόνο, αλλά και ο χειμώνας έχει τα καλά του. Ησυχία στις παραλίες, μοναξιά, μπόλικος μαζοχισμός και λαβράκια μεταξύ των άλλων θηραμάτων. Μου αρέσει πολύ το κυνήγι του λαβρακιού..... αυτή η αναμονή σε κρύα ρηχά αλλά συνάμα θολά νερά με ξετρελαίνει μπορώ να πω.  Δεν ξέρεις τι θα σου έρθει κι από που....Πόσες φορές έχω πάει για λαβράκια και έχω δει ή πιάσει ψάρια που δεν τα περίμενα να τα συναντήσω.... Κάποιο καλό γοφάρι, κάποια σφυρίδα, μια μεγάλη λίτσα ή μαγιάτικο και πιο σπάνια κάποιον μεγάλο  τόνο. Έτσι λοιπόν με το που άλλαξε ο χρόνος και σε αναμονή της κακοκαιρίας ονόματι Ηφαιστίων, βούτηξα για να περάσω όμορφα κάποιες ώρες μακριά από τις έγνοιες αυτού του απατηλού κόσμου. Έφτασα νωρίς το χάραμα εκεί που ήθελα και αφού φόρεσα την πιο χοντρή στολή που έχω (9 mm) βούτηξα. Η θερμοκρασία της θάλασσας αρκετά χαμηλή. 14° C με μπόλικη, όπως αναμενόταν θολούρα. Στα πρώτα καρτέρια δεν είδα τίποτα.... Συνέχισα τα καρτέρια μου, ατενίζοντας το θολό τοπίο. Κάποια στιγμή φάνηκαν κέφαλοι. Ήταν τρία ψάρια μεγάλα. Χώθηκα όσο περισσότερο μπορούσα πίσω από μια πέτρα και περίμενα. Το προπορευόμενο ψάρι ήρθε καταπάνω μου. Όμως είχα ξεχάσει να ενεργοποιήσω την υποβρύχια κάμερά μου. Είχα τον χρόνο να το κάνω, αλλά φοβήθηκα ότι ο ήχος της ενεργοποίησης της θα έδιωχνε το μοναδικό αξιόλογο ψάρι που είχα δει μέχρι τότε. Έτσι έμεινα ακίνητος και όταν με πλησίασε αρκετά πάτησα την σκανδάλη, σημαδεύοντάς τον κατάμουτρα. Το ψάρι προσπάθησε να αποφύγει την βολή, αλλά η βέργα το βρήκε κάτω από το αριστερό πτερύγιο, πέρασε κατά μήκος του σώματός του σαν σουβλάκι και το ακινητοποίησε. Χαρούμενος πήρα το πλάνο που μπορούσα από τον 1,3 κιλών κέφαλο και συνέχισα. Μετά από μερικά καρτέρια έπιασα έναν ακόμη κιλίσιο κέφαλο. 

Το πρώτο ψάρι της χρονιάς...

"Καλά τα πάμε μέχρι στιγμής...." σκέφτηκα, Στο επόμενο καρτέρι νάτοι πάλι οι κέφαλοι. Ήταν όμως πιο μικροί και δεν τους ενόχλησα. Στο τέλος του κοπαδιού εμφανίστηκαν δύο λαβράκια. 

"Είναι μικρότερα ψάρια από αυτά που ψάχνω...." σκέφτηκα και τα άφησα να περάσουν από μπροστά μου, χαζεύοντας την αφέλειά τους. 

"Ποιος ξέρει.... ίσως κάποια μέρα στο μέλλον να ξανασυναντηθούμε...." σκέφτηκα μειδιώντας. Έκαναν ένα μεγάλο κύκλο οριακά μέσα στο θολό νερό, για να περάσουν από μπροστά μου λίγο πριν χαθούν για τα καλά. Πάλι καλά που είδα κι αυτά τα δύο. Είναι τα πρώτα λαβράκια που βλέπω μετά από πολύ καιρό. Προχώρησα παρακάτω και καρτέρεψα πάνω σε κάτι φύκια. Έκανα τους λαρυγγισμούς μου και στο βάθος κάτι γυάλισε. Περίμενα και το ψάρι έκανε ζικ-ζακ και με πλησίασε. Ήταν μια κατσούλα ή ποντικός. Είναι ψάρι που ζει στην άμμο και μόλις αισθανθεί κίνδυνο χώνεται μέσα στην άμμο και το χάνεις. Δυστυχώς στο βίντεο δεν φαίνονται τα υπέροχα χρώματά του. Είναι ροζ με σιέλ κάθετες (σαν σίγμα τελικό) γραμμές. Είναι ένα πολύ όμορφο ψάρι και λένε ότι τηγανητό είναι πεντανόστιμο. Δεν το έχω φάει και ούτε επρόκειτο να του ρίξω τώρα. Θαύμασα τα χρώματά του και το άφησα να συνεχίσει την ζωή του. Από πάνω μου είχε μαζευτεί ένα αρκετά μεγάλο κοπάδι από γαύρους, 'Επεζαν κοντά στην επιφάνεια και ο χορός τους μου έδειχνε τα πλευρά τους που άστραφταν με την αντανάκλαση του ήλου. Περίμενα μήπως και εμφανιστεί κάποιος κυνηγός.... αλλά μάταια..... Λίγο παρακάτω υπάρχει μια σημαδούρα. Καθώς την πλησιάζω για να κάνω κάποιο καρτέρι στην βάση της, παρατηρώ ένα κοπαδάκι από πολύ μικρά ψαράκια. Αυτά τα λιλιπούτεια πλασματάκια, είχαν βρει καταφύγιο στην σημαδούρα. Ήταν τόσο μικρά και λεπτά, σχεδόν διαφανή. Με το που πλησίασα, ανοίχτηκαν θέτοντας σε κίνδυνο την ύπαρξή τους σε περαστικούς κυνηγούς. Τράβηξα το βίντεο που ήθελα και απομακρύνθηκα. Το κοπάδάκι ξαναγύρισε στην ασφάλειά που του παρείχε η σημαδούρα. Λίγο πριν βγω, κάτι μου τράβηξε το βλέμμα μου. Κάτι πάνω στον βυθό δεν ταίριαζε. Πλησιάζω γυρίζω την υποβρύχια κάμερά μου ανάποδα και βουτώ. Ήταν ένας ξεχασμένος και αναποδογυρισμένος κιούρτος. Όμως η φύση είχε αφήσει την πινελιά της σε αυτό το άχαρο ανθρώπινο κατασκεύασμα. Kαλαμάρια είχαν εναποθέσει τα αυγά τους. Ήταν λες και είχε βγάλει μια άσπρη τούφα από μαλλιά ο σιδερένιος κιούρτος. 

Το κομμωτήριο της Φύσης!!!

"Βλέπεις που η Φύση ξέρει και από κομμωτική!!!" είπα στον εαυτό μου χαμογελώντας και βγήκα. Μπήκα στο αμάξι και οδήγησα μερικά χιλιόμετρα και βούτηξα. Στο πρώτο μου καρτέρι κάτι με "έτρωγε" . 
"Πρώτο καρτέρι είναι. Σιγά μην έρθει κάποιο ψάρι...." σκέφτηκα. Όμως κάτι μέσα μου, μου έλεγε να ενεργοποιήσω την κάμερά μου. Κάνω το καρτέρι πάνω σε κάποιες πλάκες και περιμένω. Τα δευτερόλεπτα περνούν βασανιστικά αργά. Εγώ τον χαβά μου. Ενώ περιμένω να δω κάποιο ψάρι από τα ρηχά, διακρίνω μια σιλουέτα, μέσα στην θολούρα, να με πλησιάζει από τα βαθιά. Κρύβομαι όσο καλύτερα μπορώ. Με βοηθά ο βραχώδης βυθός γιατί μου δίνει την τέλεια κρυψώνα από την πλευρά που έρχεται το ψάρι. Στρίβω το ψαροτούφεκο αργά προς την κατεύθυνση του ψαριού και περιμένω. Είναι το πρώτο λαβράκι της χρονιάς και έχει καλό μέγεθος. Το ψάρι έρχεται αρκετά γρήγορα κι όταν  μπαίνει στο όριο της βολής, σημαδεύω την μούρη του και ρίχνω. Προλαβαίνει να στρίψει και δέχεται την βέργα στο πλαϊνό πτερύγιό του. Το λαβράκι προσπάθησε να την πετάξει από επάνω του, σπαρταρώντας έντονα, αλλά μάταια. Το πήρα αγκαλιά και τακτοποίησα το κιλίσιο (1,3 κιλά) τρόπαιό μου. Ήταν το πρώτο λαβράκι του 2020. Γεμάτος χαρά συνέχισα τα καρτέρια μου. Μετά από μερικά καρτέρια μου ήρθε ένα κοπάδι από κεφάλους. Τα ψάρια ήρθαν από πίσω μου. Μόλις αντιλήφθηκα τα προπορευόμενα ψάρια, έστριψα το ψαροτούφεκο απαλά προς την κατεύθυνση των ψαριών. Τα περισσότερα ήταν μεσαία ψάρια, αλλά υπήρχε ένα μεγαλύτερο ανάμεσά τους. Έκανε να φύγει, αλλά γύρισε για να ακολουθήσει το υπόλοιπο κοπάδι. Σημάδεψα και τον έπιασα που ήταν του κιλού. 

"Αρκετά με τους κεφάλους για σήμερα Ζάχο...." είπα στον εαυτό μου. Προχωρώντας λίγο πιο κάτω, βρήκα έναν κορμό δένδρου. 

"Ωραίο μέρος για καρτέρι ...." σκέφτηκα και βούτηξα. Κρύφτηκα πίσω από τον κορμό και περίμενα. Τα μικρόψαρα μαζεύτηκαν κι εγώ κατάλαβα ότι κάτι πλησίαζε. Παρέμεινα κρυμμένος και είδα ένα λαβράκι να έρχεται καταπάνω μου. Το ψάρι σταμάτησε για λίγο, με περιεργάστηκε κι έστριψε. Ήταν ένα ψάρι περί τα 800 γραμμάρια και εννοείται δεν το πείραξα. Με την κίνησή του φεύγοντας, τράβηξε να το ακολουθήσουν άλλα τρία πιο μικρά λαβράκια!!! Χαμογέλασα και προχώρησα. Το επόμενο καρτέρι έγινε πάνω σε μια φυκιάδα. Τα μικρόψαρα έφυγαν πανικόβλητα κι εγώ κατάλαβα ότι από ψιλά ερχόταν ο κυνηγός. Έστρεψα το ψαροτούφεκο και περίμενα. Μια ασημένια σιλουέτα φάνηκε αχνά μέσα στην θολούρα. Ήταν μια μεγάλη ζαργάνα, στάθηκε για ελάχιστα δευτερόλεπτα να με παρατηρήσει. Μετά κουνώντας απότομα το ευλύγιστο ασημί-σιέλ κορμί της χάθηκε μέσα στην θολούρα. Περίμενα λίγο μήπως και φανεί κάτι, αλλά το μόνο που είδα ήταν τα μικρόψαρα να επιστρέφουν πανικόβλητα, από την αντίθετη μεριά που χάθηκε η ζαργάνα. 

Η ζαργάνα...

"Έχει χάρη που ψάχνω τα λαβράκια μαντάμ... " της είπα και προχώρησα. Πλησίαζε το τέλος του ψαρέματος. Είδα ένα λάστιχο στον βυθό και βούτηξα. Κρύφτηκα πίσω του και περίμενα. Κοιτούσα μια προς τα βαθιά, μια προς τα ρηχά. Σε μια στιγμή συνειδητοποιώ ότι κάτι πλησιάζει από τα ρηχά. Μια μεγάλη θολή σκιά με πλησίαζε ήρεμα. Ήταν ένα καλό λαβράκι που ερχόταν καταπάνω μου. Με το που με πλησίασε, έστριψε φαρδύ-πλατύ μπροστά μου. Δεν ήθελα τίποτε παραπάνω και του έριξα. Η βέργα το βρήκε πάνω στην πλευρική του γραμμή, σπάζοντας την σπονδυλική του στήλη και αυτό απλά βυθίστηκε. Όλος χαρά πήρα το δίκιλο λαβράκι (1.86 κιλά) αγκαλιά. 

Το μεγάλο της ημέρας....

Τι ωραίος τρόπος να τελειώσει το πρώτο ψάρεμα του 2020. Που να ήξερα.... Τακτοποίησα το ψάρι και κολύμπησα να βγω. Λίγο πιο κάτω, κάτι έπιασε το μάτι μου πάνω στην άμμο. Μια ωραία σουπιά έκανε παραλλαγή δίπλα σε μια πέτρα. Εύκολος στόχος. Την έπιασα κι αυτήν. 

Τέλος για σήμερα....????

Έκανα μερικά καρτέρια ακόμη χωρίς να δω τίποτα. Είχα ξαναφτάσει στον βραχώδη βυθό από όπου είχα μπει. Όμως αυτήν την φορά δεν κυκλοφορούσε τίποτα και τα μικρόψαρα ήταν πολύ νευρικά. Επέμεινα σε μερικά καρτέρια και σε ένα από αυτά, είδα τις καλόγριες να βουτάνε απότομα. 
"Κάτι μεγάλο πλησιάζει...." τόλμησα να σκεφτώ, όταν από πάνω και στα αριστερά μου με προσπέρασε ένας μεγάλος τόνος. Στα λιγοστά δευτερόλεπτα που τον είδα, μου έδειξε όλο του το μεγαλείο καθώς χανόταν στο μπλε της θάλασσας.  

O γίγαντας!!!

Ένας γίγαντας της θάλασσας μου είχε κάνει το χατήρι να έρθει στο φτωχό μου καρτέρι, τιμώντας το με την παρουσία του!!! Έκανα μερικά ακόμη καρτέρια, μήπως και ξανάρθει για να τον έχω σε καλύτερο πλάνο, αλλά... Ένα τόσο μεγάλο ψάρι δεν υπήρχε περίπτωση να του ρίξω!!! 

Όλα μαζί....

Το 2020 είχε ξεκινήσει πολύ καλά σε ότι αφορά το ψαροτούφεκο, μπορώ να πω!!!

  

Translation of he above article. 

Title:The first fishing expedition of 2020....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

(1st picture: Right after Zinovia storm and before the storm called Hifestion...)

The winter-time had finally arrived along with its bad weather, and those who like to spearfish sea bass (Dicentrarchus labrax) were full of joy. Finally low temperatures so the sea bass would approach the sea shores. Definitely summer is a great time for spearfishing and many more activities, but winter time is great too. No one on the beaches, loneliness, abundant masochism and sea bass among other trophies. I love the sea bass hunting ..... waiting in the cold, shallow and cloudy waters makes me very happy. You never know what will come out of the mercy waters.... How many times I had gone for spearfishing looking for sea bass and I ended up seeing or catching fish that I didn't expect to meet ...Some big bluefish (Temnodom saltator), a white grouper (Epinephelus aeneus), a lichia (Lichia amia). an amberjack, (Seriola dumerili) and in very rare occasions a big tuna. (Thunnus thunnus). So on the dawn of the new year and in anticipation of the bad weather arrival called Hephaestion, I went for spearfishing in order to enjoy some relaxing hours away from the worries of this deceitful world. I arrived early in the morning where I wanted to dive and after wearing the thickest spearfishing uniform I had (9 mm), I dove. The sea temperature was quite low. 14° C with cloudy waters, as expected. I didn't see anything in the first ambushes .... I continued ambushing on the sea floor, gazing at the cloudy landscape. At some point, mullets (Mugil cephalus) appeared. They were three big fish. I hid as best as I could behind a rock and waited. The leading fish came above me. But I had forgotten to turn on my underwater camera. I had the time to do so, but I was afraid that the sound of its activation would drive away the only big fish I had seen so far. So I stayed motionless and when it got close enough I pulled the trigger, aiming at its head. The fish tried to avoid the spear, but the spear stroke it under its left fin, passed along his body like a skewer and immobilised it. I was happy to catch the fish big fish I saw, filmed the 1.3kg mullet and went on. After few ambushes I caught one more mullet, a little bit smaller than the first one.
(2nd picture: The fist fish of the year...)
"So far so good...." I thought, In the next ambush mullets appeared again. But they were much smaller and I didn't bother them. At the end of the flock, two sea basses appeared.
"They are smaller fish than the ones I am looking for ...." I thought and let them pass in front of me, smiling at their naivety.
"Who knows .... maybe someday in the future we'll meet again ..." I thought. They swam in a big circle marginally into the cloudy water, passed in front of me shortly before they were gone for good. These were the first sea bass I had seen. I continued swimming and ambushed over some sea weeds. I did some noises with my larynx and something shined in the cloudy waters..I waited and the fish zigzagged and approached me. It was α pearly razorfish (Xyrichtys novacula). This fish lives on sandy sea beds and when it feels threatened it sinks into the sand and it is gone. Unfortunately, the video did not show its wonderful colours. They are pink with blue vertical lines. It is a very beautiful fish and fishermen say fried is delicious. I haven't tasted it, and I wasn't going to shoot it anyway. I admired its colours and let it to continue its life. Above me was gathered a large school of anchovies. They danced near the surface. The result of their dance was the sea surface shinned as their sides reflected of the sun rays. I waited for some predator to appear .... but in vain ..... As I continued swimming I saw a buoy. I approached it to ambush at its base, when I noticed a school of very small fish. These tiny creatures had found refuge in the buoy. They were so small and thin, almost transparent. As I approached, they swam away from their refuge, jeopardising their existence in passing predators. I videoed them and slowly swam away and the tiny group returned to the safety provided by the buoy. Just before I got out, something caught my eye. Something on the bottom didn't fit with the background. I approached and dove, turning around my underwater camera. It was a forgotten and overturned creel. But nature had left its mark on this ugly human creation. Common Mediterranean squids (Loligo vulgaris) had laid their eggs on the creel. It was as if the creel had grown a white tuft of hair.(3rd picture: Nature"s hairdressing saloon!!!)
"You see, Nature knows hairdressing τοο!!!" I said to myself smiling and got out. I got into the car and drove a few kilometres and done again. In my first ambush something was warning me.
"it is the first ambush...Probably no fish will appear...." I thought. But a voice inside me was telling me to turn on my camera. I dove and ambushed on some rocks and waited. Time was passing terribly slowly. I was expecting to see some fish approaching me from the shallows. But I noticed a silhouette, in the blur, approaching me from the deep. I hid as best as I could. The rocky sea floor provided me the perfect hiding spot towards the direction that the fish was approaching me. I turned around the speargun slowly towards the fish and waited. It was the first good size sea bass of the year. The fish was swimming pretty fast and when it entered the shooting range of the speargun, I aimed at its head and pressed the trigger. The sea bass turned immediately to avoid the shot but the spear stroke its side fin.  The sea bass tried to throw off the spear by shaking its body vigorously, but in vain. I took it in my arms the 1.3 kg trophy. It was the first sea bass I caught in 2020. Full of joy I continued my ambushes. After a few ambushes, I saw a school of mullets. The mullets approached me from behind. As soon as I realized the leading fish, I turned the speargun gently in the direction of the fish. Most were medium-sized fish, but there was a larger one among them. It swam away, but it returned to follow the rest of the flock. I shot it and caught a mullet close to a kilo.
"Enough with the mullets today Zac... " said to myself. Moving a little further down, I found a tree trunk lying on the seabed.
"Nice place for an ambush.... " I thought and dove. I hid behind the tree trunk and waited. The baitfish moved nervously and I realised something was approaching my hiding spot. A sea bass stopped in front of my speargun for a while, observed me and swam away. It was about 800 grams, and I did not bother it at all. As it was leaving, it was followed by the other three smaller sea basses!!! I smiled and continued fishing. The next ambush was on top of some seaweed. The bait fish swan away in panic and I realised that a predator was approaching from above. I turned the speargun and waited. A silver silhouette was faintly seen in the blur. It was a big garfish (Belone belone). It stood for a few seconds looking at me. Then shaking abruptly its flexible silver body got lost in the blur. I waited a bit for something to appear, but all I saw was the small fish returning in panic, on the opposite side that the garfish had vanished..(4th picture: The garfish...)
"You are lucky that I am looking for sea bass, madam ..." I said to it and swam further down. I saw a truck tire on the bottom and dove. I hid behind it and waited. I was searching the background looking left and right. At one point I realize that something was approaching from the shallows. A large blurry shadow approached me calmly. It was a nice sea bass coming above me. As it approached me, it turned in front of me, as it was presenting its beautiful body. I aimed at it and pull the trigger. The spear found it on its lateral line, breaking its spine and the sea bass just sank. Full of joy, I picked up the two kilos sεα bass (1.86kg).(5th picture: The biggest one of the day...) 
What a great way to finish the first fishing of 2020.. Little that I knew.... A little further down, something caught my eye on the sand. A nice cuttlefish (Sepiida) had been varied next to a stone. Easy target. (6th picture: Done for today.....???) I caught it too. I did some more ambushes without seeing anything. I had reached the rocky sea floor from where I had started my fishing. Only this time, most of the fish had disappeared and the black damselfish (Chromis chromis)  were very nervous. I insisted on doing some more ambushes and in one of them, I saw the black damselfish diving sharply towards the sea floor.

"Something big is approaching ...." I dared to think, while above me, a big tuna passed by. In the few seconds I saw the tuna, it showed me all its greatness as it disappeared into the blue of the sea. (7th picture: The giant!!!) A giant of the sea appeared to my humble ambush, honouring me with its presence !!! I did some more ambushes, hoping it would return, in order to film it again, but ... Such a big fish there was no way I would dare to shoot it !!! (8th picture: All the trophies together...)
2020 started well, regarding spearfishing, I must confess !!!

Επιτέλους....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: At last....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Θοδωρής Μούτος.

Τον τελευταίο καιρό, όταν πηγαίνω/νουμε για ψάρεμα ή δεν πιάνω/νουμε τίποτα ή ελάχιστα για να γράψω κάποιο άρθρο. Έτσι και πριν αυτό το άρθρο, υπήρξαν αρκετά ψαρέματα που είτε βγήκα/με άψαρος/οι είτε τα ψάρια ήταν ένας-δυό κέφαλοι, ή μια μουρμούρα ή κάποιος σαργός. Με εξαίρεση τις δύο στείρες που έπιασε η ομάδα στα πολύ βαθιά, όπως το περιέγραψα στο προηγούμενο άρθρο.....

Όμως το Σάββατο ο Νικόλας δεν μπορούσε να έρθει για ψάρεμα λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, αποφασίσαμε να πάμε οι δυο μας. Καταστρώσαμε το σχέδιο, λάβαμε υπόψιν τον καιρό και διαλέξαμε τον ψαρότοπο. 

Φτάσαμε και αφού ετοιμάσαμε τα πράγματά μας, ξεκινήσαμε με το πειρατικό του κάπτεν Θοδωρή. Καθώς ετοιμαζόμαστε να φύγουμε προς ένα νησάκι που το ήξερε ο Θοδωρής, παρατηρώ μια κίνηση στην επιφάνεια της θάλασσας, καμιά εκατοστή μέτρα μακριά μας. Το δείχνω στον Θοδωρή και σβήνει την μηχανή της βάρκας. Το ψάρι συνεχίζει να παίζει στην επιφάνειά και φαίνεται να είναι μεγάλο. Ετοιμάζομαι και βουτώ. Κολυμπώντας όσο πιο ήρεμα πλησιάζω το ψάρι που συνεχίζει τα κόλπα του. Όταν πλησίασα κοντά κατάλαβα τι ήταν. Ενεργοποίησα την υποβρύχια κάμερά μου και βούτηξα προς τον ένοχο. 'Ένας δύτης με μπουκάλα μάζευε κυδώνια.

Το μεγάλο "ψάρι" !!!

Κρατούσε ένα μεγάλο πιρούνι και τρυπούσε την θάλασσα. Φαίνεται ότι από την αντίδραση του κυδωνιού, καταλάβαινε που ήταν το κυδώνι. Έσκαβε κι έπιανε αυτό που έψαχνε. Κάθισα και τον κινηματογράφησα για κάποια δευτερόλεπτα κι επέστρεψα στο πειρατικό. Εκεί κοντά υπήρχε και μια σημαδούρα. Πάνω στο σκοινί της ένα δεμάτι με αυγά καλαμαριών, περιμένοντας να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να πάρουν δρόμο τα καλαμαράκια της νέας γενιάς. 

Η νέα γενιά των καλαμαριών ετοιμάζεται!!!!

Τραβήξαμε για το νησάκι. Ο καιρός ήταν ούριος και μετά από περίπου μισή ώρα φτάσαμε. Μια μεγάλη ξέρα απλωνόταν από κάτω μας. Το μέρος το ήξερε ο Θοδωρής κι έτσι φτιάξαμε το πλάνο μας. Κάναμε μερικά καρτέρια για να ανοίξουν τα πνευμόνια μας και βαθύναμε λιγάκι. Όμως αυτό που μας τράβηξε την προσοχή μας ήταν ο τρόμος των μικρόψαρων. Πανικοβλημένα έτρεχαν καταπάνω μας και προς τα ρηχά της ξέρας. Μάταια κάναμε καρτέρια. Δεν είδαμε το παραμικρό, όποια τεχνική κι αν χρησιμοποιήσαμε. Απογοητευμένοι ανεβήκαμε στην βάρκα. Τότε είδαμε σε περίπου είκοσι μέτρα μακριά μας τις ζαργάνες να πηδάνε πανικόβλητες έξω από το νερό. Σχεδόν είχαν βγει πάνω στην ξέρα. Βούτηξα αμέσως και καρτέρεψα. Άδικα όμως, πάλι δεν είδα τίποτε. Έκανα μερικά καρτέρια....... Ανέβηκα στην βάρκα και πήγαμε πιο κάτω. Εδώ ο βυθός βαθαίνει απότομα. Πλακωθήκαμε στις βαθιές. βουτιές. Ο τόπος μου άρεσε πάρα πολύ. Μεγάλα μονόπετρα σπαρμένα στην αποχή, όμως ο βυθός ήταν σκοτεινός εδώ. Περίμενα ότι σε κάποια βουτιά θα έβλεπα κάποιο μεγάλο ψάρι να ξεπροβάλει πίσω από κάποιο μονόπετρο. Είναι από τους πιο ωραίους βυθούς που έχω δει. 
"Δεν μπορεί, κάποιο μεγάλο μαύρο θα δω..." σκέφτηκα. Μάταια όμως. Παρ όλη την σκοτεινιά του, η ορατότητα ήταν μέχρι τα -15 έως -17 μέτρα. Σε κάθε μας βουτιά βρίσκαμε μικρόψαρα που ήταν επίσης τρομαγμένα. Σε ένα βαθύ καρτέρι είδα τον τρομοκράτη. Ήταν ένα τονοειδές, αρκετά μεγάλο, που πέρασε με απίστευτη ταχύτητα, χωρίς να μου δώσει την ευκαιρία να δω τι ψάρι ήταν. Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που το είδα. Καθώς αναδύομαι βλέπω τον φίλο μου, τραβώντας την βάρκα-σημαδούρα και να με προσέχει, όπως άλλωστε έκανα κι εγώ όταν βουτούσε εκείνος. 

Ο δύτης-φύλακας-Άγγελος!!!!

Σε κάποιες άλλες βουτιές τα μικρόψαρα έτρεχαν πανικόβλητα πάλι, χωρίς να μπορέσουμε να δούμε τον κυνηγό. Με αυτά και με αυτά έχουμε φτάσει σε μια προεξοχή  του νησιού.
Ο Θοδωρής μου λέει: "Εδώ κάνει ένα πλάτωμα πολύ καλό, αλλά είναι βαθύ. Πήγαινε όσο θέλεις. Πρόσεχε τα σκαλοπάτια του βράχου γιατί στο παρελθόν έχουμε πάρει ωραία ψάρια με τον Νικόλα." 
Αφού χαλάρωσα, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Άφησα πίσω μου το πρώτο κόψιμο και πήγα για το πιο βαθύ. Μια μεγάλη πέτρινη ράχη φάνηκε μπροστά μου μέσα στην σκοτεινιά. Τα μικρόψαρα παντού, αλλά ήρεμα αυτήν την φορά.  Καρτέρεψα στην άκρη της ράχης στα -23,3 μέτρα. Τίποτα. Προχώρησα έρποντας μπροστά. Περίμενα ότι θα έρθουν να με φάνε τα ψάρια. 'Ηταν τόσο άγριος και πλούσιος ο βυθός.... Κοίταξα μπροστά και δεξιά μου, χωρίς να δω τίποτα. Κοιτάζοντας στα αριστερά μου είδα ένα μαύρο. Το ψάρι αιωρείτο πάνω στο κόψιμο και με παρατηρούσε γεμάτο περιέργεια. Προφανώς είχε δει όλη την κατάδυσή μου, χωρίς να το πάρω χαμπάρι. Στράφηκα προς το ψάρι και το πλησίασα έρποντας σιγά-σιγά. Περίμενα να στρίψει για να μου δώσει μεγαλύτερο στόχο. Μόλις έστριψε του έριξα στον σβέρκο. Ο ροφός τρεμάμενος προσπάθησε να χωθεί στον κάθετο βράχο, αλλά η βέργα μεν και το τράβηγμά μου δε, τον ανάγκασαν να πάρει τον δρόμο για την επιφάνεια. Άνοιξα το μουλινέ και έφυγα για την επιφάνεια. 

Επιτέλους....

Εκεί με περίμενε ο Θοδωρής με απορία...

"Τι έγινε;;;" με ρώτησε.

Τον κοίταξα χαμογελώντας και του απάντησα: "Νομίζω ότι πρέπει να είναι 4 με 5 κιλά........
ο ροφός...." 

"Μπράβο ρε Ζάχο, μπράβο..." είπε όλος χαρά. Αφού τακτοποιήσαμε το ψάρι, ξεκινήσαμε πάλι τις βουτιές. Έχουμε φτάσει σε μια αψίδα που κάνει το νησάκι στην επιφάνεια της θάλασσας. 
"Εδώ κάνει κανένα λαβράκι όταν είναι η εποχή τους..." μου λέει ο Θοδωρής.
"Δυστυχώς όμως δεν είναι ακόμη η εποχή τους..." μουρμούρισα εγώ.
Καθώς έχει πλησιάσει στην αψίδα μου φωνάζει: " Έχει μια φώκια εδώ..." 
Κολυμπώ όσο πιο γρήγορα μπορώ, αλλά η φώκια την είχε κάνει. Βουτά ο Θοδωρής και βγαίνει μετά από λίγο. Μετά βουτώ εγώ.... Σε μια στιγμή κι ενώ είναι η σειρά του να βουτήξει μου λέει: "Η φώκια..." και μου δείχνει στο βάθος, δίπλα σε έναν βράχο. Βλέπω κάτι ασημί- γαλάζιο να ρέει, να γλιστρά απαλά χωρίς πολλές κινήσεις στον βυθό στα 12-13 μέτρα βαθιά. Γυρίζω την κάμερα ανάποδα, την ενεργοποιώ και βουτώ. Καθώς την πλησιάζω, η φώκια, προς έκπληξή μου, έρχεται προς το μέρος μου. Συνεχίζω να βυθίζομαι και την πλησιάζω όσο μπορώ. Σταματά, με κοιτάει και συνεχίζει να κολυμπά προς την αψίδα, αλλά με μεγαλύτερη ταχύτητα μέχρι που χάθηκε από το οπτικό  μου πεδίο. Ήταν ένα πολύ μεγάλο ζώο. Παραπάνω από δυόμισι μέτρα και πάνω από 300 κιλά!!! 

Η μεγάλη φώκια...

Χάρηκα που πήρα το πλάνο, αλλά θα ήθελα να την ακουμπήσω, αν με άφηνε. Αποφασίσαμε να φύγουμε, μιας και ήταν σίγουρο ότι τα είχε κατατρομάξει η φώκια, όλα τα ψάρια της περιοχής. Αργότερα μάθαμε ότι μια σχολή κατάδυσης έρχεται εδώ, μεταξύ των άλλων για να δει και την φώκια. Ποιος ξέρει, μπορεί και να την ταΐζουν, γι αυτό ήταν τόσο φιλική με εμάς. 
Πήγαμε σε ένα βαθύ κομμάτι, αλλά ήταν εντελώς άδειο. Προχωρήσαμε με την βάρκα και φτάσαμε σε ένα πολύ θολό ψαρότοπο. Μου αρέσει να ψαρεύω σε θολά νερά. Όμως ούτε κι εδώ είχε τίποτα. Περίμενα να δω τον λεβιάθαν να εμφανιστεί μπροστά μου. Σε ένα βαθύ καρτέρι στα -29,7 μέτρα, μου ήρθαν μεγάλοι σαργοί. 
"Δεν έχουμε έρθει για τέτοια ψάρια...κι αν τα ακολουθεί κάτι μεγάλο;;;;" αναρωτήθηκα και δεν τους έριξα. Δυστυχώς δεν φάνηκε κάποιο αξιόλογο ψάρι. Συνεχίσαμε τις βουτιές αλλά μόνο μικρές στείρες βρήκαμε. Πηγαίνοντας πιο ρηχά, σε μια σχισμή ο Θοδωρής βλέπει μια μούρη. Σημαδεύει, ρίχνει και τραβάει έξω μια σφυρίδα κοντά στα δύο κιλά. Δυστυχώς δεν υπάρχει βίντεο για αυτήν την σύλληψη.... Συνεχίζοντας μέσα στην θολούρα, λίγο πιο κάτω βλέπω μια κίνηση πάνω στις πέτρες του βυθού. Μια μεγάλη χελώνα Καρέτα-Καρέτα τρώει κάτι πάνω από τον βράχο στην άκρη του υποβρύχιου γκρεμού Την πλησιάζω ήρεμα για να πάρω το πλάνο μου. Η χελώνα περιμένει να δει τι είναι αυτό που την πλησιάζει, κρατώντας τον μεζέ της στο στόμα της. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, εξαφανίστηκε στο μπλε. 

Η μεσογειακή χελώνα Καρέτα-καρέτα.

Ψάξαμε την περιοχή όσο καλύτερα μπορούσαμε, αλλά μόνο μικρά ψάρια βρήκαμε και φύγαμε....   

....τέλος για σήμερα.....

 

Translation of he above article. 

Title: At last...

Photo-video: Zacharias Skevofilax, Theodore Moutos

Lately when I went fishing alone or with my friends, either we didn't catch anything or very few fish that were not enough to write an article. So most of the fish caught were a couple mullets (Mugil cephalus) or a white sea-bream (Diplodus sargus) or a striped sea-bream (Lithognathus mormyrus). The only exception were the two golden groupers (Epinephelus costae) that the team caught in very deep waters, as I had described in the previous article .....

But on Saturday, Nicholas couldn't come for fishing due to family obligations,.So we decided to go spearfishing Theodore and I. We set our fishing plan, took into account the weather and chose the fishing ground. Early in the morning, at Theodor's' house, we loaded everything and took off. We arrived and after getting our things ready, we started our fishing using Captain Theodore's' pirate boat. As we prepare to leave for an islet that Theodore knew, I noticed a movement on the surface of the sea, about a hundred meters away. I showed it to Theodore and he turned off the boat's engine. The fish continues to play on the surface and appeared to be a large one. Swimming as calmly as I could, I approached the fish that continues to "play" on the sea surface. When I got close enough I realised what it was. I turned on my underwater camera and dove to film "the big fish". A scuba diver was picking common cockle (Cerastoderma edule) on the seabed. 

(1st picture: The big fish !!!) 

He was holding a large fork and was piercing the sandy sea floor. It seemed that from the reaction of the common cockle, he understood where it was. He dug and collected what he was looking for. I filmed him for a few seconds and returned to boat. There was a buoy nearby. On the rope a bunch of common squid eggs (Loligo vulgaris) were laying, waiting the right moment, for the next common squid generation to began the journey called life.

(2nd picture: The next common squid generation is getting ready !!!). 

We sailed for the islet. The weather was perfect and after about half an hour we arrived at the designated fishing ground. A large reef appeared beneath us. Theodore knew this place well enough. We started with shallow dives to warm-up our lungs and got prepared for deeper dives. But our attention was caught by the terror of the bait fish. Panic-stricken they swam above us and into the shallows. We ambushed in different depth but in vain. We didn't see the slightest predator, whatever technique we tried. Disappointed we got on the boat. At that moment,  about twenty meters away, we saw a school of garfish (Belone belone) jumping panically out of the water. They had almost jumped out on the rocks. I dove in immediately and ambushed on the sea floor. But inevitably, again I saw nothing. I did some ambushes ....... I got on the boat and went further down. Here the bottom deepened sharply. We started to dive much deeper than before. I liked this place very much. Big single stones laying on the seabed, but the bottom was much darker at this fishing ground. I was expecting that in some dives I would see some big fish popping up behind a rock. It's one of the most beautiful seabeds I had ever seen.

"It is impossible not to see some big dusky groupers or other big fish..." I thought. But in vain again. Despite its darkness, the visibility from the surface was up to -15 to -17 meters. In each dive we found schools of bait fish that were also frightened. In one of the deep dives I so the "terrorist". It was a tuna, big enough, that passed with incredible speed far enough, without giving me a chance to see what kind of tuna it was. This was the last time we saw it. As I was coming up I saw my friend, my guardian-diver Angel pulling the buoy-boat and watching me, as I did when he was diving. 

(3rd picture: My guardian-diver Angel !!!) In some other dives, the small fish swam in panic again, but we were unable to see the predator. After few dives we had reached a promontory of the island. 

At that moment, I heard Theodore saying:: "Here there is a very promising plateau, but it is deep. You might go as deep as you want. Watch out for the underwater cliffs, because we had caught big fish with Nicolas in the past." 

After I calmed down my heart bits, I took a deep breath and dove. I passed the first plateau and sunk deeper. A large-narrow stone appeared in front of me in the dark. The bait fish everywhere, but they were calm this time. I ambushed at the edge of the stone at -23.3 meters, but saw nothing. I went crawling forward. I expected to see many big dusky groupers (Epinephelus guaza). The bottom was so ferocious and rich .... I looked in front and to my right, without seeing anything big. Looking at my left I saw a dusky grouper. The fish was hovering next to the under water cliff and it was observing me, full of curiosity. Apparently it had seen my entire descent. I did not realise its presence until now. I turned towards the fish and approached it crawling slowly. I was waiting to turn so it would give me a much bigger target. As soon as it turned, I shot it on its neck. The dusky grouper shivering tried to get under the long-narrow stone, but the length of the spear and my pulling, forced it to follow me to the surface. I unwind the reel of the speargun and emerged to the surface. 

(4th picture: At last...) 

Theodore was waiting for me and asked me: "What happened???"

I looked at him smiling and replied: "I think the dusky grouper is about 4 to 5 kilos..." 

"Well done Zac, well done ..." he said happily. After putting the fish in the freezer we continued diving, We have reached an arch of the islet which was on the surface of the sea.

"I had found sea bass (Dicentrarchus labrax) under the arch, at the right period of the year ..." Theodore told me.

"Unfortunately it's not that period yet ..." I mumbled.

As he approached the arch he shouted: "There is a Mediterranean seal (Monachus-Monachus) here ..." 

I swam as fast as I could, but the seal was gone. We continued diving with out seeing any big fish. At one point and while was his turn to dive he said, "The seal ..." and pointed at a certain direction of the background, next to a rock. I saw something silver-blue flowing, gliding gently without much movement at the bottom about 12-13 meters deep. I turned the underwater camera around, turned it on and dove. As I approached it, surprisingly enough, the seal swam towards me. I kept sinking and getting as close as I could. The seal stopped, looked at me and continued swimming towards the arch, but at a faster pace until it was gone from my field of vision. It was a very large animal. Over two and a half meters long and more than 300kg!!! 

(5th picture: The big Mediterranean seal...) 

I was very happy that I managed to filmed the seal, but would like to touch it too, if this was possible. We decided to change fishing ground, as it was certain that the seal had scared all the fish in this area. Later on we found out that a scuba diving school was coming here, among other things to see the seal. Who knows, they might had fed the seal. 
That could be the reason that the seal was so friendly to us. We went to an other deep fishing ground, but it was completely empty. We proceeded by the boat and reached a very cloudy fishing spot. I like to fish in cloudy waters. But there was nothing here also. I was expecting to see a leviathan appeared in front of me. In a deep ambush at -29.7 meters, big white sae-breams appeared in front of me. 

"We haven't come for such fish ... and if something big follows them ???" I wondered and I didn't pull the trigger. Unfortunately nothing was following them. We continued diving but we only found small golden groupers (Epinephelus costae). Going to the shallows, Theodore saw the head of a fish in a dark slit. He aimed, shot it and pulled out a white grouper (Epinephelus aeneus) about two kilos. Unfortunately there is no video for this catch.....Continuing fishing in the blurry waters, a little further down, I saw a movement on the rocks. A large loggerhead sea turtle (Caretta-Caretta) was eating something from the rocks at the edge of the underwater cliff. I approached it gently to get my video. The turtle waited to see what was approaching while holding its snack in its mouth. After few seconds, it disappeared into the deep blue sea.

(6th picture: the loggerhead sea turtle Caretta-Caretta.)

We searched the area as best we could, but only small fish was around and so we left ....

(7th picture: Done for today...)

Ένα αναπάντεχο.... βαθύ ψάρεμα...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title; An unexpected....deep spearfishing expedition....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Θοδωρής Μούτος & Νίκος Ιωακήμ

Το πειρατικό του κάπτεν Θοδωρή.....

Η όλη ιστορία ξεκίνησε λίγο πριν την απαγόρευση του μήνα Μάη 2019. Διάφοροι πειραγμένοι ψαροτουφεκάδες ξεκινήσαμε τις προπονήσεις εν όψη του καλοκαιριού. Βρεττός, Γιάννης, Δημήτρης, Αλέξης, Θοδωρής, Νικόλας, Γιώργος, Χρίστος, Κωστής κι εγώ. Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες κάποια άτομα, τρις από τους παραπάνω αναφερόμενους ήταν πιο τακτικοί στις προπονήσεις. Έτσι με την πάροδο των μηνών, ο Θοδωρής, Νικόλας κι εγώ γίναμε πιο ομάδα μπορώ να πω. Όχι πως αν ερχόταν κάποιος θα λέγαμε όχι, αλλά ταίριαζαν καλύτερα τα ωράρια μας θα έλεγα.  Έτσι μετά το καλοκαίρι ξαναβρεθήκαμε για προπονήσεις στο δεύτερο λιμανάκι της Βουλιαγμένης με το γνωστό πηγάδι. Οι βουτιές άρχισαν να γίνονται μεγάλες σε διάρκεια κι όταν έφτασε το σαββατοκύριακο αποφασίσαμε να πάμε οι τρις μας για ψάρεμα. 
Πρωί-πρωί στο σπίτι του Θοδωρή, φορτώσαμε όλον τον εξοπλισμό και φύγαμε.....Όταν εννοώ όλον τον εξοπλισμό, εννοώ όλον, ακόμη την βάρκα φορτώσαμε. Είναι το πειρατικό του κάπτεν Θοδωρή!!!

Κυριολεκτικά τα φορτώσαμε όλα!!!!

Φτάσαμε εκεί που θέλαμε ετοιμαστήκαμε και σαλπάραμε με την απόλυτη μπονάτσα. Ο Ποσειδώνας μας είδε πως ταξιδεύαμε κι είπε να μας κάνει την χάρη να μην μας ταλαιπωρήσει. Μετά από περίπου μισή ώρα ρίχναμε άγκυρα. Εκείνη την ώρα έφευγαν από το μέρος που σχεδιάζαμε να ψαρέψουμε, άλλοι δύο ψαροτουφεκάδες. Παρατηρώντας τους πριν φτάσουμε, είχαμε προσέξει ότι δεν ψάρευαν βαθιά. Πήραμε θάρρος ότι ο τόπος μπορεί να μην είναι τρομαγμένος. Η θερμοκρασία της θάλασσας αρκετά καλή, αν και οι τελευταίες βροχές την κρύωσαν λιγάκι. Κάναμε τις πρώτες βουτιές στα ρηχά για να ανοίξουν τα πνευμόνια και τραβήξαμε για τα ποιο βαθιά. Ορατότητα πολύ καλή για την περιοχή. Βλέπαμε μέχρι τα -20μ. Είχε πολλά κοπάδια από μικρόψαρα τα οποία έδειχναν να είναι τρομαγμένα. Καλός γνώστης της περιοχής ο Θοδωρής, βούτηξε και έφτασε έρποντας στο χείλος του σκαλοπατιού στα -29μ. Εκεί, από ότι μας είπε, κάτι που ασήμιζε πέρασε γρήγορα και μακριά του, χωρίς να μπορέσει να δει τι ψάρι ήταν. Όταν πλησίασε το σκαλοπάτι, είδε από κάτω μια καλή στείρα και τις έριξε. Άνοιξε το μουλινέ και η δίκιλη στείρα ήρθε στην επιφάνεια. 

Η δίκιλη στείρα του Θοδωρή...

Χαρές και πανηγύρια από την ομάδα για την πρώτη επιτυχία. Στην πρώτη βαθιά μου βουτιά στα -32μ. είδα μια καλή στείρα να φεύγει για το χάος. Μόνο δύο μικρές είχαν μείνει και με κοιτούσαν. Το λέω στον Νικόλα και αποφασίζει να βουτήξει πιο πέρα. Μετά από λίγο έρχεται στην επιφάνεια, αλλά η βέργα του λείπει. Κοιτάμε καλύτερα με τον Θοδωρή, μήπως χρειάζεται δεύτερη βολή, αλλά παρατηρούμε ότι η βέργα είναι χωρίς ψάρι. Ο Νικόλας μας είπε ότι όταν προσγειώθηκε στο χείλος του γκρεμού, υπήρχαν λίγο πιο κάτω τρις στείρες. Η πιο κοντινή τον κοιτούσε κι όταν πήγε να συρθεί προς τι μέρος της, το ψάρι άρχιζε να κινείται νευρικά. Της έριξε και την πήρα ψιλά στον σβέρκο. Ήταν μεγάλη στείρα, περίπου 3-4 κιλά, και από το σπαρτάρισμά της ξεψάρισε μετά από λίγο. Τα ψάρια είχαν όμως βαθύνει αρκετά. Έτσι αποφασίσαμε να βουτάμε με την "παντόφλα". Είναι ένα βαρίδι περίπου 6 κιλά, δεμένο με χοντρό σκοινί που καταλήγει σε μια σημαδούρα. Παίρναμε σειρά και βουτούσε ο ένας μετά τον άλλο, αφού είχαμε αφαιρέσει βαρίδια από τις ζώνες μας. Εγώ έβγαλα περί τα δύο κιλά. Όποιος δεν ήταν η σειρά του να βουτήξει, μάζευε το σκοινί με το βαρίδι και το ετοίμαζε. Αρκετά πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα. Είχα βουτήξει στο παρελθόν με αυτόν τον τρόπο αλλά όχι πολλές φορές και ούτε σε ιδιαίτερα μεγάλα βάθη. Που να ήξερα τι θα επακολουθούσε!!! Όταν ετοιμάστηκα, αφού με καθοδήγησαν οι φίλοι μου με τις απαραίτητες λεπτομέρειες, τράβηξα το σχοινάκι απελευθέρωσης της παντόφλας και έφυγα για τα βαθιά. Προσπάθησα να είμαι ήρεμος, μιας κι όλα τα κάνει η "παντόφλα". Έφτασα σε ένα βάθος που το θεώρησα καλό κι άφησα το βαρίδι να ακουμπήσει απαλά στον βυθό. Κοίταξα δεξιά μου, υπήρχαν 4-5 μικρές στείρες. Αριστερά μου τίποτα, αλλά έπιασα μια κίνηση μέσα στην σκοτεινιά του βυθού. Μια ευμεγέθης ουρά έφευγε για τα πιο βαθιά. Η κίνησή της μου έλεγε ότι το ψάρι δεν θα σταθεί κι έτσι στράφηκα προς την επιφάνεια. Τα δευτερόλεπτα κυλούν και μετά από λίγο φτάνω άνετα στην επιφάνεια, όπου με περιμένουν οι δύο φίλοι μου. Αφού παίρνω μερικές ανάσες και ηρεμώ τους εξιστορώ τι έγινε. Αποφασίζουμε να πάμε πιο κάτω. Καθώς κολυμπώ κοιτάζω το καταδυτικό μου ρολόι μου και μένω κατάπληκτος. -38,7μ. Είναι η πιο βαθιά μου βουτά σε ψάρεμα ever!!! 

Η ρηχή....

Συνεχίσαμε τις βουτιές και σε μια από αυτές έρχεται στην επιφάνεια ο Νίκος με τεντωμένο το σχοινί του μουλινέ. 
"Καθώς σερνόμουν στον βυθό προς τον γκρεμό, βλέπω μια καλή στείρα να φεύγει, αλλά υπήρχαν και άσπρες ουρές μαζί της. Συναγρίδες μάλλον. Κάνω λαρυγγισμούς και η στείρα γυρίσε αλλά όχι οι συναγρίδες. Σημαδεύω την στείρα και της ρίχνω. Όμως το ψάρι χώθηκε στο σκαλοπάτι κι εγώ έφυγα για την επιφάνεια. Εγώ ήμουν στα -46,8μ. όταν της έριξα. Την έχω πετύχει καλά...." Μας είπε. 
"Ποιος έχει σειρά;;;" ρώτησε ο Θοδωρής. 
"Εγώ" απάντησα. Με κοίταξαν περίεργα κι εγώ προετοιμάστηκα. 
"Να πάρει ένα κοντό ψαροτούφεκο για να δευτερώσει το ψάρι;;;" ρώτησε ο Νικόλας.
"Όχι ας τον να το απολαύσει..." ήταν η απάντηση του Θοδωρή.
Αφού εποιμάστηκα, τράβηξα το σκοινάκι κι έφυγα για τα βαθιά. Έκλεισα λίγο τα μάτια μου για να είμαι πιο ήρεμος. Το μόνο που μου έλεγε ότι βυθιζόμουν ήταν οι εξισώσεις των αφτιών μου. Σε κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου. Τότε σταμάτησε και το μήκος του σκοινιού. Άφησα το σχοινί και βυθίστηκα λίγο πιο κάτω. Πήγα να τραβήξω το σχοινί της βέργας, αλλά οι φίλοι μου δεν το είχαν χαλαρώσει καθόλου. Έτσι δεν μπόρεσα να κάνω κάτι άλλο. Έριξα μια ματιά στο σκαλοπάτι και είδα όλη την βέργα έξω. Το ψάρι είχε βραχώσει με την πετονιά. Κρίνοντας από το μήκος της πετονιάς το ψάρι θα πρέπει να είναι το πολύ στον προθάλαμο. Με αυτές τις σκέψεις αναδύθηκα. Βγήκα στη επιφάνεια, πήρα ανάσες και εξήγησα τι είδα. Όντως παρέλειψαν να λασκάρουν το σκοινί. 
Αφού ηρέμησα μου λέει ο Θοδωρής: "Σε τι βάθος έφτασες;;;". Είχα ξεχάσει να δω το καταδυτικό ρολόι μου. 
Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στην αρχή, γουρλώνω τα μάτια μου και ξανακοιτάω: "-46,8μ. και το ψάρι ήταν 2-3 μέτρα πιο βαθιά..." μουρμουρίζω, κοιτώντας ξανά το ρολόι μου για να σιγουρευτώ. 

Η μεσαία....

Ακούω επιφωνήματα χαράς μου και καθώς γυρίζω να δω τον Θοδωρή τον ακούω να μου λέει: "Σου το είχα πει ότι αυτά τα μέτρα τα έχεις. Την εξοικείωση χρειάζεσαι!!!" χαμόγελα και χαρές.... 
Μετά ετοιμάστηκε και βούτηξε ο Νικόλας. έφτασε στο ψάρι και προσπάθησε να το βγάλει έξω. Τα κατάφερε, αλλά η πετονιά της βέργας είχε μπλεχτεί  και δεν έβγαινε. Είχε το ψάρι πολύ κοντά στο πρόσωπό του και δεν μπορούσε να δει που είχε μπλεχτεί στα -49,8μ.
"Να ξεκουραστώ και να ξαναπάω ή θα βουτήξει...."  ρώτησε ο Νικόλας.
"Θα πάω εγώ " του απαντώ." 
"Σίγουρα;;;;" ρώτησε ο Θοδωρής. 
"Ναι, αισθάνομαι πολύ καλά" του απάντησα. Εννοείται ότι τα διαλείμματα σε τέτοιες βουτιές είναι της τάξεως της μισής ώρας και βάλε!!! Όταν ετοιμάστηκα βούτηξα. ¨Εκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να μην σκέφτομαι τίποτα. Η απόλυτη ησυχία. Σαν να έκανα ένα ταξίδι μέσα μου. Μόλις που αισθανόμουν τους χτύπους της καρδιάς μου. Απαλοί, αργοί, ήρεμοι. Λες και συνειδητά βυθιζόμουν στο υποσυνείδητό μου, μέσα στο άπειρο του εαυτού μου, στο εσωτερικό μου σύμπαν. Το απότομο τράνταγμα από το τέντωμα του σχοινιού με έβγαλε από την νιρβάνα μου. Άνοιξα τα μάτια μου, άφησα το σχοινί της σημαδούρας και συνέχισα να βυθίζομαι. Έπιασα το σχοινί του ψαροτούφεκου. Ευτυχώς αυτήν την φορά ήταν χαλαρωμένο. Το τράβηξα απαλά, αλλά το ψάρι δεν ερχόταν, Βυθίστηκα κι άλλο. Είδα την στείρα να είναι όλοκληρη έξω, ξαπλωμένη στον βυθό. Πλησίασα. Τα αφτιά μου παραπονέθηκαν. Εξίσωσα πιο δύσκολα αυτή την φορά και πλησίασα το ψάρι. Η πετονιά στην βάση της βέργας είχε ψευτομπλέξει. Την μαναουβράρισα απαλά και ξεμπλέχτηκε πολύ εύκολα. Τράβηξα το ψάρι μακριά από τα βράχια και το άφησα. Οι φίλοι μου άρχισαν να το τραβάνε προς την επιφάνεια. 

Η βαθιά στείρα από τα -50,1 μ. του Νικόλα...

Παρέμεινα χαλαρός και κολυμπούσα προς την επιφάνεια. Όταν πια έφτασα να έχω θετική πλευστότητα, σταμάτησα τις πεδιλιές και βγήκα στην επιφάνεια ήρεμος. Πήρα ανάσες και κοίταξα το ρολόι μου -50,1μ!!!!!!! Αλάλαγμοι χαράς από τους τρις μας.

....και η βαθιά!!!

Ο Θοδωρής καταχαρούμενος μου λέει: "Στο είχα πει...." 
Ένοιωθα τόσο καλά και τόσο χαρούμενος..... Για εμένα είχε τελειώσει το ψάρεμα. Ήμουν συγκινημένος, χαρούμενος. Κοίταξα το βαθύ μπλε της θάλασσας και ταπεινά το ευχαρίστησα που μου επέτρεψε να πάω τόσο βαθιά, αλλά και να επιστρέψω στην επιφάνεια σώος.... 
Οι φίλοι μου έκαναν από μια βουτιά ακόμη και φύγαμε......

Ο Θοδωρής & εγώ.,...

Ο Νικόλας με τε τρόπαια

Translation of the above article. 

Title: An unexpected....deep spearfishing expedition...

Photo-video: Zacharias Skevofilax, Theodore Moutos & Nickolas Ioakim.

(1st picture: Captain Theodore's pirate boat!!!)
The whole story began shortly before the spearfishing ban of May 2019. Several crazy spear-fishermen, began training in order to be ready for the summer. (Brettos, Giannis, Dimitris, Alexis, Theodore, Nicholas, George, Christos, Kostis and I). As the weeks went by, three of the above mentioned divers came more regularly for the weekly training. So over the months, Theodore, Nicolas and I had become more of a team I could say. The reason was that our schedules fitted better than the rest of our friends. This did not mean, if anyone would come for training, we would had said: "no". So after the summer, once again we started to train ourselves at the second port of Vouliagmeni.
The dives started getting longer in time and the three of us decided to go spearfishing during up-coming weekend. The place was chosen by Theodore and Nicolas as they knew better than me the nearby fishing spots. We were going to use Theodore's boat. We met at Theodore's home and after loading all the equipment we took-off .... When I meant loading all the equipment, I meant all, including the boat. 
(2nd picture: The total loading....).It's Captain Theodore's pirate boat!!! 
We arrived where we wanted to fish, got ready and sailed away. Poseidon saw the way we were sailing and decided to do us the favour by providing us safe passage on an ultimate calm sea..

After about half an hour we dropped the anchor. At that time, two other spear-fishermen were leaving the area. We had observing them before arriving and noticed that they were spearfishing in shallow waters only. This realization gave us courage to continue since the fishing ground would be intact. The sea was warm enough, even though the last rain falls had decreased its temperature by several degrees. We dove into the shallows to warm-up our lungs and slowly started the deeper dives. The visibility was very good for this area. We were able to see from the surface up to -20m. There were many large schools of bait-fish, but they seemed to be frightened. Knowing very well this area, Theodore dove and crawled towards the edge of the underwater cliff, at -29m. There, as he told us later, a silver fish-shape passed-by very fast and far away. He was unable to see what the fish was. As he approached the cliff, he saw a nice golden grouper (Epinephelus costae) underneath him and shot it. He unwind the reel of his speargun and after few seconds the two kilos golden grouper followed him to the surface. 
(3rd picture: Theodore's two kilos golden grouper.....). We were all full of joy for the first success of the team. In my first deep dive at -32m. I saw another nice golden grouper swimming towards the deep blue. Only two small ones had stayed and stared at me. I explained the whole situation to Nicolas and he decided to dive a bit further away. After a while he appeared on to the sea-surface but his speargun was without the spear. We looked closer with Theodore, in case a second shot was necessary, but we noticed that the spear was empty, without fish. Nicholas told us that when he landed on the edge of the cliff, he saw three golden groupers, a little deeper than he was. The closest one was looking at him, and as he crawled towards it, the fish began to swim nervously. He pulled the trigger and the spear stroke the fish on its neck. The big golden grouper, about 3-4 kg, started shaking violently its body and as a result it freed itself from the spear and disappeared in to the deep blue sea. After this incident most of the fish had gone too deep. So we decided to dive with the "weight". It is a weight of about 6 kg, tied with a thick rope, ending in a buoy. Taking turns we dove. Of course we removed weights from our diving belts before using the "weight". I removed about two kilos from my diving belt. Anyone who was not his turn to dive, would reeled in the rope with the 6 kilo weight and get it ready to be used again. Quite a new experience for me. I had used this technique a couple times in the past but not at particularly great depths.. Life is full of surprises!!! Shortly, after the guidance of my friends, I was ready, I pulled the release rope and dove for the deep. I tried to be as calm as possible, since everything was done by the "weight". When I reached a depth I felt comfortable, I let the "weight" to rest gently on the sea floor. Looking at my right, I saw the 4-5 small golden groupers. At my left there was nothing, but my glance caught a movement in the deep dark waters. An impressive fish-tail was moving for the deepest parts of the seabed. Its movement was telling me that the fish would not stay or return, so I started swimming towards the surface. The seconds were passing and after a while I reached the surface, where my two friends were waiting for me. After taking a few breaths and calming down, I told them what just had happened. We decided to swim a bit further down. As I was swimming, I looked at my diving watch and I froze. -38.7m. It was my deepest dive ever, while spearfishing !!! We continued the dives and in one of them Nicholas appeared on the surface with his reel-rope stretched. (4th picture: The "shallow" dive....).
"As I crawled on the bottom just before the underwater cliff, I saw a nice golden grouper swimming away, accompanied by white tails as well. Probably snappers (Dentex dentex). I did some noise with my larynx and the golden grouper turned but not the snappers. I aimed as best as I could and pulled the trigger. But the fish got under the rock and I swam for the surface. I was at -46.8m. when I shot it. It was a good shot .... " He told us.
"Who's turn is it ?;" asked Theodore.
"Mine..." I answered... and they looked at me curiously, while I was getting ready to dive.
"Should he dive with a speargun to shoot the fish again???" Nicholas asked.
"No, let him enjoy the dive..." Theodore replied.
After I was ready, I pulled the rope and dove for the deep blue. I closed my eyes to be more calm. The only thing that was telling me that I was sinking, was the necessary equalization of the pressure of my ears. At some point I opened my eyes. Then the length of the rope was stretched to its maximum. I let it go and sank a little further down. I tried to pull the rope of the spear, but my friends had forgot to loosen it. So I couldn't do anything else. I took a look at the rock and saw the whole spear laying down on the sea floor. The fish had pulled the line under the rock. Judging by the length of the line, the fish should be just under the rock. With these thoughts, I emerged. On the surface, took several breaths and then explained what I noticed.
After I calmed down, Theodore asked me: "How far did you dive?"
(5th picture: The mediocre dive....).I had forgotten to look at my diving watch. I took a quick look, but then my eyes opened widely and looked again: "-46.8m and the fish was 2-3 meters deeper...." I murmured, looking at my watch again to be sure what I had seen. I heard screams of joy and as I turned to see Theodore, I heard him saying: "I told you that you could dive so deep. The only thing you need is to become familiar with this depth !!!" 
Then Nicolas got ready and dove with the "weight". He reached the fish and tried to free it from the rock. He managed to pull the fish out, but the rope of the spear was tangled and was not coming out. The fish was too close to his face, so he could not see how and where the rope was tangled at the depth of -49.8m..
"I need to rest for a while before I could dive again, unless someone else would....." Nicolas said.
"I would go" I replied. "
"Surely ???? " Theodore asked.
"Yes, I feel great" I replied. Of course, dives in these depths, require about half an hour long breaks! When I got ready I dove. I closed my eyes and tried to empty my brain from any thoughts. The absolute tranquility. It was like a trip inside myself. I just felt my heartbeats. Gentle, slow, calm. As if I was deliberately sinking into my subconsciousness, into my infinite self, into my inner universe !!! A sadden jolt from the stretching of rope pulled me out of my nirvana. I opened my eyes, letting go the buoy's rope and continued sinking. I grabbed the speargun's rope. Fortunately this time it was loosen. I pulled it gently, but the fish didn't move, I sank further down. I saw the golden grouper laying on the seabed. I approached it. My ears started complaining due to the water pressure. I equalized the pressure, but this time it was a bit more difficult to do so than before. The rope at the base of the spear was tangled. I maneuvered it gently and the line got loose easily. I pulled the fish away from the rocks and let it. My friends started pulling the fish to the surface.
(6th picture: The golden grouper of Nicholas from -50.1 m....).  I remained calmed and swam to the surface. When I got into positive buoyancy, I stopped swimming and came out on the surface calm. I took several breaths and looked at my watch: -50.1m !!!!!!! Joy from the three of us.
(7th picture: The deepest dive....).Theodore said to me again, "I told you so ...." I felt fine and I was so happy .....
For me the spearfishing was over for today. I was excited, happy. I looked at the deep blue sea and humbly thanked it for allowing me to dive so deep but also letting me to return safe to the surface .... My friends dove one more time and then we left ......
(8th picture: Theodore and I).(9th picture: Nickolas and the trophies....).