Τα χταπόδια έσωσαν την παράσταση ... The octopus saved the day...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The octopuses saved the day...

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ, Σταυρούλα Παναγέα.

Πήγαμε σε έναν ψαρότοπο όπου στις καλοκαιρινές διακοπές μας, είχα δει κάποια πολύ ωραία ψάρια. Τα ψάρια κολυμπούσαν ανάμεσα στους λουόμενους.... Εγώ απλά τα θαύμαζα. Έτσι λοιπόν την 28/10 πήγαμε με την καλή μου προς τα εκεί μήπως.... Όμως τα ψάρια ήταν μάλλον πολλοί καλοί γνώστες και παρόλο τις ιδανικές συνθήκες δεν είδα λέπι!!! Άλλαξα ψαρότοπους στις επόμενες μέρες. Πολύ ωραία μέρη, αλλά νέκρα παντού. Ούτε κεφάλους δεν είδα. Έτσι απογοητευμένος από την όλη κατάσταση, αποφάσισα για ένα πρωινό μεν, αλλά σύντομο δε ψάρεμα την ημέρα που θα επιστρέφαμε στην Αθήνα.

Βούτηξα και τράβηξα προς άγνωστα νερά. Στα ρηχά καρτέρια δεν βρήκα τίποτε, μάλλον δεν είδα τίποτε. Σε μια βουτιά προσγειώθηκα σε ένα δεμάτι φύκια και είχα για παρέα μου έναν σπυρογράφο.

 

Η πανέμορφη παρέα μου!!!

Μέσα στην θολή μοναξιά μου, είχα τον φίλο μου τον σπυρογράφο να μου κρατάει παρέα υπομονετικά κι ας τον ταρακουνούσε ο έντονος κυματισμός. Είχε ανοίξει τις σπύρες του για να φυλτράρει το νερό κι έμοιαζε, στιγμές-στιγμές καθώς τον κουνούσαν τα κύματα, σαν να έχει ανοίξει τα χέρια του προς τα ουρανό, δοξάζοντας με αυτόν τον τόσο απλό τρόπο τον Ποιητή των Ουρανών.

"Κοιτά που ένας τόσο απλός οργανισμός κι έχει πολύ περισσότερη πίστη στο Θείο Σχέδιο, από εμάς τα πολύπλοκα κι "ανώτερα όντα". Περιμένει να περάσει το πλαγκτόν για να ζήσει, χωρίς να κοιτάει πως θα αρπάξει, θα πατήσει, θα βιάσει κι ακόμη πως θα σκοτώσει τον διπλανό του, μόνο και μόνο για να φανεί σπουδαίος στους υπόλοιπους. Σαπίλα παντού... Θα πέσει φωτιά να μας κάψει... Αν η μάνα Γη αρχίσει να κουνάει ας μην παραξενευτούμε..." είπα στον εαυτό μου. Άφησα τις μαύρες σκέψεις μου να με προσπεράσουν, χαιρέτισα τον φίλο μου και συνέχισα την πορεία μου. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια μου ήρθαν κέφαλοι και πολλές μουρμούρες. Όλα ήταν μεσαία ψάρια και δεν ασχολίθικα μαζί τους. Ήταν λίγο τρομαγμένα και θεώρησα ότι εγώ ήμουν η αιτία. Καθώς αναδύομαι κάτι μου λέει να κοιτάξω πίσω μου. Μέσα στη θολούρα διαπιστώνω ότι ένα μεγάλος αετός (είδος σαλαχιού), περί τα 20 κιλά, να κάθεται πάνω στον αμμώδη βυθό. Το ψάρι πρέπει να ήρθε όταν έκανα το καρτέρι, γιατί αλλιώς θα το είχα δει, κάθισε στον βυθό και με παρατηρούσε!!! Γυρίζω προς το μέρος του και ετοιμάζομαι για ένα πλάνο. Το ψάρι είναι πολύ κοντά μου κι αν θέλω του ρίχνω. Το μεγάλο κεφάλι του είναι πολύ εύκολος στόχος. Όμως δεν είναι αυτό που γυρεύω. Βουτάω λοιπόν για να πάρω ένα καλό πλάνο, αλλά ο αετός με μια απότομη κίνηση των πτερυγίων του, χάθηκε στο βαθύ μπλε.

Ο περίεργος αετός...

Χαμογέλασα και συνέχισα την πορεία μου. Κολύμπησα λίγο παρακάτω, όταν κάτι μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ένα μεγάλο καφέ θαλάσσιο αγγούρι, περίπου 60-70 πόντους ήταν ανάμεσα στα λιγοστά φύκια. Το έπιασα και μου φάνηκε σαν άδειο-κούφιο μέσα το σώμα του. Το άφησα για να δω τι θα κάνει. Μόλις προσγειώθηκε στον βυθό, από την μια του άκρη, βγήκαν βραχίονες σαν κάτι να έψαχνε. Έμοιαζε σαν κάτι τέρατα του κινηματογράφου, έτοιμο να κατασπαράξει κάποιο θύμα του.

Ένα ακίνδυνο τέρας... 

Το άφησα στην ησυχία του και συνέχισα. Ο καιρός είχε δυναμώσει και τον είχα κόντρα.

"Καλύτερα για να είναι πιο ξεκούραστη η επιστροφή μου..." σκέφτηκα. Είπα να ανοιχτώ για να δω τι γίνεται και στα λίγο πιο βαθειά. Τότε όμως ένα ωραίο χταπόδι με αυτοκτονικές τάσεις εμφανίστηκε μπροστά μου. Ήρθε κολυμπώντας για να κρυφτεί σε ένα δεμάτι από φύκια.

"Εύκολος στόχος..." σκέφτηκα. Έβαλα την μικρότερη σκάλα στο ψαροντούφεκο και του έριξα μια βολή ανάμεσα στα μάτια. Το δίκιλο (1,8 κ) χταπόδι πάλεψε όσο μπορούσε, αλλά τελικά κατέληξε στην ψαροκρεμάστρα μου.

Το μικρούλι....

Την ώρα της μάχης, η ματιά που έπιασε ένα μεγάλο λάστιχο φορτηγού που είναι ακουμπισμένο στον βυθό, στα αριστερά μου. Αφού τακτοποίησα το χταπόδι κολύμπησα προς το λάστιχο. Δύο μεγάλα καφέ μάτια με κοιτούσαν. Πλησίασα και έκανα την βολή εκεί που έπρεπε. Το χταπόδι χώθηκε μέσα στο λάστιχο. Βούτηξα κι αφού ψαχούλεψα το μέρος, άρπαξα το χταπόδι από την κουκούλα του. Με ένα απότομο τράβηγμα, ένα πιο μεγάλο χταπόδι με ακολουθούσε στην επιφάνεια. Αυτό ήταν 2,9 κιλά!!!

...και το μεγάλο....

"Πάλι καλά... τουλάχιστον δεν θα βγούμε άψαροι...." σκέφτηκα. Κολύμπησα λίγο αλλά δεν είδα τίποτα. Αποφάσισα να πάω πιο βαθειά, μήπως και... Προχώρισα πιο βαθειά και έκανα ένα καρτέρι. Μέσα στην λάσπη του βυθού, εμφανήστικε ξαφνικά ένας μεγάλος κέφαλος στα αριστερά μου. Έστριψα προς το ψάρι και περίμενα. Το ψάρι μου φάνηκε περίπου ένα κιλό και μόλις έστριψε για να φύγει του έριξα. Η βέργα πέτυχε τον στόχο της και ο κέφαλος χτυπήθηκε βίαια. Καθώς πήγα να τον πιάσω, το ψάρι ήταν εκτός βέργας. Από τον τρόπο που κολυμπούσε κατάλαβα ότι του είχε σπάσει η σπονδυλική του στήλη. Όμως τον έχασα μέσα στην πολύ θολούρα. Έψαξα για πολύ ώρα, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Έφαγα τον κόσμο. Που και που φαινόταν άσπρη του κοιλιά, αλλά τελικά τον έχασα. Στεναχωρήθηκα γιατί δεν θα ζήσει.... Πήρα τον δρόμο του γυρισμού κάνοντας καρτέρια πιο βαθειά. Σε ένα από αυτά μου ήρθαν κέφαλοι. Ένας από το κοπάδι ήρθε προς τα εμένα. Φοβούμενος μην φύγει απότομα, σημάδεψα και του έριξα από μακριά. Αστόχησα!!!

"Κάτι δεν πάει καλά... Τα ψάρια είναι πολύ πιο μεγάλα και κολυμπούν μακρυά Ζάχο..." είπα στον εαυτό μου. Μετά από μερικά καρτέρια, εμφανίστηκε ένα μεγάλο κοπάδι από κεφάλους. Έμεινα στο πόστο μου κι όταν με πλησίασαν οι τελευταίοι, έριξα σε έναν που ήμουν σίγουρος. Το ψάρι χτυπήθηκε βίαια κι εγώ όρμηξα πάνω του. Στην ολιγόλεπτη μάχη που ακολούθησε, κατάφερα και τον έπιασα από τα βράγχια του και τελείωσε η μάχη. Είχα δίκιο. Τα ψάρια ήταν πιο μεγάλα από ότι νόμιζα. Αυτό ήταν δύο κιλά.

Ήταν πιο μεγάλος απ΄ότι νόμιζα!!!

Ο πεινασμένος τσαμπουκάς!!!

Κάποια άλλα ψάρια του κοπαδιού ήταν αρκετά μεγαλύτερα. Ειδικά ένα ψάρι που δεν με πλησίασε καθόλου, θα πρέπει να ήταν περί τα 5-6 κιλά. Μπορεί να υπερβάλω, αλλά σε σχέση με τα άλλα, αυτό μου φάνηκε τεράστιο!!! Στάθηκε πάνω από την φυκιάδα, χωρίς να ακολουθήσει το υπόλοιπο κοπάδι και με παρατηρούσε. Το είδα άλλη μια φορά και ότι κόλπα και να έκανα δεν πτοήθηκε να πλησιάσει. Σίγουρο για τον εαυτό του, απλά απομακρύνθηκε ήρεμα μέσα στην θολούρα. Είχα να δω πολλά χρόνια έναν τόσο μεγάλο κέφαλο. Και μόνο που το είδα μου έφτανε. Πήρα τον δρόμο του γυρισμού ψαρεύοντας χωρίς να δω κάτι που να με ενδιέφερε και βγήκα. Έκανα νοήμα στην Σταυρούλα να έρθει για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Πάω να πιάσω τα τρόπαια και βλέπω ένα μικρό χταπόδι να έχει γαντζωθεί πάνω σε ένα από τα χταπόδια μου και να προσπαθεί να το φάει. Το έβγαλα, το περιεργάστηκα και το άφησε να φύγει.

"Γιατί το άφησες???" με ρώτησε η Σταυρούλα όλο απορία. Της εξήγησε τι είχε          συμβεί, βγάλαμε τις φωτό που ήθελα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και αφού ετοιμαστήκαμε, πήραμε τον δρόμο για το κλεινόν άστυ...

 

Τέλος....

Τον κέφαλο τον φάγαμε μεταξύ άλλων μεζέδων, με την ανάλογη παρέα.

Η παρέα!!!

  

Translation of the above article.

Title: The octopuses saved the day...

Video & Photo : Zacharias Skevofilax, Stavroula Panagea.

We drove to a fishing spot where during the summer holidays, I had seen some very nice fish. The fish were swimming among the bathers.... I could not fish so I just admired them. So on 28/10 we went there with my sweetheart... But despite the ideal weather conditions, I didn't see a single fish!!! I changed fishing spots over the next few days. Beautiful fishing places, but empty of fish. I didn't see any mullets either. So disappointed from the entire situation, I decided the day we would return to Athens, a short fishing expedition early in the morning.

I dived in and swam into unknown waters. I didn't find anything in the shallows, I didn't see anything. In one dive I landed on a seaweed bundle and had a Mediterranean fanworm (Sabella spallanzanii) for company. (1st Picture: My beautiful company!!!) In my hazy solitude, I had my friend the fun-worm patiently keeping me company even though it was shaken by strong waves. He had opened its arms to filter the water and it seemed, for moments as the waves rocked it, as if it had opened his arms to the sky, glorifying in this simple way the Poet of the Heavens.

"Look how such a simple organism has much more faith in the Divine Plan than us the complex and "superior beings". It waits for the plankton to pass by in order to live, without looking at how it will grab, step-on, rape and even kill its neighbour, just to look great. Rot is everywhere... Fire will fall upon us... If the shaking of the Mother Earth starts, don't be surprised..." I said to myself. I let my dark thoughts to pass-by, greeted my friend and continued on my way. On one of my many ambushes, mullets (Mugil cephalus) and lots of stripped sea-bream (Lithognathus mormyrus) appeared in front of me. They were all medium size fish and I was not interested. They were a bit scared and I thought I was the cause. As I emerged something was telling me to look behind me. In the blurry waters, I realised that a large common eagle ray (Myliobatis aquila) , about 20 kilos, was sitting on the sandy bottom. The fish must had come when I was ambushing because otherwise I would have seen it. It sitting on the bottom watching me!!! I turned towards it and got prepared to film it. The fish was very close, with in range and if I wanted I could easily shoot it. Its large head was a very easy target. But that's not what I was looking for. So I dived to get a better video shot, but the eagle ray with a sudden flap of its wings, got lost in the deep blue. (2nd Picture: The curious common eagle ray). I smiled and continued on my way. I swam a little further down when something caught my interest. A large worm sea cucumber (Synaptula reciprocans), about 60-70 cm was among the scanty seaweed. I caught it and it seemed that its body was hollow inside. I left it to see what it would do. As soon as it landed on the bottom, from one end, arms came out as if it was searching for something. It looked like some movie monster, ready to devour a victim. (3rd Picture: The harmless monster...). I left it alone and continued. The weather had gotten stronger and I was up against it.

"Nice, my return will be more restful..." I thought. I decided to swim towards open waters to see what was happening a little deeper. But then a beautiful common octopus (Octopus vulgaris) with suicidal tendencies appeared in front of me. It approached me to hide in a bundle of seaweed.

"Easy target..." I thought. I put the smallest scale on the speargun and shot it between the eyes. The big (1.8 kg) octopus fought as hard as it could, but eventually ended up on my fish hanger. (4th Picture: The little one...). At the time of the battle, my glance caught by a large truck tire resting on the bottom, to my left. After arranging the octopus I swam towards it. Two big brown eyes were looking at me. I got closer and made the shot where it needed to be. The octopus despaired in the tire. I dived in and after searching the place, grabbed the octopus from its hood. With a sharp pull, a larger octopus followed me to the surface. That was 2.9 kilos!!! (5th Picture: ...and the big one..).

"Nicely done... at least we won't come out fish-less..." I thought. I swam a bit but didn't see anything. I decided to go deeper, just in case... I went deeper and made an ambush. In the muddy bottom, a large mullet suddenly appeared to my left. I turned towards the fish and waited. The fish seemed to me about a kilo and as soon as it turned to leave I pulled the trigger. The rod struck its target and the mullet was shaken violently. As I went to catch him, the fish was off the rod. I could tell by the way it was swimming that its spine was broken. But I lost it in the mirky waters. I searched for a long time, but I couldn't find the fish. From time to time I could see its white belly, but I finally lost it. I felt sad because it will die eventually.... I took the way back by diving deeper. In one ambush, I found mullets. One mullet got away from the herd and approached me. Afraid it would swim away, I took aim and shot it from a distance. I missed!!!

"Something is wrong... The fish must be much bigger and they are swimming at a distance, Zac..." I said to myself. After a few ambushes, a large school of mullets appeared. I stayed at my post and when the last ones approached me, I fired at one I was sure of. The fish started fighting violently and I rushed on it. In the few minutes of fighting that followed, I managed to grab the mullet by its gills and the fight was over. I was right. The fish were much bigger than I thought. The one I caught was about two kilos. (6th Picture: It was much bigger than I thought...). Some other fish in the school were considerably larger. Especially one fish that didn't come close to me at all, it must have been around 5-6 kilos. I may be exaggerating, but comparing it to the others, this fish seemed huge!!! It stood above the seaweed, not following the rest of the school, watching me. I saw it one more time and no matter what tricks I did, it stayed away. Sure of itself, it simply swam calmly away into the blur. It had been many years since I had seen such a large mullet. Just seeing it was enough for me. I fished the way back without seeing anything that interested me and got out. I waved for Stavroula to come for the necessary photos. As I was grabbing the trophies and saw a small octopus hooked onto one of my octopuses and trying to eat it. I took it in my hands, examined and let it go. 

(7th Picture: The hungry chump!!!).

"Why did you let it go???" Stavroula asked me, full of curiosity. I explained what had happened, we took the photos I wanted, we went back to the hotel and after getting ready, we drove back to Athens...

(8th Picture: The end...) 

We ate the mullet among other appetisers, with the most appropriate company.(9th Picture: The most appropriate company!!!).