Ψαρεύοντας με παρέα τα U.F.O.!!!

 

Φωτογραφία-Video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε πάει με την Σταυρούλα στο Dundee, στην Σκοτία, για να δούμε την κόρη μου Σοφία που σπουδάζει εκεί. Η Σκοτία είναι μια πολύ καταπράσινη και όμορφη χώρα αλλά από καιρό δεν λέει και τίποτα σπουδαίο. Όλο βροχές, κρύο και ομίχλη. Λίγο πριν φτάσουμε το τραίνο πέρασε πάνω από την θάλασσα και ήταν στην κυριολεξία καφέ!!!

«Δεν με βλέπω να ξαναέρχομαι για να βουτήξω σε αυτά τα νερά» είπα στον εαυτό μου. Το σύμπαν όμως που άκουσε τις σκέψεις μου με έβαλε στον πειρασμό. Περίπου 100 μ. πριν τον τερματισμό μας, πάνω σε μια πλάκα είχαν αράξει τρις φώκιες. Ναι, καλά διαβάσατε τρις φώκιες. Οι δύο ήταν άσπρες με μαύρες βούλες και η τρίτη σκουρόχρωμη. 

«Καλά να πάθεις, να μάθεις να μην προδικάζεις με τόση αλαζονεία το μέλλον…» έπιασα τον εαυτόν να μου απαντάει…. Το Dundee μου κουνούσε το δαχτυλάκι και με προσκαλούσε για μελλοντική βουτιά. Πήγαμε, είδαμε την Σοφία, φοιτήτρια. Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια, η Σοφία φοιτήτρια!!! Ποιος να το πιστέψει….. και επιστρέψαμε. Βέβαια η Ελλάδα μας περίμενε με λιακάδα, ζέστη και με χαρά βγάλαμε τα χοντρά μπουφάν μας. 

«Α!! ρε Ελλαδάρα, είσαι η ωραιότερη χώρα στον κόσμο!!!» φώναξα στο αεροδρόμιο και οι τριγύρω γύρισαν και με κοίταξαν χαμογελώντας. Έτσι όταν ήρθε το επόμενο σαββατοκύριακο εννοείται πήγα για βουτιά. Λόγω όμως υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να πάω από το πρωί, αλλά ξεκίνησα νωρίς το απόγευμα. Ο Βρεττός δεν μπορούσε, ο Σπύρος άφαντος η Σταυρούλα κρυωμένη και έτσι πήγα να βρω μόνος τον παλιό καλό μου φίλο, τον Β. Ευβοϊκό, που είχα να τον επισκεφθώ πριν από το καλοκαίρι. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη με ελαφρύ κυματισμό. Ντύθηκα και την ώρα που κατέβαινα τα τελευταία βράχια για να βουτήξω πιάνει το μάτι μου μια κίνηση περίπου 100μ. μακριά μου. Ψάχνω να βρω την βάρκα, τίποτε. Κοιτάζω πιο προσεκτικά να δω τον ψαροτουφεκά, τίποτα. Περιμένω λίγο να δω τι θα φανεί και ξαφνικά δύο μεγάλα με μαύρες ράχες δελφίνια βούτηξαν. Από ψαρευτικής άποψης μάλλον το ψάρεμα είχε τελειώσει. Μόνο ο πανικός που θα είχε προκληθεί από την εμφάνιση των δελφινιών ήταν αρκετός να μην υπάρχει λέπι. Αν όμως κατάφερνα να τραβήξω κάποιο υποβρύχιο πλάνο με τα δελφίνια, αυτό θα άξιζε τον κόπο. Έβαλα όλα τα δυνατά μου και κολύμπησα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ήθελα ακόμη περίπου 30μ. για να φτάσω στο σημείο που τα είχα δει, όταν είδα ένα δελφίνι να βουτάει. Έκανα, δεν ξέρω πόσες βουτιές. Έφαγα τον κόσμο αλλά δεν τα βρήκα. Εγώ δεν τα είδα. Δεν ξέρω αν εκείνα με είδαν, αλλά είμαι σίγουρος ότι αισθάνθηκαν την παρουσία μου. Αφού σπατάλησα αρκετή ώρα χωρίς αποτέλεσμα, αποφάσισα να ψαρέψω. Δεν υπήρχε τίποτα. Το κακό στην όλη υπόθεση ήταν ότι όσο πέρναγε η ώρα, τόσο πιο θολά γινόντουσαν τα νερά καθώς ο ήλιος πλησίαζε στην δύση του. Δεν είχα και πολλά περιθώρια, αλλά το ελαφρύ βοριαδάκι είχε κάνει το θαύμα του. Πάνω σε όλη την έξαψη με τα δελφίνια δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι ήμουν περικυκλωμένος από UFO, μέχρι που τράκαρα σε ένα. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα αυτό το πανέμορφο αλλά από άλλο κόσμο ον. Μια μέδουσα απαράμιλλης ομορφιάς μεν αλλά και αλλόκοτο πλάσμα δε. Υπήρχαν εκατοντάδες και εγώ δεν τις είχα προσέξει. Τις είχε φέρει το βοριαδάκι. 

Αυτό το αλλόκοτο πλάσμα έχει ένα καφέ καραφλό και γλοιώδες κεφάλι που καταλήγει σε αυτά τα κρόσσια που την βοηθάνε να κολυμπάει. Με σώμα που θυμίζει κουνουπίδι, που καταλήγει σε στα μοβ και άσπρα ποδαράκια - βεντούζες, τα εκπληκτικά της χρώματα και το μονότονο κολύμπι της, προσέθετε μια ηρεμία σε αυτό το ειδυλλιακό για εμένα τοπίο.

Έβγαλα την υποβρύχια κάμερα από το όπλο και πήρα τα πλάνα που ήθελα. Αυτό το υπέροχο πλάσμα δεν αποτελεί κίνδυνο για τον άνθρωπο. Τα ποδαράκια της δεν τσιμπάνε, τρέφεται με πλαγκτόν και ανάμεσα στις τρύπες του «κουνουπιδιού» προσφέρει προστασία σε μικρά ψαράκια. Αφού την περιεργάστηκα για λίγη ακόμη ώρα, αποφάσισα να ψαρέψω.

Δεν κυκλοφορούσε τίποτε. Συνέχισα τα καρτέρια πατωτά μέσα στην θολούρα που όλο γινόταν και πιο πυκνή. Σε ένα καρτέρι είδα μια σκιά και έριξα. Έπιασα έναν κέφαλο του κιλού. 

«Πάλι καλά, θα φάμε ψάρι από ότι φαίνεται» σκέφτηκα και συνέχισα τα καρτέρια. Σε άλλες δύο φορές αστόχησα σε ανάλογες σκιές. Αποφάσισα να βγω ψαρεύοντας, μιας και η ώρα ήταν περασμένη. Σε ένα καρτέρι πάνω σε ένα βραχάκι διέκρινα την σιλουέτα ενός λαβρακιού. Χωρίς πολλές σκέψεις σημάδεψα και έριξα στο ψάρι. Από το τράβηγμα που έκανε κατάλαβα ότι δεν είχα αστοχήσει. Αναδύθηκα και μάζεψα το σκοινί του ψαροτούφεκού μου και το λαβράκι ήρθε στην αγκαλιά μου μαχόμενο. 

Είχα πιάσει ένα υπέροχο ψάρι πάνω από κιλό και αφού του έδωσα ένα γρήγορο τέλος με το μαχαίρι μου, το φίλησα ζητώντας του συγνώμη και το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου. Συνέχισα να ψαρεύω προς την ακτή και λίγο πριν βγω είδα μια σκιά, αρκετά χοντρή να χάνεται μέσα στην θολούρα. Ενστικτωδώς πάτησα την σκανδάλη και κεραυνοβόλησα στον σβέρκο έναν μεγάλο κέφαλο και βγήκα. 

Είχε σχεδόν νυχτώσει και αφού άλλαξα έβγαλα και τις φωτογραφίες μου και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Τα βουνά της Ευβοίας είχαν πάρει αυτό το καταπληκτικό μοβ-καφέ χρώμα που έχει το δειλινό.

Μπορεί η ψαριά να μην ήταν τίποτε το σπουδαίο, αλλά οι εμπειρίες που μάζεψα από το σημερινό ψάρεμα ήταν εκπληκτικές. Το λαβράκι ζύγιζε 1,340γρ και το φάγαμε την επομένη. Ο μεγάλος κέφαλος ζύγιζε 1,520γρ και ο μικρός ένα κιλό.