Χριστούγεννα στην Πάλαιρο.

Φωτογραφία:Δημήτρης Μίχος, Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ
Video:Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Η Πάλαιρος είναι ένα χωριό στην Δυτική Ελλάδα σχεδόν απέναντι από την Λευκάδα κάτω από την Πρέβεζα και βρέχεται από το Ιόνιο Πέλαγος. Όπως τα περισσότερα μέρη αυτής της περιοχής είναι καταπράσινη όλο το χρόνο με πολλά δένδρα, ωραία τοπία. Η πανίδα και η χλωρίδα της είναι πολύ πλούσια και ποικιλόμορφη, αλλά και με αρκετά ανεπτυγμένη κτηνοτροφία. Έτσι χρειάζεται να δώσει μεγάλη προσοχή όταν οδηγεί κανείς, γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που συναντάει κανείς ολόκληρα κοπάδια ζώων όπως αρνιά, κατσίκες, γουρούνια ή βοοειδή στον δρόμο του.....  

Βρεθήκαμε στην Πάλαιρο πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ένας φίλος και συμφοιτητής της Σταυρούλας, ο Δημήτρης Τριαντακωσταντής, μας προέτρεψε να κάνουμε Χριστούγεννα μαζί του. Μας έκλεισε στα μόνα δύο ξενοδοχεία που ήταν ανοιχτά και μας άφησε να διαλέξουμε που μας άρεσε να μείνουμε. Το 1^ο ήταν ένα σπίτι, όπου ο ιδιοκτήτης απεφάσισε να βγάλει κάποια χρήματα με το να κλείσει ένα μέρος του σπιτιού και να το νοικιάζει. Εάν μέναμε εκεί, μάλλον δεν θα ξανα-πηγαίναμε στην Πάλαιρο. Ευτυχώς διαλέξαμε να μείνουμε στο 2^ο που ήταν το Thalassa Spa Hotel. Ήταν τόση η απελπισία μας και η κούραση από την οδήγηση που δεν ρωτήσαμε καν πόσο κάνει το δωμάτιο. «Θα μείνουμε μιας και μας αρέσει και ο Θεός βοηθός» είπαμε.

Thalassa Spa Hotel

Αυτό που μας κέρδισε πέραν από το καταπληκτικό ξενοδοχείο ήταν η απλότητα και η ζεστασιά που μας έδειξαν οι άνθρωποι του ξενοδοχείου. Νοιώσαμε τόσο οικεία, σαν να τους ξέραμε χρόνια και φυσικά γίναμε και πολύ καλοί φίλοι. Έτσι λοιπόν και φέτος, πιστοί στην παράδοση, με το που έκλεισαν τα σχολεία, για τις διακοπές των Χριστουγέννων, κινήσαμε για την Πάλαιρο. Ο καιρός σχεδόν ανοιξιάτικος, με έναν ολόλαμπρο ήλιο και η θάλασσα κολλημένη σαν γιαούρτη.

Οι φίλοι μας, μας περίμεναν με χαρά και ανυπομονησία. Μόλις φτάσαμε τα φιλιά και οι αγκαλιές έπεσαν σύννεφο (με τους Δημήτρη, Αγλαΐα, τα παιδιά τους Στέλλα και Δήμητρα, τον Ντίνο, την αδελφή του Δημήτρη Σταθούλα και αργότερα τον άνδρα της, τον καπετάν Γιώτη). Φυσικά υποσχέθηκα ψαροφαγία στην ομήγυρη. Αυτή την φορά υπήρχε και ένας έμπιστος φίλος του Δημήτρη, ο Βασίλης, που μου είπε και 4-5 ψαρότοπους. Η όλη σκηνή είχε συμβεί και πέρσι με κάτι «γνωστούς» του Δημήτρη που με έστειλαν και κολυμπούσα για ώρες σε μια απέραντη αμμούδα χωρίς λόγο!!! Τι ανασφάλεια πιάνει τους ανθρώπους να λένε ψέματα, δεν μπορώ να καταλάβω. Θα ήταν πολύ πιο ανθρώπινο και θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα να μου έλεγαν ή ότι δεν ξέρουμε ψαρότοπους ή δεν θέλουμε να τους αποκαλύψουμε σε έναν άγνωστο Αθηναίο που ήρθε να πάρει τα ψάρια μας. Τέλος πάντων. Όμως η Πάλαιρος είχε άλλα στο μυαλό της. Στα πρώτα 4 ψαρέματα, όχι μόνο δεν είδα κάτι καλό, αλλά δεν πάτησα ούτε καν την σκανδάλη και μιλάμε για τετράωρα - πεντάωρα ψαρέματα σε συστημένους τόπους.

Ότι και να έκανα, ότι τεχνικές και να άλλαξα το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Αποφάσισα να αλλάξω και ώρα. Έτσι αντί για χαράματα πήγα απόγευμα, τίποτε. Δοκίμασα μεσημέρι, μια από τα ίδια. Όμως εκεί που έκανα τα καρτέρια μου, μήπως και φανεί τίποτα είχα την συντροφιάς μια μικρής πέρκας που αποφάσισε να με παρατηρεί αράζοντας πάνω σε μια πέτρα.                                     

              Λίγο πιο κάτω κάτι σπειρογράφοι μου έκαναν παρέα την ώρα που καρτέρευα. Σε ένα άλλο καρτέρι, ενώ ήμουν σε αυτή την «αχανής γαλάζια ερημιά», παρατήρησα πάνω σε κάτι σχοινιά από κομμένα δίχτυα, αυγά καλαμαριού ήταν τοποθετημένα ανά εκατοντάδες. 

«Κοίτα πως αυτή η γαλάζια ερημιά σφύζει από ζωή και εσύ δεν χαμπαριάζεις τίποτε» είπα στον εαυτό μου. Την ώρα που έβγαινα από το τελευταίο άκαρπο ψάρεμα, στους 30 περίπου πόντους νερό είδα έναν ολόμαυρο ιππόκαμπο που χρόνια έχω να δω. Τον χάιδεψα και αφού πήρα το πλάνο που ήθελα του ευχήθηκα καλή χρονιά και αφήνοντάς τον στην ησυχία του βγήκα.  

Μπορεί η ψαροφαγία να αργούσε αλλά τα πιρούνια της παρέας είχαν πάρει φωτιά. Στο καινούργιο τζάκι των παιδιών (Δημήτρη και Αγλαΐας), ψήσαμε κάτι εκπληκτικά μπριτζολίδια και κάτι πεντανόστιμα ψητά, που τους δώσαμε να καταλάβουν. 

Ο Δημήτρης εν δράση... κόβοντας αγριογούρουνο.....

η καλύτερη παρέα...

Τα ξύλα τα έκοβε με μαεστρία, ο ξυλοθραύστης της Παλαίρου, ο Ντίνος. 
Φυσικά πάντα από κοντά και ο Όσκαρ, ο σκύλος των κοριτσιών, ο ζήτουλας που τον έλεγα εγώ. Ένα γλυκύτατο πλάσμα, πολύ χαδιάρικο αλλά όποτε έβρισκε ευκαιρία να εκλιπαρήσει για κανένα μεζέ δεν έλεγε όχι.

Ο ... ζήτουλας

Τα πρωινά που ετοιμαζόμουν να πάω για ψάρεμα μπροστά στο ξενοδοχείο εμφανιζόταν συνήθως μια αλεπού. Ένα υπέροχο πλάσμα με μια όμορφη φουντωτή ουρά. Ο Δημήτρης μου είπε ότι είναι τρις οι αλεπούδες και έρχονται και τις ταΐζει. Οι δύο είναι αρκετά μεγάλες και οι τρίτη πιο μικρή. Ορισμένες μέρες εμφανιζόντουσαν και τα βράδια. Ήταν αρκετά ήμερες αλλά δεν σε άφηναν να τις ακουμπήσεις. Καθόντουσαν σε μια απόσταση 4-5 μέτρων και δεν πλησίαζαν πιο κοντά. Όταν τους έβαζαν φαΐ έμπαιναν και μέσα στο ξενοδοχείο!!

και ο μουσαφίρης.....

Όταν είδα και απόειδα ότι η Πάλαιρος δεν μου κάνει το χατίρι, αποφάσισα να βουτήξω σε έναν παλιό μου ψαρότοπο που μου είχε δώσει κάτι λαβράκια. Ξύπνησα χαράματα, ντύθηκα μέσα στο μπάνιο!!!, χαιρέτισα τις αλεπούδες (2) και ξεκίνησα για την βουτιά μου. Όταν έφτασα βούτηξα και άρχισα τα καρτέρια. Πέρασαν κάτι κέφαλοι αλλά δεν τους έδωσα σημασία. Μετά από λίγο ήρθε επιτέλους το πρώτο λαβράκι το οποίο ήταν πολύ μικρό. Χάρηκα που το είδα και περίμενα κανένα καλύτερο. Το επόμενο μισάωρο δεν φάνηκε κάτι καλό και έτσι αποφάσισα να ανοιχτώ λίγο. Ήμουν σε βάθος 4μ όταν το πρώτο καλό λαβράκι φάνηκε. Το 800γρ ψάρι ήρθε καταπάνω μου και εγώ απλά πάτησα την σκανδάλη και έπεσε νεκρό. «Επιτέλους» είπα και δεν ξέρω πόσες φορές το φίλησα. Στο επόμενο μου ήρθαν δύο λαβράκια και εγώ επικεντρώθηκα να δω πιο είναι το πιο μεγάλο. Μέχρι να καταλάβω πιο από τα δύο είναι μέσα στην θολούρα, το υποψήφιο θύμα μου είχε στρίψει και άρχισε να απομακρύνεται. Το σημάδεψα και του έριξα. Η βέργα το πέτυχε λίγο μετά την ουρά και του βγήκε από το μάγουλο. Έχοντας όλη την βέργα μέσα στο σώμα του, το κιλίσιο λαβράκι απλά έπεσε στον βυθό ακινητοποιημένο. Το πήρα όλος χαρά το φίλησα και το κρέμασα στην ψαροβελόνα μου ζητώντας του συγνώμη. 

Το ίδιο περίπου σκηνικό έγινε άλλες τρις φορές πιάνοντας άλλα τρία λαβράκια. Τώρα όμως είχα φτάσει σε κάτι κατρακύλια όπου έπαιζαν άλλου είδους ψάρια. Στο πρώτο καρτέρι ήρθε ένα 510γρ μελανούρι με τόση φόρα που παραλίγο να καρφωθεί από μόνο του πάνω στην βέργα. Μετά είδα ένα κοπαδάκι σικυούς. Διάλεξα τον πιο μεγάλο και έπιασα έναν μισόκιλο. Είχα πλησιάσει προς το τέλος του τόπου και αποφάσισα να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι. Δεν φάνηκε τίποτα.... Έτσι αποφάσισα να συνεχίσω σερνάμενος λίγο πιο μπροστά σε κάτι πέτρες που θα με έκρυβαν, μπας και είχε κάποιο ψάρι. Όντως μετά από λίγο φάνηκε ένας ανέμελος σαργός να τσιμπολογάει δεξιά-αριστερά, χωρίς να με έχει πάρει χαμπάρι. Σημάδεψα και περίμενα την κατάλληλη στιγμή και πάτησα την σκανδάλη, πιάνοντας έναν σαργό 470 γρ. 

Η ώρα ήταν περασμένη και τα είχα πάει ανέλπιστα καλά. Τα φόρτωσα όλα στο αμάξι και πήγα πίσω στο ξενοδοχείο. Εκεί βγάλαμε τις ανάλογες φωτογραφίες και ετοιμάσαμε τα πλάνα για το βράδυ. 

Όταν έφτασε η ώρα, ο Ντίνος άναψε το τζάκι και μόλις έπεσε η φωτιά βάλαμε τα ψάρια να ψηθούν. Ετοιμάστηκε και η σαλάτα και όταν ψήθηκαν τα ψάρια τα απολαύσαμε δεόντως. Μετά αράξαμε όλοι μαζί μπροστά στο τζάκι εξιστορώντας διάφορες ιστορίες μέχρι που νυστάξαμε και αποσυρθήκαμε στα δωμάτιά μας.

Την επομένη ο ουρανός ήταν πολύ βαρύς. Από τα χαράματα ψιλόβρεχε, λες και μας αποχαιρετούσε λυπημένος. Είχε έρθει ο καιρός για την επιστροφή. Αποχαιρετήσαμε τους αγαπημένους μας φίλους και πήραμε τον δρόμο για τον γυρισμό. Δώσαμε ραντεβού να ξαναβρεθούμε πιο σύντομα από τα επόμενα Χριστούγεννα. Ποιος ξέρει, ίσως τα καταφέρουμε….