Το meteo έδινε καλό καιρό και έτσι αποφασίσαμε με το Σπύρο να πάμε άλλο ένα ψάρεμα στο Σαρωνικό. Η ημέρα ήταν όντως ηλιόλουστη αλλά το κρύο ήταν τσουχτερό. Ντυθήκαμε γρήγορα και ρίξαμε το φουσκωτό από τη γλίστρα βάζοντας πλώρη για γνωστά μέρη. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε από ένα βαθύ κομμάτι που είχαμε να το βουτήξουμε αρκετούς μήνες. Θα βούταγε ο Σπύρος μιας και έχει τα μέτρα... Για εμένα ήταν λίγο οριακά μέσα στο καταχείμωνο. Κάνει τη βουτιά και βγαίνει. Μου κάνει νόημα ότι θα ξαναβουτήξει. Εγώ τον προσέχω. Μετά από λίγη χαλάρωση βουτάει και εγώ παρόλο το βάθος των 30 μέτρων μπορώ αχνά να τον διακρίνω. Έχει πολύ καλή ορατότητα. Μετά από λίγο ανεβαίνει με μια δίκιλη σφυρίδα.
«Πάμε να φύγουμε δεν έχει τίποτε άλλο» μου λέει «ή μάλλον έχει αλλά δεν θα το πιάσουμε. Παραλίγο να ρίξω σε ένα μεγάλο μουγκρί. Στην πρώτη βουτιά είδα κάτι γκρι, μεγάλο και την ώρα που σημάδεψα και άρχισα να σφίγγω τη σκανδάλη, γύρισε και με κοίταξε το μουγκρί. Πρέπει να είναι κοντά στα 10 κιλά!! Είχα δει την σφυριδούλα που καθόταν από έξω γι’ αυτό έκανα την 2η βουτιά».
«Μια χαρά» του απαντάω και φύγαμε.
«Ρε Ζακ, έχω ένα στίγμα που είναι στην πορεία μας και δεν πολυθυμάμαι τι είναι αλλά και πως είναι. Είναι ρηχό και έχω να το βουτήξω κάτι χρόνια. Να του ρίχναμε μια ματιά;» με ρωτάει.
«Εννοείται» του απαντάω.
«Εννοείται» του απαντάω.
Ετοιμάστηκα και όταν φτάσαμε στο σημείο βούτηξα. Το μέρος δεν είχε πολύ ενδιαφέρον και δεν μπορούσα να καταλάβω που θα ήταν το πιθανό θαλάμι ή φρύδι, μιας και όλο έδειχνε να ήταν συμπαγές. Καμιά 30αριά μέτρα πιο πέρα όμως, είχε πιο πολύ ενδιαφέρον μιας και έπαιζαν κάτι καλοί σαργοί. Όπως κοίταζα να καταλάβω το μέρος το μάτι μου «έπιασε» μια σκιά στην άμμο. Μια μεγάλη σφυρίδα 4-5 κιλών κάθεται και με κοιτάει περίπου 20 μέτρα μακριά μου. Βάζω 2η σκάλα στο 82αρι και βουτάω πάνω στο ψάρι όσο πιο ήρεμα μπορώ χωρίς πολλές-πολλές κινήσεις. Μόλις πλησιάζω το ψάρι, γυρίζει με κοιτάζει και εγώ προσπαθώ να μην κουνιέμαι. Όμως η σφυρίδα αρχίζει να κινείται πριν μπει στο βεληνεκές μου. Την ακολουθώ καθώς αναδύομαι προσπαθώντας να μην την χάσω από τα μάτια μου. Ακούω τον Σπύρο να μου φωνάζει αλλά δεν του δίνω σημασία μέχρι που το ψάρι μπήκε στο θαλάμι του. Βγάζω το κεφάλι μου από το νερό και ακούω τον Σπύρο να μου φωνάζει:
«Εδώ είναι το μέρος, έχεις φύγει μακριά».
«Εδώ όμως μπήκε μια σφυρίδα 4-5 κιλά» του λέω γελώντας και μένει άναυδος.
Παίρνω το 87αρι, βάζω 2η σκάλα και βουτάω. Κρύβομαι για να μην με βλέπει το ψάρι και πλησιάζω στο σημείο που τρύπωσε. Όμως έχει βγει έξω, με περιμένει και μόλις με βλέπει μπαίνει με φόρα στο θαλάμι πετώντας άμμο. Ανάδυση. Το βάθος είναι μόλις 10,8 μέτρα. Παίρνω δύο ανάσες και ξαναβουτάω ακόμη πιο μακριά για να με κρύψει περισσότερο ο βράχος. Η κυρία όμως έχει βγει ακόμη πιο έξω και με περιμένει και με το που πλησιάζω δίνει μια και χάνεται. Αναβαίνω και το συζητάμε με το Σπύρο, αποφασίζοντας να κάνω βολή στην τρύπα. Το ίδιο συνέβη πάλι μόνο που αυτή την φορά την ακολουθώ στο θαλάμι της. Όμως το ψάρι είναι άφαντο μέσα στη θολούρα. Πάλι πάνω. Ξανά βουτιά, το ψάρι πάλι τα ίδια μόνο που αυτή τη φορά το ακολουθώ αλλά κοιτάζω από μια άλλη, πιο μακρινή τρύπα. Βλέπω το ψάρι κορνίζα με σκυμμένο το κεφάλι και εγώ του ρίχνω από περίπου 3 μέτρα απόσταση μια διαγώνια βολή στο κεφάλι. Χαμός, παίρνω ότι μπόσικα μπορούσα αλλά το ψάρι χτυπιέται και το φρύδι όλο «καπνίζει». Το δένω σε μια σημαδούρα. Αναβαίνω στη βάρκα και εξιστορώ στον Σπύρο το όλο συμβάν. Βουτάει και εκείνος αλλά δεν μπορεί να δει τίποτα από τη θολούρα και τα αίματα.
«Είναι μακρινή η βολή σου, γιατί μόλις που προεξέχει από τον βράχο η πετονιά» μου λέει. «Το ξέρω» του απαντώ «αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Έξαλλου είναι ρηχά και είμαστε δύο».
Κάναμε μια δύο βουτιές και αποφασίσαμε να το αφήσουμε να ησυχάσει για περίπου 15΄μιας και δεν βλέπαμε τίποτα από την θολούρα. Εγώ, εν τω μεταξύ, βούτηξα να δω εκείνη την τρύπα που μου άρεσε και πήρα ένα 700αρι σαργό που ήταν μέσα λουφαγμένος. Αφού πέρασαν τα 15΄ βούτηξα. Δυστυχώς από ένα παράθυρο φαινόταν μόνο το κότσι της ουράς. Πήρα το γάντζο και άρχισα να σπρώχνω το ψάρι. Αυτό δεν σπαρτάρισε καθόλου. Μακρύναμε και άλλο τον γάντζο και έσπρωξα πιο πολύ. Το ψάρι ξεκόλλησε αλλά κεφάλι δεν βλέπαμε. Από το ίδιο παράθυρο που είχε κάνει την 1η βολή, έβλεπα το μισό ψάρι. Αποφασίσαμε να κάνω άλλη μια βολή στο κέντρο και να τραβήξουμε. Έτσι και έγινε. Το ψάρι κουνήθηκε, αλλά στο δυνατό τράβηγμα ξεψάρισε. Ξεκούραση για λίγο και ξανά βουτιά. Αυτή τη φορά βλέπω βράγχια. Σημαδεύω και ρίχνω στο κρανίο. Τραβάμε εναλλάξ αλλά το ψάρι αρνείται να βγει.
«Το ψάρι είναι νεκρό, για τράβα το σκοινί της 1ης βολής» μου λέει ο Σπύρος.
Βουτάω, πιάνω το σκοινί, κοντράρω με τα πόδια μου στο βράχο τραβώντας με δύναμη και απότομα 2-3 φορές. Ως δια μαγείας το ψάρι ξεκολλάει, το παίρνω αγκαλιά και βγαίνω. Ο Σπύρος πάνω στο φουσκωτό μου κάνει νόημα να τον πλησιάσω γρήγορα και να του δώσω το ψάρι. Το φίλησα και του το έδωσα.
«Λίγο πριν βγεις βούτηξε αρκετά κοντά μας μια μεγάλη φώκια και δεν ξέρω τι σχέδια είχε για το ψάρι, ποτέ δεν ξέρεις... Πάντως η σφυρίδα δεν είναι 4-5 κιλά» μου είπε χαμογελώντας.
Εκεί τελείωσε το ψάρεμά μας. Παρατηρήσαμε ότι η βολή στο κεφάλι δεν σκότωσε το ψάρι γιατί απλώς του έξυσε το κρανίο. Κοιτώντας καλύτερα είδαμε ότι η 1η βολή της είχε τρυπήσει την καρδιά. Την ξαναφίλησα και της ζήτησα συγνώμη για τον πόνο που της είχα προκαλέσει. Λίγο πριν βγούμε βγάλαμε τις ανάλογες φωτογραφίες. Για την ιστορία, η ζυγαριά έδειξε ότι η σφυρίδα ήταν 7,860 κιλά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου