Οι διακοπές του καλοκαιριού τελείωσαν στην Κάρπαθο και εγώ το πρωί της Κυριακής 29-8-2010 φορτώνω το αμάξι για να το στείλω με το καράβι της γραμμής στον Πειραιά. Εγώ θα έπαιρνα το αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα το βράδυ. Η θάλασσα ήταν κολλημένη. Ο αέρας είχε σταματήσει από την προηγούμενη ημέρα αλλά δεν περίμενα μετά τα 8 μποφόρ των τελευταίων ημερών τέτοια μπονάτσα! Μια ιδέα μου πέρασε από το μυαλό. Να κάνω μια σύντομη βουτιά σε έναν από τους αγαπημένους μου ψαρότοπους αργά το απόγευμα. Κράτησα ένα 82αρι και όλα τα απαραίτητα και φόρτωσα όλα τα υπόλοιπα στο αυτοκίνητο. Το καράβι ήρθε στην ώρα του και όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Παρ όλη την γκρίνια των γονιών μου «που θα πας τελευταία μέρα, κάτσε ξεκουράσου… κτλ», στις 5μμ βρίσκομαι να βουτάω σε ένα ψαρότοπο που φτάνει μέχρι τα -22μ βάθος. Παλιά στην αποχή του έκανε μεγάλα μαύρα αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια να δω κάτι αξιόλογο. Επειδή το μέρος το χτυπάει ο βοριάς, όταν έχει μπονάτσα και δεν θέλω να ψαρέψω βαθιά πηγαίνω εκεί. Αυτός ο τόπος μου δίνει πολλά και μεγάλα άσπρα με την προϋπόθεση ότι δεν θα φυσάει βορειοδυτικός, που συνήθως τρελαίνει τα νερά της Καρπάθου.
Έβαλα το τρίκιλο βαρίδι στην πλάτη, κολύμπησα περίπου 200 μ μέχρι να φτάσω στο τόπο και άρχισα τα καρτέρια. Ο καιρός δεν ήταν όπως το πρωί, και ένα απαλό βοριαδάκι φυσούσε που με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί τα νερά ήταν ψυλοθολά και αυτό με «βολεύει» στα καρτέρια. Στο δεύτερο καρτέρι έπιασα έναν σκάρο του κιλού. Μετά άλλον ένα λίγο πιο μικρό. Ψάρευα σε βάθος 2-3 μ. είχε πολλά ψάρια και ειδικά μεγάλους σαργούς. Οι μεγάλοι σαργοί τρύπωσαν σε δύσκολα αλλά γνωστά θαλάμια και εγώ αποφάσισα να συνεχίσω το καρτέρια μου και αργότερα να κάνω τα αναγκαία ψαχτήρια. Έπιασα δύο μεσαίους σαργούς και αποφάσισα να πάω ακόμη πιο ρηχά. Ψάρευα σε βάθος 1-1,5 μ, πάντα με καρτέρι, όταν ένας κέφαλος του κιλού αποφάσισε να αυτοκτονήσει και ήρθε να σταθεί μπροστά στην βέργα μου. Μετά από λίγο έπιασα και μια καλή σάρπα. Στα ρηχά τα νερά ήταν πολύ ζεστά αλλά και περισσότερο θολά. Έκανα τα καρτέρια μου παράλληλα με την στεριά (τα λαβράκια είναι πολύ σπάνια στην Κάρπαθο), όταν μέσα στην θολούρα είδα μια λάμψη να έρχεται προς το μέρος μου μεταξύ στεριάς και εμένα. Πλησίαζε χαλαρά λικνίζοντας το σώμα της σαν να χόρευε μια δεξιά μια αριστερά. Έμεινα εντελώς ακίνητος, χαμήλωσα το βλέμμα μου περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να διορθώσω το πόστο μου. Η λίτσα πλησίασε αρκετά και όταν ένας βράχος την κάλυψε για λίγο, άλλαξα την θέση μου περιμένοντάς την να φανεί πίσω από τον βράχο όπως και έγινε. Το ψάρι όμως με πήρε χαμπάρι και γύρισε προς τα εμένα πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι περίμενα. Πάτησα την σκανδάλη αλλά λίγο ο κυματισμός, λίγο η έκρηξη του ψαριού, η βολή την πήρε χαμηλά στην κοιλιά. Η λίτσα τινάχτηκε και άρχισε να χτυπιέται και κολύμπησε μανιασμένα προς τα βαθιά. Άνοιξα το μουλινέ και κράτησα το σκοινί τεντωμένο και προσευχόμουν μην μπλέξει το σκοινί στις πέτρες. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Κάποια στιγμή το ψάρι έφτασε σε ένα ξέφωτο άμμου και αντί να συνεχίσει να τραβάει προς τα βαθιά άρχισε να έρχεται προς τα εμένα. Στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από την βέργα, έκανε κυριολεκτικά τούμπες και δύο φορές σχεδόν ολόκληρη πήδηξε έξω από το νερό.
«Μάλλον έχει αρχίσει να κουράζεται» σκέφτηκα. Όταν είδα αυτή την συμπεριφορά, κρατώντας πάντα το σκοινί τεντωμένο, κολύμπησα όσο πιο γρήγορα πάνω της και προσπάθησα βουτώντας να την πιάσω από την ουρά. Το ψάρι άρχισε να χτυπιέται πιο μανιασμένα αλλά εγώ ήμουν αποφασισμένος να μην υποχωρήσω. Με τα πολλά κατάφερα να την πιάσω από την ουρά και κατόπιν από τα βράγχιά της. Έβγαλα το μαχαίρι από την ζώνη μου και έδωσα ένα γρήγορο τέλος στο υπέροχο αυτό πλάσμα. Η βολή ήταν χαμηλά στη κοιλιά αλλά η βέργα κρατήθηκε πάνω στο ψάρι χάρη του μεγάλου πτερύγιου που έχει η λίτσα λίγο πριν την ουρά της. Την πήρα αγκαλιά, την φίλησα, της ζήτησα συγνώμη και ξεκίνησα το δρόμο για τον γυρισμό.
Το ψάρεμα και οι καλοκαιρινές μου διακοπές στην αγαπημένη μου Κάρπαθο είχαν τελειώσει υπέροχα. Η ώρα ήταν 5΄55 μμ. Το τι σαργοί, σκάροι και σάρπες πέρασαν από μπροστά μου δεν λέγεται. Τα ψάρια λες και το είχαν καταλάβει ότι δεν θα ψάρευα άλλο, έκαναν παρέλαση μπροστά μου. Εγώ κολυμπώντας τα παρατηρούσα χαμογελώντας. Βγήκα, άλλαξα και όταν έφτασα στο σπίτι των γονιών μου έγινε χαμός μόλις είδαν το ψάρι, βγήκαν οι απαραίτητες φωτογραφίες και η ζυγαριά έδειξε ότι η λίτσα ήταν ακριβώς 13 κιλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου