Η λίτσα.

Με το φίλο μου Βρεττό Παχούλη, αν και είμαστε από το ίδιο χωριό της Καρπάθου, σπάνια πάμε για ψάρεμα μαζί λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Ειδικά φέτος που ο Βρεττός είναι και πάλι μέλος της εθνικής Ελλάδος στο μπόουλινγκ τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ περισσότερο.

Όμως μια Κυριακή στις αρχές του καλοκαιριού όλα ήρθαν ιδανικά. Το μελτέμι είχε πέσει, και μη έχοντας άλλες υποχρεώσεις ξεκινήσαμε χαράματα για το αγαπημένο μας ψαροτούφεκο. Τα φορτώσαμε όλα και πήγαμε για την Αγία Μαρίνα. Προορισμός η Νότια Ανατολική Εύβοια. Το φέριμποτ μας πέρασε απέναντι και μετά από περίπου μιας ώρας οδήγησης φτάσαμε στον προορισμό μας. Το μέρος ήταν υπέροχο. Είχε και ένα μικρό ρυάκι. Λες και ήμασταν σε κάποιο τροπικό μέρος. Καθώς ντυνόμασταν άκουσα και ένα περίεργο θόρυβο. Έμοιαζε σαν κελάηδισμα αλλά δεν ήταν. Έψαξα με προσοχή για να μην τρομάξω τον απρόσκλητο καλεσμένο μας, ώσπου ο Βρεττός χτυπώντας με στον ώμο μου έδειξε ένα βατράχι χαμογελώντας. Λες και το κατάλαβαν ότι είχαν ακροατήριο και 3-4 από αυτά άρχισαν μια όμορφη συναυλία πρωί-πρωί.

Ντυθήκαμε, πήραμε τον εξοπλισμό μας και βουτήξαμε. Ο τόπος από τα ρηχά του έδειχνε ότι ήταν καλός. Μονόπετρα, πλάκες, σχισμές σχεδόν παντού. Τα μόνα αρνητικά ήταν ότι η θερμοκρασία του νερού ήταν 19^ο C και ήταν θολά λόγω του χτεσινού βοριά. Εμείς απτόητοι. Κάναμε καρτέρια, πλαναρίσματα και ψάχναμε ότι μας άρεσε. Εκτός από μικρά άσπρα δεν είδαμε τίποτα. Έτσι φτάσαμε στον κάβο χωρίς να έχουμε πιάσει κάτι. Εκεί σε ένα καρτέρι ο Βρεττός είδε ένα μεγάλο μαύρο, γύρω στα 10 κιλά, να φεύγει για τα βαθιά. Συναγερμός! Ξεκινήσαμε τις βουτιές προς τα εκεί που χάθηκε το ψάρι αλλά μάταια. Ο βυθός μετά τα  -23 μ γινόταν αμμώδης και η αποχή δεν είχε κανένα μέρος για να μπει το ψάρι. ¨Φάγαμε¨ το τόπο. Ανοιχτήκαμε μπας και βρούμε κάποια πλάκα, μονόπετρο αλλά τίποτα. Δεν βοηθούσε και η θολούρα που μετά τον κάβο η ορατότητα ήταν μέχρι τα 10μ. Τουλάχιστον είδαμε κάτι καλό είπαμε και συνεχίσαμε, αλλά τίποτα. Έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Ο Βρεττός αποφάσισε να κάνει καρτέρια στον κάβο και εγώ ανοίχτηκα για να μην κάνω την ίδια διαδρομή. Εξάλλου ο καθένας μας είχε την σημαδούρα του οπότε δεν θα χανόμασταν. Κρατούσα στο χέρι το 80ντάρι με πρώτη σκάλα και το βάθος ήταν λιγότερο από 15 μ. Κολυμπούσα βαριεστημένα έχοντας πάρει απόφαση ότι δεν θα πιάσω τίποτα σήμερα. Ευχόμουν ο Βρεττός να είχε καλύτερη τύχη από ότι εγώ, όταν από κάτω μου και στην μισή απόσταση από τον βυθό πέρασαν δύο λίτσες. Αν ήμουν πιο συγκεντρωμένος θα τις είχα δει να ερχόντουσαν και θα ήμουν προετοιμασμένος. Δεν είχα άλλη επιλογή, πήρα μια βαθειά ανάσα και βούτηξα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Το προπορευόμενο ψάρι ήταν ήδη μακριά αλλά το δεύτερο ίσως μου έδινε μια ευκαιρία για βολή. Κολυμπούσα κουνώντας τα πέδιλά μου όσο λιγότερο μπορούσα, ακολουθούσα το ψάρι το οποίο φαινόταν ήρεμο. Αυτό κράτησε περίπου ένα λεπτό όταν η λίτσα έκοψε ταχύτητα και έστριψε το σώμα της για να με δει. Ήταν η ευκαιρία που γύρευα και σημαδεύοντας στο κέντρο της πάτησα την σκανδάλη, ελπίζοντας να μην βρω σπονδυλική στήλη μιας και είχα πρώτη σκάλα. Όντος η βολή την βρήκε στην μέση-διαγώνια και ένας τρελός χορός ξεκίνησε. Το μουλινέ ξετυλίχτηκε σαν τρελό και εγώ απλώς παρατηρούσα κρατώντας το σχοινί τεντωμένο ανήμπορος να κάνω κάτι άλλο. Αφού τράβηξε για τον βυθό χωρίς επιτυχία, η λίτσα πήγε προς την επιφάνεια και πετάχτηκε έξω προσπαθώντας να απαλλαγεί από την βέργα. Μάταια όμως και μετά από 20΄ κουρασμένη παραδόθηκε. Την έπεισα από την ουρά και μετά από τα βράγχια και της έδωσα ένα γρήγορο τέλος. Σε όλη αυτή την μάχη η άλλη λίτσα ήταν δίπλα της συνέχεια. Όταν πια έπεισα το ψάρι στα χέρια μου, η 2^η λίτσα έφυγε. Φίλησα το ψάρι ζητώντας του συγνώμη και το κρέμασα στην σημαδούρα μου. Την ώρα που το χάζευα όλος χαρά είδα μια κίνηση σε ένα δεμάτι φύκια σχετικά κοντά μου. Άφησα ποντισμένη την σημαδούρα και βούτηξα γεμάτος περιέργεια. Μια μεγάλη κίτρινη πετροχειλού είχε ψευτοκρυφτεί μέσα στα φύκια. Σημάδεψα και έπιασα ένα υπέροχο ψάρι κοντά στα δύο κιλά. Είχα πολλά χρόνια να δω μια τόσο μεγάλη πετροχειλού, πόσο μάλλον να πιάσω μια.

 Καθώς πλησίαζα την ακτή με πρόφτασε ο Βρεττός. Ήταν στενοχωρημένος.

«Τι έγινε;» τον ρώτησα.

«Μου ήρθαν συναγρίδες….» είπε….

«Και;…»

«Τα ψάρια ήταν καμιά δεκαριά αλλά πολύ νευρικά. Έχοντας ένα ολοκαίνουργιο μακρύ όπλο στα χέρια μου, ήθελα να είμαι σίγουρος για την βολή. Σε μια – δυο περιπτώσεις μπορούσα να είχα κάνει την βολή αλλά…...  Έτσι βάθυνα και άλλο με αποτέλεσμα μετά από πολλά καρτέρια ένα ψάρι ξέκοψε και έκανα μια μακρινή βολή. Το ψάρι πρόλαβε να στρίψει και χτυπήθηκε στην κοιλία. Η τριάρα συναγρίδα χτυπήθηκε με μανία, με αποτέλεσμα να σκιστεί. Έψαξα παντού να την βρω αλλά η θολούρα δεν με βοήθησε. Έκανα και πιο βαθιά καρτέρια αλλά τα ψάρια δεν ξαναήρθαν» μου είπε σκασμένος.

Βγήκαμε και βγάλαμε τις φωτογραφίες και αφού αλλάξαμε πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Η λίτσα ήταν 7,400γρ και η πετροχειλού 2,050γρ!