Το μέρος του Θοδωρή....

 You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Theodore's fishing ground....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Ο Θοδωρής κι εγώ...

"Καλησπέρα Θοδωρή, πως πάει???" τον ρώτησα στο τηλέφωνο.

"Μια χαρά Ζαχούλη, για πες?" μου απάντησε.

"Τελικά αύριο έχεις άδεια όπως μου είχες πει ή δουλεύεις???" ρώτησα γεμάτος περιέργεια.

"Δυστυχώς δουλεύω Ζαχούλη κι έτσι δεν μπορώ να πάμε για βουτιά... Εσύ τι θα κάνεις???" ρώτησε ο φίλος μου.

"Αφού εσύ δεν μπορείς, λέω να πάω για κανένα ρηχό, αλλά δεν έχω αποφασίσει που...." απάντησα.

"Γιατί δεν πας..... και μετά θα κολυμπήσεις αρκετά για να φτάσεις στις πολλές και τις μεγάλες πέτρες που πάντα έχουν θέμα...." μου είπε.

"Δεν το είχα σκεφτεί ή μάλλον δεν το είχα καθόλου υπ΄όψιν αυτό το μέρος... Σε ευχαριστώ... Θα σου πω αύριο τι έκανα. Καλό απόγευμα Θοδωρή." απάντησα.

"Θα περιμένω τηλέφωνό σου...καλό απόγευμα..." μου είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Πως και δεν είχε πάει το μυαλό μου σε αυτό το μέρος, δεν ξέρω. Η ακτογραμμή βέβαια δεν λέει και πολλά, αλλά η επιμονή του Θοδωρή.....

Χαράματα πάλι στους δρόμους. Έφτασα εκεί που ήθελα και ντύθηκα με ανυπομονησία. Δεν καταλάβαινα ούτε το κρύο. Η συζήτηση με τον φίλο μου, μου είχε έξαψη την φαντασία και το μόνο που ήθελα ήταν να βουτήξω και να δω το μέρος. Όντως μετά από μερικά λεπτά βρισκόμουν στην θάλασσα. Από πρώτη εντύπωση το μέρος δεν μου άρεσε καθόλου. Αμμουδιά παντού με δεμάτια από φύκια που και που και πολύ θολούρα. Βασικά την θολούρα την ήθελα, την αμμουδιά όμως.... Αλλά, αφού το είπε ο Θοδωρής.... έτσι θα είναι. Κάνω μια βουτιά για να ανοίξουν τα πνευμόνια μου. Κάνω μια δεύτερη και περιμένω... Να ένας κέφαλος μπροστά μου. 

"Ας τον να φύγει..." είπα στον εαυτό μου. Δεν έχει προλάβει να απομακρυνθεί κι εμφανίζεται ένα λαβράκι. Διστάζω λίγο μέχρι να καταλάβω τι μέγεθος έχει... Όταν αντιλαμβάνομαι ότι είναι καλό του ρίχνω και πιάνω ένα λαβράκι 1,2 κιλών.

Το πρώτο της ημέρας....

(Το βράδυ κοιτώντας το βίντεο, παρατηρώ ότι πιο αριστερά ερχόταν ένα μεγαλύτερο λαβράκι. Δεν το πρόσεξα ποτέ κι αν η υποβρύχια κάμερα δεν το έπιανε, δεν θα ήξερα ότι ήταν δίπλα μου). Προχωρώ πιο κάτω χωρίς να αλλάξει ο βυθός. Αμμουδιά παντού με μπαλώματα από φύκια. Καρτέρι στο καρτέρι δεν είδα και τίποτα αξιόλογο. Όμως επέμενα γιατί είχα αρκετό κολύμπι μέχρι τις πέτρες που μου εκμυστηρεύτηκε ο Θοδωρής. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια, μου ήρθε ένας κιλίσιος κέφαλος. Ήθελα να φτιάξω σούσι κι έτσι έπιασα το δεύτερό μου ψάρι.

Ένας για το σούσι...

Τα κρέμασα στην σημαδούρα μου μιας είχα φτάσει στο τέλος του πρώτου ψαρότοπου και είχα αρκετό κολύμπι για να φτάσω στον δεύτερο. Άρχισα να κολυμπώ πολύ πιο γρήγορα και μετά από περίπου ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά είχα περάσει τον κάβο. Εκεί ως δια μαγείας είχε αλλάξει εντελώς ο βυθός. Μεγάλες πέτρες απλώνονταν μπροστά μου, αλλά η θολούρα παρούσα κι εδώ. Στο πρώτο καρτέρι που έκανα, ένα κοπαδάκι από σκάρους εμφανίστηκε μπροστά μου. Το κοπάδι ήταν τρομαγμένο, σημάδι ότι και κάποιοι άλλοι ψαροντουφεκάδες γνώριζαν το μέρος. Κρύφτηκα όσο πιο καλά μπορούσα και περίμενα. Το κοπάδι πέρασε δυό φορές μπροστά μου, αλλά εγώ έψαχνα το μεγαλύτερο ψάρι για να συμπληρώσω το σούσι που ήθελα να φτιάξω. Όντως μετά από λίγο εμφανίστηκε στα δεξιά μου ο αρχηγός του κοπαδιού, έκανε μια βόλτα μπροστά μου. Μου έδωσε τον χρόνο να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτός που ήθελα και έριξα πιάνοντας έναν σκάρο 510 γραμμαρίων. Τον τακτοποίησα στην σημαδούρα και συνέχισα.

Δευτερόλεπτα πριν την βολή...

"Όχι αλλά μικρά ψάρια Ζάχο, πάμε για αυτά που μου είπε ο Θοδωρής..." είπα στον εαυτό μου. Στο επόμενο καρτέρι, έχω κρυφτεί πίσω από μια μεγάλη πέτρα. Έρχονται κάτι μεσαίοι σαργοί που τους αγνοώ. Μετά από λίγο εμφανίζεται πίσω τους μια μισόκιλη τσιπούρα. Έχω βολή και αν ρίξω είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα την πιάσω. Όμως το ψάρι είναι μικρό κι εγώ απλώς ακολουθώ την πορεία της για να την έχω στο βίντεο, μέχρι που χάθηκε στο μπλε. Κολυμπώ μερικά μέτρα και ξανά καρτέρι. Τίποτα. Περνούν τα δευτερόλεπτα... τίποτα. Έχουν περάσει περί τα πενήντα δευτερόλεπτα κι εγώ λέω στον εαυτό μου να είναι υπομονετικός και τον κρατώ κάτω. Τότε βλέπω μια σκιά πάνω από τον μπροστινό αλλά μακρινό βράχο να έρχεται προς το μέρος μου. 

"Μεγάλος κέφαλος.... όχι είναι λαβράκι...." σκέφτομαι. Το ψάρι κολυμπά διαγώνια σε σχέση με εμένα και έτσι με πλησιάζει λίγο πλάγια. Εγώ μαρμαρωμένος το περιμένω. Είναι πιο ψιλά από εμένα κι έτσι είμαι πλέον ορατός στο λαβράκι. Πρέπει να μείνω ακίνητος, μήπως και μου δώσει ευκαιρία για βολή. Το λαβράκι με προσπερνά και την ώρα που λίγο στρίβει μου δίνει την ευκαιρία που έψαχνα και του ρίχνω. Η βέργα πετυχαίνει τον ασημί κυνηγό στην μέση κι εκείνος βυθίζεται σαστισμένος. Μετά από μερικά δέκατα του δευτερολέπτου, αρχίζει να χτυπιέται, αλλά είναι πλέον πολύ αργά. Παίρνω στα χέρια μου τον υπέροχο κυνηγό των 2,6 κιλών κι αφού του δίνω ένα γρήγορο τέλος για να μην υποφέρει κι άλλο, το γεμίζω φιλιά ζητώντας του συγνώμη για τον πόνο που του προκάλεσα. 

2,6 κιλά ασημένιος κυνηγός!!!

Όλος χαρά... βασικά το ψάρεμά μου είχε τελειώσει, αλλά μιας κι είχα κολυμπήσει τόσο πολύ στο κρύο νερό, είπα να ψαρέψω λίγο ακόμη. Περισσότερο ήθελα να δω το μέρος, που δεν το γνώριζα καθόλου. Έκανα μερικά καρτέρια. Είδα αρκετούς μεσαίους σαργούς και κάποιους καλούς κεφάλους. Ένα μεγάλο κοπάδι κεφάλων πέρασε δίπλα μου. Κάποια ψάρια ήταν αρκετά μεγάλα, αλλά πως να ρίξει κανείς... κι αν κυκλοφορεί κάτι πιο μεγάλο??? Στην  επόμενη βουτιά προσγειώνομαι ανάμεσα σε κάποιες πέτρες. Περιμένω να φανεί κάτι καλό, αλλά τίποτε. Κάποια στιγμή αισθάνομαι ότι υπάρχει κάτι στα δεξιά μου. Γυρίζω σιγά-σιγά και βλέπω ένα γουρουνόψαρο. Δεν είναι πάνω από κιλό και κουνάει τα πτερύγια του έτσι ώστε να μένει ακίνητο και με παρατηρεί. Με την τέλεια παραλλαγή του μοιάζει σαν ένα κομμάτι του βυθού. Είναι τόσο κοντά μου, που μπορώ κάλλιστα να το αγγίξω με το ψαροντούφεκο. Πάει λίγο πιο πέρα και στέκεται μετέωρο πάλι και με κοιτά. Στρίβω λίγο το ψαροντούφεκο για να έχω το πλάνο. Η κίνηση μου το τρομάζει και εξαφανίζεται στην θολούρα.   

Το μικρό γουρουνόψαρο....

Λίγο αργότερα σε μια άλλη βουτιά, σέρνομαι στον βυθό για να βρω κάποιο καλό σημείο για να κρυφτώ. Σταματώ πίσω από μια μεγάλη πέτρα και δειλά-δειλά ξεπροβάλλω. Βλέπω μια κίνηση στην αποχή, περίπου τρία μέτρα μακριά μου. Βλέπω μια ουρά να χάνεται.

"Μάλλον μεγάλος κέφαλος...." σκέφτηκα κι επικεντρώθηκα στην κίνηση που μόλις διέκρινα. Το ψάρι στρίβει κι έρχεται καταπάνω μου. Δεν είναι κέφαλος. Είναι ένα σουβλερό και μυτερό σαν μεγάλη σακοράφα ψάρι. Είναι ένας ωραίος λούτσος. Με πλησιάζει και με το που πάει να στρίψει του ρίχνω. Η βέργα βρίσκει χαμηλά αυτό τον υποβρύχιο σπρίντερ που τα δίνει όλα για να απελευθερωθεί. Ευτυχώς η βέργα τον έχει ξεπεράσει και κρέμεται δίπλα του. Ανοίγω το μουλινέ για να μην κοντράρω το ψάρι, επειδή η βολή μου είναι χαμηλή και μπορεί να σκιστεί, αλλά θέλω να το κουράσω. Όντως ο λούτσος κάνει απότομες στροφές και τούμπες, που θα τις ζήλευε και καλύτερος χορευτής-αθλητής. Εγώ ψύχραιμα χειρίζομαι το ψάρι που δεν τα παρατάει. Μέσα την θολούρα, πότε βλέπω το ψάρι να ασημίζει καθώς χτυπιέται, πότε την βέργα να γυαλίζει, καθώς την σέρνει το ψάρι. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ο λούτσος ορμά πάνω μου και με φέρνει βόλτα, μπερδεύοντας και τους δυό μας με το σκοινί του ψαροτούφεκου. Έτσι θα έχει την ευκαιρία να κοντράρει το σχοινί πάνω μου και πιθανώς να απελευθερωθεί. Για κακή του τύχη όμως, ήρθε πολύ κοντά μου και τον βουτώ από τον σβέρκο, μετά από τα βράγχια και τέλος. 

Ο δίκιλος σπρίντερ....

Τακτοποίησα το δίκιλο λούτσο και εκεί τελείωσε το ψάρεμά μου, αν και είχα πολύ χρόνο στην διάθεσή μου. Χαρούμενος κι ευχαριστώντας τα Ουράνια για τα υπέροχά Τους δώρα, δεν κατάλαβα πότε διένυσα την απόσταση κι έφτασα στο αυτοκίνητό μου. Κοίταξα να μην υπάρχει κανείς τριγύρω, άλλαξα κι έφυγα για το σπίτι. Εκεί αφού έβγαλα τις απαραίτητες φωτό καθάρισα και τα ψάρια. 

Μέχρι και καβούρια τρώει!!!

Εντύπωση μου έκανε, ότι το λαβράκι είχε καταπιεί έναν κάβουρα. Είναι η πρώτη φορά που παρατηρώ κάτι τέτοιο. Το πιο περίεργο που έχω δει σε στομάχι ψαριού, ήταν πριν από πολλά χρόνια σε ένα ανάλογο λαυράκι, είχα βρει μια σαύρα!!! 

Τα δύο μεγάλα!!!

Υ.Γ. Η βραδιά έκλεισε εξιστορώντας στον φίλο μου Θοδωρή τα τεκταινόμενα.....

Όλα μαζί...

Translation of the above article. 

Title: Theodore's fishing ground....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

(1st Picture: Theodore & I...)

"Good evening Theodore, how are you ???" I asked him on the phone. 

"Fine Zac, how are you doing?" he answered me. 

"I am OK, are you going to take the day off tomorrow as you told me or not ???" I asked curiously. 

"Unfortunately I have to go to work Zac, so I can not go for a dive... What are you planning to do ???" my friend asked. 

"Since you are working, I might go for shallow spearfishing, but I have not decided where.... yet " I replied. 

"Why don't you go..... and then you must swim a lot to reach the many and large stones that always have an issue...." he told me. 

"I had not thought about it or I did not have this place in mind at all... Thank you... I will tell you tomorrow what I did. Good afternoon Theodore" I replied. 

"I will be waiting for your call... good afternoon..." he told me and hung up. I never thought this fishing ground..... The coastline of course does not say much, but the Theodore seemed so sure.....

At the dawn, I was driving again. I got where I wanted and got dressed impatiently. I did not even mind the cold weather. The conversation with my friend had sparked my imagination and all I wanted was to dive in and see this fishing ground. Indeed, after a few minutes I was in the sea. At first glance, I did not like the place at all. Sandy bottom everywhere with bundles of seaweeds here and there and of course lady blur was present. Basically I liked the blur, but the sandy bottom.... On the other hand, Theodore was insisting.... so it should be a great place to spearfish. I dived to worm-up my lungs. Then I dived for a second time and waited... Suddenly a mullet (Mugil cephalus) was passing by in front of me.

"Let it pass..." I said to myself. As the mullet was leaving, a sea-bass (Dicentrarchus labrax) appeared, following the mullet. I hesitate a little until I estimate its size..... As I realised that it size was good enough, I pulled the trigger and caught a sea-bass of 1.2 kilos. (2nd Picture: The first trophy of the day...) (At night, watching the video, I noticed that a larger sea bass was approaching me from my left. If the underwater camera did not catch its movement, I would not have known that it was next to me). I swam further away but the seabed was the same. Sandy bottom everywhere with patches of seaweeds. I did not see anything remarkable in my many ambushes. But I insisted, since I had along way to swim, in order to reach the stony seabed that Theodore had told me. In one of the many ambushes, a mullet, about a kilo, swam by me. I wanted to prepare sushi and so I caught my second fish. I hung it on my buoy, since I had reached the end of the first fishing spot and I had enough swimming in order to reach the second one. (3rd Picture: One for the sushi...). I started swimming much faster and after about fifteen to twenty minutes I had passed the cape. There, a miracle occurred and the seabed had completely changed. Large stones appeared in front of me, but lady blur was present here as well. In my first ambush, a school of parrotfish (Sparisoma cretense) appeared in front of me. The herd was terrified, a sign that some other spear fishermen knew the place. I hid as best I could and waited. The school of parrotfish passed in front of me twice, but I was looking for the biggest fish to add it in the sushi I wanted to make. Indeed, after a while the leader of the herd appeared to my right and swam in front of me. It gave me time to make sure it was what I wanted and so I pulled the trigger catching a 510 gram fish. I arranged it on the buoy and continued. (4th Picture: Seconds before the shot...)

"No more small fish Zac, let's go for what Theodore had told me..." I said to myself. In the next ambush, I was hidden behind a large stone. There were some middle white sea-bream (Diplodus sargus) that I ignored. After a while, a half-kilo gilt-head (sea) bream (Sparus aurata) appeared behind them. I had a shot and if I shoot it, I was almost sure I would caught it. But the fish was small and I just followed its path to have it in the video, until it disappeared into the blue. I swam a few meters further and again another ambush. Nothing. Seconds passed... nothing. About fifty seconds had passed and I told to myself to be patient holding my position, ambushing. Then I saw a shadow over the front but distant rock, swimming towards me.

"Big mullet.... no sea-bass...." I thought. The fish was swimming diagonally in relation to my position. I literally froze. The fish was swimming higher than me and so it could easily see me. I had to stay motionless, hoping for an opportunity to take a shot. The sea-bass passed me and when it turned a little, it gave me the opportunity I was looking for and I pulled the trigger. The spear stroke the silver predator in the middle and it sank puzzled. After tenths of a second, it started shaking its body violently, but it was too late. I embraced the wonderful 2.6 kilos predator and after I gave it a quick end so that it would not suffer any more, kissed many times and apologised for the pain I caused it. (5th Picture: 2.6 kilos silver predator!!!) I was full of joy. Basically my fishing expedition was over, but since I had swum so far in the cold water, I decided to fish a little more. Basically, I wanted to explore this unknown fishing ground. In the next ambushes, I saw several medium white sea-bream and some good mullets approaching. A large herd of mullets passed by me. Some of fish were big enough, but I could not risk shooting them... in case a bigger fish was in the area ??? In the next dive I landed among some stones. I was waiting something large to approach  me, but nothing appeared. At some point I felt a presence on my right. I turned slowly and saw a triggerfish (Balistes capriscus). It was not over a kilo and was swinging back and forth its fins and stayed still observing me. With its perfect variation it looked like a piece of the seabed. It was so close, that I could easily touch it with the speargun. It swam a little further standing meteoric again, looking at me. (6th Picture: The small triggerfish...). I turned the speargun a bit to get a better video shot. My movement scared it and disappeared into the blur. In another dive, I crawled on the bottom of the seabed trying to find a good spot to hide. I stopped behind a large stone and timidly emerged. I saw a movement about three meters away from me. I saw a fish tail disappearing in the blurry waters.

"Probably a big mullet...." I thought and focused on the movement I just saw. The fish turned and swam towards me. It was not a mullet. It was spiky and pointed like a big needle fish. It was a nice barracuda. It approached me and as it turned away, I pulled the trigger. The spear hit the fish low in its bely and the underwater sprinter did everything possible to free itself. Fortunately, the entire spear had passed through barracuda's body and it was hanging along its body. I freed the reel, allowing the fish to swim without any opposition, since my shot was not good and the fish could be torn and lost. I wanted the fish to be tired. Indeed, the barracuda made sharp turns and summersaults, which could be envied by the best athletes. I calmly handled the fish, that did not give up. In the blurry waters, from time to time I saw the silver fish shaking its body and the spear shinning, as the fish was dragging it along. In a desperate attempt, the barracuda rushed at me and turned around me, tangling both of us with the speargun's rope. This would give the fish the opportunity to increase the pressure on the rope and probably be released. Unfortunately for it, the barracuda came very close to me and I grabbed it first from the neck and then from its gills. Game over. (7th Picture: The two kilos sprinter...) I arranged the two kilos barracuda and at that moment my fishing expedition had ended, although I had plenty of time at my disposal. Happy and thanking the Heavens for Their wonderful gifts, I did not realised when I swam the long distance and reached to my car. I looked around so none could see me, I put on my clothes and left for home. There, after taking the necessary photos, I cleaned the fish as well. I was surprised that the sea-bass had swallowed a crab. (8th Picture: It eats crab too!!!). This was the first time I had seen such a thing. The strangest thing I had ever found in a fish's stomach, was many years ago, in a similar size sea-bass, I had found a lizard !!! (9th Picture: The two big ones!!!)

P.S. The night ended by telling my friend Theodore what happened during my fishing expedition.... (10th Picture: All the trophies together...)

Ακολουθώντας την διαίσθησή σου...

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Following your intuition....

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ  

Το lockdown του κορονοϊού για την ερασιτεχνική αλιεία έλαβε τέλος (προς το παρόν τουλάχιστον). Την επόμενη στιγμή που το έμαθα, ετοίμασα τα ψαρικά και παίρνω τηλέφωνο τους κολλητούς. Δυστυχώς κανένας δεν μπορούσε κι έτσι αποφάσισα να πάω για ένα ρηχό ψάρεμα μόνος μου σε θολά νερά. Ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά κι εγώ σκεπτόμουν λαβράκια. Από βραδύς όμως μου είχε καρφωθεί μια ιδέα στο μυαλό μου. Να μην πιάσω μικρά ψάρια και ούτε κεφάλους, εκτός κι αν ήταν πολύ μεγάλοι. Έτσι τα φόρτωσα όλα και χαράματα ξεκίνησα για τον προορισμό μου. Φυσούσε ένα απαλό νοτιαδάκι και έκανε αρκετό κρύο. Ντύθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και βούτηξα. Ο ουρανός φορτωμένος με σκούρα σύννεφα. Ήταν βέβαιο ότι σε κάποια στιγμή θα έβρεχε καρεκλοπόδαρα. Τα νερά ήταν θολά, πολύ θολά. Ειδικά όπου ο βυθός ήταν αμμώδης τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Άλλο που δεν ήθελα και ξεκίνησα τα καρτέρια μου. 

"Όπως είπαμε Ζάχο, όχι μικρά και κεφάλους...." σκέφτηκα. Προχώρησα λίγο πιο κάτω, όταν ένα μεγάλο κοπάδι από ωραίους κεφάλους εμφανίστηκε από κάτω μου.

Λες και το ήξεραν.....

"Είπαμε δεν πιάνουμε κεφάλους σήμερα..." σκέφτηκα και βούτηξα, αφού γύρισα ανάποδα την υποβρύχια κάμερά μου. Το κοπάδι μεγάλο με μεγάλους κεφάλους λες και ήξερε ότι δεν θα έριχνα. Πέρασαν από κάτω μου και χάθηκαν μέσα στην θολούρα, όταν βούτηξα για να πάρω ένα καλύτερο πλάνο. Ήταν καμιά τριανταριά μεγάλα ψάρια και θα μπορούσα να είχα ρίξει από την επιφάνεια εύκολα και με επιτυχία. Λίγο πιο κάτω, ενώ είμαι στην επιφάνεια, είδα μέσα στην θολούρα ασημένιες λάμψεις. Κέφαλοι... Βούτηξα και καρτέρεψα, πάλι με την υποβρύχια κάμερα ανάποδα, για να δω πόσο κοντά μου θα έρχονταν τα ψάρια. Προσγειώθηκα στον θολό βυθό και περίμενα. Το κοπάδι με πλησίασε λίγο καχύποπτο. Καθώς περνούσαν τα δευτερόλεπτα κι εγώ δεν κουνιόμουν, άρχισαν να ηρεμούν. Πέρασαν από μπροστά μου αλλά λίγο μακριά. Μετά εμφανίστηκαν από τα δεξιά μου κι έκαναν έναν κύκλο γύρω μου πιο κοντά. Κάποια ψάρια αν τέντωνα το χέρι μου μπορεί και να τα ακουμπούσα. 

"Όχι σήμερα...." υπενθύμισα στον εαυτό μου. Συνέχισα τα καρτέρια μου, όταν πρόσεξα ένα παραλλαγμένο μπαρμπούνι, ανάμεσα σε κάτι πέτρες. Ανάδυση, γρήγορη εισπνοή. Βούτηξα κοντά του και περίμενα. Όταν χαμήλωσε τα ραχιαία του πτερύγια το πλησίασα. Έφτασα πολύ κοντά του, σχεδόν το ακούμπησα με την υποβρύχια κάμερα. 

Τέλεια παραλλαγή... αλλά οι ψείρες ξέρουν....

Τότε ξεκόλλησε από τον βυθό με σηκωμένα τα ραχιαία πτερύγια του, σημάδι ότι ανησυχεί. Είχε και δύο ψείρες πάνω του. Η μία ήταν πολύ μεγάλη και η δεύτερη μικρούλα. Είναι παράσιτα που ζουν εις βάρος όπου κολλήσουν, καταλήγοντας τελικά να σκοτώσουν το ψάρι, ειδικά αν αυτό είναι μικρό, όπως το εν λόγω μπαρμπούνι. Χάθηκε πίσω από τις πέτρες κι εγώ το άφησα στην ησυχία του. Είχα αρχίσει να αμφιβάλω για τα σημερινά μου πλάνα. Μήπως έπρεπε να ρίξω σε όποιο ψάρι μου άρεσε???? Αποφάσισα να ακολουθήσω λίγο ακόμη την διαίσθησή μου. Παρατήρησα μια κίνηση μπαρμπουνιών και είπα να βουτήξω για ένα ακόμη πλάνο. Γύρισα την υποβρύχια κάμερα ανάποδα, πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Προσγειώθηκα στον θολό βυθό και περίμενα. Δύο μπαρμπούνια με συνοδεία από άλλα ψαράκια με πλησίασαν. Ειδικά το μεγαλύτερο, ήρθε πολύ κοντά να επιθεωρήσει το παράξενο ον που καθόταν πάνω στον βυθό μπροστά του ακίνητο. Τα ακολούθησα με την υποβρύχια κάμερά μου. Πότε-πότε χαλάρωνε κατεβάζοντας τα ραχιαία πτερύγιά του κι άλλες φορές τα σήκωνε δείχνοντάς μου την ανησυχία του. Έστριψαν πηγαίνοντας προς την αντίθετη πλευρά, αλλά ήταν αρκετά μπερδεμένα και δεν ήταν σίγουρα τι να κάνουν. Σταματούσαν, με κοιτούσαν, ξανά ξεκινούσαν για να σταματήσουν και πάλι, γύριζαν να με κοιτάξουν... 

Ένα μπερδεμένο μπαρμπούνι!!!

Ένα ακόμη μπαρμπούνι τα ακολούθησε και στο βάθος πρόσεξα μια μικρή τσιπούρα. Συνέχισα να παρακολουθώ τα μπαρμπούνια καθώς άλλαζαν την κατεύθυνσή τους αμήχανα, μέχρι που αποφάσισαν να φύγουν. Ευχαριστημένος από το όλο πλάνο, καθώς γυρίζω να δω από την άλλη μεριά, βλέπω τρεις τσιπούρες. Ειδικά οι δύο πρώτες είναι ωραία ψάρια κοντά στα δύο κιλά. Έχω βολή, αλλά κρατώ τα ψαροτούφεκό μου ανάποδα!!! Μου βγήκαν τα μάτια!!! 

Εδώ μου "βγήκαν" τα μάτια!!!

Δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Αν γύριζα το ψαροτούφεκο, σίγουρα θα τα τρόμαζα χωρίς καμία επιτυχία. Απλά περίμενα να φύγουν οι τσιπούρες για να μην τις τρομάξω. Όταν τις έχασα από το οπτικό μου πεδίο, αναδύθηκα όσο πιο ήρεμα μπορούσα χωρίς πολλές κινήσεις.

"Αυτά μάλιστα... αξίζει να προσπαθήσω..." σκέφτηκα. Η διαίσθησή μου είχε δίκιο. Αν είχα ρίξει στους κεφάλους ή στα μπαρμπούνια, σίγουρα δεν θα έβλεπα καν τις τσιπούρες... Πλακώθηκα στα καρτέρια, προσπαθώντας να είμαι όσο πιο καλά κρυμμένος γινόταν. Σε ένα από τα πολλά καρτέρια που ακολούθησαν, προσγειώθηκα δίπλα σε κάποιες πέτρες. Χώθηκα όσο πιο πολύ μπορούσα και περίμενα. Έχει περάσει πάνω από ένα λεπτό όταν διαπιστώνω αριστερά μου και λίγο ψηλότερα περνά μια ωραία τσιπούρα. Το ψάρι δείχνει να μην με έχει πάρει χαμπάρι ή ψάχνει να με βρει. Σημαδεύω και πατώ την σκανδάλη. Το ψάρι σοκάρεται για δέκατα του δευτερολέπτου, αλλά μετά παίρνει δρόμο ξετυλίγοντας με φρενίτιδα το σχοινί του μουλινέ. Σίγουρος για την βολή μου, κοντράρω το ψάρι που τρέχει σαν δαιμονισμένο δεξιά-αριστερά. Τραβώ το ψάρι κοντά μου, αλλά εκείνο αντιστέκεται. Μετά από μερικά λεπτά παίρνω στην αγκαλιά μου μια δίκιλη τσιπούρα (1,9 κιλά). 

Αγκαλιά με την βασίλισσα του χειμώνα!!!

Βασικά το ψάρεμά μου μόλις είχε τελειώσει. Είμαι πολύ χαρούμενος για την σύλληψη αυτού του υπέροχου ψαριού, αλλά περισσότερο για το ότι η διαίσθησή μου είχε δίκιο. Έκανα μερικά καρτέρια μήπως... Σε ένα καρτέρι κι ενώ περιμένω, η ματιά μου πιάνει μια κίνηση μέσα στην θολούρα στα αριστερά μου. Γυρίζω και βλέπω ένα δίκιλο λαβράκι να στρίβει για να φύγει. Το ψάρι είχε έρθει να με δει από πίσω μου. Στρίβω το ψαροτούφεκο σχεδόν 180 μοίρες. Το ψάρι όμως δεν στέκεται ούτε για λίγο, όπως συνήθως κάνουν τα λαβράκια πριν φύγουν. Εγώ αλληγόρισα για δέκατα του δευτερολέπτου να πατήσω την σκανδάλη κι έτσι έχασα το ψάρι μέσα στην απίστευτη θολούρα. Άρχισα να κολυμπώ προς την παραλία όπου είχα παρκάρει, όταν είδα μια μουρμούρα να κολυμπά περίπου ένα μέτρο πάνω από τον βυθό??? Πλησιάζω όσο πιο ήρεμα μπορώ, κουνώντας ελάχιστα τα πέδιλά μου. Το ψάρι δείχνει αμέριμνο να κόβει βόλτες. Όταν ήμουν εντός πεδίου βολής, πήρα μια ανάσα και βούτηξα. Άφησα το βάρος μου να με βυθίσει αποφεύγοντας τις πολλές κινήσεις. Η μουρμούρα έτριψε αργά-αργά, δίνοντάς μου μεγαλύτερο στόχο. Σημάδεψα κι έπιασα το δεύτερό μου ψάρι. 

Η αμέριμνη μουρμούρα...

"Ένα ακόμη δώρο..." είπα στον εαυτό μου και κολύμπησα προς την παραλία. Όμως μια κίνηση στον βυθό μου τράβηξε την προσοχή. Ήταν μια πολύ μεγάλη Καρέτα-καρέτα. Βούτηξα και την πλησίασα. Με το που έκανα να την πλησιάσω, πήρε δρόμο. Σταμάτησα για λίγο κι εκείνη ηρέμησε και την πλησίασα κι άλλο αργά-αργά. Αλλά δεν με άφησε να την πιάσω, απλά κατάφερα να την ακουμπήσω.

Τέλος για σήμερα...

Κούνησε τα πτερύγιά της και έφυγε για τα βαθιά κι εγώ για την επιφάνεια. Τότε ξέσπασε και η καταιγίδα. Έβρεξε για περίπου είκοσι λεπτά. Έριξε πολύ νερό. Μέχρι να βγω είχε τελειώσει η βροχή. Τράβηξα τις φωτογραφίες που ήθελα, άλλαξα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής μασουλώντας τους εκλεκτούς μεζέδες της Σταυρούλας.

 

Υ.Γ. Την τσιπούρα την απολαύσαμε μερικές μέρες αργότερα στο σπίτι των φίλων μας, Θοδωρή και Μαρία μαζί με τους υπόλοιπους εκλεκτούς μεζέδες που είχαν φτιάξει!!! 

Με καλή παρέα...

Translation of the above article. 

Title: Following your intuition....

Photo-video: Zacharias Skevofilax

The lockdown due to coronavirus for amateur fishing was over (at least for now). The next moment I found this out, I prepared my fishing gear and called my fishing bodies. Unfortunately, none of them could join me, so I decided to go alone for shallow spearfishing in murky waters. In the heart of the winter, I was thinking about sea bass (Dicentrarchus labrax) spearfishing. But the night before the fishing trip, an idea had stuck in my head. I should not catch small fish and/or mullets (Mugil cephalus), unless they were very large. So I packed everything and drove at dawn for my destination. There was a gentle south wind but it was quite cold. I got dressed as fast as I could and dived.

The sky was loaded with dark clouds. It was certain that at some point it would rain cats and dogs. The sea was cloudy, very cloudy. Especially where the seabed was sandy, things were very difficult.

"As it was decided Zach, not small fish and mullets ...." I reminded to myself. I swam a little further down, when a large school of beautiful mullets appeared under me. 

"No mullets today ..." I said and dived, after turning my underwater camera around. It was a large in number school of mullets and some members were very big. They were swimming calmly as if they knew I would not shoot them. They passed under me and got lost in the blur. They were about thirty big fish and I could easily and successfully catch at least one of them from the surface. (1st Picture: It seemed they knew...) A little further down, while I was on the surface, I saw silver flashes in the blur. Mullets... I dived ambushing on the seabed, again with the underwater camera turned around, to see how close the fish would come. I landed on the muddy bottom and waited. A school of mullets approached me a little suspicious. As the seconds passed and I did not move, they began to calm down. They passed in front of me but they were a little far. Then they appeared to my right and circled around me and got closer. If I stretched my hand I could touch some of them.

"Not today ..." I reminded myself. I continued my ambushes, when I noticed a varied goatfish (Mullus surmuletus), among some stones. I emerged immediately, took a breath and dived at once. I dived near the fish and waited. When it lowered its dorsal fins (a sign that it was relaxed) I approached it. I got very close to the fish. I almost touched it with the underwater camera. (2nd Picture: Perfect variation... but the sea lice knew better...) Then it came off the seabed with his dorsal fins raised, a sign that he was worried. The goatfish had two sea lice   (Caligidae) on its body. One was very big and the second small. They are parasites that live at the expense of the host they get stuck, eventually ending up killing the fish, especially if it is small, as this goatfish. It got lost behind the rocks of the seabed.... I had begun to doubt my current decision. Should I pull the trigger at any fish I liked???? I decided to follow my intuition a little more. I noticed another goatfish movement and dived for another video-shot. I turned the underwater camera around once more, took a deep breath and dived. I landed on the muddy bottom and waited. Two goatfish accompanied by other small fish approached me. Especially the largest, came very close to inspect the strange being sitting on the seabed in front of it motionless. I followed their swimming path with my underwater camera. From time to time they would relax by lowering their dorsal fins and other times they would lift them showing me that they were worried. They changed direction, but they were quite confused and they did not know what to do. They stopped, they looked at me, started swimming again to stop again, they turned to look at me...(3rd Picture: A confused goatfish!!!). Another goatfish followed them and in the background I noticed a small gilt-head (sea) bream (Sparus aurata). I continued observing the goatfish as they changed direction awkwardly, until they decided to leave. Pleased with the whole outcome, I turned to see what was going on the other side, when I saw three gilt-head (sea) breams. Especially the first two were close to two kilos. I could easily shoot them, but my speargun was looking towards the opposite direction!!! I felt like my eyes popped out of my diving mask!!! There was nothing I could do. If I turned around the speargun, I would definitely scare them without any success. I just waited for the gilt-head (sea) bream to leave calmly. When I lost sight of them, I emerged as calmly as I could without much movement. (4th Picture: Seeing this, my eyes popped out!!!)

"These are worth trying ..." I thought. My intuition was right. If I had shot the mullets or the goatfish, I certainly would not have even seen the gilt-head (sea) breams... In one of the many ambushes that followed, I landed next to some rocks. I managed to hide as best as I could under the rocks and waited. It had been over a minute waiting, when I realised on my left and a little higher than my position, a nice gilt-head (sea) bream was swimming. The fish seemed that it did not realise my presence or it was looking for me. I aimed and pulled the trigger. The fish was shocked for tenths of a second, but then started swimming frantically, unrolling violently the rope of the reel. Confident of my shot, I reeled in the fish that run like a demon changing directions. I dragged the fish close to me, but it was resisting. After a few minutes I took in my arms a two kilos gilt-head (sea) bream (1.9 kg). (5th Picture: Embracing the queen of the winter!!!). Actually my fishing expedition was over. I was very happy to catch this wonderful fish, but more so that my intuition was right. I did some ambushes in case... In an ambush and while I was waiting, my gaze caught a movement in the murky waters on my left. I turned and saw a two kilos sea bass leaving. The fish had come from behind me to see me. I turned around the speargun almost 180 degrees. But the fish did not stoped for a moment, as the sea bass usually do before they disappeared. I hesitated for a split of a second to pull the trigger and so I lost the fish in the incredible blur. I started swimming towards the beach where I had parked my car, when I saw a striped sea-bream (Lithognathus mormyrus) swimming about one meter above the bottom??? I approached as calmly as I can, making the least possible movements. The fish seemed to be carefree and did not realised my presence. When I was in shooting range, I took a breath and dived. I let my weight to sink me, avoiding any movements. The striped sea-bream turned slowly, giving me a bigger target. I aimed and pulled the trigger and caught my second fish.(6th Picture: The carefree striped sea-bream...)

"Another gift ..." I said to myself and swam to the beach. But a movement at the bottom caught my attention. It was a very big loggerhead sea turtle (Caretta-Caretta). I dived and approached it. As I got closer, the sea turtle took off. I stopped swimming for a while and the sea turtle calmed down, so I approached it slowly again. But the sea turtle did not let me to grab it. I just managed to touch it. The sea turtle moved its fins and left for the deep blue waters, while I swam for the surface.(7th Picture:Touch and go...) At that moment, the storm broke out. It rained for about twenty minutes. It poured a lot of water. By the time I got out, the rain had stoped. I took the photos I wanted, changed and hit the road back home, chewing on Stavroula's fine delicacies.(8th Picture: Done for today...)

P.S. Few days later, we enjoyed the gilt-head (sea) bream at the house of our friends, Theodore and Maria along with the other exquisite appetisers they had cooked!!! (9th Picture: Enjoying....)

Στο παραπέντε....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: The last minute... 

Φωτογραφία -  video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

Το lockdown είχε ανακοινωθεί ότι θα ίσχυε από το βράδυ της ίδιας ημέρας. Έτσι δεν έχασα χρόνο και έφυγα με το που τελείωσε η δουλεία μου. Είχα μόνο τρεις ώρες πριν νυχτώσει κι έτσι όπου φύγει-φύγει. Τα είχα ήδη φορτώσει όλα για να είμαι έτοιμος και έτσι τα κατάφερα. Με το που έφτασα τέσσερις φίλοι με περίμεναν. 

Οι τέσσερις.... φίλο μου...

Τέσσερις κορμοράνοι κολυμπούσαν σαν να ήθελαν να με προϋπαντήσουν. Τους χάζεψα για λίγο, ζήλεψα την ανεμελιά και την ελευθερία τους. Ούτε κορονοϊό, ούτε άλλες έγνοιες έδειχναν να έχουν. Έπλεαν ανάλαφροι μέχρι που βούτηξαν και τους έχασα. Δεν περίμενα να βγουν στην επιφάνεια, αλλά πήγα να φορέσω την στολή μου. Ετοιμάστηκα σε χρόνο ντε-τε και βούτηξα για να ξεδώσω. Έκανα μερικές βουτιές για να ζεσταθούν τα πνευμόνια μου και ξεκίνησα τα καρτέρια μου. Στο πρώτο κιόλας καρτέρι, ενώ έχω ξαπλώσει πάνω στα φύκια, διακρίνω έναν σκούρο όγκο μπροστά μου. Κοίταξα καλύτερα και διέκρινα τι ήταν. Μια μικρή χελώνα η οποία είχε πάρει χαμπάρι την παρουσία μου. Γύρισα την κάμερα και σύρθηκα πάνω στα φύκια, πλησιάζοντας την χελώνα σιγά-σιγά. 

Η μικρή χελώνα..

Καθώς την πλησίασα, άρχισε σιγά-σιγά να επιταχύνει μέχρι που εξαφανίστηκε στο βαθύ γαλάζιο. Την αποχαιρέτησα και γύρισα στο ψάρεμά μου. Στο επόμενο καρτέρι πάνω στα φύκια, διακρίνω στο βάθος έναν καλό κέφαλο.

"Είναι μακριά... για να δούμε θα πλησιάσει???" αναρωτήθηκα. Περίμενα στο πόστο μου και ο κέφαλος ερχόταν προς το μέρος μου. Προχώρησε κι άλλο, τσιμπολόγησε μερικές φορές κάτι από τον βυθό. Μετά σηκώθηκε για να με δει καλύτερα, αλλά αυτό ήταν και το μοιραίο λάθος του. Είχα πολύ μεγάλο στόχο και τον πέτυχα. Ο κέφαλος προσπάθησε να φύγει αλλά ήταν αργά. Έτσι έπιασα το πρώτο ψάρι της ημέρας που ήταν πάνω από κιλό (1200 γρ.). 

Το πρώτο της ημέρας...

Ξανά καρτέρι στο τέλος της φυκιάδας. Ενώ περιμένω και δεν έχω δει τίποτα, ένας κέφαλος εμφανίζεται μπροστά μου. Το ψάρι είχε έρθει χαμηλά πάνω από τον βυθό τρώγοντας κι λόγω της θολούρας δεν τον πήρα χαμπάρι. Έκανε ένα μοιραίο λάθος. Αντί να φύγει για τα βαθιά και να τον χάσω, έστριψε για να με δει. Έτσι μου έδωσε μεγάλο στόχο και εγώ έπιασα έναν ακόμη κέφαλο του κιλού. Συνέχισα τα καρτέρια μου όταν παρατήρησα κάτι παράξενο στον αμμώδη βυθό. Στον επίπεδο βυθό, σε πολλές μεριές υπήρχαν λοφάκια από άμμο. Ένα μάλιστα ήταν διπλό. 

???

Έκανα καρτέρια αλλά δεν είδα τον κατασκευαστή. Πλησίασα τον διπλό λοφίσκο και περίμενα λίγο μήπως δω τον δράστη. Όταν αναδύθηκα είδα μια μικρή τρύπα στην κορυφή του διπλού λoφίσκου.

"Μάλλον ο κατασκευαστής είναι μέσα..." σκέφτηκα και προχώρησα παρακάτω. Καρτέρι στο καρτέρι περνούσε η ώρα όταν φάνηκαν στο βάθος μουρμούρες. Βουτώ και προσγειώνομαι στα όρια της φυκιάδας. Όμως οι μουρμούρες δεν πλησίαζαν. Περίμενα λοιπόν μήπως και... όταν ήρθε δίπλα μου μια κατσούλα. 

Η περίεργη κατσούλα...

Είναι ένα ροζ ψαράκι με σιέλ γραμμές σαν Αγγλικό σίγμα, κάθετες στο σώμα της. Περίμενα να δω τι θα κάνει. Με περιεργάστηκε την πρώτη φορά από κάποια απόσταση. Μετά γύρισε πάλι, πλησίασε την υποβρύχια κάμερα κι έριξε μια ματιά. Προχώρησε προς τα λάστιχα του ψαροτούφεκου λες και ήθελε να τα τσιμπολογίσει. Έφυγε για να γυρίσει πίσω, έριξε μια γρήγορη ματιά και απομακρύνθηκε σαν αν σκεφτόταν: "Αρκετά με αυτόν τον περίεργο..." Καθώς κολυμπώ στην επιφάνεια διακρίνω μια ακόμη χελώνα Καρέτα-καρέτα. Βουτώ και την πλησιάζω. Αυτή είναι πολύ πιο μεγάλη από την προηγούμενη. Όταν έφτασα αρκετά κοντά της, ακολούθησε την κατηφόρα του βυθού και χάθηκε στο μπλε. 

Η μεγάλη Καρέτα-καρέτα

Το ευχάριστο είναι ότι φέτος έχω δει πάρα πολλές χελώνες Καρέτα-καρέτα στα ψαρέματά μου, σε σχέση με άλλες χρονιές.... Όμως εμφάνιση των μουρμούρων με είχε βάλει σε σκέψεις. Πήρα την απόφαση να μην κυνηγήσω άλλους κεφάλους. Εξάλλου ο βυθός είχε αλλάξει όψη και είχε γίνει βραχώδης. Εδώ τριγυρνούσαν λαβράκια και τσιπούρες άλλες φορές. Σε ένα καρτέρι κι ενώ δεν φαίνεται τίποτε σπουδαίο, μια μεσαία μουρμούρα με τάσεις αυτοκτονίας εμφανίστηκε μπροστά αλλά λίγο μακριά μου. Το ψάρι κολύμπησε νωχελικά παράλληλα προς εμένα. Μου έδωσε όλο τον απαιτούμενο χρόνο να σημαδέψω και να πιάσω την πρώτη μου μουρμούρα. Στο επόμενο καρτέρι ένα κοπαδάκι από μικρές γόπες με γυροφέρνουν. Περιμένω να δω κάποιον κυνηγό. Όμως ένα κοπάδι από κεφάλους εμφανίστηκε από τα δεξιά μου. Λες κι είχαν ακούσει την απόφασή μου και παρέλασαν μπροστά μου. Εγώ απλώς τους παρακολουθούσα για να έχω ένα καλύτερο πλάνο. Συνεχίζοντας και ενώ έχω κρυφτεί ανάμεσα σε κάτι βράχια και περιμένω, διακρίνω μακριά και λίγο πλάι μου μια μεγάλη ουρά. Έχει και σύννεφα άμμου τριγύρω από το ψάρι.

"Μάλλον είναι μεγάλη μουρμούρα..." σκέφτηκα. Αν αναδυόμουν και βουτούσα ξανά, σίγουρα θα την έχανα. Θα με έπαιρνε χαμπάρι.....Έτσι λοιπόν σύρθηκα όσο πιο ήρεμα μπορούσα, τραβώντας με τα χέρια μου και όχι κουνώντας τα πέδιλα μου, για να αποφύγω τους κραδασμούς και πλησίασα την μουρμούρα. Εκείνη όλη αυτήν την ώρα απλά έτρωγε, σκάβοντας τον βυθό σηκώνοντας σύννεφα άμμου. Μόνο όταν είχα πλησιάσει αρκετά κοντά της, σηκώθηκε να δει τι ήταν αυτό που αισθάνθηκε. Χωρίς να χάσω χρόνο της έριξα στο κεφάλι και έπιασα μια ωραία μουρμούρα.

 

Η μεγάλη μουρμούρα...

Στο τέλος του ψαρότοπου υπάρχει ένα μεγάλο πέτρινο ζάρι. Είναι κατασκευασμένο από μπετόν και το χρησιμοποιούσαν μάλλον για κάποια παλιά ιχθυοκαλλιέργεια. Οι αλυσίδες υπήρχαν ακόμη. Πλησίασα και βούτηξα πίσω από το ζάρι. Είδα κάτι λάμψεις στον βυθό. Σύρθηκα λίγο ακόμη κι όταν είδα πιο ήταν το μεγαλύτερο ψάρι, σημάδεψα κι έριξα. Έπιασα μια σάρπα. Την ήθελα για να δω την γεύση της στο σούσι που ήθελα να φτιάξω. Δεν είδα τίποτε άλλο και βγήκα έξω. Εκεί δίπλα, πάνω στα ψηλά βράχια της παραλίας με περίμεναν τρις από τους τέσσερις "φίλους μου". Δεν γνωρίζω αν ήταν οι ίδιοι πρωινοί μου φίλοι, αλλά αυτό έχει ελάχιστη σημασία. 

Τρις από τους τέσσερις???

Μπήκα στο αμάξι κι οδήγησα δυο κόλπους παρακάτω. Δεν είχα πολύ χρόνο γιατί νύχτωνε. Βούτηξα και προχώρησα στον λασπώδη βυθό. Λίγο πιο κάτω ήταν το "καλό σημείο". Βούτηξα και προχώρησα λίγο πιο βαθιά. Όταν έφτασα εκεί που νόμιζα ότι έπρεπε να είμαι, καρτέρεψα. Μέσα την θολούρα εμφανίστηκαν αρκετές σκιές. Έψαχνα την πιο μεγάλη, η οποία εμφανίστηκε ελαφρώς στα δεξιά μου. Δεν περίμενα κάτι άλλο κι έτσι έριξα στο λαβράκι. Είδα την λάμψη του, το σπαρτάρισμά του, αλλά τίποτε άλλο. Δεν υπήρχε η παραμικρή αντίσταση....

"Αστόχησα??? " αναρωτήθηκα..."Μα η βολή ήταν στον στόχο... Πόσες φορές όμως έχω αστοχήσει σε σίγουρους στόχους... Πάρα πολλές..." απάντησα στον εαυτό μου και μάζεψα το σκοινί που κατέληγε στην βέργα του ψαροτούφεκου. Όμως αισθανόμουν πιο βαριά την βέργα, καθώς μάζευα το σχοινί. Με ανυπομονησία το μάζεψα γρήγορα, όπου πάνω στην βέργα με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Όπως έστριψε το λαβράκι για να φύγει, η βέργα το πέτυχε πίσω στην πλάτη και του βγήκε ανάμεσα στα μάτια, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μου έφερε την παραμικρή αντίσταση κι εγώ νόμισα ότι είχα αστοχήσει. 

Επιτέλους...

Περιχαρής μάζεψα το πολύτιμο τρόπαιό μου και βγήκα. Άλλωστε είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Έβγαλα τις φωτό που ήθελα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Ποιος ξέρει πότε θα μπορέσω να ψαρέψω ξανά λόγω του lockdown? 

Τέλος για σήμερα...

Translation of the above article. 

Title: The last minute... 

Photo-video: Zacharias Skevofilax

The lockdown was announced and was going to be enforced late in evening of this day. So I did not want to lose this last opportunity and I left when my job was over. I had only three hours before nightfall. I had already loaded all my diving gear and drove away. When I arrived, four friends were waiting for me. (1st Picture:My four...friends...) Four cormorants were swimming as if they were waiting me. I gazed at them for a while, I envied their carelessness and freedom. Neither coronavirus nor any other worries seemed to bother them. They were floating as they were weightless, then dived and I lost them from my sight. I did not wait them to surface, but I went to put on my diving gear. I got ready in no time and dived at once. I did some shallow diving to warm up my lungs and started my ambushes. In the very first ambush, while I was lying on the seaweed, I saw a dark object in front of me. I took a closer look and saw what it was. A small loggerhead sea turtle (Caretta-caretta), that had seen me. I turned around my underwater camera and crawled on the seaweeds, slowly approaching the turtle.(2nd Picture: The small loggerhead sea turtle...) As I approached it, slowly began to accelerate until it disappeared into the deep blue. I goodbyed the small sea turtle and contιnued my spearfishing. In the next ambush on the seaweed, I saw in the background a good size mullet (Mugil cephalus).

"It's far away... let see if it will approach me???" I wondered. I maintained my position while the mullet continued approaching me. The mullet continued swimming towards my position, while nibbling the seabed. Then it got up to get a better look at me, but that was also its fatal mistake. I had a very big target in front of me and I got it. The mullet tried to swim away but it was too late. So I caught the first fish of the day that was over a kilo (1200gr.) (3rd Picture:The first one of the day...). Ambushing again at the end of the seaweed. While I was waiting, a mullet suddenly appeared in front of me. The fish was swimming very close to the sea floor while eating and due to the blurry water, I did not realised its presence. It made a fatal mistake. Instead of swimming to deep waters and definitely loose it, it swam around me to get a better look at me. So it gave me a big target and I caught another mullet about a kilo. I continued my ambushes when I noticed something strange on the sandy bottom. On the flat bottom, in many places there were small hills of sand. One of them was double           (4th Picture:???). I continued my ambushes trying to find out who was the builder of these sandy hills, but I did not find it. I approached the double hill, waiting to see the builder. As I emerged I saw a small hole in the top of the double hill.

"Probably the builder is inside ..." I thought and proceeded with my spearfishing. Ambush after ambush, the time passed when striped sea-breams (Lithognathus mormyrus) appeared in the background. I dived and landed on the seabed. But the striped sea-bream did not approach me. So I was waiting in case that... when a pearly razorfish (Xyrichtys novacula) swam next to me. (5th Picture: The curious pearly razorfish...) It is a pink fish with light blue lines like es, perpendicular to its body. I waited to see what it would do. It observed me from a distance. Then it turned, approached the underwater camera and glanced at it. It swam towards the speargun as if he wanted to take a bite off it. It left to turn back, took a quick glance and swam away as it was thinking: "Enough with this strange creature..." As I swam to the surface I saw another loggerhead sea turtle . I dived and approached it. This turtle was much larger than the previous one. When I got close enough to it, the turtle followed the deep slope of the seabed and got lost in the deep blue.(6th Picture:  The loggerhead sea turtle ). It is exciting that I have seen so many loggerhead sea turtles in my fishing trips this year, compared to other years. On the other hand, the appearance of the striped sea-breams put me in thoughts. So I decided not to chase any more mullets. Besides, the seabed had changed and become rocky. Sea basses (Dicentrarchus labrax) and gilt-head (sea) breams (Sparus aurata) used to roam here. In an ambush and while nothing great seems to appear, a medium size striped sea-bream with suicidal tendencies appeared in front but it was a bit away from me. The fish swam lazily parallel to me. It gave me all the time I needed to aim and finally caught my first striped sea-bream. At the next ambush, a flock of small bogue (Boops boops) surrounded me. I was expecting to see a predator. But instead a school of mullets appeared from my right. It was as if they knew my decision and paraded in front of me. I was just followed them with the underwater camera to get a better video. Continuing and while I was hiding among some rocks and waited, I saw a big tail a bit far from me. Sand clouds were all around the fish.

"It's probably a big striped sea-bream..." I thought. If I emerged and dived again, I would definitely scared it. It would realise my presence..... So I crawled as calmly as I could, pulling my body with my hands and not using my fins to swim in order to avoid any vibration as I was approaching the striped sea-bream. All this time the fish was eating, digging the seabed creating sand clouds. Only when I got close enough to the fish, the striped sea-bream got up to see what it was approaching. Without wasting any time, I shot the striped sea-bream on its head and caught a nice fish.     (7th Picture: The big striped sea-bream...). At the end of the fishing spot there is a large stone that looked like a dice. It was made of concrete and was probably used for some old aquaculture. The chains were still there. I approached and dived behind the dice. I saw some flashes, in the blurry waters, at the sea floor. I crawled a little more, when I saw the biggest fish, I aimed and pulled the trigger. I caught a salema porgy (Sarpa salpa). I wanted to make a sushi with the salema porgy, wondering how it would taste. I did not see something else worth catching and went out. Right there, on the high rocks of the beach, three of my four "friends" were waiting for me. I do not know if they were my morning friends, but that did not matters at all. (8th Picture: Three out of four???). I got in the car and drove a couple kilometres further down. I did not have much time because it was getting dark. I dived and landed on the muddy bottom. A little further down was the "best spot". I dived and descend a little deeper. When I got to the spot where I thought I should be, I waited on the seabed. Several shadows appeared in the blur. I was looking for the biggest one, which appeared slightly to my right. I was not expecting anything else so I pulled the trigger at the sea bass. I saw its shine, its writhe, but nothing else. There was not the slightest resistance ...

"Did I miss ???" I wondered... "The shot was on the target... But how many times have I missed at targets that I was sure of the outcome... Too many ..." I answered myself and reeled in the rope that was connected to the spear. But I felt it heavier as I reeled in the rope. With impatience I reeled it in quickly, where a pleasant surprise was waiting me. As the seabass turned to leave, the spear stroke it in the back and came out between its eyes, killing it instantly. That was the reason why I did not feel the slightest resistance and I thought I had missed. (9th Picture: At last...). Happily I picked up my precious trophy and left. Besides, it was getting dark. I took the photos I wanted and took the road back home. Who knows when I will be able to fish again because of the lockdown? (10th Picture:Done for today...)

Άστεγα Χριστούγεννα....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: Homeless Christmas... 

Φωτογραφία: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ

....με ανάμεικτα συναισθήματα ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο...

Όλα άρχισαν με το lockdown... Από ότι είπαν οι ειδικοί, επιτρεπόταν το κολύμπι ανοικτής θαλάσσης, αλλά απαγορευόταν η κάθε είδους ερασιτεχνική αλιεία!!! Έτσι λοιπόν βρήκα μια παραλία στην περιοχή μου και ξεκίνησα τις προπονήσεις μου. Που να ήξερα τι θα ακολουθούσε!!! Πήγαινα περίπου 2 με 3 φορές την εβδομάδα και κολυμπούσα. Έκανα τις βουτιές μου, τις άπνοιές μου και χάζευα τα ψάρια που περνούσαν τριγύρω μου. Σχεδόν κάθε φορά που πήγαινα για βουτιά, έψαχνα μήπως υπήρχε κάποιο καλύτερο μέρος για να βουτήξω. Έτσι μια μέρα πήγα στο τέρμα της παραλίας. Εκεί συνάντησα δύο ανθρώπους να λιάζονται στο ζεστό χειμωνιάτικο ήλιο. Τους χαιρέτησα και πήγα σε μια γωνιά να ντυθώ. Χωρίς να με πλησιάσει, ο ένας μου έπιασε την κουβέντα. Μιλήσαμε κυρίως για το ψάρεμα και του άρεσαν ιδιαίτερα τα μακριά μου πέδιλα. Βουτούσε κι εκείνος στο παρελθόν, αλλά δεν μπορούσε πια, γιατί τον πονούσε το πόδι του. Καθώς ντυνόμουν είδε την μπλε σαπουνάδα στο μπουκάλι και την πέρασε για γαλαζόπετρα. Με πολύ ευγένεια μου έκανε την σύσταση να μην την χρησιμοποιήσω για τα χταπόδια, γιατί καταστρέφονται τα θαλάμια τους. (Οι στολές που χρησιμοποιώ χρειάζονται σαπουνάδα ή να βραχούν καλά για να φορεθούν, αλλιώς θα σκιστούν). Χαμογέλασα και του εξήγησα την χρήση του γαλάζιου υγρού. Ένα δυνατό γέλιο ακούστηκε και μετά μου ζήτησε συγνώμη. Εγώ τους χαιρέτησα και βούτηξα.... Συναντηθήκαμε πολλές φορές καθώς περνούσαν οι μέρες, οι εβδομάδες. Ήταν δύο άστεγοι που έμεναν σε ένα ερειπωμένο χάλασμα. Σπίτι δεν το έλεγες. Αυτοί οι δύο που στο ήλιο δεν είχαν μοίρα, είχαν μαζέψει και περιποιόντουσαν τέσσερα αδέσποτα σκυλιά!!! 

Ο Μιλτιάδης & εγώ...

Ο Μιλτιάδης ήταν ο πιο ομιλητικός και ο φίλος του από την Αίγυπτο τον έλεγαν Μάρκο. Είπαμε πολλά, διηθηθήκαμε ο ένας στον άλλον ιστορίες. Εντύπωση μου έκανε η αξιοπρέπεια των δύο. Θα μπορούσαν να ζητάνε κάθε φορά που τους συναντούσα, τα πάντα. Όμως, όσες φορές τους ρώτησα αν χρειάζονταν κάτι, η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: "Τίποτα, να' σαι καλά" !!!

Αυτό ήταν ένα μάθημα ζωής. Είναι δυνατόν εν έτη 2020 να υπάρχουν άστεγοι στην Ελλάδα, στον Δυτικό πολιτισμό; Που είναι άραγε αυτός ο πολιτισμός μας; Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται δεξιά και αριστερά άσκοπα και δεν μπορούν να εξαλείψουν την πείνα;

Ρε παιδιά, που πήγε εκείνο το "Αγαπάτε Αλλήλους"???

Ο Μάρκος...

Μια από τις ημέρες που τους επισκέφθηκα, τους πήρα ότι μου ήρθε στο μυαλό. Με πολύ δυσκολία κατάφερα να τους πείσω να τα πάρουν. Βλέπετε δεν μου έλεγαν τι χρειάζονταν κι έτσι έπρεπε να το μαντέψω.... Μετά από αρκετή ώρα γύρισα σπίτι. Με είχε πιάσει και μια λιγούρα κι άνοιξα το ψυγείο. Δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Ένιωσα τέτοια ντροπή που το έκλεισα χωρίς να πάρω κάτι. Άλλοι να μην ξέρουν τι έχουν κι άλλοι να μην έχουν ένα πιάτο φαΐ.... Δεν εννοώ να ζήσουμε μέσα στην μιζέρια. Δεν εννοώ να απαρνηθούμε τα χρήματα. Τα χρήματα στην εποχή που ζούμε είναι μια πολύ δυνατή ενέργεια. Αν την απαρνηθείς τότε θα απομακρυνθεί, και τα βιώματα από την έλλειψή της δεν θα είναι και τόσο ευχάριστα. Από την άλλη αν γίνουμε σκλάβοι της, τότε χάσαμε όλο το μεγαλείο αυτής της ενέργειας. Γιατί αυτή η ενέργεια κρύβει ένα τεράστιο μεγαλείο μέσα της. Αν χρησιμοποιηθεί κατάλληλα, μπορεί να απαλύνει τον πόνο πολλών συνανθρώπων μας. Τότε αυτό που θα νιώσεις είναι τόσο σπουδαίο, τόσο μαγικό... Τότε γεύεσαι την πραγματική αξία αυτής της ενέργειας, αλλά με μια προϋπόθεση.  Ότι κάνουμε, το κάνουμε για τον συνάνθρωπό μας κι όχι για να μας πουν μπράβο, γιατί τότε ότι κάναμε δεν μετράει. Είναι σαν να μην κάναμε τίποτα. Ωφελείται ο αποδέκτης μεν, αλλά στο δικό μας ταμείο δεν μπήκε τίποτα δε. Βλέπετε Αυτοί που Είναι εκεί ψηλά, Μπορούν και διαβάζουν τις καρδιές μας, Μπορούν και Γνωρίζουν τον λόγο της κάθε μας πράξης. Όπου λοιπόν εμφανίζεται ο εγωισμός, δεν μετράει υπέρ μας η καλή πράξη, όσο μεγάλη κι αν ήταν. 

Ας αρπάξουμε την ευκαιρία και να αδράξουμε στις φετινές γιορτές το Πνεύμα των Χριστουγέννων, δείχνοντας καλοσύνη στους συνανθρώπους μας. Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Υπάρχει μια πανδημία που μας επηρεάζει όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής ή/και οικονομικής τάξης. Η κλιματική αλλαγή τα ίδια. Ο χρόνος κυλά πολύ πιο γρήγορα. Έχουμε την αίσθηση ότι έχουμε λιγότερο χρόνο καθημερινά. Κι έτσι είναι. Με κάθε δευτερόλεπτο που περνά, ο χρόνος μας πάνω στην Γη μειώνεται. Δεν έχουμε έρθει για να ζήσουμε απ' αόριστον εδώ στον χωμάτινο αυτόν κόσμο. Καλούμαστε να αποφασίσουμε με ελεύθερη βούληση, τι πορεία θα ακολουθήσει ο καθένας μας. Μόνο που εδώ λαμβάνονται υπόψη οι πράξεις μας, γιατί κάνουμε ότι κάνουμε, και όχι τα ευχολόγια και οι φανφάρες που είναι τόσο έντονες στην εποχή μας. Είμαστε τόσο ευλογημένοι, ας μην επιλέξουμε να ζούμε στην μιζέρια.....

Με αυτές τις σκέψεις και προβληματισμούς, σας εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου Καλά Χριστούγεννα και ένα Φωτισμένο Νέον Έτος. 

Translation of the above article. 

Title: Homeless Christmas...

Photo: Zacharias Skevofilax

... with mixed feelings I started writing this article... 

It all started with the covid 19 lockdown... The experts decided: swimming in the open sea was allowed, but amateur fishing was forbidden!!! So I found a beach close-by and started my training. I had no idea what was going to follow!!! I was going about 2 to 3 times per week and dived. I did my dives, my ambushes (without a speargun) and I was looking around as the fish were passing-by me. Almost every time I went for diving, I wondered if there was a better place to dive on this sea shore. So one day, I went to the far end of the beach. There I saw two people sunbathing under warm winter sun. I greeted them and went to a corner to get dressed. Without approaching me, one of them started a conversation. We mainly talked about fishing and he especially liked my long diving fins. He used to dive in the past, but he could no longer, because his leg was hurt. While I was getting dressed, he saw the blue soap in the bottle and thought it was a blue chemical that was used to catch octopus. Very kindly advised me not to use it for octopuses, because their chambers would be poisoned. (The diving uniforms I use, need soap suds or need to get very well wet to wear them, otherwise they will be torn). I smiled and explained to him the use of the blue liquid. I heard a loud laugh and then he apologised to me. I greeted them and dived.... We met many times as the weeks passed. They were two homeless people living in some ruins. You could not call these ruins home. These two who had practically nothing, had gathered and took care four stray dogs!!! Miltiades was the most talkative one and his Egyptian friend was called Marco. (1st Picture: Miltiades & me...) We talked a lot, telling each other stories. I was impressed by their dignity. They could ask for many things/goods every time I met them. But every time I asked them if they needed something, the answer was always the same. Nothing, thank you!!! This was a life-time lesson. How is it possible in 2020 to have homeless people in Greece, in Western civilisation? Where is our civilisation? Hundreds of millions of euros are spent unnecessarily and cannot eradicate hunger? Hey guys, where did that: "To Love Each Other" go ???             (2nd Picture: Markos...)

One of the days I visited them, I brought them what ever I thought they might needed. It took me a while to persuade them to take the goods I brought them. They never told me what they needed and so I had to guess.... After a while I returned to my home. I was a bit hungry and I opened the refrigerator. I did not know what to choose to eat. I felt so ashamed that I closed it without eating anything. Others do not know what they have in their possession and others do not have a single plate of food... I do not mean to live in misery. I do not mean to give up money. Nowdays, money is a very powerful energy. If you deny the money-energy, then it will move away and the experiences of its absence will be unpleasant. On the other hand, if we become its slaves, then we have lost all the greatness of this energy, since it is hidden inside it. When used properly, it can alleviate the pain/sores of many of our fellow human beings. Then you will feel so great, so amazed... At that point, you have tasted the true value of this energy. 

But this must be done under the following condition. Whatever we do, we do it for our fellow man and not to be applauded, because then what we did, does not count for us. It's like we did nothing. You see, Those Who are up above, They are able reading our hearts. They know the reason of our every action. So whenever egoism appears in good deeds, no matter how great these deeds may be, they do not count in our favour.

Let us seize the opportunity and let us seize the Christmas Spirit by showing kindness to our fellow human beings. It's all we have. There is a pandemic that affects us all, regardless of social and/or economic status. The climate change affects us too. Time flows much faster. We are experiencing the feeling that we have less time every day. And so it is. With each passing second, our time on Earth decreases. We did not come to live indefinitely in this world. We are called to decide, based on our free will, what path each of us will follow. Here only our actions are taken into account and not what we declare doing.

We are so blessed, let us not choose to live in misery ....

With these thoughts and questioning, I wish you from the bottom of my heart Merry Christmas and an Enlighten new Year.