Κρύα και θολά, αλλά το μεγάλο ξέφυγε... In cold & murky waters, but the big one escaped....

You may find this article in English at the end of the Greek version.

Title: In cold & murky waters, but the big one escaped....

Video & Φωτογραφία : Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος. Οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν επηρεάσει κατά πολύ την ορατότητα. Εγώ όμως τον χαβά μου. Θα ψάρευα ένα πετρώδες τόπο και μετά θα πήγαινα στην λάσπη. Έτσι ονομάζω ένα πολύ αγαπητό μου μέρος, το οποίο σχεδόν πάντα είναι θολό. Πήρα λοιπόν το 100αρι ψαροντούφεκο και βούτηξα για να ξεχαστώ. Κολύμπησα να περάσω ένα φαρδύ κομμάτι άμμου. Υπήρχε όμως κάτι που από μακριά δεν τέριαζε με το περιβάλλον, παρόλο που είχε την ίδια απόχρωση. Κοιτώντας καλύτερα παρατήρησα ένα μικρό χταπόδι έχει βγει πρωινό σεργιάνι για να βρει κάποιον μεζέ. Το έπαιζε ψόφιος κοριός, μέχρι που το πλησίασα. Τότε φούσκωσε για να φανεί μεγαλύτερο κι όταν συνειδητοποίησε ότι το κόλπο δεν έπιασε, πήρε δρόμο και το έχασα. 

Ψάχνοντας πρωινό μεζέ!!!

Χαμογέλασα, συνέχισα κι έφτασα στα βράχια. Ο κυματισμός ήταν απαλός και δεν μου προκαλούσε ιδιαίτερα προβλήματα. Στο πρώτο κιόλας καρτέρι και ενώ σέρνομαι πίσω από κάποια βράχια, μεταξύ των άλλων, μου ήρθε ένα κοπαδάκι από μπαρμπούνια να με δει. Κάθισαν για λίγο, αλλά ένα τρομαγμένο ψαράκι τα έκανε να φύγουν, αν και εμφανίστηκαν διστακτικά στο τέλος της βουτιάς. Τα χάζεψα λίγο και προχώρησα παρακάτω. 

Η μπαρμπουνο-παρέα...

Ο ήλιος είχε ανατήλει και από τα τρύπια μπαλώματα των συννέφων, πότε-πότε ζέστενε το παγωμένο ξημέρωμα. Σε ένα από τα αναρίθμητα καρτέρια μου, προσγειώνομαι δίπλα σε έναν βράχο. Σέρνομαι μπροστά και πάνω στην στροφή υπάρχει ένα μεγάλο κοπάδι από σάρπες και γερμανούς. Το κοπάδι τρομάζει και αρχίζει σιγά-σιγά να φεύγει. Περιμένω λίγο για να μην τρομάξει αν κάτι το ακολουθεί και όταν διαπιστώνω ότι τίποτε δεν υπάρχει, στρίβω να δω τι γίνεται πίσω από τον βράχο. Με το που κοιτάω, βλέπω έναν καλό σαργό. Κάνει να φύγει του ρίχνω. Η βέργα πέφτει πίσω από έναν άλλο βράχο και δεν μπορώ να δω τι έχω καταφέρει. Τραβάω την βέργα που είναι χωρίς ψάρι. 

"Τι έγινε εδώ???" αναρωτιέμαι..."Αφού τον πέτυχα τον σαργό!!!" σκέφτομαι. Κοιτάζοντας καλύτερα, βλέπω τον σαργό να κείται ανάσκελα πάνω στον χορταριασμένο βυθό. Τον πιάνω και διαπιστώνω ότι η βέργα του έχει σπάσει το κρανίο. Είναι ένα μισόκιλο ψάρι. Όλος χαρά τον παίρνω αγκαλιά και τον τοποθετώ στην σημαδούρα. 

Ο μεγάλος σαργός!!!

Όσο πλησίαζα τον κάβο και θα ψάρευα την λάσπη, τόσο πιο θολά γίνονταν τα νερά. Αποφάσισα λοιπόν να βγω και να πάρω ένα πιο κοντό ψαροντούφεκο. Την ώρα που πάω να γυρίσω, συνειδητοποιώ ότι ένας καλός σαργός έχει ανεβεί στην επιφάνεια για να με περιεργαστεί!!! Γυρίζω το ψαροντούφεκο, αλλά ο σαργός ήρεμα βαθαίνει. Βουτάω πίσω του όσο πιο ήσυχα μπορώ και μόλις κάνει λίγο να στρίψει για να με δει, του ρίχνω. Η βέργα τον πετυχαίνει στο κέντρο, κι εγώ πιάνω το δεύτερο μου ψάρι της ημέρας που είμαι 400 γρ. και βγαίνω. 

Ο 2ος σαργός...

Πάω στο αμάξι, το φέρνω κοντά στον κάβο, παίρνω το κοντό ψαροντούφεκο και βουτάω. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Η θολούρα είναι απερίγραπτη!!! Δεν βλέπω στο ένα μέτρο περίπου. Όμως στο τρίτο καρτέρι, διαπιστώνω μια καλή σιλουέτα να έχει έρθει να με περιεργαστεί. Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για ωραίο λαβράκι. Με πλησιάζει καχύποπτα και πολύ αργά. Κάνει το λάθος (λόγω της θολούρας) να με έχει πλησιάσει κοντά κι αργά. Έχω όλο τον χρόνο να σημαδέψω και να του ρίξω, όπερ κι εγένετο. Έτσι έπιασα ένα καλό λαβράκι των 1,700 γρ. Περιχαρής το έβαλα στην σημαδούρα μου και συνέχισα. 

Να και το ωραίο λαβράκι...

Σε ένα άλλο καρτέρι μου ήρθαν μεσαία λαβράκια. Δεν τα πείραξα, έψαχνα κάτι πιο μεγάλο. Μάλιστα ένα από αυτά ήρθε τόσο κοντά που σχεδόν άγγιξε την βέργα. Χαμογέλασα και το άφησα να φύγει. Δεν τα ξαναείδα ποτέ. Προχώρισα κι έφτασα σε ένα σημείο όπου υπάρχει ένας τοίχος βυθισμένος. Εκεί στο παρελθόν έχω δει και πάρει ωραία ψάρια. 

"Ας δοκιμάσουμε εδώ και βλέπουμε..." είπα στον εαυτό μου. Κρύφτηκα πίσω από τον τοίχο και περίμενα. Μετά από λίγο ήρθαν κέφαλοι. Περίμενα να δω αν τους ακολουθούσε τίποτα, αλλά μάταια. Πέρασε κι ένας ακόμη. Μου φάνηκε λίγο μικρός. Μετά ένας ακόμη πιο μεγάλος, αλλά πίσω του ερχόταν ένας ακόμη μεγαλύτερος. Σημάδεψα αυτόν και του έριξα. Ο κέφαλος έφυγε για τα βαθειά με απίστευτη ταχύτητα. Έκανε ο κακομοίρης ότι μπορούσε, αλλά μάταια. Μετά από λίγο ήρθε στην αγκαλιά μου. Ήταν δύο κιλά!!! 

Ο μεγάλος κέφαλος...

Ένα ακόμη υπέροχο δώρο. Τον τακτοποίησα μαζί με το λαβράκι και πήγα λίγο πιο κάτω. 

"Ας μην πιάσουμε άλλους κεφάλους σήμερα Ζακ..." είπα στον εαυτό μου. Λες κι άκουσαν τις σκέψεις μου τα άτιμα για ψάρια. Πέρασε από μπροστά μου ένα πολύ μεγάλο κοπάδι με κεφάλους. Υπήρχαν ψάρια που θα πρέπει να ήταν τουλάχιστον δυόμισι κιλά!!!

"Όχι άλλους κεφάλους δεν είπαμε..." υπενθύμισα στον εαυτό μου που ασυναίσθητα το δάχτυλό μου πίεζε την σκανδάλη. 

Ο τυχεράκιας....

Δεν έριξα κι απλώς τους θαύμαζα πόσο εύκολα και γρήγορα ταξίδευαν μέσα στο νερό. Καθώς χαζεύω τα ψάρια, διακρίνω μια πολύ μεγάλη σκιά ανάμεσα στο κοπάδι!!!

"Ή μεγάλο λαβράκι ή μεγάλο γοφάρι!!! Ο στόχος είναι πολύ μεγάλος. Αν βουτήξω μπορεί να φύγει...." πρόλαβα να σκεφτώ. Σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα από την επιφάνεια και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα πλήττει το μεγάλο κυνηγό, ο οποίος με ένα τίναγμα της ουράς χάθηκε μέσα στην θολούρα. Τραβάω το σχοινί για να το κοντράρω, αλλά δεν αισθάνομαι κάποια κόντρα. Το σχοινί δεν έρχεται αλλά δεν τραντάζεται. Βουτάω μέσα στην θολούρα ακολουθώντας το σχοινί και το βρίσκω να έχει μπλέξει σε έναν βράχο. Το ξεμπερδεύω και αναδύομαι. Η πετονιά έχει κοπεί... λες και την έκοψε μια φαλτσέτα!!! 

Κι όμως κατάφερε να την κόψη!!!

Και φυσικά η βέργα άφαντη. Έκανα μερικές βουτιές μήπως βρω τουλάχιστον την βέργα, αλλά μάταια. Έτσι τελείωσε το ψάρεμα μου κάπως άδοξα αλλά από την άλλη ήταν υπέροχη η βουτιά...

Translation of the above article.

Title: In cold & murky waters, but the big one escaped....

Video & Photos : Zacharias Skevofilax

The weather was cloudy. The rains of the previous days had greatly affected the visibility. But I loved it. I would fish a rocky spot and then go to the mud. This is what I call a very dear place of mine, which is always blurry. So I took the 100cm speargun and dived into oblivion. I dived and swam across a wide stretch of sand. But there was something that didn't match the surroundings, even though it was the same shade with the sandy seabed. Looking closer, I noticed a small common octopus (Octopus vulgaris) had came out early morning to find something to munch on. It was playing dead, until I approached it. Then puffed up to make itself looking bigger and when it realised the trick didn't work, it took off and I lost it. (1st Picture: Looking something to munch on!!!). I smiled, continued and reached the rocks. The ripple was gentle and didn't cause me much trouble. In the very first ambush and while I was crawling behind some rocks, among others, a school of goatfish (Mullus surmuletus) came to see me. They stayed on the seabed for a while, but a startled small fish scared them and swam away, although they reluctantly appeared again at the end of the dive.            (2nd Picture: The school of goatfish...). The sun had risen and through the patches of clouds, was passing through and occasionally warming the frosty dawn. In one of my innumerable ambushes, I landed next to a rock. I crawled forward and on the corner there was a large school of salema porgy (Sarpa salpa) and streamlined spinefoot (Siganus argenteus). The fish got scared and slowly started to leave. I waited a bit so it didn't spook if something was following them. When I realised that nothing was following them, I turned to see what was going on behind the rock. As I looked, I saw a good in size white sea bream (Diplodus sargus). As it started to swim away, I pulled the trigger. The spear fell behind another rock and I was not able to see what I had accomplished. I pulled the spear close to me, seeing that was without the fish.

"What happened here???" I wondered..."After all, I managed to hit the white sea bream!!!" I was thinking. Looking closer, I saw the white sea bream lying on its back on the grassy bottom. I caught it and found out that the spear had cracked its skull. It was a half-kilo fish. I happily embraced it and place it on the buoy. (3rd Picture: The big white sea bream !!!). The closer I got to the cape and the muddy place, the waters became murkier. So I decided to go out and get a shorter speargun. As I turned around, I realised that a good white sea bream had come up to the surface to check me out!!! I turned the speargun, but the white sea bream calmly deepened. I dived behind it as quietly as I could and as soon as it turned a little to see me, I shot it. The spear hit it in the center and I caught my second fish of the day which was 400gr. and went out. (4th Picture: The second white sea bream...). I drove the car, brought it closer to the cape, took a shorter speargun and dived. Things were very difficult here. The blur was indescribable!!! I could barely see about a meter. But in the third ambush, I saw that a nice figure had come to see me. I realised that it was a nice sea bass (Dicentrarchus labrax). It approached me suspiciously and at a very slow speed. It made the mistake (due to the blur) of approaching me too close and slowly. I had all the time I needed to aim and shoot it and so it happened. So I caught a nice sea bass of 1,700 gr. Delighted, I put it on my buoy and continued. (5th Picture: The beautiful sea bass...). In another ambush I was surrounded by medium size sea bass. I didn't bother them, while I was looking for something bigger. In fact, one of them came so close that it almost touched the spear. I smiled. I never saw them again. I swam further away and reached a point where there was a sunken wall. In the past, I had seen and caught some nice fish here.

"Let's try and see..." I said to myself. I hid behind the wall and waited. After a while mullets (Mugil cephalus) came. I waited to see if a predator was following them, but in vain. Another one passed. It seemed a bit small. Then an even bigger one, but behind it appeared an even bigger one. I aimed and pulled the trigger. The mullet left for the depths with incredible speed. The unfortunate being did what it could, but in vain. After a while it was in my arms. It was a two kilos fish!!! (6th Picture: The big mullet...). Another great gift. I arranged it together with the sea bass and went a little further down. 

"Let's not catch any more mullets today Zac..." I said to myself. As if they heard my thoughts, a very large school of mullets passed in front of me. Some fish were about two and a half kilos!!! 

"No more mullets..." I reminded myself as my finger unconsciously started pressing the trigger. (7th Picture: The lucky one...). I didn't shoot them and just admired how easily and quickly they traveled through the water. While I was looking at the fish, I saw a very long shadow in the middle of the school!!!

"Ether it is big sea bass or big bluefish (Temnodom saltator)!!! The target was very big. If I dive it might get scared and swim away...." I managed to think. I aimed as best as I could from the surface and pulled the trigger. The spear hit the big predator, who with a flick of its tail disappeared into the blur. I pulled the rope to I fight the fish, but I felt no resistance. The could not reel-in the rope but it didn't jerk. I dived into the blur following the rope and found it tangled on a rock. I untangled it and emerged. The line was cut as if by a sharp blade!!! (8th Picture: Yet it managed to cut the line!!!). Of course the spear was also lost. I dived several times to find the spear, but in vain. So ended my fishing somewhat ingloriously but on the other hand the dive was wonderful...