Βούτηξα και
η θολούρα με πήρε στην αγκαλιά της στοργικά. Η παλιά μου φίλη ήταν παρούσα και με
περίμενε. Της χαμογέλασα. Είμαι σίγουρος ότι κι εκείνη έκανε το ίδιο. Προχώρησα
λίγο πιο κάτω και ξαναβούτηξα. Ήταν κι εκεί, μαζί με τα φύκια και τις πίνες. Μου
έκανε παρέα μέσα στην απέραντη μοναξιά μου. Τα πάντα ήταν θολά, αλλά συνάμα και
ήρεμα. Αυτή η απόλυτη ηρεμία που φτάνει μέχρι την Ψυχή σου, που για κάποια δευτερόλεπτα,
ελάχιστα δευτερόλεπτα, εκατοστά θα έλεγα, νιώθεις και βιώνεις το Μεγαλείο που ο
κάθε ένας μας είναι φτιαγμένος!!! Νιώθεις το πραγματικό σου ΕNΑΙ κι εκεί δεν μπορείς
παρά να γονατίσεις πλημμυρισμένος από το Μεγαλείο της Δημιουργίας. Που μπορεί σε
μέγεθος να είμαστε απειροελάχιστοι αλλά συνάμα και ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ!!! Τότε νιώθεις το
Μεγαλείο και την Αγάπη του ΠΑΤΕΡΑ μας!!!
Καρτέρι στο
καρτέρι, παρεούλα με την αγαπημένη μου, συνέχιζα να ψάχνω τον βυθό. Μικρά ψαράκια
εμφανίζονταν που και που. Αυτό συνεχίστηκε για τις επόμενες δύο ώρες. Δεν είχα δει
ούτε ένα αξιόλογο, κατά την κρίση μου, ψάρι. Σε κάποια στιγμή είδα μια λάμψη από
επάνω και πολύ πλάγια. Μια κιλίσια παλαμίδα με προσπέρασε και κάνοντας μια απότομη
στροφή πέρασε από πάνω μου. Γύρισα το ψαροτούφεκο και έριξα. Βολή απελπισίας και
φυσικά αστόχησα. Κολύμπησα προς την παραλία και βγήκα. Στεναχωρημένος που δεν είδα
κάτι καλό κι όχι επειδή δεν είχα πιάσει κάποιο ψάρι. Οδήγησα και πήγα παρακάτω.
Τα ίδια και χειρότερα. Τις επόμενες τρις ώρες το ίδιο σκηνικό. Θολούρα και νέκρα.
Σε πολλές βουτιές μου δεν έβλεπα ούτε μικρά ψάρια.
Έψαξα να βρω
τις γνωστές μουρμούρες. Τίποτα. Ο καιρός είχε κόψει εντελώς και μια εκπληκτική μπονάτσα
απλωνόταν μέχρι το υπερπέραν. Κολύμπησα μια πολύ μεγάλη απόσταση χωρίς να δω τίποτα
και αποφάσισα να βγω. Σε ένα μέρος που κάνει κάτι πέτρες, υπάρχει ένας λόφος λάσπης.
Μου αρέσει αυτό το μέρος, γιατί είμαι πιο ψιλά και έχω καλύτερη ορατότητα. Όμως, όσες φορές έχω πάει, δεν έχω πιάσει τίποτε. Μη έχοντας τι άλλο να κάνω, πήγα εκεί για
μια τελευταία βουτιά. Προσγειώθηκα στα -7 μ. και περίμενα. Κοιτάζω δεξιά-αριστερά
τίποτε. Σε μια στιγμή, ένα κοπάδι από σικιούς περνάει από μπροστά μου πανικόβλητο.
Στρίβω το ψαροτούφεκο όσο πιο γρήγορα μπορώ, σημαδεύω ένα από τα τελευταία ψάρια
και ρίχνω. Σίγουρος για την επιτυχία μου, ορμάω στο ψάρι σηκώνοντας σύννεφα λάσπης.
Σπεύδω προς το ψάρι και καθώς τραβάω κοντά μου την βέργα, βλέπω να είναι δύο οι
σικιοί. Κατα-τύχη έπιασα δύο ψάρια με μια βολή. Ευχαριστώντας τα Ουράνια για το
δώρο Τους, πήρα αγκαλιά τους σικιούς και αναδύθηκα.
Οι σικιοί......
Τακτοποίησα τα ψάρια στην ψαροβελόνα
μου και πήρα τον δρόμο για τον γυρισμό. Καθώς χαζεύω τον βυθό, βλέπω ένα χταπόδι
φαρδύ-πλατύ. Το πιάνω και αυτό. "Μια χαρά.." σκέφτομαι.
Φέρτε τα ούζα.... κι ας μην πίνω!!!
Κάνω κι
ένα ακόμη τελευταίο καρτέρι και μου έρχονται λαβράκια. Σημαδεύω και πιάνω το πιο
μεγάλο..... αλλά είναι μικρό. Μόλις 600 γρ. Δυστυχώς η θολούρα με μπέρδεψε κι έκανα
το λάθος. Δεν πρέπει να χτυπάμε τα μικρά ψάρια...
Βγήκα και
πήγα στο αμάξι μου. Κοιτώντας το κινητό μου, είδα ότι είχα κλήση από τον φίλο
μου Παναγιώτη. Τον πήρα τηλέφωνο και μου είπα ότι είναι λίγο παρακάτω. Τα
φόρτωσα όλα και πήγα να τον βρω. Είχε δολώσει δυο ζωντανές ζαργάνες και μαζί με
την γυναίκα του την Βάσω ψάρευαν. Τα είπαμε και ο Παναγιώτης επέμενε να βουτήξω.
"Το μέρος είναι καλό και είναι και η κατάλληλη ώρα. Την προηγούμενη εβδομάδα
έπιασα ένα γοφάρι και έναν μεγάλο κυνηγό. Βούτα..." μου είπε. Για να μην του
χαλάσω χατήρι (άλλο που δεν ήθελα) ετοιμάστηκα να βουτήξω. Καθώς τακτοποιώ τις τελευταίες
λεπτομέρειες, η Βάσω μας δείχνει φωνάζοντας. Γυρίζουμε και βλέπουμε ένα καρούμπαλο
να σκίζει με απίστευτη ταχύτητα στην επιφάνεια. Τα μικρόψαρα να πετάγονται στον
αέρα και πριν προλάβουμε να κάνουμε κάτι, στρίβει και έρχεται ανάμεσα στα πόδια
μας. Ένας ωραίος κυνηγός, με τα εκπληκτικά του μπλε-πράσινα χρώματά του, μας έδωσε
τα διαπιστευτήριά του. Έφυγε όσο γρήγορα είχε έρθει. Βούτηξα και πλακώθηκα στα καρτέρια.
Μάταια όμως. Το ψάρι δεν το ξαναείδα. Άλλαξα κατεύθυνση και άρχισα τα καρτέρια,
προς τα εκεί που νόμιζα καλύτερα. Στο δεύτερο καρτέρι, μια σκιά πέρασε οριακά μπροστά
μου. Μου φάνηκε ότι μάλλον τα μάτια μου έκαναν λάθος. Ακολουθώντας το "λάθος"
με την ματιά μου, κατάλαβα ότι ήταν ψάρι. Έστριψε αριστερά μου και με πλησίασε πολύ
καχύποπτα. Χώθηκα μέσα στα φύκια όσο μπορούσα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι ψάρι ήταν.
"Τσιπούρα;;;; μάλλον κυνηγός. Όχι λαβράκι, και είναι και μεγάλο!!!"
σκέφτηκα γυρνώντας απαλά, όσο χρειαζόταν το ψαροτούφεκο. Το μεγάλο λαβράκι κοντοστάθηκε
την κατάλληλη στιγμή, δίνοντάς μου την ευκαιρία για βολή. Σημάδεψα και έριξα αστραπιαία,
την ώρα που έστριβε και φαινόταν ολόκληρο. Η βέργα το βρήκε στην μέση και ο μεγάλος
κυνηγός έπεσε στα φύκια σπαρταρώντας. Όρμισα πάνω του και το τράβηξα στην αγκαλιά
μου. Είχα πιάσει ένα υπέροχο λαβράκι 2,5 κιλών. Το ψάρεμα είχε λάβει τέλος υπέροχα.
Ο λάβρακας πιάστηκε....
Βγήκα και
πήγα στα παιδιά. Είχαν πιάσει έναν κιλίσιο κυνηγό. Όμως ο καιρός είχε αρχίσει να
δυναμώνει. Ο νοτιάς δυνάμωνε λεπτό προς λεπτό και είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Βγάλαμε
τις φωτογραφίες που θέλαμε και αφού αποχαιρετιστήκαμε, ο καθένας τράβηξε για τον
προορισμό του.
Μαζί με τον φίλο μου τον Παναγιώτη
Η επιμονή
μου είχε φέρει ένα αναπάντεχα ευχάριστο αποτέλεσμα. Πόσες άλλες φορές έχω επιμείνει
και έχω βγει άπραγος;;;;;;..... Αμέτρητες....
Όλα μαζί...
Το επόμενο βράδυ είχαμε μουσαφιραίους. Είχαν έρθει από την Κρήτη οι φίλοι μας ο Βασίλης, η Ειρήνη με την ναζιάρα Αννούλα και την μαφία τον Εμίλιο. Το λαβράκι μαζί με μύδια αχνιστά, μανιτάρια, πατάτες, σαλάτα και φάβα σερβιρίστηκε και τα πιρούνια έβγαλαν φωτιές...... Ο μεγάλος λύκος και η παρέα του ήταν πεντανόστιμος......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου