 |
| Η καλημέρα ενός πολύ απλού οργανισμού... |
Ο απότομος κάβος φαινόταν από μακριά πολύ επιβλητικός! Καθόταν αγέρωχος να ατενίζει το απέραντο-βαθύ γαλάζιο, λες και ήταν ο απόλυτος μονάρχης!!! Πολλά χρόνια τον ψαρεύω, αλλά πάντα με συνεπαίρνει τι θα συναντήσω. Υπάρχει μια ανυπομονησία εκ μέρους μου όταν επισκέπτομαι αυτόν τον ψαρότοπο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορεί να δεις τα ψάρια της ζωής σου ή μπορεί να μην δεις τίποτα. Πάντα υπάρχει ένα suspense στην όλη ατμόσφαιρα. Κολύμπησα την απόσταση και έφτασα εκεί που ήθελα. Ο καιρός ήταν τέλειος. Ελαφρύς κυματισμός με το ανάλογο ρέμα, ορατότητα μέχρι τα 10-12 μ.. και πολλά-αμέτρητα μικρόψαρα (καλογριές, αθερίνες, ψιλή σαρδέλα, γόπες, γαύροι και μελανούρια). Μάλιστα η αθερίνα -σε απίστευτα μεγάλους αριθμούς- ήταν κυριολεκτικά "παστωμένη" στα βράχια έξω-έξω.
"Μάλλον κάποιοι κυνηγοί θα υπάρχουν στην περιοχή για να είναι τόσο έξω η αθερίνα. Εύχομαι να είναι λίγο μεγάλοι..." σκέφτηκα. Πόντισα την σημαδούρα και άρχισα τα καρτέρια. Και οι κυνηγοί ήταν παρόντες. Λόγο της περιορισμένης ορατότητας, δεν μπορούσα να δω από που έρχονται τα ψάρια. Όμως είχα αμέτρητους συμμάχους για αυτό, τα μικρόψαρα. Η παραμικρή τους κίνηση με ειδοποιούσε από που θα πλησίαζε ο θηρευτής. Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν υπομονή. Οι βουτιές συνεχίζονταν κι εγώ περίμενα υπομονετικά. Ήταν τέτοια η προσήλωσή μου, που δυο φορές τρόμαξα από μικρά ψάρια. Ένα μικρό μελανούρι και μια γιαλένα μου ήρθαν από πίσω. Εγώ κοιτώντας το βαθύ γαλάζιο ούτε που τα πήρα χαμπάρι. Και τα δύο ψαράκια μπήκαν στο οπτικό μου πεδίο πολύ πλάγια και κοντά στην μάσκα μου. Αυτό είχε σαν συνέπεια να φανούν μεγάλα, διασπώντας την νιρβάνα που είχα μπει. Πετάχτηκα κάνοντας πίσω για να καταλάβω το μέγεθος των ψαριών και φυσικά όταν το συνειδητοποίησα ξέσπασα στα γέλια και διέκοψα την βουτιά μου. Από τις μπουρμπουλήθρες που άφησα όταν γελούσα, τα ψαράκια εξαφανίστηκαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.....
Καθώς ξεκουραζόμουν και το βλέμμα μου κοιτούσε στο πουθενά, είδα μια ανεμώνη να ταλαντεύεται στον ρυθμό των αναπαίσθητων κυμάτων, σαν να με χαιρετούσε. Καθόταν εκεί, κολλημένη στον βράχο και περίμενε υπομονετικά να περάσει κάτι για να φάει. Δεν παραπονιόταν, δεν έκανε πλάνα για το μέλλον της!!!
"Μήπως αυτή δεν είναι η ουσία!!! Να κάνεις την προσπάθειά σου και να αφήνεσαι στα κύματα της Ζωής;;; Και πόσα από τα πλάνα σου, τα πολύπλοκα πλάνα σου πραγματοποιούνται; Ελάχιστα. Πόσες φορές το Σύμπαν δεν γέλασε με αυτά που κατέστρωνα;;;" σκέφτηκα μελαγχολικά .....
Καθώς ξεκουραζόμουν και το βλέμμα μου κοιτούσε στο πουθενά, είδα μια ανεμώνη να ταλαντεύεται στον ρυθμό των αναπαίσθητων κυμάτων, σαν να με χαιρετούσε. Καθόταν εκεί, κολλημένη στον βράχο και περίμενε υπομονετικά να περάσει κάτι για να φάει. Δεν παραπονιόταν, δεν έκανε πλάνα για το μέλλον της!!!
"Μήπως αυτή δεν είναι η ουσία!!! Να κάνεις την προσπάθειά σου και να αφήνεσαι στα κύματα της Ζωής;;; Και πόσα από τα πλάνα σου, τα πολύπλοκα πλάνα σου πραγματοποιούνται; Ελάχιστα. Πόσες φορές το Σύμπαν δεν γέλασε με αυτά που κατέστρωνα;;;" σκέφτηκα μελαγχολικά .....
Όμως, καθώς άρχιζε να ξημερώνει το σκηνικό άλλαξε δραματικά. Η μέχρι τότε ηρεμία του τοπίου αποτελούσε πια παρελθόν. Κυνηγοί εμφανίστηκαν τρομάζοντας τα μικρόψαρα. Οι διάφορες σκέψεις μου εξαφανίστηκαν μονομιάς. Οι πρώτοι που εμφανίστηκαν ήταν τα ρίκια (μικρά τονοειδή). Είτε μεμονωμένα, είτε κοπαδιαστά, τα ρίκια επιτέθηκαν στο ψιλό (μικρόψαρα). Η ασημένια-ζωντανή κουρτίνα από τα μικρόψαρα, άλλαζε σχήμα αναλόγως από που δεχόταν επίθεση. Τα ρίκια δεν ήταν ούτε κιλό και έτσι τα αγνόησα. Απλά τα παρατηρούσα αποσβολωμένος από την απίστευτη ταχύτητά τους όταν επιτίθονταν. Συντόνιζαν τις κινήσεις τους προκαλώντας τον τρόμο στο ψιλό. Πότε-πότε κάποιο ρίκι άρπαζε ένα ψαράκι και μετά ορμούσαν όλα μαζί για το ποιος θα φάει το δύστυχο θύμα. Γίνονταν μια μπάλα για εκατοστά του δευτερολέπτου και μετά πάλι από την αρχή στο κυνήγι.
Που και πού περνούσαν και τόνοι. Κάποια από τα ψάρια ήταν πολύ μεγάλα. Το ένα μάλιστα ήταν εντός βολής, αλλά ποιος να τολμήσει να ρίξει; Αν το ψάρι δεν μείνει στον τόπο, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα έχανα το ψαροτούφεκό μου ή στην χειρότερη θα πνιγόμουν. Με αυτούς τους γίγαντες δεν είναι να παίζει κανείς. Χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, που εγώ δεν έχω και δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο ήταν το ψάρι. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν +100 κιλά!!! Κάποια στιγμή μου ήρθαν δύο τόνοι περί τα 10 κιλά. Αυτούς μπορούσα να τους διαχειριστώ. Την ώρα που σημάδευα τον πρώτο, έκανε μια απότομη στροφή και δεν μπόρεσα να ρίξω. Όμως από πίσω του ερχόταν ο δεύτερος. Καλύτερα προετοιμασμένος σημάδεψα κι έριξα. Το ψάρι πρόλαβε και έσκυψε και η βέργα τον βρήκε πίσω στην ουρά. Με το που ανέπτυξε ταχύτητα, στο πρώτο του τίναγμα, πέταξε την βέργα. Το καλό είναι ότι μάλλον θα ζήσει, γιατί η πληγή ήταν επιπόλαιη. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Μόνο που τα ψάρια περνούσαν μακριά μου και με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ απτόητος συνέχιζα να καρτερεύω εκστασιασμένος από το όλο σκηνικό. Η ασημένια κουρτίνα από το ψιλό έδινε μια απερίγραπτη ομορφιά στο άγριο-βαθύ μπλε σκηνικό. Ανάλογα την επίθεση, άλλαζε το σχήμα της. Πότε-πότε, όταν η επίθεση γινόταν στο κέντρο του σχηματισμού, η ασημένια κουρτίνα στροβιλίζονταν γύρω από τον εαυτό της. Προσπαθώντας να πάρω το καλύτερο πλάνο, αρκετές φορές δεν έριξα για να πιάσω το ψάρι, αλλά κοιτούσα να είναι η επίθεση μέσα στο πλάνο της υποβρύχιας κάμερας μου. Η επίθεση κρατούσε πολύ λίγο, κάποια δευτερόλεπτα. Αν δεν πατήσεις την σκανδάλη στο δευτερόλεπτο που θα σου δώσει το τονάκι..... μετά είναι πολύ αργά....
Την ώρα που ξεκουραζόμουν, βλέπω κάποιον ψαροτουφεκά να πλησιάζει.
Αλληλο-χαιρετηθήκαμε, με προσπέρασε και συνέχισε την πορεία του. Φορούσε ένα μονοσόρτς, κοντά πέδιλα και επιγονατίδες!!! Κρατούσε στο χέρι ένα κοντό καμάκι και στο άλλο μια ενισχυμένη απόχη. Κάνει μια βουτιά και πιάνει έναν αχινό. "Καθένας κάνει ότι μπορεί..." σκέφτηκα. Όμως ήταν δεμένος με ένα χοντρό σκοινί. Καθώς η σημαδούρα-μπιτόνι με προσπερνά, βλέπω ότι ο τύπος πρέπει να έχει μαζέψει καμιά εκατοστή κιλά αχινούς και συνεχίζει απτόητος. Τι να πει κανείς. Ο αχινός έχει κηρυχθεί είδος προς εξαφάνιση και απαγορεύεται η αλιεία του. Από την άλλη, αν ο τύπος είναι άνεργος λόγω της κρίσης και έχει οικογένεια να θρέψει;;;; Με αυτές τις σκέψεις προετοιμάστηκα για την επόμενη βουτιά.
Μετά από λίγο μου ήρθαν τονάκια. Μάλλον παλαμίδες ήταν. Το κοπάδι με πλησίασε με μεγάλη ταχύτητα από τα αριστερά μου. Τα πρώτα ψάρια ήταν τα λίγο πιο μεγάλα. Όμως η ορμή τους ήταν τέτοια που δεν υπήρχε περίπτωση να τα προλάβω. Στάθηκα ακίνητος παρακολουθώντας το κοπάδι. Καθώς περνούσαν από μπροστά μου, η ταχύτητά τους ελαττώθηκε, δίνοντάς μου την ευκαιρία για μια βολή. Σημάδεψα ένα από τα τελευταία και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε την παλαμίδα στην μέση. Μια ξέφρενη πορεία ξεκίνησε το ψάρι. Όμως η σιγουριά της βολής μου με έκανε να το κοντράρω αρκετά. Ένοιωθα στο σχοινί την δύναμη του ψαριού καθώς πάλευε. Μου αντιστάθηκε σθεναρά περί τα 10 λεπτά, μέχρι να το πάρω στα χέρια μου.
Ενεργοποίησα την κάμερα και πήρα το πλάνο που ήθελα. Σε κάποια στιγμή το ψιλό κινήθηκε αργά-αργά και σταθερά προς τον τοίχο του γκρεμού. Αυτή η κίνηση μου θυμίζει περαστικό μαγιάτικο. Τα μάτια μου θα πρέπει να είχαν γίνει σαν φινιστρίνια πλοίου μεγάλα!!! Έψαχνα να βρω που είναι το ψάρι. Το είδα όταν ήταν πολύ αργά. Είχε κινηθεί χαμηλότερα από εμένα, με προσπέρασε χωρίς να μου δώσει σημασία. Είδα το δυνατό μα ταυτόχρονα υπέροχο πλάσμα να χάνεται ανενόχλητο στο βαθύ μπλε. Ήταν καμιά 10-15αρια κιλά. "Λες να ήταν μόνο του;;;; ..." αναρωτήθηκα. Τότε έσβησε και η κάμερα. Την κρέμασα στην σημαδούρα μου και αφού ετοιμάστηκα βούτηξα για καρτέρια μήπως.... Μετά από 2-3 βουτιές, το ψιλό έκανε πάλι την ίδια κίνηση. Αργά, μα σταθερά κινήθηκε και κώλυσε πάνω στα βράχια. Κάποια ψαράκια, όπως οι καλόγριες χώθηκαν μέσα στις τρύπες του βράχου. Μια μεγάλη τρύπα είχε ανοίξει στην ασημένια κουρτίνα μπροστά μου. Διέκρινα δύο σκιές να πλησιάζουν γοργά από το βαθύ μπλε. "Μάλλον μαγιάτικα είναι..." σκέφτηκα. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και έστριψα ελαφρά το ψαροτούφεκο προς την μεριά του προπορευόμενου ψαριού. Το μαγιάτικο είχε "κεφαλώσει και ερχόταν να με φάει"... όπως λέμε στην διάλεκτο του ψαροτούφεκου. Όταν μπήκε εντός βολής σημάδεψα το μάτι του. Αυτό συνέχισε να έρχεται καταπάνω μου κι εγώ πάτησα την σκανδάλη. Πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε, είδα το ψάρι να βυθίζεται τρεμάμενο. Η βέργα έφυγε με μεγάλη ταχύτητα και του καρφώθηκε στο μάτι, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Τράβηξα το σκοινί και το πήρα στην αγκαλιά μου. Το κακό ήταν ότι δεν είχα το πλάνο της βολής, ούτε καν μια υποβρύχια φωτογραφία....
Είχαν περάσει αρκετές ώρες και εγώ ήμουν κατευχαριστημένος και από τα υποβρύχια πλάνα μου, αλλά και από τα έπαθλα που μου Είχε Δώσει. Έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Αφού ντύθηκα πήγα σε μια άλλη παραλία και τράβηξα τις φωτογραφίες που ήθελα και δρόμο για το σπίτι.
Γύρισα σπίτι όπου με περίμενε η Σταυρούλα και αφού τελείωσε το χοροπηδητό της όταν είδε το ψάρι, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκίνησα το φιλετάρισμα του υπέροχου ψαριού!!!
Το μαγιάτικο ζύγιζε 11,6 κιλά και η παλαμίδα 820 γραμμάρια.
Υ.Γ. Όσα πλάνα και να είχα κάνει όταν ξεκινούσα τις βουτιές μου, τέτοιο αποτέλεσμα δεν το περίμενα!!!
Που και πού περνούσαν και τόνοι. Κάποια από τα ψάρια ήταν πολύ μεγάλα. Το ένα μάλιστα ήταν εντός βολής, αλλά ποιος να τολμήσει να ρίξει; Αν το ψάρι δεν μείνει στον τόπο, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα έχανα το ψαροτούφεκό μου ή στην χειρότερη θα πνιγόμουν. Με αυτούς τους γίγαντες δεν είναι να παίζει κανείς. Χρειάζεται ειδικός εξοπλισμός, που εγώ δεν έχω και δεν με ενδιαφέρει να αποκτήσω. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο ήταν το ψάρι. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν +100 κιλά!!! Κάποια στιγμή μου ήρθαν δύο τόνοι περί τα 10 κιλά. Αυτούς μπορούσα να τους διαχειριστώ. Την ώρα που σημάδευα τον πρώτο, έκανε μια απότομη στροφή και δεν μπόρεσα να ρίξω. Όμως από πίσω του ερχόταν ο δεύτερος. Καλύτερα προετοιμασμένος σημάδεψα κι έριξα. Το ψάρι πρόλαβε και έσκυψε και η βέργα τον βρήκε πίσω στην ουρά. Με το που ανέπτυξε ταχύτητα, στο πρώτο του τίναγμα, πέταξε την βέργα. Το καλό είναι ότι μάλλον θα ζήσει, γιατί η πληγή ήταν επιπόλαιη. Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Μόνο που τα ψάρια περνούσαν μακριά μου και με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ απτόητος συνέχιζα να καρτερεύω εκστασιασμένος από το όλο σκηνικό. Η ασημένια κουρτίνα από το ψιλό έδινε μια απερίγραπτη ομορφιά στο άγριο-βαθύ μπλε σκηνικό. Ανάλογα την επίθεση, άλλαζε το σχήμα της. Πότε-πότε, όταν η επίθεση γινόταν στο κέντρο του σχηματισμού, η ασημένια κουρτίνα στροβιλίζονταν γύρω από τον εαυτό της. Προσπαθώντας να πάρω το καλύτερο πλάνο, αρκετές φορές δεν έριξα για να πιάσω το ψάρι, αλλά κοιτούσα να είναι η επίθεση μέσα στο πλάνο της υποβρύχιας κάμερας μου. Η επίθεση κρατούσε πολύ λίγο, κάποια δευτερόλεπτα. Αν δεν πατήσεις την σκανδάλη στο δευτερόλεπτο που θα σου δώσει το τονάκι..... μετά είναι πολύ αργά....
Την ώρα που ξεκουραζόμουν, βλέπω κάποιον ψαροτουφεκά να πλησιάζει.
Αλληλο-χαιρετηθήκαμε, με προσπέρασε και συνέχισε την πορεία του. Φορούσε ένα μονοσόρτς, κοντά πέδιλα και επιγονατίδες!!! Κρατούσε στο χέρι ένα κοντό καμάκι και στο άλλο μια ενισχυμένη απόχη. Κάνει μια βουτιά και πιάνει έναν αχινό. "Καθένας κάνει ότι μπορεί..." σκέφτηκα. Όμως ήταν δεμένος με ένα χοντρό σκοινί. Καθώς η σημαδούρα-μπιτόνι με προσπερνά, βλέπω ότι ο τύπος πρέπει να έχει μαζέψει καμιά εκατοστή κιλά αχινούς και συνεχίζει απτόητος. Τι να πει κανείς. Ο αχινός έχει κηρυχθεί είδος προς εξαφάνιση και απαγορεύεται η αλιεία του. Από την άλλη, αν ο τύπος είναι άνεργος λόγω της κρίσης και έχει οικογένεια να θρέψει;;;; Με αυτές τις σκέψεις προετοιμάστηκα για την επόμενη βουτιά.
Μετά από λίγο μου ήρθαν τονάκια. Μάλλον παλαμίδες ήταν. Το κοπάδι με πλησίασε με μεγάλη ταχύτητα από τα αριστερά μου. Τα πρώτα ψάρια ήταν τα λίγο πιο μεγάλα. Όμως η ορμή τους ήταν τέτοια που δεν υπήρχε περίπτωση να τα προλάβω. Στάθηκα ακίνητος παρακολουθώντας το κοπάδι. Καθώς περνούσαν από μπροστά μου, η ταχύτητά τους ελαττώθηκε, δίνοντάς μου την ευκαιρία για μια βολή. Σημάδεψα ένα από τα τελευταία και πάτησα την σκανδάλη. Η βέργα βρήκε την παλαμίδα στην μέση. Μια ξέφρενη πορεία ξεκίνησε το ψάρι. Όμως η σιγουριά της βολής μου με έκανε να το κοντράρω αρκετά. Ένοιωθα στο σχοινί την δύναμη του ψαριού καθώς πάλευε. Μου αντιστάθηκε σθεναρά περί τα 10 λεπτά, μέχρι να το πάρω στα χέρια μου.
 |
| Ο πύραυλος πιάστηκε... |
Ενεργοποίησα την κάμερα και πήρα το πλάνο που ήθελα. Σε κάποια στιγμή το ψιλό κινήθηκε αργά-αργά και σταθερά προς τον τοίχο του γκρεμού. Αυτή η κίνηση μου θυμίζει περαστικό μαγιάτικο. Τα μάτια μου θα πρέπει να είχαν γίνει σαν φινιστρίνια πλοίου μεγάλα!!! Έψαχνα να βρω που είναι το ψάρι. Το είδα όταν ήταν πολύ αργά. Είχε κινηθεί χαμηλότερα από εμένα, με προσπέρασε χωρίς να μου δώσει σημασία. Είδα το δυνατό μα ταυτόχρονα υπέροχο πλάσμα να χάνεται ανενόχλητο στο βαθύ μπλε. Ήταν καμιά 10-15αρια κιλά. "Λες να ήταν μόνο του;;;; ..." αναρωτήθηκα. Τότε έσβησε και η κάμερα. Την κρέμασα στην σημαδούρα μου και αφού ετοιμάστηκα βούτηξα για καρτέρια μήπως.... Μετά από 2-3 βουτιές, το ψιλό έκανε πάλι την ίδια κίνηση. Αργά, μα σταθερά κινήθηκε και κώλυσε πάνω στα βράχια. Κάποια ψαράκια, όπως οι καλόγριες χώθηκαν μέσα στις τρύπες του βράχου. Μια μεγάλη τρύπα είχε ανοίξει στην ασημένια κουρτίνα μπροστά μου. Διέκρινα δύο σκιές να πλησιάζουν γοργά από το βαθύ μπλε. "Μάλλον μαγιάτικα είναι..." σκέφτηκα. Χαμήλωσα το βλέμμα μου και έστριψα ελαφρά το ψαροτούφεκο προς την μεριά του προπορευόμενου ψαριού. Το μαγιάτικο είχε "κεφαλώσει και ερχόταν να με φάει"... όπως λέμε στην διάλεκτο του ψαροτούφεκου. Όταν μπήκε εντός βολής σημάδεψα το μάτι του. Αυτό συνέχισε να έρχεται καταπάνω μου κι εγώ πάτησα την σκανδάλη. Πριν προλάβω να καταλάβω τι έγινε, είδα το ψάρι να βυθίζεται τρεμάμενο. Η βέργα έφυγε με μεγάλη ταχύτητα και του καρφώθηκε στο μάτι, σκοτώνοντάς το ακαριαία. Τράβηξα το σκοινί και το πήρα στην αγκαλιά μου. Το κακό ήταν ότι δεν είχα το πλάνο της βολής, ούτε καν μια υποβρύχια φωτογραφία....
Είχαν περάσει αρκετές ώρες και εγώ ήμουν κατευχαριστημένος και από τα υποβρύχια πλάνα μου, αλλά και από τα έπαθλα που μου Είχε Δώσει. Έτσι πήρα τον δρόμο του γυρισμού. Αφού ντύθηκα πήγα σε μια άλλη παραλία και τράβηξα τις φωτογραφίες που ήθελα και δρόμο για το σπίτι.
 |
| ...... χωρίς λόγια.... |
Γύρισα σπίτι όπου με περίμενε η Σταυρούλα και αφού τελείωσε το χοροπηδητό της όταν είδε το ψάρι, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες και ξεκίνησα το φιλετάρισμα του υπέροχου ψαριού!!!
 |
| Θα φάμε καλά απ' ότι φαίνεται!!! |
Το μαγιάτικο ζύγιζε 11,6 κιλά και η παλαμίδα 820 γραμμάρια.
Υ.Γ. Όσα πλάνα και να είχα κάνει όταν ξεκινούσα τις βουτιές μου, τέτοιο αποτέλεσμα δεν το περίμενα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου