Έχει πολύ αέρα και φέτος στην Κάρπαθο, αλλά την παραμονή της Μεγαλόχαρης τα μποφόρ φτάσανε τα 8 ΒΒΔ. Έτσι αποφάσισα να πάω σε ένα μέρος που δεν το πιάνει ο καιρός, αλλά είναι πολύ θολά. Παλιά όταν είχε δυνατό βοριά, είχα δει μεγάλους κυνηγούς όπως λίτσες, λαβράκια, λούτσους, σαλάχια και άλλα. Αυτά περίμενα να δω κι εγώ και βούτηξα. Πόσα καρτέρια έκανα, δεν ξέρω. Πέρα από έναν καλό σαργό που χώθηκε σε έναν λαβύρινθο, που ούτε ο Μινώταυρος δεν θα μπορούσε να βγει, δεν είδα τίποτε μεγάλο. Συνέχισα τα καρτέρια αλλά τίποτε. Τα μόνα ψάρια που είδα ήταν οι γερμανοί (ψάρια). Αυτά τα ψάρια εμφανίστηκαν κατά την διάρκεια του Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα ονόμασαν γερμανούς, γιατί είναι μαύροι σαν τους Ναζί και πάνω από το μέτωπό τους υπάρχει ένα αγκάθι (το όπλο του όπως λένε οι παλιοί) που είναι και δηλητηριώδες. Επίσης δηλητηριώδη είναι όλα του τα αγκάθια. Με έχουν τσιμπήσει πολλές φορές. Όχι μόνο τσούζει αλλά και καίει το δηλητήριο τους.. Το μετωπιαίο του αγκάθι δεν με έχει τσιμπήσει, αλλά λένε ότι πονάει πιο πολύ από τα υπόλοιπα.
Ο γερμανός και το "μετωπιαίο όπλο" του
Η εξέλιξη των ειδών: Κάτω ο κανονικός γερμανός & πάνω ο άσπρος...
Όποιος τον τσιμπήσει χρειάζεται να βάλει το τσιμπημένο σημείο σε καυτό νερό. Όμως οι γερμανοί (ψάρια) έχουν ζευγαρώσει με σάρπες και έτσι έχει δημιουργηθεί ένα καινούργιο είδος, που στην Κάρπαθο τους ονομάζουμε λευκούς γερμανούς. Αυτό το είδος έχει το σχήμα και τις κίτρινες γραμμές της σάλπας αλλά έχει όλα τα αγκάθια του γερμανού. Πλακώθηκα στα καρτέρια και έπιανα τους πιο μεγάλους από τα πολλά κοπάδια που έβλεπα. Χωρίς να το καταλάβω, έπιασα 14. Εκεί που καρτέρευα έπιασα και έναν σκάρο και μια καλή χειλού.
Η μεραρχία πιάστηκε...
Βλέποντας ότι δεν έχει τίποτε άλλο, αποφάσισα να βγω. Καθάρισα τα ψάρια στην παραλία. Το καθάρισμα των γερμανών (τα ψάρια), είναι πολύ εύκολο. Κόβεις το κεφάλι διαγώνια και έτσι αφαιρείς τα πλαϊνά και τα κάτω πτερύγιά του. Τραβώντας το κεφάλι φεύγουν και τα εντόσθια. Έτσι μένει μόνο τα δύο φιλέτα. Εμείς τους τρώμε τηγανητούς και είναι πολύ νόστιμοι. Έχω ακούσει ότι κάνουν και καλή κακαβιά, αλλά προσωπικά δεν την έχω δοκιμάσει.
στην κατανάλωση!!!
Από την παραγωγή...
Ο Ζακ και η φασολιά...
Εννοείται ότι οι αγροτοδουλειές δεν τελειώνουν ποτέ. Συνέχεια είχε το μάζεμα των κρεμμυδιών. Αφού τα διαλέξαμε σε μέγεθος και ποιότητα μπήκαν στα ανάλογα καφάσια και να φυλαχθούν σε σκιερό μέρος. Αυτά που δεν είχαν τελειωμό ήταν τα αμπελοφάσουλα. Κάθε μέρα μπορούμε να μαζεύουμε αρκετά. Ειδικά αν ανέβει κανείς την σκάλα και ψάξει ψιλά, γεμίζει σακούλες. Αισθάνθηκα σαν τον Ζακ και η φασολιά. Ο Jack στο ομώνυμο παραμύθι δεν χρησιμοποιούσε σκάλα! "Από αυτήν την αναρριχητική της ικανότητα μάλλον εμπνεύστηκε η Ντυβάλ Μαρί και έγραψε το παραμύθι" σκέφτηκα.
Έχουμε να τρώμε αμπελοφάσουλα και εγώ δεν ξέρω μέχρι πότε. Όσο για τα καμάρια του farmer John, οι ντομάτες, καλά κρατούν κι ας είναι στα τελευταία τους. Του χρόνου πάλι ναμαστε καλά....
Αναρωτήθηκα όμως τι είναι αυτό που μου αρέσει στις αγροτοδουλειές; Εμένα με τρελαίνει η θάλασσα και όχι τόσο η στεριά. Τι είναι αυτό που με κάνει να τριγυρνώ στον κήπο του πατέρα μου όταν δεν βουτώ; Μετά από αρκετές σκέψεις καταστάλαξα στην εξής απάντηση. Εδώ στην Κάρπαθο, όπως και σε πολλές περιοχές της υπέροχης Ελλάδας μας, δεν ακούς τίποτε. Μόνο τον αέρα ή τα κύματα (επειδή το σπίτι είναι κοντά στην θάλασσα). Έτσι λοιπόν την ησυχία που βρίσκω όταν ειδικά είμαι κάτω από το νερό, την ίδια ηρεμία παρατήρησα ότι βρίσκω και στον κήπο του πατέρα μου. Μια αίσθηση που διαπερνά την ψυχή σου και ηρεμεί το πνεύμα σου, μια πολύ βαθιά γαλήνη. Κάτι που όσοι μένουμε στην πολυτάραχη Αθήνα έχουμε χάσει και όταν μας δοθεί η ευκαιρία τόσο πολύ αναζητούμε και ποθούμε. Το να μην ακούς τίποτα, αυτήν την απύθμενη γαλήνη....
Χυμός φραγκόσυκου!!!
Η νέα ευρεσιτεχνία του farmer John, είναι ο χυμός φραγκόσυκου. Επειδή η φραγκοσυκιά παράγει πάρα πολλά και δεν προλαβαίνουμε να τα τρώμε, σκέφτηκε να τα κάνουμε χυμό. Μια πλούσια και αρκετά πηχτή γεύση σε κατακλύζει με το που πίνεις αυτόν τον φανταστικό χυμό. Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ και δεν προλαβαίνουμε να τα ξεζουμίζουμε. Στην υγεία μας...
Βέβαια αρκετά μεσημέρια με απασχολούσε ένα διαφορετικό project. Μετά από πολλά χρόνια απεφάσισα να ξαναπιάσω τα μολύβια, τα κάρβουνα, τις γόμες μου..... έτσι βάλθηκα να ζωγραφίσω την καλή μου. Μου πήρε αρκετά μεσημέρια για να το τελειώσω. Σκοπός μου ήταν να το τελειώσω πριν το δει η Σταυρούλα και τα κατάφερα. Το δυσάρεστο είναι ότι δεν μπορώ να το κορνιζάρω στο νησί, γιατί πρέπει να περιμένω μέχρι αρχές Σεπτεμβρίου.... Έτσι το κορνίζωμα θα γίνει στην Αθήνα. Τουλάχιστον το τελείωσα και τώρα πρέπει να το κρύψω μέχρι....
Το project ζουζούνα...
Τα σκαρδουπάκια...
Φυσικά μου είναι αδύνατον να ψαρεύω κάθε μέρα. Έτσι κάθε 3 ή 4 μέρες έχω ρεπό. Κάποιες από αυτές τις μέρες, παίρνω τα καλάμια μου και πάω στο λιμανάκι του Φοινικιού για να ψαρέψω. Εκεί είτε με παρέα (Σταυρούλα ή Σοφία), πιάνω αυτά που δεν κυνηγώ με το ψαροτούφεκο. Τα αγαπημένα μου θηράματα είναι τα σκαρδούπια. Είναι μικρά ψαράκια που τηγανητά είναι υπέροχα, τα τρώμε ολόκληρα.Όταν πεινάνε ορμάνε σαν τα πιράνχας. πολλές φορές τα πιάνουμε δύο-δύο. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μικρά αγκιστράκια και ζύμη για δόλωμα. Άλλες φορές, όταν τα σκαρδούπια απουσιάζουν, πιάνουμε μελανουράκια, γερμανούς, σκαράκια... Έτσι μέχρι τώρα έχουμε πιάσει αρκετά για να βγει ο μεζές της τηγανιάς.
Οι λαγοκέφαλοι...
Άλλες φορές όταν ψαρεύω τα μικρά, μου την πέφτουν οι λαγοκέφαλοι. Τότε παρατάω τα καλάμια και πιάνω την χοντρή πετονιά, με το μεγάλο αγκίστρι και το συρματόσκοινο. Πιάνονται ο ένας μετά τον άλλο. Το κακό είναι ότι δεν τρώγονται λόγω της τοξίνης. Φέτος έπεισα 6. Άκουσα ότι έχουν έρθει και τα lionfish. Ένα τροπικό είδος που αν αφαιρεθούν τα δηλητηριώδη αγκάθια του τρώγεται. Με αυτό το είδος θα ασχοληθώ αργότερα, όταν επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες. Παραδοσιακά στο τέλος και αυτού του ψαρέματος απαιτείται μια βουτιά στην θάλασσα για να δροσιστούμε...
Οι φουρτούνες δεν έχουν σταματημό. Μην έχοντας άλλη επιλογή και για μην χάσω την βουτιά, αποφάσισα να πάω σε έναν αγαπημένο παλιά ψαρότοπο. Έχω να πιάσω κάποιο καλό ψάρι 3-4 χρόνια. Έτσι με κρύα καρδιά πήγα να δω τι γίνεται. Υπήρχαν κάποιοι τουρίστες στην παραλία. Τραβήχτηκα σε μια άκρη να ντυθώ. Με το που βούτηξα είδα καλούς σαργούς και δύο μεγάλες ούγενες. Μόλις με πήραν χαμπάρι εξαφανίστηκαν όλα. Ένας ροφάκος με κοροϊδεύει λίγο πιο κάτω, καθώς και δύο αυλόστομοι. Υπάρχει και μια πολύ όμορφη και διαμπερής σπηλιά στην περιοχή, που πολύ παλιά είχα πάρει μερικά μεγάλα ψάρια. Την βρήκα και το μόνο που ήταν παρόν ήταν η απαράμιλλη ομορφιά της.
Μια από τις μοναδικές υποβρύχιες ομορφιές!!!
"Μάλλον δεν θα πιάσω τίποτα εδώ πάλι, αλλά τουλάχιστον είδα κάποια ψάρια...." σκέφτηκα. Προχωράω λίγο πιο κάτω και σε τρία καρτέρια έπιασα τρις σκάρους, πάλι καλά. Το ρέμα είναι πολύ λίγο και αυτό με εμψυχώνει να ανοιχτώ κι άλλο. Κάνω έναν μεγάλο κύκλο και στο τέλος του ένας ροφός ξεκολλά από ένα μεγάλο μονόπετρο. Ευτυχώς έχει καλή ορατότητα και έτσι στα -20μ. που κινείται το ψάρι, μπορώ εύκολα να το παρατηρώ. Ο ροφός έκανε ένα σλάλομ ανάμεσα σε διάφορες πλάκες, μπήκε σε μια για να βγει και να χωθεί σε ένα κατρακύλι. "Φαίνεται ήρεμο ψάρι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται..." σκέφτηκα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Έφτασα στον πάτο και έριξα μια ματιά. Ο βυθός ήταν στρωμένος με νεκρά φύκια. Ο ροφός ήταν εκεί παραλλαγμένος, κατάμαυρος και δεν φαινόταν. Με τον που τον είδα, ήταν ήδη αργά γιατί πήρε δρόμο και χώθηκε στην φωλιά του. Τον ακολούθησα και όταν τα μάτια μου συνήθισαν το σκοτάδι, τον είδα κολλημένο στον τοίχο. Φαινόταν μόνο τα ραχιαία του αγκάθια και η ουρά του. Τραβήχτηκα απαλά και είπα να κάνω μια βόλτα για να ηρεμήσει το ψάρι. Βάζω σημάδια και προχωρώ πιο κάτω. Καθώς κολυμπώ βλέπω δύο καλούς σαργούς να τρυπώνουν δίπλα-δίπλα, αλλά σε διαφορετικές πλάκες. "Λες;;;;" αναρωτήθηκα και βούτηξα. Ο πρώτος σαργός ήταν άφαντος. Ο δεύτερος είχε πάει λίγο πιο μέσα και είχε κολλήσει στα πλάγια της πλάκας. Έτσι όπως είχα βουτήξει, τυχαία βρέθηκα πίσω από το ψάρι, χωρίς να με πάρει χαμπάρι. Σημάδεψα με την ησυχία μου και έπιασα έναν σαργό του κιλού (1200γρ).
Ο μεγαλύτερος φέτος!!!
Γύρισα μετά από δεκαπέντε λεπτά, ελπίζοντας για κάτι καλό. Πήρα μια βαθιά ανάσα και βούτηξα. Ξάπλωσα στον βυθό απαλά και κοίταξα μέσα, έχοντας το ψαροτούφεκο προς την κατεύθυνση που πίστευα ότι ήταν το ψάρι. Με το που άναψα τον φακό, είδα την μούρη του ροφού. Πάτησα την σκανδάλη και η βέργα πέτυχε τον ροφό. Η βέργα τραντάχτηκε και άλλαξε κατεύθυνση. Πέταξα το ψαροτούφεκο πίσω και προσπάθησα να πιάσω την πετονιά για να μην τρυπώσει το ψάρι. Αντί για την πετονιά, έπιασα μια χούφτα φύκια. Έκανα πίσω και έψαξα να την βρω πάλι. Τίποτε, ούτε το ψαροτούφεκο δεν φαινόταν από τα πολλά νεκρά φύκια! Κοιτάζοντας καλύτερα είδα το ψαροτούφεκο, το έπιασα και τράβηξα την πετονιά, αν και ήταν λίγο αργά για να πάρω τα μπόσικα. Έτσι άνοιξα το μουλινέ και αναδύθηκα. Το καλό ήταν ότι κοιτώντας από την επιφάνεια η μισή πετονιά ήταν έξω από την πλάκα. Αυτό είναι καλό, γιατί σημαίνει ότι το ψάρι δεν είναι πολύ βαθιά μέσα στην πλάκα. Έδεσα το ψαροτούφεκο στην σημαδούρα και αφού ξεκουράστηκα, βούτηξα για να δω τι γίνεται. Η πετονιά σταματούσε σε μια γωνία κάτω από την πλάκα. Έβαλα το χέρι μου μέσα και τράβηξα την πετονιά. Ως δια μαγείας ήρθε προς το μέρος μου και είδα ένα δεμάτι φύκια να με πλησιάζει. Ανάμεσα στα φύκια, ήταν και ο δίκιλος ροφός (2200 γρ). Τον πήρα αγκαλιά και φιλώντας τον ανέβηκα στην επιφάνεια. Το ψάρι προσπάθησε να βραχώσει. αλλά η βέργα τον κόντραρε και δεν τον άφησε να χωθεί πιο βαθιά στην πλάκα. Έτσι βγήκε εύκολα. Το ψάρεμα μόλις είχε τελειώσει.
Ο δίκιλος ροφός, ο μεγάλος σαργός & ένας κοκκινόσκαρος φωτοστέφανο!!!
'Ομως το Σύμπαν είχε άλλα στο μυαλό του. Ένας κιλίσιος σαργός αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Αν έμενε μέσα στην πλάκα του ούτε που θα τον έβλεπα. Βγήκε έξω με είδε και ξαναχώθηκε μέσα. Βούτηξα αμέσως, αλλά δεν τον είδα. Παρατήρησα ότι υπήρχαν πολλές τρύπες που μπορούσαν να φιλοξενήσουν τον σαργό. Αποφάσισα να καρτερέψω κοιτώντας κλεφτά μέσα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα είδα μια σκιά. Ο σαργός είχε πάει πιο πλάγια και βαθιά μέσα σε μια πλάκα. Σημάδεψα όσο καλύτερα μπορούσα και τον έπιασα. Καθώς έχω πάρει τον δρόμο του γυρισμού, το μάτι μου πιάνει μια κίνηση στα βαθιά. Είναι κάτι μεγάλο, αλλά ταυτόχρονα και ευχάριστο. Μια μεγάλη χελώνα παίζει μαζί μου. Περνάει από κάτω μου στα βαθιά. Με το που την πλησιάζω σταματά και με βλέπει, αλλά κρατάει τις αποστάσεις χωρίς να είναι μακριά μου. Δεν με επιτρέπει να την αγγίξω. Προσπαθώ να κόψω μια πετονιά 1,5-2 μέτρα που σέρνει, αλλά δεν με αφήνει.
Γαλάζια ομορφιά σέρνοντας την πετονιά!!!
Αυτό έγινε τρις φορές και την τελευταία η όμορφη Καρέτα-Καρέτα εξαφανίστηκε στο βαθύ μπλε. Δύο σκάροι προστέθηκαν στα πιασμένα λάφυρά μου και βγήκα. Εκεί που ετοιμάζομαι να βγω, στο μισό μέτρο νερό, έχει μια δράκαινα μικρή. Προσπαθώ να την διώξω για τα βαθιά, αλλά εκείνη αρνείται πεισματικά. Είναι σε σημείο που κολυμπάει ο κόσμος και αναγκαστικά την χτύπησα για να μην την πατήσει κανείς. Τα τρία μαύρα αγκάθια της ράχης είναι αυτά που έχουν το δηλητήριο. Αν την πατήσει κάποιος έχει φριχτούς πόνους και θέλει γιατρό για κάθε ενδεχόμενο.
Στο μαύρο πτερύγιο στον σβέρκο υπάρχουν 3 αγκάθια προς αποφυγήν...
Όλα μαζί...
Μάζεψα και μερικές πατελίες. Τις ξέρετε τις πατελίες. Είναι οι πεταλίδες αλλά έτσι τις λένε στην Κάρπαθο και είναι πολύ νόστιμες. Αυτές που μάζεψα εγώ, είναι οι βουτηχτές. Είναι πεταλίδες που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και για να τις πιάσεις χρειάζεται να βουτήξεις. Πήγα σπίτι και αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτό, τις ρημάξαμε οικογενειακώς..... αν και δεν ήταν πολλές.
Οι βουτηχτές πατελίες..
Υ.Γ. Άντε και του χρόνου....να είμαστε όλοι παρόντες...το καλοκαίρι τέλος για φέτος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου