Island hopping

Ο 9ος διάπλους Πάρου-Αντιπάρου είναι γεγονός!!!

Φωτογραφία-video: Ζαχαρίας Σκευοφύλαξ.

Είπαμε να κάνουμε ένα island hopp;ing φέτος το καλοκαίρι. Ήταν μια ιδέα της αγαπημένης μου με την οποία συμφώνησα ευχαρίστως. Πήγαμε για λίγο στην παλιά αγαπημένη Φολέγανδρο, στην ήσυχη Σύκινο, στο τρελοκομείο την Ίο (λόγω της πολυκοσμίας), για να καταλήξουμε και πάλι στην αγαπημένη Αντίπαρο.
Το timing ήταν τέλειο γιατί πέσαμε πάνω στον 9ο διάπλου 2016 μεταξύ Πάρου και Αντιπάρου. Περίπου 400 κολυμβητές πήραν μέρος και όλοι τερμάτισαν την απόσταση των 1450 μέτρων. Ευτυχώς ο καιρός ήταν πάρα πολύ καλός και αυτό βοήθησε να διεξαχθεί ο αγώνας χωρίς απρόοπτα. Η θάλασσα ήταν κόλα και έτσι οι κολυμβητές απόλαυσαν την διαδρομή. Ο τοπικός ναυτικός σύλλογος "Μέας Ολίαρος" είχε τοποθετήσει σε όλο το μήκος της διαδρομής σημαδούρες. Πολλά σκάφη ακολουθούσαν τους αθλητές και φυσικά υπήρχε και γιατρός για κάθε ενδεχόμενο.

Επειδή ήταν πολλές οι συμμετοχές οι αθλητές έπεφταν στο νερό ανά ομάδες, για να μην υπάρχει συνωστισμός και τραυματισμοί. Στον τερματισμό, που ήταν στο λιμάνι της Αντιπάρου, ο κόσμος είχε μαζευτεί και χειροκροτούσε κάθε έναν που τερμάτιζε, όπου έγινε και η απονομή στους συμμετέχοντες. Ο άψογος συντονισμός και η οργάνωση των μελών του συλλόγου υπό το άγρυπνο βλέμμα του προέδρου, Γιάννη Φαρούπου, είχε σαν αποτέλεσμα ο 9ος διάπλους Πάρου-Αντιπάρου να διεξαχθεί με πλήρη επιτυχία.

Ο τερματισμός..

Πήγαμε και βρήκαμε την Άννα και τον Σωτήρη, για άλλη μια φορά φέτος (αγκαλιές &φιλιά) Οι φίλοι μας είχαν ετοιμάσει ένα μπάρμπικιου για κάποιους φίλους Νορβηγούς, (τον Μόρτεν, την Συβ και την κόρη τους την Άβαλον).

Η Συβ βοηθάει στο στρώσιμο...

Στρώθηκαν τα τραπέζια και τα πάντα ετοιμάστηκαν. Πλάκωσαν και άλλοι φίλοι και έγινε το έλα να δεις.

Μμμμμ...

Τα σουβλάκια μπήκαν πάνω στα κάρβουνα, μαζί με τα κοτόπουλα, τις σεφταλιές, τα λουκάνοκα και τις πίτες. Επόπτης ήταν ο Mikael Jackson της Αντιπάρου.

Ο Mikael Jackson....

Ο Δαμιανός εμφανίστηκε με μαύρο γυαλί και με γάντι να ψήνει μαζί με τον Σωτήρη. Ο φούρνος είχε ανάψει προ πολλού για τα ρεβίθια. Η Άννα  με την αγαπημένη μου για βοηθό ζύμωσαν λαγάνες και ξυνογαλένιες. ( Οι ξυνογαλένες έπαθαν πανωλεθρία από τις σιαγόνες μου. Έτσι όπως τις φτιάχνει η Άννα...) Ο μάστερ του φουρνίσματος Σωτήρης ανέλαβε να τα ψήσει. Το μπριάμ, οι τηγανητές πατάτες και οι δύο υπέροχες σαλάτες του Μόρτεν έκλεισαν την πανδαισία του δείπνου. Τα κρασιά, οι μπίρες και η ρακί πηγαινοέρχονταν. Τα πιρούνια πήραν φωτιά και όλοι κάναμε γυμναστική στις μασέλες μας για αρκετή ώρα. Οι καλεσμένοι καταευχαριστήθικαν. Όλα ήταν πεντανόστιμα και πολύ λίγα φαγητά περίσσεψαν. Στο τέλος ήρθε και το χειροποίητο παγωτό της Άννας να κλείσει την υπέροχη βραδιά.

Ο Σωρήρης & Η Άννα επί τω έργω...

Εδώ οι καλές π α τ ά τ ε ς!!!

Οι καλεσμένοι...

Το βαθύ ψάρεμα μέχρι στιγμής δεν μου είχε αποφέρει τίποτα. Είχα δει κάποια μεγάλα αλλά πονηρά μαύρα ψάρια και τίποτα άλλο. Έτσι άλλαξα το σκεπτικό και αποφάσισα να πάω στα ρηχά. Συζήτησα το μέρος με τον Σωτήρη και τον Γιάννη, που μου έδωσαν πιο συγκεκριμένες πληροφορίες. Ο Γιάννης μάλιστα μου είπε για κάτι πλάκες που είναι λίγο πιο ανοιχτά, αλλά και αυτές ρηχές.
Ξύπνησα χαράματα και τράβηξα για εκεί που είχα σχεδιάσει. Φόρεσα και το βαρίδι πλάτης και βούτηξα εκεί που ήθελα. Ξεκίνησα με καρτέρια και ψαχτήρια όπου νόμιζα ότι χρειαζόταν. Μετά από λίγο έπιασα τον πρώτο μου καλό σαργό. Συνέχισα μέχρι που είδα αρκετούς σαργούς. Προχώρησα για να δω την συμπεριφορά των ψαριών. Τότε είδα γιατί ήταν μαζεμένοι οι σαργοί. Ένα μαύρο ψάρι ήταν παραλλαγμένο δίπλα σε μια πλάκα. Ξέχασα τους σαργούς και κινήθηκα προς το μαύρο. Από την παραλλαγή του μάλλον ή σφυρίδα ή ροφός ήταν. Είχε μεγάλες κάθετες φαρδιές ρίγες διαφόρων χρωμάτων. Το ψάρι μόλις πλησίασα τρύπωσε κάτω από μια πλάκα στο απίστευτο βάθος των 2,5 μέτρων. Κάνω την βουτιά και βλέπω μπροστά μου έναν ωραίο σαργό. "Πρέπει να είσαι ο τυχερός σαργός ή να είναι η τυχερή σου ημέρα..." του είπα και τον αγνόησα.

Ο τυχεράκιας.σαργός.....

Δεν υπήρχε περίπτωση να ρίξω στον σαργό, όταν υπάρχει ένα πιο μεγάλο ψάρι πιο μέσα. Κοίταξα και είδα τον ροφό να έχει σφηνώσει στην άκρη της πλάκας. Δεν μπορούσα να του ρίξω, γιατί δεν χωρούσε το ψαροτούφεκό μου. Έκανα αρκετές βουτιές γύρω-γύρω από την πλάκα έχοντας τις αισθήσεις μου στο μάξιμουμ, μήπως πεταχτεί έξω το ψάρι και το χάσω. Σε κάποια βουτιά το ψάρι κινήθηκε στο κέντρο της πλάκας. Γνωρίζοντας από που μπορούσα να τον πετύχω, έκανα την βουτιά στην "μύτη" της πλάκας. Εκεί μέσα από ένα φιλιστρίνι σημάδεψα και έριξα στον ροφό. Το ψάρι είχε κολλήσει στο ταβάνι της πλάκας ανάποδα. Η βολή τον βρήκε στον λαιμό και του βγήκε στην ουρά. Τράβηξα γρήγορα την πετονιά, αλλά το ψάρι πρόλαβε και βράχωσε. Μετά από μερικές βουτιές, πέταξα το ψάρι εκτός της πλάκας. Ήταν ένας ροφός 2,5 κιλών.

2,5 κιλά σε 2,5 μέτρα!!!!

Όλος χαρά των πήρα αγκαλιά και φιλώντας τον συνέχισα πιο κάτω. Έπιασα δύο 300αριδες σαργούς που τρύπωσαν πιο κάτω. Καθώς έψαχνα μια πλάκα μια καλή σκιά έτρεξε για να χωθεί πιο βαθιά. Ενστικτωδώς έριξα και κεραυνοβόλησα έναν ροφάκο 1,8 κιλών στο κεφάλι, σκοτώνοντας τον ακαριαία. Κρέμασα τον ροφάκο μαζί με τα υπόλοιπα ψάρια στην σημαδούρα μου και αποφάσισα να βγω. Όμως καθώς γυρίζω η ματιά μου πιάνει μια κίνηση πίσω από ένα βραχάκι. Υπάρχουν δύο μικροί σαργοί, οι οποίοι δεν λένε να φύγουν. Συνήθως αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάτι πιο μεγάλο που κάνει τα μικρότερα ψάρια να αισθάνονται ασφάλεια. Βούτηξα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. Πλησίασα τον βράχο όσο πιο ήσυχα γινόταν και από την πλευρά που νόμιζα καλύτερα. Και είχα δίκιο για την πλευρά που διάλεξα. Είδα μια πολύ μεγάλη ουρά σαργού να έχει κρυφτεί. Μόλις μου έδωσε βολή έριξα στον ωραίο σαργό.

Το πριν...

Το ψάρι πετάχτηκε με ταχύτητα για να πέσει από το βάρος της βέργας μερικά μέτρα πιο κάτω. Είχα πιάσει έναν κιλίσιο σαργό. Όλος χαρά τον πήρα και αυτόν αγκαλιά και τον τοποθέτησα μαζί με τα άλλα ψάρια που είχα πιάσει. Λίγο πριν βγω άλλος ένας μεγάλος σαργός είχε τάσεις αυτοκτονίας. Ξεκίνησε να τρέχει δεξιά-αριστερά ανάμεσα στις πλάκες. Εγώ απλώς τον παρακολουθούσα τραβώντας την πορεία μου για την ακτή. Τότε, χωρίς να καταλάβω το γιατί χώθηκε με φόρα σε μια
πλάκα μερικά μέτρα μπροστά μου.

Και το μετά...

Κοιτώντας την πλάκα και πως μπήκε το ψάρι, αποφάσισα να βουτήξω από την αντίθετη πλευρά από αυτήν που μπήκε. Όντως στο βάθος της πλάκας, έβγαλε την μούρη του να με δει. Αυτό ήταν και το τελευταίο του λάθος. Έριξα και έπιασα άλλον έναν ωραίο σαργό κοντά στο κιλό, που ήταν και το τελευταίο ψάρι που έπιασα.

Ο τελευταίος...

Βγήκα έξω και δεν πίστευα στα μάτια μου. Η πιο βαθιά μου βουτιά ήταν -6,8 μέτρα. Ποιος το περίμενε τόσο ρηχά, τόσα ψάρια. Είχε κι άλλες πλάκες πιο πέρα, αλλά δεν χρειαζόταν να ψαρέψω κι άλλο. Είχα πιάσει πολύ περισσότερα από ότι περίμενα κι έτσι βγήκα. Όταν γύρισα δεν πίστευαν στα μάτια τους. "Εσύ θα μας τρελάνεις ..." μου είπε η Άννα.. Την χαρά όλων την συμμερίστηκε με τον τρόπο της η Κύρα. Ένα υπέροχο γαλανομάτικο χάσκι που είναι όλο γλύκες, ειδικά αν την χαϊδέψεις λιγάκι.

Η Κύρα εν δράση...

Όλα μαζί...

Δυστυχώς δεν προλάβαμε να τα φάμε όλοι μαζί, γιατί την επομένη φεύγαμε από το νησί. Κλείστηκε όμως ένα ραντεβού για το φθινόπωρο.
Η Αντίπαρος μας είχε φυλάξει τα καλύτερα για το τέλος. Τρις μέρες με τρις διαφορετικές αλλά υπέροχες εκπλήξεις. Αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας και με νοσταλγία περιμένουμε την επόμενη φορά που θα ξανασμίξουμε.

Υ.Γ.

Οι ξυνογαλένιες της Άννας.... μμμμ
οι μεγάλες μου αγάπες!!!